Στο ίδιο έργο... θεατές;

Υπάρχει μία αμερικάνικη ταινία με τίτλο «Ξέρω τι έκανες πέρυσι το καλοκαίρι». Τον ίδιο τίτλο θα μπορούσε να έχει όλη η ιστορία που ζούμε με τη τρέχουσα κυβέρνηση αυτή την άνοιξη, όχι απλά λόγω του deja vu που βιώνουμε, αλλά και επειδή η συγκεκριμένη είναι ταινία θρίλερ. Θυμόμαστε όλοι το καλοκαίρι του 2015. Πολλοί από εμάς, ίσως να μην το ξεχάσουμε και ποτέ. Για την ακρίβεια, το καλό σενάριο λέει ότι δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ. Το κακό -και εμφανώς πιο πιθανό- λέει ότι θα ζήσουμε οσονούπω μία πιο έντονη... εμπειρία ως γενιά και ως χώρα, που θα υποβαθμίσει τα περυσινά στη μνήμη μας.

Η ελληνική κυβέρνηση, για άλλη μια φορά, μόλις είδε ότι οι υποχρεώσεις της χώρας περιορίζουν τη δυνατότητά της για συριζοποίηση της δημόσιας διοίκησης και γενικότερη ικανοποίηση του εκλογικού της κοινού, επέλεξε να κάνει τη δύσκολη.

Και το έκανε με τρόπο επιεικώς απερίσκεπτο, στην απελπισία της να ρίξει την ευθύνη για το αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων στους εταίρους. Το φιάσκο των Wiki Leaks έφερε ως πρακτικό αποτέλεσμα μία πρόταση για πακέτο προληπτικών μέτρων, που αναδεικνύει την έλλειψη εμπιστοσύνης του ΔΝΤ και των ευρωπαϊκών κρατών απέναντι στη χώρα μας.

Και περαιτέρω, σε μία από τις γνωστές πλέον επιδείξεις λαϊκισμού και ανευθυνότητας, η κυβέρνηση απορρίπτει την εν λόγω πρόταση σε όλους τους τόνους, τη στιγμή που την έχει εγκρίνει με κάθε επισημότητα. Πιο συγκεκριμένα, κατ’ουσίαν δεν μιλάμε για πρόταση, αλλά για απόφαση του Eurogroup (22/04/2016), μέλος του οποίου είναι και ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών. Παρόλ’αυτά, λίγη ώρα μετά τη συνεδρίαση, ο ίδιος υπουργός, δυσαρεστημένος, αμφισβητούσε δημοσίως την απόφαση.

Όλο αυτό το θέατρο είναι γνώριμο. Το βλέπουμε ενάμιση χρόνο τώρα καθημερινά και σχεδόν το συνηθίσαμε. Ωστόσο, κάθε φορά που πρέπει να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα -δηλαδή την επικείμενη αποστράγγιση των κρατικών ταμείων- τα ψέμματα τελειώνουν, θέλουμε δεν θέλουμε.

Το καλοκαίρι του 2015, με κάποιο τρόπο, αποφύγαμε να πέσουμε στο γκρεμό. Δεν απομακρυνθήκαμε όμως καθόλου από το χείλος, ένα χρόνο τώρα. Αυτή τη φορά, το τέλος του θρίλερ μπορεί να είναι δυσάρεστο. Το σενάριο μπορεί να έχει πολωτικές ή ακραίες καταστάσεις, δημοψήφισμα ή εκλογές, πολιτική αστάθεια, δραχμή.

Μπορεί να κλείσει και η αξιολόγηση κανονικά. Το ζήτημα εντούτοις είναι ότι, με αυτή τη κυβέρνηση, πάλι δυσάρεστο θα είναι το τέλος. Ίσως το έργο τραβήξει παραπάνω, αλλά, χωρίς πολιτική βούληση για το αντίθετο, η χώρα δεν θα δει φως στην άκρη του τούνελ.

Σίγουρα υπάρχουν πολιτικοί και μέρος της κοινωνίας που έχουν τη διάθεση να αλλάξουν κάτι σε αυτόν τον τόπο. Μειοψηφούν όμως.

Η επιτάχυνση της πορείας μας προς τον γκρεμό, αυτή η αόριστη αίσθηση επείγοντος που αυξάνεται, απαιτεί να βρεθούν μεταξύ τους και να ομονοήσουν, ώστε να αποκτήσουν και την απαραίτητη δυναμική. Να δημιουργήσουν έναν συμπαγή πυρήνα, πολιτικοί και Έλληνες με πρόσημο μεταρρυθμιστικό και ευρωπαϊκό, και να επαναστατήσουν.

Και, στη χώρα όπου τα αυτονόητα ακόμα αναζητούνται, επανάσταση είναι η αποκατάσταση της λογικής. Η νοηματοδότηση εννοιών όπως «νομιμότητα», «ισότητα», «κράτος δικαίου», αλλά και «ανάπτυξη», «ανταγωνιστικότητα», «παραγωγικότητα» κ.α.

Πάνω από όλα όμως, «συνεργασία» ή, ακόμα καλύτερα, «Σύνθεση». Χωρίς την εμπέδωση μίας κουλτούρας συνεργασιών, τόσο σε κοινωνικό, αλλά και σε πολιτικό-κοινοβουλευτικό επίπεδο, δεν πρόκειται να προοδεύσουμε σαν χώρα.

Είμαστε χωρισμένοι σε συντεχνίες, κόμματα, ομάδες. Τα πολλά κόμματα στο κοινοβούλιο δεν είναι ένδειξη δημοκρατίας, αλλά ένδειξη κατακερματισμού. Δημοκρατία είναι εν πολλοίς η πολιτική έκφραση της Σύνθεσης των τάσεων.

Εν ολίγοις, δεν θα μετουσιωθεί ποτέ το κοινό συμφέρον σε κοινοβουλευτικό έργο, αν δεν συνεργαστούμε για τα βασικά.

Όλα αυτά τα δυσάρεστα που ζούμε λοιπόν, ίσως και να έχουν ξεχωριστή σημασία ως προς αυτή την αλλαγή που χρειαζόμαστε. Στο μέτρο που μας ενδιαφέρει το μέλλον μας, είναι σκόπιμο να βρούμε ο ένας τον άλλον στην πορεία προς την εκλογίκευση της καθημερινότητάς μας και να... συνθέσουμε.

Οι δυνατότητες, τα μέσα για να το κάνουμε, υπάρχουν. Εδώ και λίγο καιρό, υπάρχει και ο φορέας: Ευρωπαϊκή Μεταρρυθμιστική Σύνθεση.

Χρόνο δεν έχουμε, είναι αλήθεια αυτό, αλλά για έναν τόσο σημαντικό σκοπό, δεν θα είναι ποτέ αργά.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΔΕΜΕΡΤΖΗΣ

Τομεάρχης Θέσεων & Ιδρυτικό Μέλος ΕΥ.ΜΕ.ΣΥΝ.