Η προβληματική εξωτερική μας πολιτική και η εθνική μας κυριαρχία

Ο Μιχάλης Δεμερτζής είναι

Ιδρυτικό Μέλος και Τομεάρχης

Θέσεων της ΕΥΜΕΣΥΝ

Όταν μοιράζεσαι τα σύνορά σου με ένα ντε φάκτο δικτατορικό καθεστώς και εν προκειμένω με έναν στριμωγμένο και απρόβλεπτο Ερντογάν, οφείλεις να είσαι σε ετοιμότητα για κάθε ενδεχόμενο.

Δηλαδή… Πώς ήρθε επίσκεψη τον προηγούμενο μήνα, έθεσε την ατζέντα του κι έφυγε; Το αντίθετο.

Και ας πούμε ότι πιαστήκαμε απροετοίμαστοι γιατί έχουμε αλλού το μυαλό μας· στα καθημερινά προβλήματα της οικονομίας, το πλεόνασμα που δεν βγαίνει, την ανάπτυξη που δεν έρχεται- εδώ βέβαια εγείρεται και το ερώτημα, «τότε γιατί τον καλέσαμε;», αλλά αυτό είναι μία άλλη συζήτηση- και ο γέγονε, γέγονε…

Παρακάτω, όμως, όταν η πίεση αυξήθηκε (ως συνέπεια της προχειρότητάς μας), πού ήταν τα αντανακλαστικά μας ως χώρα;

Εκεί δεν χρειαζόταν προετοιμασία… Απλά ένα στοιχειώδες αίσθημα αυτοσεβασμού.

Ο γείτονας, μετά την παραχώρηση ασύλου σε έναν από τους Οκτώ, πέταξε μία απειλή τόσο αόριστη που καταντά γραφική («…θα υπάρξουν επιπτώσεις») και αμέσως η ελληνική κυβέρνηση αμφισβήτησε τους θεσμούς του κράτους της. Του δικού της!

Αν το σκεφτείτε είναι κάπως απίστευτο.

Όλοι ξέρουμε ότι η κυβέρνησή μας έχει ανοίξει μέτωπο με την ελληνική Δικαιοσύνη για λόγους μικροκομματικούς, ψηφοθηρικούς, ας πούμε και ιδεολογικούς. Όλοι, επίσης, ξέρουμε ότι μπροστά σε σοβαρή έξωθεν απειλή (και, στην προκειμένη περίπτωση, προφανέστατα οι κυβερνώντες μας την θεώρησαν σοβαρή) ένα τέτοιο μέτωπο επιβάλλεται να κλείσει ή έστω να πάρει αναβολή για αργότερα.

Όχι στην Ελλάδα του 2018…