Η νέα πορεία απαιτεί νέα ‘εργαλεία’…

Ποια λογική μπορεί να εξηγήσει την ψευδαίσθηση ότι είναι δυνατόν ν’ αλλάξει η καταστροφική πορεία, ενώ χρησιμοποιούνται τα ίδια εργαλεία διαχείρισής της…;

‘Ευτυχούμε’ να ζούμε την τρίτη κατά σειρά και φυσικά αναμενόμενη, δημοσκοπική κι όχι μόνο, κατάρρευση κόμματος εξουσίας που διαχειρίστηκε τα συμφέροντα της χώρας σε περίοδο κρίσης κι αναγκάστηκε να υπογράψει τουλάχιστον ένα μνημόνιο.

Κατά παράδοση πλέον στη χώρα, την επόμενη κυβέρνηση δεν θα την αναδείξει τόσο η κατάθεση των θέσεων και απόψεων επί πολιτικών ζητημάτων αλλά η απόδειξη ανικανότητας των σημερινών κυβερνώντων που θα επικρατήσει έναντι των υποσχέσεων για κάτι διαφορετικό και φυσικά καλύτερο, των επομένων.

Ωστόσο, στο σημείο που βρίσκεται πλέον η κατάσταση, με τα λάθη και την ανικανότητα να έχουν συσσωρευθεί υπέρ του δέοντος, τις συμμαχίες και στηρίξεις απ’ τους εξωτερικούς φίλους να έχουν συρρικνωθεί επικίνδυνα και την αξιοπιστία της χώρας να βρίσκεται στα τάρταρα, παραπάνω από οφθαλμοφανές είναι ότι εκείνο που χρειάζεται, είναι η πλήρης αλλαγή του μίγματος της πολιτικής κι η αποφασιστική προώθηση των χιλιοειπωμένων πλέον μεταρρυθμίσεων.

Το αριστερό αφήγημα που μετατράπηκε κατά κοινή ομολογία ακόμη και των πιο ένθερμων υποστηρικτών του, σε αριστερές ιδεοληψίες, καταρρέει με ταχύτητα διπλάσια απ’ αυτή που στήθηκε πρόχειρα κι έδειξε να πείθει τους ψηφοφόρους των δυο τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων.

Ούτε με τον Ομπάμα διαπραγματευτή…

Όποιος άκουσε την ομιλία του Μπ. Ομπάμα στην Αθήνα ιδίοις ωσί, θα παρατήρησε ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ συνέδεε σταθερά την ελάφρυνση του χρέους με μεταρρυθμίσεις. Ποτέ δεν ανέφερε το πρώτο ελλείψει του δεύτερου. Η κυβέρνηση όμως, με την ευχέρεια που έχει να θέτει τη δική της ατζέντα στα εγχώρια ΜΜΕ- σε αυτό, οφείλουμε να πούμε, είναι ικανότατη- προσπαθεί να περάσει στο σύνολο του κοινού παγκοσμίως την εντύπωση, ότι η ΗΠΑ ζητούν τη μείωση του χρέους μας, τελεία. Στο ελληνικό κοινό μάλλον την πέρασε ήδη, αν κρίνουμε από τους τίτλους στον Τύπο.

Οπότε, (θέλουμε να) πιστεύουμε, και να πιστέψει και ο υπόλοιπος κόσμος, ότι έχουμε έναν ισχυρό σύμμαχο στο αίτημά μας να πάρουμε κάτι, χωρίς να έχουμε δώσει τίποτα. Και, όχι, οι περιστροφές που κάνουμε γύρω από τον εαυτό μας- με νόμους που ψηφίζουμε χωρίς να εφαρμόζουμε, ιδιωτικοποιήσεις που ξεκινάμε για να τις μπλοκάρουμε, αύξηση φόρων και μείωση συντάξεων από τη μία, μαζί με προσλήψεις στο δημόσιο από την άλλη κ.α.- δεν είναι κανονικές μεταρρυθμίσεις.

Το συμπέρασμα είναι πως οι Αμερικάνοι ξέρουν στην πραγματικότητα καλύτερα από εμάς το συμφέρον μας και, αντί εμείς να επωφεληθούμε από την εν λόγω κατανόηση (για μία όσο το δυνατόν ήπια προσαρμογή φερ’ ειπείν), τους χρησιμοποιούμε για να συνεχίσουμε να μην κάνουμε τίποτα ουσιαστικό.

Και, μεταξύ μας, οι περισσότεροι Έλληνες υποπτευόμαστε, αν δεν γνωρίζουμε στα σίγουρα, ότι η αδράνεια που μας χαρακτηρίζει καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης, είναι ο σίγουρος δρόμος προς την καταστροφή. Απλά δεν θέλουμε να μας ξυπνήσει κανένας από το κρατικίστικο όνειρό μας. Μας σκουντάει ολόκληρη η υφήλιος και εμείς ζητάμε με τα μάτια κλειστά, «πέντε λεπτάκια ακόμα».

Η Παγκοσμιοποίηση

Και εδώ, ακριβώς, βρίσκεται όλη η ουσία του θέματος μας. Στην κοιτίδα, στην πηγή όλων των προηγούμενων συμπτωμάτων, ωριμάζει σιωπηλά μια εντελώς νέα καπιταλιστική πραγματικότητα η οποία ενσωματώνει και αναδιατάσσει εξελικτικά και τον ελληνικό κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό. Πρόκειται για μια νέα συνολική, ποιοτικά μεταλλαγμένη, πραγματικότητα η οποία συνέχει, συνθέτει και επανασυνθέτει αδιάκοπα στο εσωτερικό της, όλα τα επιμέρους ανατρεπτικά φαινόμενα της εποχής μας και στην Ελλάδα: η ίδια η Παγκοσμιοποίηση που βρίσκεται, πλέον, αφομοιωμένη στα κύτταρα και του ελληνικού κοινωνικοοικονομικού οργανισμού. Πρόκειται για την Παγκοσμιοποίηση με την οποία σπανίως ασχολούνται, με συστηματικό και συνεκτικό τρόπο, οι περισσότεροι οικονομολογούντες στην Ελλάδα σήμερα.

• Με την Παγκοσμιοποίηση η οποία δεν εξαντλείται σε κάποιο στενό οικονομικό φαινόμενο (εμπορικό, παραγωγικό, χρηματοοικονομικό…), ούτε σε κάποιο επιφανειακό και αποσπασματικό κοινωνικό φαινόμενο (πολιτισμικό, επικοινωνιακό, ιδεολογικό…): την παγκοσμιοποίηση που είναι, εντελώς αντίθετα, μια αδιαίρετη, όλο και πιο πυκνά συστημική και συνεχώς εμβαθυνόμενη κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα.
• Με την Παγκοσμιοποίηση, η οποία σημασιοδοτεί, τον ιδιόμορφο χαρακτήρα του σημερινού, διευρυνόμενου σε πλανητική κλίμακα, ακατάπαυστα και αδιάλειπτα μετεξελισσόμενου, σε ποιοτικούς-δομικούς όρους, καπιταλισμού.

Η δράση φέρνει αντίδραση…

Μόνο ως υποκριτική μπορεί να χαρακτηρισθεί η επικρατούσα άποψη περί απογοήτευσης απ’ την εκλογή του νέου Προέδρου της Νέας Γης, κυρίως λόγω των ακραίων θέσεων που εμφάνισε πριν τις εκλογές…

Είναι ελάχιστα τα όσα έχουν γραφεί προς το παρόν για το θέμα της εκλογής του νέου Προέδρου των ΗΠΑ αφού όπως σαφώς διαφαίνεται, θ απασχολήσει πολύ και για μεγάλο διάστημα το παγκόσμιο σύστημα, η εκλογή στη θέση του πλανητάρχη, ενός ‘παιδιού του καπιταλισμού’, πιο χαρακτηριστικό από οποιονδήποτε άλλο!

Η ρατσιστική εικόνα που εμφάνισε κι όπως όλα δείχνουν δελέασε πολλούς ψηφοφόρους, εν πολλοίς έχει ήδη ξεκινήσει να μαζεύεται καθώς και κάποια άλλα ακραία που είχαν αναφερθεί προεκλογικά. Εύκολα λοιπόν θα φτάσουμε στο συμπέρασμα ότι μάλλον επρόκειτο για προεκλογική τακτική παρά για αποφασισμένη θέση που θ’ ακολουθούσε και μετεκλογικά. Άλλωστε, η πολιτική των ΗΠΑ δεν εξαρτάται από έναν εκλεγμένο, γνωστό κι επανειλημμένως αποδεδειγμένο στην ιστορία της χώρας.

Το θέμα λοιπόν είναι γιατί αυτή η ρητορική μίσους για λαθρομετανάστες και την διαφορετικότητα, βρήκε τόσο πρόσφορα έδαφος σε μια χώρα – χωνευτήρι, μεταναστών και σύνθεσης λαών.

Μικρογραφία της κατάστασης που επικρατεί στον πλανήτη φυσικά αποτελεί η κατάσταση όπως εξελίσσεται στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Η Ευρώπη είναι όντως ένα ‘καζάνι που βράζει’ εξαιτίας της πίεσης που δέχεται, κυρίως λόγω της κατάστασης στη Συρία.

Η παγκοσμιοποίηση και η τάση για ανοιχτά σύνορα, άσχετα αν πρόκειται για μετανάστες, πρόσφυγες, οικονομικούς μετανάστες ή λαθρομετανάστες, έχει δημιουργήσει νέα δεδομένα που πιεστικά αν όχι βίαια, καλούνται ν’ αντιμετωπίσουν οι Ευρωπαίοι λαοί κυρίως.

Η δύσκολη συνέχεια για την ΕΕ και ο φιλοευρωπαϊκός πολιτικός λόγος

Έπειτα από τη ξεκάθαρη αμφισβήτηση του ευρωπαϊκού κεκτημένου μέσω δημοψηφίσματος από τον εθνολαϊκίστικο συνασπισμό που κυβερνά την Ελλάδα, το πρόσφατο Brexit και τη προχθεσινή επικράτηση του Ντ. Τραμπ στις ΗΠΑ, η ΕΕ εισάγεται αδιαμφισβήτητα σε μία πολύ κρίσιμη χρονιά εκλογικών και δημοψηφισματικών αναμετρήσεων, μετά την οποία πολύ δύσκολα θα παραμείνει ίδια.

Στην Ιταλία, η κυβέρνηση δέχεται πιέσεις από δεξιά, από όπου εγείρεται το αίτημα δημοψηφίσματος για έξοδο από την Ευρωζώνη, και από αριστερά, όπου αμφισβητούνται εντόνως οι μεταρρυθμίσεις Μόντι, συνεπώς, αν το επερχόμενο δημοψήφισμα του Δεκεμβρίου για τη συνταγματική αναθεώρηση δεν πάει καλά για τον Μ. Ρέντσι, όλα είναι πιθανά.

Στην Αυστρία, εν όψει των προεδρικών εκλογών στις αρχές του ’17, προβάλλεται ως φαβορί ο ακροδεξιός υποψήφιος.

Στην Ολλανδία, όπου τον ερχόμενο Μάρτιο διεξάγονται βουλευτικές εκλογές, το ακροδεξιό κόμμα προηγείται στις δημοσκοπήσεις.

Στη Γαλλία, μετά και τη νίκη Τραμπ, η Μ. Λεπέν έχει αποκτήσει υπολογίσιμη δυναμική για τις προεδρικές εκλογές της ερχόμενης άνοιξης και θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι θα περάσει στον δεύτερο γύρο.

Τέλος, τον Σεπτέμβρη του ’17 αναμένονται εκλογές στη Γερμανία, για αυτό η δημόσια θέση που θέλει τη χώρα να αποσύρεται από τη χρηματοδότηση του ελληνικού προγράμματος κερδίζει συνεχώς έδαφος.

Με αυτά τα δεδομένα, είναι περισσότερο από πιθανό, το τέλος του 2017 να βρει την Ένωση είτε πολύ πιο ενισχυμένη είτε σε κατάσταση ντε φάκτο διάλυσης.

Ποιοι τεχνοκράτες…; Ποια στρατηγική…; Ποιο μέλλον…;

Μα η χώρα χρειάζεται στο τιμόνι της τεχνοκράτες που γνωρίζουν να διαπραγματεύονται. Ποιοι τεχνοκράτες…; Μα η χώρα χρειάζεται στρατηγική για το μέλλον… Ποιο μέλλον…;

Πολιτικές επιστήμες. Οικονομικά. Νομική. Μεταπτυχιακό στις διεθνείς διαπραγματεύσεις. Διδακτορικό στη σύγχρονα οικονομικά συστήματα. Στρατηγική και σχεδιασμός μικροοικονομίας και μακροοικονομίας κρατών.

Σύγχρονες πτυχές των σπουδών τεχνοκρατών που διοικούν τον πλανήτη. Επιτυχημένα, αποτυχημένα, πάντως διοικούν μέσω οργανισμών, τραπεζών, κρατικών δομών και φυσικά επιχειρήσεων.

Φυσικό επακόλουθο λοιπόν, κάθε χρεωκοπημένη χώρα του πλανήτη που ζητά βοήθεια, να έρχεται αντιμέτωπη με τέτοιους ανθρώπους, ως εξειδικευμένους των οργανισμών που εκπροσωπούν.

