Σε ό,τι αφορά τη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια αποκαλύφθηκε με τρόπο οδυνηρό το μέγεθος της μεταπολιτευτικής πλάνης μας. Αντί όμως να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα στη ρίζα του, αφεθήκαμε σε μία νέα πλάνη, σε λόγια που μπορεί να μην είχαν βάση, ήταν όμως ευχάριστα να τα ακούμε. Ανάμεσα σε αυτά και η διαχρονικά δημοφιλής άποψη, ότι εμείς είμαστε οι «καλοί» και οι άλλοι οι «κακοί».
Με άλλα λόγια, ο αντιευρωπαϊσμός φαίνεται να έχει στεριώσει για τα καλά ανάμεσά μας, ως μία από τις συνέπειες του εν τη κρίση λαϊκισμού.
Όταν ένα 38,8% της φιλοευρωπαϊκής συνιστώσας του ελληνικού πληθυσμού πιστεύει πως «κατά τη διάρκεια της κρίσης, χώρες της Ευρωζώνης επεχείρησαν να καθυποτάξουν την Ελλάδα» (βλ. έρευνα του περασμένου Φεβρουαρίου από «διαΝΕΟσις»), τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.
Και γίνονται ακόμα σοβαρότερα, όταν ο αντιευρωπαϊσμός θεσμοθετείται. Η τρέχουσα κυβέρνηση ήρθε να προσθέσει στο σύνολο των δικών της, αντίθετων στις ευρωπαϊκές αξίες, νομοθετικών ρυθμίσεων και την πρόσφατη ποινικοποίηση συμμετοχής (οποιουδήποτε βαθμού) των πολιτικών προσώπων και στενών συγγενών τους σε εταιρείες του εξωτερικού. Ήτοι, μία απαγόρευση που δεν μπορεί να σταθεί σε κανένα δικαστήριο της Ευρώπης.
Αυτή η μετατροπή της χώρας μας από ανεπίδεκτο εταίρο, σε εταίρο- αμφισβητία του ευρωπαϊκού κεκτημένου, απομακρύνει την προοπτική να βελτιωθεί το βιοτικό μας επίπεδο, ασχέτως των μνημονίων (τρεχόντων ή μελλοντικών) που μας «δένουν» με την Ευρώπη.
Εφόσον εντός της κοινωνίας εμπεδώνεται μία νοοτροπία αντιπαράθεσης με τη Δύση, η σύμπραξη μαζί με την τελευταία θα λογίζεται ως «ήττα» και όχι ως συνεργασία ή βοήθεια.
Εν ολίγοις, όταν φύγουν από την εξουσία οι πολιτικές δυνάμεις που ευθύνονται για αυτές τις συνθήκες, δεν θα πάρουν μαζί τους τον αντιευρωπαϊσμό. Ο τελευταίος θα μείνει και αυτό είναι το χειρότερο από όλα.
Συνεπώς, και το πιο αισιόδοξο σενάριο για το μέλλον δεν φαίνεται να είναι ικανοποιητικό.
Αν υποθέσουμε πως αποκτούμε, την ερχόμενη βδομάδα φερ’ ειπείν, μία αποφασισμένη, ευρωπαϊκού προσανατολισμού κυβέρνηση και μάλιστα ευρείας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την επιτυχία της. Όχι, εφόσον οι διεθνείς συνθήκες και οι κοινωνικοί φορείς μείνουν ως έχουν.
Είτε η υποτιθέμενη κυβέρνηση θα προσπαθήσει να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις σωρευτικά, οπότε και θα αντιμετωπίζει προβλήματα δημόσιας τάξης και ντε φάκτο δημοκρατικής νομιμοποίησης, είτε θα ανοίγει ένα ένα τα μέτωπα, ζητώντας την υπομονή των ευρωπαίων εταίρων (πάλι), με έναν αφομοιωμένο από τον λαό (και φυσικά κοινοβουλευτικώς εκπροσωπούμενο σε σημαντικό βαθμό) αντιευρωπαϊσμό.
Η αντιμετώπιση του φαινομένου και η επιστροφή μας σε ευρωπαϊκά μονοπάτια, πιθανότατα να μην είναι σκόπιμο να τεθεί στον υψηλό, κοινοβουλευτικό δημόσιο διάλογο, καθώς δεν υπάρχει λόγος να αμφισβητηθεί κάτι που, τουλάχιστον τυπικά και ευτυχώς, θεωρείται δεδομένο.
Αυτό δεν σημαίνει όμως και ότι το εν λόγω φαινόμενο πρέπει να αγνοείται. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι σκόπιμο να αναδειχθεί ο φιλοευρωπαϊσμός, ως τάση που ενώνει κοινωνικές τάσεις και τάξεις, πολιτικές ομάδες και κόμματα και, εν τέλει, όλους τους πολίτες αυτής της χώρας που συνειδητά επιλέγουν Ευρώπη, χωρίς να κάνουν καμία έκπτωση στην ελληνική τους ταυτότητα. Που αντιλαμβάνονται τις μεταρρυθμίσεις, όχι μόνο ως βελτίωση της οικονομίας, αλλά και ως προϋπόθεση ώστε να συνεχίσουν να ζουν σε μια χώρα που ενστερνίζεται τις ευρωπαϊκές αξίες.
Εν κατακλείδι, τη Σύνθεση των προτάσεων που αποσκοπούν στην αλλαγή της χώρας μας, δεν την επιδιώκουμε για να μπορούμε απλά να καταναλώνουμε με ευχέρεια μέσα σε ένα υγιές οικονομικό περιβάλλον, αλλά για να διάγουμε τη ζωή μας ειρηνικά, σε ένα κράτος δικαίου και σε μια κοινωνία που σέβεται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την ελευθερία, τη δημοκρατία και την ισότητα.
«Αυτά είναι αυτονόητα πράγματα» θα πει κανείς.
Στην Ελλάδα... είναι αυτονόητα...;
Μιχάλης Δεμερτζής
Ιδρυτικό Μέλος Ευ.Με.ΣΥΝ - Τομεάρχης Θέσεων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου