Μία από τις προχειρότερες ερμηνείες του δημοκρατικού πολιτεύματος είναι η έμπρακτη λαϊκή κυριαρχία. Κάτι που σημαίνει, δηλαδή, ότι ανάλογα με τα ήθη και τη νοοτροπία ενός εκλογικού σώματος γίνεται και η αντίστοιχη εκπροσώπηση από τους ασκούντες την περιοδική πολιτική εξουσία.
Στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο κόσμο, τα δημοκρατικά πολιτεύματα και οι πυλώνες τους, οι εθνικές οικονομίες, βρίσκονται σε έναν διαρκή ανταγωνισμό, ο οποίος γεννάει στους κόλπους του, παράλληλα, τη συνεργασία.
Συνεργασία και ανταγωνισμός μαζί, στην παραγωγική διαδικασία. Μία δυναμική, δηλαδή, σχέση αλληλεξάρτησης.
Αυτές οι πιέσεις, επομένως, οδηγούν σε ολοένα αύξηση των παραγωγικών πλεονασμάτων, δημιουργώντας περισσότερο πλούτο και εντείνοντας την ανάγκη για ειρηνικό πλαίσιο δράσης των επιχειρήσεων και ρυθμισμένα περιβάλλοντα για προστασία των καταναλωτών, δικαιοσύνη και παροχή δημοσίων αγαθών.
Έχουμε, δηλαδή, ένα ταχύτατο αγώνα δρόμου για ευημερία, ο οποίος για να έχει κανόνες ήμερους και πολιτισμένους, χρειάζεται ανοιχτή έκφραση των ανώτερων πολιτικών αρετών. Να δίνονται συνεχώς και επισταμένα, από τον πολιτικό κόσμο, οι αρετές της δημοκρατίας και της ελευθερίας, στο δυναμικό παγκοσμιοποιημένο πλαίσιο που τις εμπερικλείει.
Άρα, όχι σαν μία τετελεσμένη κατάσταση, αλλά ως ένα δυναμικό περιβάλλον που να εμπνέει τους πολίτες, δημιουργώντας, παράλληλα, ελκυστικές επιχειρηματικές προϋποθέσεις για περισσότερες θέσεις εργασίας και κοινωνική ανάπτυξη.
Γιατί, όμως, εν έτει 2016 επιλέγει ο πολιτικός κόσμος της Βρετανίας να θέσει σε δημοψήφισμα την παρουσία του στην Ενωμένη Ευρώπη (την κατά τεκμήριο ειρηνικότερη σύμπραξη εθνών-κρατών που έχει υπάρξει ποτέ στον ανθρώπινο πολιτισμό, ειδικότερα αν αναλογιστούμε το σπαραγμό από τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους κατά τον 20ο αιώνα);
Αρχικά, κατά την θέση IV της Ευ.Με.Σύνθεσης, ενός φορέα πολιτικών θέσεων για τον ελληνικό πολιτικό κόσμο, ότι η «Η Ελλάδα είναι και θα παραμένει ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης…», είναι δεδομένο ότι αποβλέπουμε στην «δημοκρατικοποίηση» του ελεύθερου κόσμου -και τη θέση της Ελλάδας σε αυτόν τη θεωρούμε αδιαπραγμάτευτη.
Ο επιφανειακός λόγος, λοιπόν, του βρετανικού δημοψηφίσματος είναι η προεκλογική υπόσχεση-μανιφέστο του συντηρητικού κόμματος της Βρετανίας το 2015.
Ο βαθύτερος λόγος, όμως, είναι η αδυναμία έκφρασης πολιτικών αρετών, αντάξιες και ανώτερες των κερδοσκοπικών πιέσεων που οδήγησαν σε αυτό το μανιφέστο.
Δεν είναι τυχαία, δηλαδή, η ιδεολογική συνάφεια μισαλλοδοξίας και ξενοφοβίας ανάμεσα στους Έλληνες του ΟΧΙ και τους Βρετανούς του BREXIT.
Τρανταχτό παράδειγμα αυτής της αδυναμίας, είναι που τίθεται μία στρατηγική απόφαση ενός έθνους, σε ένα τόσο ραγδαία και δυναμικά εξελισσόμενο ανταγωνισμό, στη διακριτική ευχέρεια ακόμα και των ανθρώπων που βρίσκονται στις χαμηλότερες βαθμίδες των ανταγωνιστικών πιέσεων.
Αν γνώριζαν, δηλαδή, οι ευκολόπιστοι ψηφοφόροι των χαμηλότερων στρωμάτων υπέρ της εξόδου της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ότι δεν υπάρχει άλλη έτοιμη συμμαχία να προσδεθεί η χώρα τους, μέσα στο ήδη αλληλεξαρτόμενο εμπορικό και πολιτισμικό πλαίσιο που συμμετέχει, τότε θα εκτιμούσαν διαφορετικά τις απαραίτητες πολιτικές αρετές για παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Φυσικά, σε ένα πλαίσιο αλληλεπίδρασης πολιτικού κόσμου και πολιτών η ευθύνη βαραίνει ισόποσα και τους μεν και τους δε.
Η ανάδυση και διάχυση των δημοκρατικών συμφερόντων, τελικά, εμπεριέχει περιορισμό της μισαλλοδοξίας, ανεκτικότητα στη διαφορετικότητα και αφομοίωση των ανταγωνιστικών πιέσεων. Κάτι που ακόμα και στον 21ο αιώνα ο εθνοκεντρισμός στέκεται σθεναρά αντίπαλος, επιταχύνοντας φαινόμενα ρατσισμού, «κληρονομικής ανωτερότητας» και απολυταρχικής προστασίας εναντίον του εξωτερικού παράγοντα.
Ο σύγχρονος παγκοσμιοποιημένος δημοκρατικός κόσμος, όμως, μοιάζει με ένα τεράστιο υπερσύγχρονο τρένο σε καλά στερεωμένες ράγες. Είτε ανεβαίνεις και συνεχίζεις μαζί με τους υπόλοιπους, είτε περνάει από πάνω σου με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Η Βρετανία με το Brexit φαίνεται να επιθυμεί να κατέβει από το τρένο και να αναζητήσει άλλο συρμό. Λιγότερο «ανοιχτό» και περισσότερο προστατευμένο.
Το αποτέλεσμα θα δείξει την πορεία του δικού της, τελικά, τρένου…
Χατζηνικολάου Δημοσθένης
Ιδρυτικό Μέλος Ευ.Με.ΣΥΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου