Με το τελευταίο μνημόνιο σε ισχύ, είναι σαφές πως το μεγαλύτερο μέρος της δημοσιονομικής προσαρμογής θα γίνει από το σκέλος των εσόδων. Δηλαδή, φόροι και πάλι φόροι.
Επιπλέον, καθώς έχουμε αποδείξει, πρώτον, πως αυτά που ψηφίζουμε στο κοινοβούλιο δεν έχουν και μεγάλη σχέση με αυτά που εφαρμόζουμε στην αγορά (ούτε καν στο ξεκάθαρο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων) και, δεύτερον, δεν θα προβούμε ποτέ αυτοβούλως σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που υπερβαίνουν το συγκεκριμένο μνημόνιο, δεν πρόκειται να δούμε την οικονομία μας να παίρνει ανάσα στο εγγύς μέλλον.
Θα περάσουμε απλά έναν ακόμα όγκο μέτρων, μήπως και επιτευχθεί το απαιτούμενο καθαρό δημοσιονομικό αποτέλεσμα. Κάποια θετική επίδραση στην πραγματική αγορά δεν προβλέπεται με αυτά τα δεδομένα.
Εν ολίγοις, η οικονομική ύφεση καλά κρατεί και θα κρατεί για καιρό ακόμα. Και όλα αυτά, εφόσον η επόμενη αξιολόγηση προχωρήσει με σχετική ομαλότητα και κλείσει εγκαίρως.
Από την άλλη, ξέρουμε όλοι πως εδώ και ενάμιση χρόνο, αξιολόγηση και ομαλότητα είναι έννοιες αλληλοαποκλειόμενες.
Η παρούσα κυβέρνηση και πάλι θα προσπαθήσει -ήδη προσπαθεί- να αντισταθεί στις προτάσεις του κουαρτέτου, ωσάν να τιμά το έθιμο, αφού αληθινά επιχειρήματα ακόμα δεν έχουμε ακούσει και ούτε πρόκειται. Προφανώς αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι η κυβέρνηση προβάλλει αντίσταση, όχι για τα συμφέροντα των Ελλήνων, αλλά για ψηφοθηρικούς λόγους. Αν σκοπός της ήταν το κέρδος της χώρας, θα εξέθετε τα ανεπιθύμητα σημεία των προτάσεων στο δημόσιο διάλογο με σαφήνεια και θα ήταν πιο συζητήσιμη στα υπόλοιπα, αντί να ακούμε γενικώς και αορίστως από υπουργούς για «κόκκινες γραμμές» (πάλι!) στα εργασιακά.
Ενδεικτικά, στα ίδια «εργασιακά» συμπεριλαμβάνεται ένας απλός και συνάμα ουσιαστικός συνδικαλιστικός νόμος, με τον οποίο δύσκολα μπορεί να διαφωνήσει λογικός άνθρωπος. Για αυτόν, δεν θα ακούσουμε λέξη.
Με άλλα λόγια, η «μάχη» -που διεξάγουν από μόνοι τους ως επί το πλείστον οι κυβερνώντες μας στη τηλεόραση- δεν δίνεται για τα ουσιαστικά και επιμέρους, αλλά, για άλλη μια φορά, για τα γενικά και αόριστα. Και, μοιραία, με ανεβασμένους τόνους, αφού, όποιος δεν έχει να πει κάτι ουσιαστικό, συνήθως φωνάζει.
Με αυτές τις συνθήκες, δεν προβλέπεται να βελτιωθεί τίποτα στη χώρα, ακόμα και αν στο τέλος συμφωνούμε με τους εταίρους σε όλα. Πολύ δε περισσότερο, αν δεν έχουμε και τη βούληση να τα τηρήσουμε.
Δεν γίνεται να συνεχίσουμε να διαπραγματευόμαστε έτσι και να περιμένουμε να βγούμε κάποια στιγμή από την κρίση. Η Ευρώπη δεν πρόκειται να λύσει τα προβλήματά μας για λογαριασμό μας, όσο δείχνουμε πως δεν τη θέλουμε σαν σύμμαχο και, πολύ περισσότερο, αν δεν θέλουμε να τα λύσουμε κι εμείς οι ίδιοι. Είναι ξεκάθαρο αυτό.
Έρχεται το κουαρτέτο, διαφωνούμε μαζί του, φεύγει, και όταν πλησιάζει η ώρα για το «πιστωτικό γεγονός», η αξιολόγηση κλείνει, αλλά τα χρήματα φτάνουν ίσα ίσα για να αναπνέουμε.
Το αποτέλεσμα είναι η παγίωση της ελληνικής πορείας προς την παρακμή και με αυτό δεν φαίνεται να έχει κανένα πρόβλημα η συγκυβέρνηση, καθώς παγιώνεται και η θέση της στην εξουσία.
Η μέχρι τώρα άρνηση της ΕΕ να μας αφήσει να χρεοκοπήσουμε της έδωσε το μήνυμα της ανεκτικότητας και, όσο δεν ενδιαφέρεται η ίδια αυτή κυβέρνηση να βελτιώσει τη ζωή των πολιτών, η κατάσταση στο εσωτερικό θα επιδεινώνεται υπό τη σκιά της ύφεσης και μάλιστα με τρόπο απρόβλεπτο. Στο μεταξύ, δύο πράγματα είναι σίγουρα.
Πρώτον, δεν θα μας δίνουν οι εταίροι χρήματα, έστω και με το σταγονόμετρο, για πάντα. Όχι, χωρίς διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στον ορίζοντα.
Και δεύτερον, αν οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις της χώρας δεν αντιτάξουν μία πειστική πρόταση απέναντι στην ήδη εξελισσόμενη ενδυνάμωση των αντισυστημικών και αντιευρωπαϊκών κομμάτων, είναι μάλλον βέβαιο πως οδεύουμε προς την έξοδο από την ΕΕ. Κάτι που πλέον είναι εφικτό, καθώς η ζυγαριά της ευθύνης για το επερχόμενο «ατύχημα», μετά από τέτοια ηθελημένη αναξιοπιστία, θα βαραίνει πια ξεκάθαρα την Ελλάδα. Πριν από δύο χρόνια αυτό δεν ήταν τόσο προφανές, εξ ου και η υπομονή των υπόλοιπων κρατών-μελών. Τώρα, πιθανότατα μπορούν να υπάρξουν και χωρίς εμάς.
Μιχάλης Δεμερτζής
Ιδρυτικό Μέλος Ευ.Με.ΣΥΝ - Τομεάρχης Θέσεων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου