Το αβγό και η κότα στην πολιτική ζωή

Η Ελλάδα θυμίζει κράτη σε αποσύνθεση. Το κράτος πρόνοιας, όχι ιδιαίτερα καλό και πρότερα, σήμερα σε κατάρρευση. Ο ιδιωτικός τομέας σε γύψο με την ανοχή των κρατικών δομών στα χρέη αφού σχεδόν όλοι χρωστάνε στο κράτος που φορολογεί κινητά και ακίνητα σαν να έχει να κάνει με σκλάβους. Οι κρατικοί υπάλληλοι ζούνε σε μια άλλη πραγματικότητα αφού για αυτούς ο ήλιος ακόμη λάμπει αρκετά χλωμότερος. Κρατικοί υπάλληλοι όμως έχουν γίνει και οι συνταξιούχοι λόγω της χρεοκοπίας των ταμείων και στην ουσία πληρώνονται σχεδόν αποκλειστικά από την φορολογία και όχι τις εισφορές αφού αυτές φτάνουν δεν φτάνουν για τα λειτουργικά έξοδα των “πολυτελών” ταμείων μας.

Μέσα σε μια τέτοια εικόνα που διαδραματίζεται εντονότερα τον τελευταίο χρόνο μια κυβέρνηση που κύριο μέλημά της είναι η επικοινωνιακή διαχείριση των πάντων χωρίς κανένα ενδιαφέρον για την ουσία σε τίποτα. Μια κυβέρνηση χωρίς κανένα σχέδιο, που δεν κυβερνάει, και κάνει τα πάντα για να πάρει την όποια δόση σαν πρεζάκιας στο τελευταίο στάδιο, ώστε να συνεχίσει την επικοινωνιακή πολιτική στους πελάτες της. Φυσικά, όσο στριμώχνεται τόσο πιο ολοκληρωτική θα γίνεται, αφού η αστική δημοκρατία δεν είναι το επιδιωκόμενο.

Μια αξιωματική αντιπολίτευση που ακόμη αντιπολιτεύεται την ίδια, αφού ο πόλεμος καλά κρατεί εντός της ΝΔ, και οι ρυθμοί της μάλλον νωχελικοί. Για την υπόλοιπη αντιπολίτευση δεν έχω να ξεχωρίσω τίποτα στα σημερινά κόμματα από τα κόμματα στην αρχή της αντιπολίτευσης. Καμία εξέλιξη και το θέαμα λυπηρό.

Τίθεται επομένως το ερώτημα: κατώτεροι των περιστάσεων οι πολιτικοί ή οι πολίτες; Η ερώτηση του εκατομμυρίου. Συνήθως από παντού ακούμε για το πολύ κακό πολιτικό προσωπικό που μας έφερε εδώ. Ναι, σίγουρα οι πολιτικοί έχουν μερίδιο ευθύνης αφού αυτοί ήταν που είχαν την εξουσία. Αφού ο πολιτικός όμως είναι εκλεγμένος, αυτός που τον εκλέγει δεν φέρει και αυτός ευθύνη και μάλλον την μεγαλύτερη; Αν οι πολίτες ήταν αντάξιοι των περιστάσεων δεν θα είχαν εκλέξει πιο κατάλληλα πρόσωπα; Θα είχαν παρασυρθεί από ψεύτες και λαϊκιστές; Πόσες φορές να απατηθούν από τυχοδιώκτες; Οι απαντήσεις σε όλα οδηγούν πως πρωτίστως οι πολίτες ήταν κατώτεροι των περιστάσεων. Το πολιτικό κριτήριο έφθανε μέχρι το ποιός είναι ο υποψήφιος του Χ κόμματος και τι λέει ο κομματάρχης.

Φυσικά και δεν είναι τόσο απλό και δεν φταίει μόνο η κρίση των πολιτών. Πόσοι έχουμε ακούσει από τους γονείς μας την έκφραση “η πολιτική είναι βρώμικη και μην μπλέκεις με αυτή”. Πόσο κακό έχει κάνει στον τόπο αυτή η απλή φράση. Πόσα ικανά πρόσωπα έχουν αλλάξει δρόμο μόνο και μόνο για να μην βρεθούν σε “πολιτικά μονοπάτια” φοβούμενοι την “βρωμιά”. Και πως θα ξεβρομίσει η πολιτική αν οι καθαροί άνθρωποι δεν εμπλακούν σε αυτή και αφήνουν μόνο τους ανίκανους και φυσικά τους κληρονόμους; Μας φταίει μετά που όλοι είναι άχρηστοι; Μα αφού οι ικανοί δεν θέλουν...

Και φυσικά έχουμε και το άλλο... Η πολιτική είναι ακριβή. Ναι είναι, πάρα πολύ. Αλλά στην χώρα του καπιταλιστικού σοβιέτ τα χρήματα των πολιτικών και των προεκλογικών προέρχονται κυρίως από κρατική επιχορήγηση που την πληρώνουν όλοι, αλλά όχι με δικά τους κριτήρια. Έτσι έχουμε μάθει να μην πληρώνουμε άμεσα για να προωθήσουμε τον “δικό μας” κατάλληλο, αλλά να χρυσοπληρώνουμε έμμεσα μέσω της φορολογίας οποιονδήποτε “ακατάλληλο” αναδεικνύει το εκάστοτε κόμμα, το οποίο επιχορηγείται αναλογικά με τα ποσοστά του. Με αυτόν τον τρόπο τα μικρά κόμματα και οι θέσεις τους μένουν σίγουρα στην αφάνεια και τα μεγάλα κόμματα παίζουν μπάλα μόνα τους αφού χωρίς χρήματα δεν υπάρχει τρόπος να μεταφέρεις τις θέσεις και να αποκτήσεις αναγνωρισιμότητα. Αυτός είναι και ο λόγος που υπάρχουν αρκετοί άσχετοι καλλιτέχνες ή επώνυμοι σε πολιτικά στασίδια. Γιατί έχουν πουλήσει τσάμπα αναγνωρισιμότητα στο κόμμα. Αυτό είναι στην κυριολεξία φθηνή πολιτική.

Αν δεν μάθει ο Έλληνας να βάζει το χέρι στην τσέπη για να προωθήσει τα δικά του πιστεύω μέσω πολιτικών που με την δύναμη του χρήματος θα αποκτήσουν και αναγνωρισιμότητα μαζί με τις θέσεις τους, δύσκολα θα σπάσει ο αέναος κύκλος των χαμηλής ικανότητας πολιτικών. Ας μην κατηγορούμε επομένως τους πολιτικούς, ας κοιτάξουμε αρκετές φορές τον καθρέπτη και ας ξοδέψουμε κάτι από το υστέρημα μας, ώστε την επόμενη φορά να μην μας φταίνε οι πολιτικοί.

Πιστής Δημήτρης

Αντιπρόερος Ευ.Με.ΣΥΝ - Πολιτικός Μηχανικός Ε.Μ.Π.