Πολιτική με αποτέλεσμα ή χωρίς;

Την εβδομάδα που μας πέρασε το γεγονός για την πολιτική ζωή της χώρας ήταν μια συγκέντρωση πολιτών χωρίς καμία πολιτική ή συνδικαλιστική υποστήριξη αλλά με μία συνισταμένη. Να παραιτηθεί η κυβέρνηση.

Από πολλούς θεωρήθηκε ως η υπέρτατη αντιπολιτευτική ενέργεια στη περίοδο της αυτής κυβέρνησης. Ήταν όμως κάτι τέτοιο;

Ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων θα τη γνώριζαν αν η κυβέρνηση δεν το διαφήμιζε η ίδια με απαράδεκτες δηλώσεις που ξεχείλιζαν γραφικότητα και ταξικό μίσος. Πανέξυπνα τις προηγούμενες ημέρες με μπαράζ δηλώσεων στελεχών της, έκανε γνωστή την συγκέντρωση σε όλη την Ελλάδα και φυσικά ανέβασε τον πήχη της ''επιτυχίας'' και "σημασίας". Εκμηδένισε την μικρή πιθανότητα το κύμα να δημιουργηθεί μόνο του με το να τη κάνει ευρέως γνωστό η ίδια.

Η κυβέρνηση μπορεί να διαφήμισε τη συγκέντρωση, διασώζοντάς την από την ανυπαρξία (που ήταν το πιο πιθανό), ταυτόχρονα όμως οριοθέτησε το νόημά της ώστε να μην δημιουργηθεί εποικοδομητική συζήτηση. Επέβαλε τη δική της ερμηνεία και τη δική της ατζέντα. Μια ερμηνεία κενή περιεχομένου.

Με τις δηλώσεις τους δεν θέλησαν ποτέ να αποτρέψουν την εκδήλωση η οποία για να έχει περιεχόμενο και νόημα θα έπρεπε να έχει έλθει ως επιστέγασμα μιας σειράς άλλων συναινετικών πρωτοβουλιών στο χώρο της αντιπολίτευσης με προτάσεις και συνθέσεις. Αν είχε γίνει κάτι τέτοιο η αντίδραση δεν θα μπορούσε να είναι αυτή. Το περιεχόμενο θα είχε δοθεί από τους διοργανωτές. Με τις δηλώσεις τους θέλησαν να φανατίσουν τον κόσμο και από τις δύο πλευρές. Γιατί αν φανατιστεί ο χώρος της Αντιπολίτευσης, μοιραία αντίδραση θα είναι και ο φανατισμός στο χώρο της συμπολίτευσης.

Τελικά, η συγκέντρωση έγινε αλλά η πόλη δεν ''ένιωσε'' τίποτα. Καμιά δόνηση, κανένα τράνταγμα. Συνέχισε στους γνώριμους θερινούς ρυθμούς της, αδιαφορώντας για το "απολιτικό" κοινό που έλαβε μέρος σε αυτή, το οποίο δεν είχε κανένα "χρώμα". Το Μαξίμου την χρησιμοποίησε ως εργαλείο να συσπειρώσει τον λίγο κόσμο που έμελλε να το υποστηρίζει ακόμη, να αποδείξει λανθασμένα για ακόμη μία φορά πως άλλος δρόμος δεν υπάρχει (αφού οι αντιδράσεις μετά από τέτοια φορολαίλαπα και “διαφήμιση” ήταν, αν μη τι άλλο, υποτονικές) και φυσικά να κερδίσει λίγο χρόνο μέχρι το φθινόπωρο που θα έρθουν και τα χειρότερα.

Το σχέδιο της κυβέρνησης ήταν αμυντικό και όχι επιθετικό όπως ήθελαν να φανεί με επικοινωνιακά τερτίπια. Πρόκειται για ένα ακόμη καλά μελετημένο σχέδιο που ως στόχο έχει να περιορίσει τη φθορά της κυβέρνησης, ώστε ακόμα και στο ενδεχόμενο ήττας στις προσεχείς εκλογές να παραμείνει κόμμα εξουσίας και να μην έχει την τύχη του ΠΑΣΟΚ.

Με δεδομένο όμως το σχέδιο Τσίπρα, η ανάγκη συνεννόησης των δυνάμεων του δημοκρατικού τόξου της ευρωπαϊκής αντιπολίτευσης, προτάσσεται ως ακόμα μεγαλύτερη. Είναι επιβεβλημένη. Η αντιπολίτευση πρέπει να παράξει πολιτική με προτάσεις και υλοποιήσιμες λύσεις που αγγίζουν τον σημερινό απογοητευμένο πολίτη. Ο λαϊκισμός δεν είναι πλέον επιλογή. Οι συγκεντρώσεις του στυλ “παραιτηθείτε” που δεν έχουν ούτε χρώμα, ούτε ομοιογένεια, αλλά ούτε και προτάσεις για την επόμενη μέρα, νομοτελειακά θα αποτύχουν. Ακόμη και αν πετύχουν, θα αποτύχουν, γιατί η επόμενη ημέρα θα είναι δυσκολότερη της σημερινής.

Και μπορεί μεν ο Κυριάκος Μητσοτάκης να λέει ότι η ΝΔ θα είναι ο κορμός μιας κυβέρνησης φιλοευρωπαϊκών δημοκρατικών δυνάμεων, αλλά αυτό πρέπει να γίνει προεκλογικά. Να δεσμευτούν τα άλλα κόμματα από τώρα, με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες. Είναι πλέον γνωστό πως η πρώτη δύναμη είναι πλέον η ΝΔ. Μια ΝΔ αδύναμη εσωτερικά και σίγουρα αποδυναμωμένη μετεκλογικά αφού το ενδεχόμενο ισχυρής αυτοδυναμίας δείχνει απατηλό όνειρο. Τις πρωτοβουλίες αυτές τις παίρνουν οι ισχυροί ώστε να είναι επιτυχημένες. Και ο ισχυρός είναι η ΝΔ.

Η Ευ.Με.ΣΥΝΘΕΣΗ θα συμβάλλει όσο μπορεί για να υλοποιηθεί μια τέτοια στέρεη σύνθεση δυνάμεων να γίνει πραγματικότητα στην Ελλάδα του 2016. Είναι η μόνη λύση ώστε να χτιστούν τα θεμέλια ενός σύγχρονου κράτους.

Πιστής Δημήτρης

Αντιπρόερος Ευ.Με.ΣΥΝ - Πολιτικός Μηχανικός Ε.Μ.Π.