Γνωστά και μάλιστα πολύ καλά, στην πιο χρεωκοπημένη χώρα του ανεπτυγμένου κόσμου, που ‘ευτυχούμε’ να ζούμε πλέον…

Κι ερχόμαστε τώρα να παρατηρήσουμε, ποιους στέλνουμε εμείς ως κράτος, απέναντι σε τόσο έμπειρους κι εξειδικευμένους τεχνοκράτες που εκτός των σπουδών τους, έχουν και σαφείς εντολές από πολιτικούς προϊσταμένους που όμως επίσης διαθέτουν παρόμοιες γνώσεις κι εξειδίκευση φυσικά.

Νέα αρχή ή η αρχή του τέλους…;

Πριν λίγες μέρες ολοκληρώθηκε ο ανασχηματισμός από τον Πρωθυπουργό και, αναμενόμενα, γράφονται πολλά και διάφορα, τα οποία αφορούν κυρίως στα άτομα. Τα περισσότερα επικεντρώνονται στα προσωπικά χαρακτηριστικά (αρκετά νέος ο τάδε, δεν έχει δουλέψει ποτέ ο δείνα, άλλος ούτε σπούδασε ούτε δούλεψε) και άλλα στο πολιτικό τους στίγμα (καθαρός αντιευρωπαϊστής ο ένας, κλασικό κομματικό στέλεχος ο άλλος κτλ). Όλα χρήσιμα, θεμιτά έως απαραίτητα. Έχει σημασία να γνωρίζουμε τους υπουργούς μας.

Ωστόσο, περισσότερο και από την αλλαγή προσώπων, χρήσιμη για τον τόπο θα ήταν η αλλαγή νοοτροπίας στην κυβέρνηση εν συνόλω. Είναι θετικό ότι κάποιοι αντιπαραγωγικοί και πολέμιοι των μεταρρυθμίσεων πολιτικοί έφυγαν από σημαντικά υπουργεία, δεν είναι τόσο θετικό ότι οι νεοεισελθόντες, εκ πρώτης όψεως, δεν δίνουν το στίγμα μιας λιγότερο κρατικίστικης προσέγγισης στη διακυβέρνηση της χώρας.

Γνωρίζουν φερ’ειπείν οι νέοι υπουργοί, έστω κάποιοι από αυτούς, ότι η τρέχουσα φορολογική επιβάρυνση πρέπει να μετατραπεί σε απελευθέρωση του ανταγωνισμού και, αν το γνωρίζουν, θέλουν να κάνουν κάτι για αυτό;

Έχουν τη στήριξη του Πρωθυπουργού προς αυτή την κατεύθυνση;

Κόμματα κάδοι πολιτικών ρεταλιών…

Ένα παραπαίον πολιτικό σύστημα, ποια τύχη επιφυλάσσει άραγε στους αποτυχημένους του θιασώτες όταν πλέον έχουν εξαντλήσει κάθε πιθανότητα να ξεγελάσουν για πολλοστή φορά τους εύπιστους πολίτες που τους ανέδειξαν κάποτε πρωταγωνιστές της δύσμοιρης χώρας…;

Απ’ τις πιο πετυχημένες εκφράσεις που χαρακτήρισαν τον πολιτικό λόγο ολόκληρης δεκαετίας εκείνο το περίφημο ‘σκελετοί στη ντουλάπα’. Κι επειδή υπάρχουν μπόλικοι στη χώρα, συνεχίστηκε για πολλά χρόνια.

Γιατί να υπάρχουν όμως σκελετοί σε μια πολιτική σκηνή ζώσα και συνεχώς, πολύ συχνότερα του μέσου, που ανανεώνεται εκ των πραγμάτων με τόσο συχνές εκλογές και ανάδειξη νέων πολιτικών σε όλα τα κόμματα;

Πόσο υγιές είναι να ανακυκλώνονται και να περιμένουν στωικά την όποια δικαίωση, άνθρωποι που αποδεδειγμένα απέτυχαν ως πολιτικά πιόνια στη σκακιέρα της χώρας;

Με την παταγώδη αποτυχία του πολιτικού συστήματος, ειδικά με τη μεταπολίτευση, το λογικότερο θα ήταν, οι πολιτικοί των προηγούμενων ετών, να κρύβονται και ν’ ασκούν τα επαγγέλματά τους χωρίς θόρυβο και προκλήσεις, μήπως και ξεχαστούν.

Εδώ όμως ζούμε το ακριβώς αντίθετο, ασχέτως παταγωδών αποτυχιών, θεωρούνται όλοι επιτυχημένοι βετεράνοι, απλώς επειδή κατάφερναν να εκλέγονται πχ, επί πολλές τετραετίες, που στην πραγματικότητα ήταν διετίες ή κι ακόμη λιγότερο.