Η είδηση της βράβευσης ενός λαμπρού Έλληνα μουσικού, του Λεωνίδα Καβάκου, ως καλύτερου μουσικού για το 2017, αποτελεί την τελευταία, χρονικά, ευχάριστη είδηση με θέμα τα επιτεύγματα των Ελλήνων του εξωτερικού. Ταλέντο που από παιδί διαφάνηκε, διαγράφει μια λαμπρή πορεία στο χώρο της μουσικής, κάνοντας υπερήφανους όσους τον παρακολουθούν ενώ ποτέ δεν ξέχασε ότι είναι Έλληνας.
Πρόκειται φυσικά για μια εξαιρετική περίπτωση που απλώς όμως βρίσκεται στην κορυφή της μακράς λίστας με τους Έλληνες του εξωτερικού που διαπρέπουν σε επιστήμες, τέχνες αλλά και απλούς βιοπαλαιστές που ‘χτίζουν’ το καλό όνομα των Ελλήνων στο εξωτερικό. Κάτι που φυσικά εδώ και δεκαετίες συμβαίνει αποδεικνύοντας ότι τα θετικά επίθετα που συνοδεύουν τη λέξη Έλληνας, όπως φιλότιμος, εργατικός, τίμιος, φίλος, αξιοπρεπής, περήφανος, παραγωγικός, φιλοπρόοδος, δικαιολογούνται απολύτως!
Ανέκαθεν επικρατούσε η άποψη ότι οι Έλληνες όταν μετανάστευαν, προσαρμοζόταν στο νέο περιβάλλον κι απέδιδαν τα μέγιστα ενώ διέπρεπαν σε τομείς δύσκολους κι απαιτητικούς ως επιστήμονες και καλλιτέχνες. Αντιθέτως, στην Ελλάδα, τα ίδια άτομα δεν αναγνωριζόταν ή απλώς δεν απέδιδαν τα ίδια.
Αυτή η καλλιέργεια του χαλαρού, ανεκτικού κράτους, με τη νοοτροπία του ‘δε βαριέσαι’ και την αναξιοκρατία που σε συνδυασμό με την πελατειακή τακτική, έφερε τη χώρα στο σημερινό τραγικό σημείο, έχει διαμορφώσει ένα κλίμα αποτυχίας και πλήρους απαξίωσης κάθε υγιούς ανταγωνισμού και υιοθέτησης της αριστείας ως κινήτρου ανέλιξης των νέων.
Οι διαμορφωμένες συνθήκες της σύγχρονης οικονομικοινωνικής κατάστασης της χώρας, με την παντελή έλλειψη προοπτικής ανάπτυξης και προόδου, απλώς επιβεβαιώνει τη συνέχιση του ίδιου κλίματος που συνεχώς επιδεινώνεται και λόγω των λανθασμένων πολιτικών επιλογών μας.
Αποτέλεσμα, η, κατά χιλιάδες πλέον, μετανάστευση, των άξιων, μορφωμένων, διατεθειμένων να πετύχουν νέων μας, που συνδυάζοντας κι όλα τα θετικά χαρακτηριστικά που εμφανίζουμε ως λαός, όταν καλούμαστε να λειτουργήσουμε σε υγιή και οργανωμένα κράτη, μόνο να επιτύχουν μπορούν!
Το δυστύχημα πλέον είναι, ότι η μετανάστευση αυτού του ανθού, αποτελεί τη μόνη λύση όπως ξεκάθαρα διαφαίνεται, ώστε να διατηρήσουμε το καλό μας όνομα και να διαφυλάξουμε μέσω κοινοτήτων- κυττάρων, τα θετικά μας στοιχεία ως λαός. Διότι απλούστατα, η ελληνική πραγματικότητα όπως έχει διαμορφωθεί και μετά την τραγική επικράτηση του τίποτα, του κάτω του μετρίου, του ανίκανου, απαίδευτου, κομπλεξικού, θεωρητικού, μακριά απ’ τον υγιή ανταγωνισμό και την αριστεία, μόνο ένα περιβάλλον πλήρους αποτυχίας μπορεί να καλλιεργήσει παρά στοιχειώδους ορθής λειτουργίας.
Οι μεγαλύτεροι που παραμένουμε εντός συνόρων, έχουμε κάποιους λόγους σημαντικούς, που ευτυχώς μας κρατούν στη διαλυμένη χώρα, έστω και καθισμένους, στη συντριπτική πλειοψηφία μας, στον καναπέ μας, έχοντας πάρει απόφαση ότι δε μπορούμε να περιμένουμε σχεδόν τίποτα. Η απίστευτη όσο κι αξιοθαύμαστη προσαρμοστικότητα που επιδεικνύουμε, προφανώς δεν αποτελεί μέρος εκείνων των χαρακτηριστικών που θα μπορούσαν να μας καθιστούν υπερήφανους, συνοδεύοντας το ‘Έλληνας’.
Αν δεν αλλάξει σύντομα κάτι στη χώρα και με δεδομένο ότι είναι απαραίτητος πολύς χρόνος για την αναστροφή του κλίματος, ειδικά όταν έχει τόσο τραγικά επιδεινωθεί και με τόσο γρήγορους ρυθμούς όσο τους τελευταίους μήνες, αυτό που σήμερα, ακόμη απευχόμαστε κι αφορά στη μετανάστευση όλων όσων επιθυμούν πρόοδο κι εξέλιξη για τη ζωή τους, θ’ αποτελεί ευχή ώστε να καταφέρει να προστατευθεί κάτι απ’ τα θετικά που θα μπορούσαν να ξαναχτίσουν τη διαλυμένη χώρα…
Τι πιο τραγικό απ’ τη διαπίστωση ότι ο μόνος τρόπος να διασωθεί κάτι, είναι να μεταναστεύσει…;
Γρηγορίου Αλεξάνδρα
Ιδρυτικό Μέλος Ευ.Με.ΣΥΝ - Τομεάρχης Επικοινωνίας & ΜΜΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου