Ως ένα βαθμό, το έχει συνηθίσει κιόλας. Όταν στις αρχές του περασμένου χειμώνα ακούστηκε στη Βουλή ότι χρειάζονται ούτε λίγο ούτε πολύ 45 υπογραφές πριν αποδοθεί το επίδομα θέρμανσης στους δικαιούχους, φυσικά ουδείς εξεπλάγη. Μετά από έξι χρόνια μνημονίων, χρειάζονται 45 υπογραφές για το πιο αυτονόητο πράγμα σε μια σύγχρονη κοινωνία- για τη συναλλαγή ενός ιδιώτη με το δημόσιο.
Αυτός ο γνωστός γραφειοκρατικός λαβύρινθος, έχει ακόμα μεγαλύτερο αντίκτυπο στο σύνολο της κοινωνίας, όταν στέκεται εμπόδιο στην επιχειρηματικότητα.
Ανατρέχοντας κανείς στις προϋποθέσεις που χρειάζεται ένας νεαρός επίδοξος επιχειρηματίας, προκειμένου να επιδοτηθεί από το ΕΣΠΑ, διαπιστώνει πως, όχι απλά η διαδικασία είναι γεμάτη αντικίνητρα, αλλά ότι το κράτος ξεκάθαρα δεν θέλει να αναπτυχθεί η οικονομία του.
Αν προσθέσουμε στη παραπάνω εικόνα και το γεγονός πως στο τρίτο μνημόνιο υπάρχουν όροι, όπως διορισμοί με επιστημονικά (και όχι με κομματικά) κριτήρια, μπορούμε αβασάνιστα να θεωρούμε τη λειτουργία του ελληνικού δημοσίου εφάμιλλη με αυτή μιας τριτοκοσμικής χώρας.
Είναι τουλάχιστον προκλητικό για τον κοινό νου λοιπόν, εν μέσω βαθιάς ύφεσης, να αρνούνται οι κυβερνώντες- έστω να προσπαθήσουν- να απλοποιήσουν (δεν λέμε καν να εξυγιάνουν) τις κρατικές δομές και λειτουργίες.
Δεδομένης πλέον της επιτακτικής ανάγκης να παρουσιάζουμε αυξημένα λογιστικά πλεονάσματα, θα είναι ακατανόητο να μην συμπεριλάβουμε στις περικοπές των δημόσιων δαπανών και αλλαγές διαρθρωτικού χαρακτήρα.
Αν δε, συνυπολογίσουμε και τη δαμόκλειο σπάθη του νεοεμφανιζόμενου «κόφτη», είναι πρόδηλο πως- αφού η πιθανότητα να καταργηθούν περιττοί δημόσιοι φορείς είναι μηδαμινή- θα ήταν πολύ παραγωγικότερο να εξοικονομήσουμε χρήματα από τον εκσυγχρονισμό του κράτους, παρά να φορολογούμε το σύμπαν.
Είναι αλήθεια πως οι διαρθρωτικές αλλαγές κατά κανόνα χρειάζονται χρόνο για να αποδώσουν αισθητά, ωστόσο, είναι μάλλον σίγουρο ότι μία νέα φοροκαταιγίδα θα αποδώσει ελάχιστα. Είναι επίσης αλήθεια πως κάποιες αποδίδουν άμεσα (βλ. ηλεκτρονική συνταγογράφηση- σχεδόν 2 δις εξοικονόμηση σε ετήσια βάση).
Η εκ νέου μείωση μισθών και συντάξεων πάντως, είναι μάλλον δεδομένη με τους βραχυπρόθεσμους στόχους που καλούμαστε να εκπληρώσουμε. Σε κάθε περίπτωση, ο δρόμος προς τον εκσυγχρονισμό είναι κάτι που θα έπρεπε να μας απασχολήσει, ασχέτως εισοδηματικών περικοπών και μνημονίων.
Ενδεικτικά, η ιδιωτικοποίηση ελλειμματικών οργανισμών του ευρύτερου δημόσιου τομέα μπορεί να ανακουφίσει τα κρατικά ταμεία. Επίσης, σημαντική εξοικονόμηση δύναται να προκύψει από τη παραχώρηση πολλών κεντρικών αρμοδιοτήτων στους ΟΤΑ, οι οποίοι, λόγω μεγέθους και εγγύτητας στα κατά τόπους ζητήματα, είναι αρκετά πιο ευέλικτοι και αποδοτικοί από το κράτος.
Επιπλέον και πολύ σημαντικό, η ψηφιοποίηση των πάντων.Κάποια στιγμή πρέπει να αντιληφθούμε σε ποια εποχή ζούμε και να επωφεληθούμε από αυτή. Οι εικόνες με τα στοιβαγμένα χαρτιά που καλύπτουν τους τοίχους στους διαδρόμους των ΔΟΥ, θα ήταν απαράδεκτη ακόμα κι αν ζούσαμε στη δεκαετία του ‘60.
Αυτά είναι μόνο ελάχιστα, από τα πολλά που μπορούν και πρέπει να γίνουν. Ο εξορθολογισμός των κρατικών λειτουργιών σε μια χώρα όπως τη δική μας- με τις συγκεκριμένες παθογένειες και το μέγεθος και τη διεισδυτικότητα του κράτους στην αγορά και στη κοινωνία- αρκεί για να μας βγάλει από τη κρίση και η συζήτηση επ’αυτού έπρεπε ήδη να έχει ξεκινήσει.
Αφού, δυστυχώς, η συγκυβέρνηση φαίνεται να τυρβάζει περί άλλα, ας τεθεί στο δημόσιο διάλογο από οποιονδήποτε άλλον. Ο χρόνος πιέζει και δεν αντέχουμε ως κοινωνία άλλες σπατάλες. Η βελτίωση της καθημερινότητάς μας περνά από την αφύπνιση και την ενεργή πολιτικοποίησή μας, μακριά από κομματισμούς. Από φορείς ιδεών, που παρέχουν το πεδίο για έκφραση και Σύνθεση απόψεων και, τελικά, για τη παραγωγή συγκεκριμένων προτάσεων.
Από ομάδες όπως η Ευ.Με. Σύνθεση.
Από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε
Μιχάλης Δεμερτζής
Ιδρυτικό Μέλος Ευ.Με.ΣΥΝ - Τομεάρχης Θέσεων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου