Τι δεν βλέπουμε;

Εχθές γίναμε μάρτυρες του κοντινού μέλλοντος της ελληνικής κοινωνίας. Παρατηρήσαμε πώς η απόγνωση και η αδικία ξεσπάει με βία σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας. Είναι πλέον σίγουρο πως, οι χθεσινές σκηνές θα πληθύνουν και θα οξυνθούν.
Ο κάθε πολίτης σήμερα στην Ελλάδα έχει και μία άποψη περί των αιτιών όλων αυτών που συνέβησαν εδώ αλλά και και αυτών που θα συμβούν. Άλλοι σιχτιρίζουν τους κλέφτες πολιτικούς, άλλοι τους στυγνούς Γερμανούς, άλλοι τους καπιταλιστές Αμερικάνους, άλλοι τους Τούρκους, άλλοι τους ΠΑΣΟΚους, άλλοι τους “αριστερούς” και άλλοι τους “δεξιούς”, άλλοι μπορεί και τους “ψεκασμούς”...
Οι ίδιοι ωστόσο, δεν βλέπουν:
-τους ανέργους που λαμβάνουν το επίδομα του ΟΑΕΔ και δουλεύουν παράλληλα “μαύρα”,
-τους υπαλλήλους των ΔΕΚΟ που ακόμη και σήμερα χρυσοπληρώνονται για πολύ χαμηλή αποδοτικότητα,
-τους έχοντες κάποια θέση στον κρατικό μηχανισμό που προσπαθούν άνευ κριτηρίων και δικαιοσύνης να βοηθήσουν φίλους και συγγενείς,
-τους επιχειρηματίες που ακόμη και σήμερα περιμένουν από τα υπερτιμημένα κρατικά συμβόλαια να επιβιώσουν,
-τους περισσότερους που εξοργίζονται με τις μειώσεις των αποδοχών γιατί δεν μπορούν να συνεχίσουν τον πολυτελή βίο τους,
-τους κρατικούς υπαλλήλους που δεν κατανοούν πόσο τροχοπέδη είναι για την όλη οικονομία η χαμηλή αποδοτικότητά τους,
-τους πλούσιους συνταξιούχους της Ελλάδας που χρειάζονται τις υψηλές συντάξεις για να συμπληρώνουν το εισόδημα των παιδιών τους,
-τα ασφαλιστικά ταμεία που λαμβάνουν υπέρογκα ποσά για ανύπαρκτη υγειονομική περίθαλψη και αβέβαιη συνταξιοδότηση μόνο και μόνο για να πληρώνουν τις παράλογες συντάξεις,
-ότι οι επιχειρήσεις αντί να συνεργάζονται προς τον παγκόσμιο ανταγωνισμό αναλώνονται σε έναν καταστροφικό πόλεμο εντός των τειχών μέχρις εξουδετέρωσης των πάντων
-το σαθρό πολιτικό σύστημα που συνεχίζει να παραμυθιάζει τους “πολίτες” ώστε να συντηρηθεί το ίδιο μαφιόζικο σύστημα σε χαμηλότερο οικονομικό επίπεδο,
-την απάτη πίσω από όλους αυτούς που παρουσιάζουν εύκολες λύσεις και όμορφες υποσχέσεις, γιατί σε κανένα κράτος της εποχής μας δεν εφαρμόζονται,
-ότι το ίδιο το φορολογικό σύστημα στην Ελλάδα δημιουργεί την φοροδιαφυγή ώστε να πλουτίζουν εύκολα οι “Φίλοι” των εκάστοτε κυβερνήσεων,
-... και πολλά άλλα στρεβλά του συστήματος

Η περί μεταρρυθμίσεων υποκρισία μας

Πρέπει να κάνουμε μεταρρυθμίσεις.

Το ξέρουμε.

Οι περισσότεροι από εμάς δεν είμαστε ευχαριστημένοι με το κράτος μας. Βλέπουμε πως η χώρα δεν πηγαίνει καλά και, συνεπώς, κάποια πράγματα πρέπει να αλλάξουν.

Και γιατί δεν προχωρούμε στις αλλαγές;

Δεν θέλουμε.

Ξέρουμε, αλλά δεν θέλουμε, επειδή «από εμένα/εμάς θα ξεκινήσετε;» ή «φταίμε εμείς, αλλά όχι εγώ προσωπικά...» ή «φταίνε οι άλλοι...» και άλλα σχετικά.

Αυτή η αντίσταση έχει ισχυρές βάσεις, αφού στηρίζεται στο θεμελιώδες ένστικτο της αυτοσυντήρησης που κουβαλά ο καθένας από εμάς.

Παρά ταύτα, δεν θα ήταν σημαντικό εμπόδιο, αν δεν είχε θεσμική έκφραση. Ομάδες πίεσης (με πρώτες τις συνδικαλιστικές) μετασχηματίζουν τον φόβο που έχουμε για την αλλαγή σε σχετικώς καλά δομημένα πολιτικά ή και νομικά επιχειρήματα, βασισμένα στο σύνολό τους στο παλιό πολιτικό σύστημα, που περίπου όλοι λέμε ότι απορρίπτουμε, και στη παρωχημένη πια νομική του έκφραση.

Όχι ότι είναι αθέμιτο να υπερασπίζεται μία κοινωνική ομάδα τα συμφέροντά της, ωστόσο, οι ελληνικοί νόμοι σε γενικές γραμμές έχουν διαμορφωθεί έτσι, ώστε όλες- από τα κόμματα μέχρι τους επαγγελματικούς κλάδους- να είναι ευχαριστημένες, αδιαφορώντας για τον πολίτη/ καταναλωτή (για περισσότερη ανάλυση επ’ αυτού, βλ. «Κλειδί για την ανάπτυξη ο καταναλωτής», http://eumesin.blogspot.gr/2016/10/blog-post.html).

Μονόδρομος η συστράτευση…

Με τις εξελίξεις στον υπόλοιπο κόσμο να είναι καταιγιστικές σε όλα τα επίπεδα και τις πολιτικές ισορροπίες στην Ε.Ε. να επαναπροσδιορίζονται προσαρμοζόμενες στα νέα δεδομένα, η συστράτευση γύρω απ’ τον φιλελεύθερο πόλο στη χώρα μας, αποτελεί μονόδρομο.

Πολλαπλές κι απανωτές οι εκπλήξεις απ’ τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις σε χώρες της Ευρώπης, επιβεβαιώνουν με αδιαμφισβήτητο τρόπο ότι φαντάζει όλο και δυσκολότερο να τολμήσει κανείς προβλέψεις για το επόμενο διάστημα.

Τα μηνύματα των λαών και ειδικότερα των νέων Βρετανών και Γάλλων, που αποφασιστικά και απολύτως δημοκρατικά, διατράνωσαν τη βούλησή τους για ανατροπή του διαφαινόμενου πολιτικού κλίματος στις δυο χώρες, μόνο ως ελπιδοφόρα μπορούν να ερμηνευθούν.

Το σημαντικότερο μήνυμα αφορά στην απόφαση συμμετοχής των νέων αφού όπως καταγράφουν οι πρώτες στατιστικές, η αποχή αφορά σε μεγαλύτερες ηλικίες ψηφοφόρων. Όταν οι νέοι μιας χώρας αποφασίζουν να συμμετάσχουν, το μέλλον της προδιαγράφεται σαφώς λαμπρότερο σε σχέση με κείνη που οι νέοι της εμφανίζονται πλαδαροί, απαισιόδοξοι ή ακόμη χειρότερα, αδιάφοροι.

Το φρέσκο μυαλό, η καθαρή σκέψη και το αποφασιστικό βλέμμα στο μέλλον, διατράνωσε τη βούληση των νέων Βρετανών και Γάλλων, για περιθωριοποίηση των εθνικιστών που έφαγαν πολύ δυνατό χαστούκι και το γερό ταρακούνημα των λαϊκιστών που το μήνυμα, τους εστάλη με τον πιο ξεκάθαρο και επιτακτικό τρόπο.

Για μια βιώσιμη και μακρόπνοη κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη, στην Ελλάδα

Ο Χάρης Βλάδος διδάσκει στο
Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο
Θράκης και είναι Πρόεδρος
της Διοικούσας της
Ευρωπαϊκής Μεταρρυθμιστικής
Σύνθεσης (ΕΥ.ΜΕ.ΣΥΝ.)

Η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας χειροτερεύει καθημερινά.
Οι προοπτικές βιώσιμης, μακρόπνοης και σχετικά γρήγορης ανάκαμψης εμφανίζονται ιδιαιτέρως ασθενείς και, μάλιστα, φθίνουσες.
Απολύτως υπεύθυνες για αυτό είναι οι επιλογές της παρούσας κυβέρνησης, κατά την τελευταία διετία.
Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ παρέλαβε το 2015 μια βαριά πληγωμένη οικονομία η οποία, όμως, με αργό και επώδυνο τρόπο έβγαινε, επιτέλους, από το σκοτεινό τούνελ της ύφεσης. Με τους πολλαπλά άστοχους χειρισμούς της, όχι μόνον ακύρωσε τις θυσίες πολλών ετών προσπάθειας ανάταξης αλλά και την χρέωσε ακόμα βαρύτερα, διασπαθίζοντας ασυλλόγιστα και το φθίνον εναπομένον δυναμικό αντοχής και αισιοδοξίας της κοινωνίας μας.
Την ξαναοδήγησε στο σκοτεινό τούνελ της κρίσης και της ύφεσης φορτώνοντας την με καινούργια, εντελώς αδικαιολόγητα, βαρίδια και τροχοπέδες.
Και παρόλη αυτή την εκκωφαντική αποτυχίας της, σε όλα τα επίπεδα, φαίνεται να συνεχίζει ακάθεκτη την πορεία της, στον ίδιο αδιέξοδο δρόμο…

Η πρόταση που εισηγούμαστε βρίσκεται στον αντίποδα των ασυλλόγιστων αστοχιών της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

― Οικονομική ανάπτυξη στηριγμένη στην ενίσχυση των επενδύσεων:
Ο μοναδικός δρόμος εξόδου της οικονομίας μας από την κρίση περνάει μέσα από τις νέες επενδύσεις.
Ας μην περιμένουμε οποιαδήποτε ανάκαμψη εν τη απουσία νέων επενδύσεων.
Οι νέες επενδύσεις, μονάχα, μπορούν να αυξήσουν την απασχόληση, να αυξήσουν τα εισοδήματα μας και το ΑΕΠ μας, να δώσουν μια υγιή βάση για την αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού συστήματος μας, να περιορίσουν ουσιωδώς τον βραχνά των «κόκκινων δανείων» και να στηρίξουν αποτελεσματικά το ασθενές τραπεζικό μας σύστημα και, τελικώς, να παράξουν επαρκή φορολογικά έσοδα, ώστε να καταφέρουμε να στηρίξουμε, να αναδιαρθρώσουμε και να εμπλουτίσουμε το κράτος πρόνοιας στην χώρα μας, μακριά από την φενάκη των δημοσιονομικών ελλειμμάτων.
Αλλιώς δεν γίνεται.
Δεν υπάρχει άλλος μακρόπνοα βιώσιμος δρόμος ανάκαμψης.
Μονάχα οι νέες επενδύσεις μπορούν να μας βγάλουν από την κρίση.

Αριθμοί και πραγματικότητα

Ο Μιχάλης Δεμερτζής 
είναι ιδρυτικό
μέλος της Ευρωπαϊκής 
Μεταρρυθμιστικής
Σύνθεσης και Τομεάρχης
Θέσεων

Πριν περίπου δύο μήνες, η κυβέρνηση πανηγύριζε για το τεράστιο πλεόνασμα.
Τώρα, τα νεότερα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, εμφανίζουν αύξηση του ΑΕΠ 0,4% για το πρώτο τρίμηνο του έτους σε σύγκριση με την ίδια περίοδο του 2016 (διαψεύδοντας ουσιαστικά τη μείωση κατά 0,5% που έδειχναν τα προσωρινά στοιχεία) και τα κυβερνητικά στελέχη πανηγυρίζουν για δεύτερη φορά μες σε λίγο καιρό.
Αν σκεφτούμε την κατάσταση στην πραγματική οικονομία, είναι να απορεί κανείς αν πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους που, βρισκόμενοι στην αντιπολίτευση, επέμεναν ότι «οι άνθρωποι είναι πάνω από τους αριθμούς».
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το να λαμβάνουν υπόψη τους δείκτες της οικονομίας και λοιπά βαρετά νούμερα αποτελεί βελτίωση, έστω και αργά. Το πρόβλημα είναι ότι τους βλέπουν πολύ, πάρα πολύ, επιλεκτικά.
Αν είναι επιτέλους να συμφωνήσουμε όλοι μαζί σε αυτή την χώρα ότι τα στατιστικά στοιχεία και η πραγματική οικονομία είναι οι δύο όψεις του νομίσματος που λέγεται πραγματικότητα, οφείλουμε να δούμε το ζήτημα πιο σφαιρικά.
Εν προκειμένω, η Ελλάδα έπεσε φέτος ακόμη πιο κάτω στην κατάταξη της Παγκόσμιας Επετηρίδας Ανταγωνιστικότητας. Βρίσκεται στην 57η θέση (από την 56η πέρυσι) ανάμεσα σε 63 χώρες. Τα τέσσερα κριτήρια είναι η οικονομική αποδοτικότητα, η κυβερνητική αποτελεσματικότητα, η επιχειρηματική αποτελεσματικότητα και οι υποδομές.
Και είναι πολύ λογικό να βρισκόμαστε τόσο χαμηλά.
Η κλίση που έχει πάρει η κατηφόρα μας είναι ευθέως ανάλογη με την ανηφόρα που έχουν τραβήξει οι εισφορές και οι φόροι από τον Ιούλιο του 2015.