Από μηχανής θεός, τέλος….

Καλές οι ευχές, καλές οι αναλύσεις, καλή κι η αναβολή όσων μας βαραίνουν δυσβάσταχτα αλλά εκείνο που μάλλον επιβάλλεται να κάνουμε τη νέα χρονιά, είναι να πιστέψουμε επιτέλους ότι οι λύσεις δεν θα ΄ρθουν από μόνες τους…

Εξαιρετικές οι οικονομικές αναλύσεις των πολιτικών ειδημόνων και ειδικών επί των οικονομικών και άκρως ενδιαφέρουσες. Επίσης ενδιαφέρουσες κι οι προτεινόμενες λύσεις που υπερβαίνουν σε αριθμό, το σύνολο των προβλημάτων αφού για κάθε θέμα που προκύπτει, έχουμε επάνω από τρεις αναφερόμενες λύσεις…

Μόνο που όλα αυτά απευθύνονται σε πολίτες που όσο κι αν το επιθυμούν ή τέλος πάντων, δύνανται λόγω γνώσεων και δυνατοτήτων, να τα κατανοήσουν, δεν είναι σε θέση να τα χρησιμοποιήσουν στην καθημερινότητά τους ώστε να μπορέσουν να βγουν απ’ τα αδιέξοδα που έχουν οδηγηθεί λόγω ανατροπής του συνόλου σχεδόν των σχεδίων και του προγραμματισμού της ζωής τους.

Ένα ελάττωμα όμως που επίσης μας βαραίνει ως λαό και μάλλον στο σύνολό του, είναι αυτό το περίφημο ‘δε βαριέσαι, κάτι θα γίνει τελευταία στιγμή’… Και να δεις που όντως, κάτι γινόταν πάντα μέχρι σήμερα, τελευταία στιγμή και γλιτώναμε κάποια πράγματα. Κάτι τα συστήματα που είχαμε στην υπηρεσία μας δε δούλευαν, κάτι εμφανιζόταν κάποιο εμπόδιο που έφερνε όλη τη λειτουργία εκείνου που μας απειλούσε, εκτός προγραμματισμού, κάτι το ένα, κάτι το άλλο και με την αναβλητικότητα που μας χαρακτηρίζει ως άτομα, να έρχεται ως επιστέγασμα όλων, είχαμε μάθει να τη γλιτώνουμε τελικά.

Κι όλο αυτό το περίεργο για όλο τον υπόλοιπο πλανήτη, σκηνικό, σε μας συνέβαινε καθημερινά επί δεκαετίες, με αποτέλεσμα ν’ αποτελεί πλέον ένα απ’ τα δεδομένα λειτουργίας του κράτους μας και φυσικά να μας έχει μεταλλάξει ως πολίτες αυτού του κράτους.

Μόνο που τώρα, που έχει εδώ και καιρό, φτάσει ‘ο κόμπος στο χτένι’ όπως λέει ο λαός μας, έχουμε αρχίσει να κατανοούμε με επώδυνο τρόπο, ότι πλέον δεν υπάρχει η λύση της τελευταίας στιγμής κι οι περιπτώσεις που θα εμφανιστεί κάτι να μας σώσει, όσο πάνε και λιγοστεύουν.

Το μόνο που μας σώζει πλέον, είναι ότι απλώς δε λειτουργεί σχεδόν τίποτα όπως θα ‘πρεπε σ’ αυτό το κράτος εκτός ίσως απ’ τον εισπρακτικό μηχανισμό, οπότε βασιζόμαστε στο ότι με λίγη καλή τύχη, έχουμε λίγο χρόνο ακόμη, να λειτουργήσουμε όπως έχουμε μάθει και μας αρέσει…

Αυτή η νοοτροπία λοιπόν που τόσο πολύ αγαπάμε και υιοθετήσαμε με τον πιο απόλυτο και σίγουρο τρόπο κι έχει γίνει δεύτερη φύση μας, επηρεάζει κι όλες τις υπόλοιπες λειτουργίες μας ως πολίτες και τ’ αποτελέσματα τα βιώνουμε καθημερινά με τον χειρότερο τρόπο.

Μια καλή ευχή αν και δύσκολο να επιτευχθεί, για τη νέα χρονιά λοιπόν, θα ήταν να καταφέρουμε ν’ αντιμετωπίσουμε αυτή τη νοοτροπία και να λήξουμε τα όσα πηγάζουν απ’ αυτήν, ώστε να ξεκινήσει σιγά σιγά κι η αναδιάρθρωση του κράτους, με πιο συνειδητοποιημένους πολίτες.

Ουτοπία μάλλον! Και να ξεκινούσαμε τώρα, σήμερα, όλοι μαζί ν’ αλλάζουμε, θα χρειαζόταν χρόνια για να φανεί η διαφορά και ν’ αδράξουμε τους καρπούς της επαναφοράς στην ορθή λειτουργία, αν υπήρξε ποτέ τέτοια, σ’ αυτό το κράτος.

Απαισιόδοξοι λοιπόν; Καμιά ελπίδα; Πλήρες αδιέξοδο; Όπως όλα δείχνουν, κάπως έτσι αποτυπώνεται η πραγματικότητα, ειδικά με την κακοδιαχείριση των κοινών μας συμφερόντων που τα εναποθέτουμε με απόλυτη συνέπεια, στους χειρότερους απ’ όσους έχουμε να επιλέξουμε.

Και πόσο εφικτό είναι να μπορέσει να λειτουργήσει κάποιος που αποφασίζει να ‘πετάξει’ τον μανδύα των κακών από πάνω του, σε ένα διαλυμένο κράτος που τίποτα δε λειτουργεί όπως πρέπει; Μάλλον μηδενικές οι πιθανότητες…

Το πάμε λοιπόν μέρα- μέρα, φορά τη φορά, αντικείμενο το αντικείμενο, γνωρίζοντας πολύ καλά μέσα μας ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθεί κάποιος από μηχανής θεός πλέον να μας σώσει αλλά συγχρόνως έχοντας εκεί βαθιά στην ψυχή μας, μια μικρή ελπίδα ότι ίσως τελικά κάνουμε λάθος κι έρθει απ’ το πουθενά μια λύση να μας λυτρώσει.

Κατά πόσο είναι καλό να συνεχίζουμε να τρέφουμε αυτή την ελπίδα μέσα μας, θα το δείξει μόνο το μέλλον αλλά προς το παρόν το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να συνεχίζουμε να προσπαθούμε αντιμετωπίζοντας κατάματα την πικρή αλήθεια που όλο και πιο επιτακτικά μας θυμίζει την τραγικότητα της κατάστασης που έχουμε περιέλθει με μεγάλο μερίδιο της ευθύνης να μας βαραίνει…

Καλή χρονιά λοιπόν…

Γρηγορίου Αλεξάνδρα

Ιδρυτικό Μέλος Ευ.Με.ΣΥΝ - Τομεάρχης Επικοινωνίας & ΜΜΕ