Έστω ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια την άλλη βδομάδα…

Ο Μιχάλης Δεμερτζής είναι
Ιδρυτικό Μέλος και Τομεάρχης
Θέσεων της ΕΥΜΕΣΥΝ

Ας πούμε ότι γίνεται κάτι ανεξήγητο, ένα θαύμα, και αρχίζουμε να πιστεύουμε κάθε λέξη του πρωθυπουργού- του συγκεκριμένου, όχι του θεσμού γενικότερα. Τον ακούμε, λοιπόν, και αμέσως θεωρούμε ότι πολλά καλά πράγματα συμβαίνουν στη χώρα και η ψυχολογία μας ανεβαίνει.
Η ανεργία μειώνεται, οι εξαγωγές αυξάνονται, επενδύσεις έρχονται, η ανάπτυξη είναι ήδη εδώ και τον Αύγουστο του 2018 θα έχουμε βγει από τα μνημόνια. Αφού το είπε.
Όλα τέλεια με λίγα λόγια.
Και, αφού τον πιστεύουμε σε όλα, μόλις βγούμε από τα μνημόνια θα σταματήσουμε το brain-drain ανεβάζοντας ανενόχλητοι τον ρυθμό των προσλήψεων στο δημόσιο. Αυτό ήταν τουλάχιστον το επιμύθιο της εκδήλωσης «Εθνική Στρατηγική για τη Διοικητική Μεταρρύθμιση 2017-2019» πριν λίγο καιρό, όπου ετέθη από τον πρωθυπουργό για πρώτη φορά και ο Αύγουστος του ‘18 ως ορόσημο, μετά από το οποίο προφανώς θα κάνουμε ό,τι θέλουμε.
Μετά το πάρτι που θα κάνουμε λοιπόν όλοι μαζί στο Σύνταγμα την 1η Σεπτεμβρίου του ‘18, θα μαζέψουμε οι νέοι Έλληνες όλη την ενέργεια που θα μας δίνει η νέα αισιόδοξη ζωή που θα ξεκινά για τη χώρα, για να ετοιμάσουμε τα χαρτιά μας για το δημόσιο.
Σαν να λέμε, να κρατήσουμε την παράδοση ζωντανή. Η ελληνική αγορά δεν μας χρειάζεται και δεν την χρειαζόμαστε. Εκείνη θα πετάει, εμείς θα έχουμε διορισθεί… Και θα μας πληρώνει.
Θα γίνουν όλα όπως παλιά με λίγα λόγια.
Έτσι είναι το σχέδιο.
Πριν δύο εβδομάδες, λ.χ., ο υπουργός των Οικονομικών είπε, «τα έσοδα θα έχουν υπεραπόδοση…». Υπέροχα. Και συμπλήρωσε, «και θα μπορέσουμε να δώσουμε μέρισμα τις γιορτές».
Γιατί, αν δεν ξέρει να επενδύσει τα χρήματα που περισσεύουν ο υπουργός Οικονομικών, ποιος ξέρει…;
Πριν λίγους μήνες, άλλος υπουργός: «Ο ΟΑΣΘ ήταν κλασικό παράδειγμα ιδιώτη που θέλει να ζει από το κράτος…». Πολύ σωστά. «…Γι’ αυτό θα κρατικοποιηθεί.»
Πόσο πιο ορθή προσέγγιση; Διάγνωση του προβλήματος και λύση. Αφού επιτέλους βρήκαμε ότι το πρόβλημα είναι οι κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις, βρήκαμε και την αντιμετώπισή του. Να τις κρατικοποιήσουμε. Γιατί να τις πληρώνουμε μισές άλλωστε, αφού μπορούμε (;) να τις πληρώνουμε ολόκληρες…;
Για να αφήσουμε τα αστεία, υπάρχουν δύο ζητήματα εδώ.
Το πρώτο είναι ότι πιστεύουμε ότι μπορούμε να γυρίσουμε στις παλιές καλές εποχές των διορισμών και των επιδομάτων, των μπουζουκιών και των αγροτικών Cayenne, μόλις ανακάμψουμε- αν ανακάμψουμε. Όντως το πιστεύουμε. Φαίνεται από πολλά μικρά καθημερινά πράγματα και η τρέχουσα κυβέρνηση μάς εκπροσωπεί επάξια σε αυτό.
Με άλλα λόγια, όσο τέλεια κι αν πηγαίνουν τα πράγματα, ακόμα κι αν πρόκειται να βγούμε από τα μνημόνια την επόμενη βδομάδα, πηγαίνουμε καρφί για να ξαναμπούμε τον επόμενο μήνα.
Το δεύτερο ζήτημα, που είναι προϋπόθεση για το πρώτο και σοβαρότερο, είναι πως πιστεύουμε ότι στις προ κρίσης εποχές όλα δούλευαν ρολόι. Ότι, επειδή υπήρχε χρήμα στην αγορά, όλα ήταν καλά και, αν συνεχίσει να υπάρχει χρήμα, θα συνεχίσουν να είναι όλα καλά.
Σίγουρα δεν ήταν και χάλια, ωστόσο, κάτι ήταν πολύ λάθος ώστε να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε, όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο αλλά και σε ηθικό.
Και τώρα, ακόμη κι αν μαγέψουμε τους δανειστές με την ακαταμάχητη γοητεία μας και συνεχίσουν να μας χρηματοδοτούν, άνευ όρων και εσαεί…
Και δεν αλλάξουμε τίποτα…
Και επιστρέψουμε στα περασμένα μεν, καθόλου ξεχασμένα δε, μεγαλεία…
Αν, όπως τότε, στην αγορά δεν επιβραβεύονται τα προσόντα και η προσπάθεια και αν οτιδήποτε δημόσιο συνεχίσει να είναι εχθρός μας, όταν δεν θα το λαδώνουμε για να κάνουμε την δουλειά μας, όχι, δεν πρόκειται να είναι όλα καλά.