Αισιόδοξη δηλώνει η κυβέρνηση, τόσο για το κλείσιμο της αξιολόγησης, όσο και για την πορεία της ελληνικής οικονομίας εν γένει, εφιστώντας την προσοχή των εταίρων στις μεταρρυθμίσεις που έχει εφαρμόσει.
Στο μεταξύ, οι εκτός κυβέρνησης πολιτικοί φορείς βλέπουν εκλογές, οι εκτός Ελλάδας συζητούν πάλι το Grexit και οι τελευταίες μεταρρυθμίσεις δεν είναι άλλες από το νέο πρωθυπουργικό γραφείο στη Θεσσαλονίκη(!) και την αποχώρηση ενδιαφερομένων από τη διαδικασία της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΣΦΑ.
Και, το σημαντικότερο, η αγορά δεν δείχνει σημάδια ανάκαμψης.
Με τη γενικότερη στάση της απέναντι στην επιχειρηματικότητα, η συγκυβέρνηση δείχνει πως, ό,τι κι αν πίστευε πως εξυπηρετεί με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, αυτό δεν είναι η ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομίας.
Το συμπέρασμα είναι ότι, ενώ η χώρα μας έχει αδιαμφισβήτητα πολύ δρόμο να διανύσει για να βγει από την κρίση, δεν έχει καν κάνει τα πρώτα μέτρα, την ίδια στιγμή που η πολιτική μας ηγεσία εθελοτυφλεί.
Όσο κι αν μαγειρευτούν τα νούμερα, είναι δεδομένο ότι η είσπραξη των φόρων δεν πηγαίνει καλά, πολλά ψηφισμένα μέτρα δεν εφαρμόζονται και, αν εφαρμοστούν, είναι ήδη αμφίβολο πόσο θα αποδώσουν, χωρίς να αλλάξει κατεύθυνση η βασική δημοσιονομική μας φιλοσοφία προς την μείωση των δαπανών, αλλά και χωρίς να αποσυρθεί ως ένα σημαντικό βαθμό το κράτος από τα της αγοράς.
Με λίγα λόγια, αρνούμαστε να απελευθερώσουμε δυνάμεις που σε άλλες οικονομίες θεωρούνται δεδομένες και που αποδεδειγμένα υπάρχουν στην κοινωνία μας.
Υπάρχουν χώρες που προσπαθούν με σχεδόν σκανδαλώδη κίνητρα να αυξήσουν τις μικρές και μεσαίες τους επιχειρήσεις, για να κρατήσουν το εισόδημα εντός συνόρων, και εδώ τις έχουμε ήδη, αλλά προσπαθούμε να τις στραγγαλίσουμε.
Υπάρχουν ευρωπαϊκά κράτη με μεγάλο δημόσιο τομέα μεν, αλλά με δημοσιονομική πολιτική που είναι ευθυγραμμισμένη με τους νόμους της αγοράς και όχι με τους «νόμους» του παρασιτισμού.
Σε όλο το σύγχρονο κόσμο οι ιδιωτικοποιήσεις θεωρούνται αυτονόητες, εφόσον εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον. Στην Ελλάδα θεωρούνται επί της αρχής απαράδεκτες, γιατί δεν εξυπηρετούν το συντεχνιακό συμφέρον.
Συμπερασματικά, είναι εκπληκτικό το γεγονός πώς, μετά από επτά χρόνια κρίσης, δεν έχουμε συμφωνήσει ως κοινωνία στα παραπάνω ζητήματα που, εδώ που τα λέμε, άπτονται, όχι της ιδεολογικής ταυτότητας του καθενός, αλλά της σχέσης του με την πραγματικότητα.
Συνέπεια αυτού, είναι μία κυβέρνηση που παρατείνει τη θητεία της μέσω μίας καταστροφικής αδράνειας και μίας ρητορικής που χαϊδεύει την καθεστηκυία (παράλογη) τάξη και, με τη συνέργεια των λοιπών κρατικίστικων δυνάμεων, καταπνίγει τη λογική.
Όπου «λογική», το αίτημα για συνέχεια της ύπαρξης της χώρας μας ως κανονικό κράτος και, όπου «αίτημα», η Σύνθεση των απόψεων και των δυνάμεων που, αφενός, μένουν προσηλωμένες στο ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας και, αφετέρου, πιστεύουν στη δυνατότητα, έως την ύστατη στιγμή, της λήψης των αναγκαίων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που θα το εξασφαλίσει.
Ακόμα κι αν δεν είναι πολύ αργά, επτά χρόνια είναι πάρα πολλά.
Μιχάλης Δεμερτζής
Ιδρυτικό Μέλος Ευ.Με.ΣΥΝ - Τομεάρχης Θέσεων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου