«Ποτά και γυναίκες» όπως «διορισμοί και επιδόματα»

Βγήκε ο Γ. Ντάισελμπλουμ και είπε ότι οι νότιες χώρες φάγαμε τα χρήματα σε ποτά και γυναίκες και δεν μας άρεσε καθόλου. Λογικό, γιατί η αλήθεια πονάει. Μεταξύ μας μπορεί να το λέμε, αλλά ταυτόχρονα, όπως δείχνει και η πολιτική που εφαρμόζουν οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί μας, είμαστε σίγουροι ότι τους έξω μπορούμε να τους κοροϊδεύουμε.

Μπορεί να πει κανείς ότι η δήλωση ήταν άκομψη, μπορεί όντως ο συγκεκριμένος, αλλά και οποιοσδήποτε άλλος πολιτικός, να μη νομιμοποιείται να κάνει μία τόσο ισοπεδωτική και αφοριστική δήλωση.

Ωστόσο, είναι δύσκολο να αντιτάξεις ως κοινωνία πειστική απάντηση όταν, πρώτον, οι δικοί σου πολιτικοί εντολοδόχοι αρχίζουν με δηλώσεις όπως «θα βαράμε το νταούλι» και φτάνουν στο «θα γεμίσουμε την Ευρώπη τζιχαντιστές» και, δεύτερον και σημαντικότερον, δεν έχεις προβεί σε εκείνες τις πράξεις που μπορούν να κατατροπώσουν τα λόγια· των ξένων ή ακόμα και παλιότερα δικά σου.

Η αναλογία του Ολλανδού πολιτικού έχει βάση, αν φέρουμε τον εαυτό μας στη θέση των δανειστών.

Αν δώσουμε χρήματα σε κάποιον, εντελώς δικαιολογημένα θέλουμε να ξέρουμε αν θα τα πάρουμε πίσω. Και, για να τα πάρουμε, ο δανειζόμενος πρέπει να κάνει κάτι παραγωγικό με τα χρήματά μας. Για κάποιους, το μη παραγωγικό μπορεί να είναι τα «ποτά και τα ξενύχτια», για άλλους οι διορισμοί και τα επιδόματα, σε κάθε περίπτωση όμως, η ουσία βρίσκεται στο τι κάνει με τα λεφτά μας.

Αν τα καίει στο τζάκι για να ζεσταθεί και προσβληθεί επειδή του είπαμε ότι τα τρώει στα μπουζούκια, πριν ζητήσει εξηγήσεις θα πρέπει να δώσει μερικές- ειδικά αν θέλει κι άλλα- γιατί τα χρήματα, έτσι ή αλλιώς, έχουν σπαταληθεί.

Με ή χωρίς εξηγήσεις, το επόμενο βήμα είναι να του δείξουμε τι πρέπει να κάνει για να μπορεί να έχει στο μέλλον και θέρμανση και διασκέδαση. Αν δεν θέλει, το πρόβλημα είναι δικό του.

Όλα τα παραπάνω θα ήταν περιττό να τα αναλύαμε, αν στην Ελλάδα το αυτονόητο ήταν όντως αυτονόητο.

Επειδή όμως δεν είναι, στον πραγματικό κόσμο, έχει καταστεί σαφές στους πάντες ότι η Ελλάδα δεν θέλει να της λένε τι να κάνει μεν, θέλει το δάνειο δε. Για αυτό η κυβέρνησή της θέλει επίμονα, συνεχώς και αδιαλείπτως «πολιτική λύση», την ώρα που προϋποθέσεις όπως ο έλεγχος των δαπανών («μία πρόσληψη στο δημόσιο ανά πέντε αποχωρήσεις») ή οι ιδιωτικοποιήσεις έχουν πάει περίπατο.

Πόσο πιθανό είναι να πάρουμε αυτή τη λύση υπό τις προαναφερόμενες συνθήκες;

Σαν να προσπαθούμε να πείσουμε τον Ολλανδό (ή τον Γερμανό ή τον Βέλγο ή τον Γάλλο κτλ.) με τα λόγια ότι τα ποτά και οι γυναίκες παραείναι σημαντικά για να τα εγκαταλείψουμε. Αν υποθέσουμε ότι δείχνει κατανόηση, επειδή… μια ζωή την έχουμε, και μας δώσει κι άλλα χρήματα, τι ουσιαστικό θα έχουμε πετύχει;

Θα έρθει σίγουρα η ώρα που θα χρειαστούμε κι άλλα και τότε, το πολύ πολύ από τα λόγια να περάσουμε στα έργα και να τον κεράσουμε- με τα δανεικά βεβαίως- και ένα δύο τραπέζια στα μπουζούκια για να δει τι χάνει.

Σε κάθε περίπτωση, αυτό δεν θα συνεχιστεί για πάντα. Αν θέλουμε να συνεχίσουμε να είμαστε κανονικό κράτος, κάποια στιγμή θα πρέπει να αλλάξουμε κάποια πράγματα, ώστε να πιάνουν τόπο τα χρήματα που παίρνουμε. Είναι υπερβολικά προφανές για να νομίζουμε ότι μία ενοχλητική δήλωση μπορεί να αποτελέσει ελαφρυντικό για την απραξία μας.

Γιατί, ας μη γελιόμαστε, τέτοιες αφορμές ψάχνουμε…

Μιχάλης Δεμερτζής

Ιδρυτικό Μέλος Ευ.Με.ΣΥΝ - Τομεάρχης Θέσεων