Και αυτή η αξιολόγηση φαίνεται να φτάνει στο τέλος της (αν και ποτέ δεν μπορείς να είσαι αρκετά σίγουρος, τουλάχιστον τα δύο τελευταία χρόνια) και το ερώτημα είναι αν μπορούμε να χαιρόμαστε.
Από τη μία, με το κλείσιμο οποιασδήποτε αξιολόγησης, εγκαινιάζεται μία περίοδος σχετικής ηρεμίας και αυτό δεν είναι καθόλου αμελητέο. Από την άλλη όμως, σημασία έχει τι κάνουμε με αυτή την ηρεμία.
Μάλλον όχι τα δέοντα, αν αναρωτηθούμε σε τι κατάσταση βρισκόμαστε σε σχέση με την προηγούμενη αξιολόγηση: Χειρότερη…
Το πρόβλημα όμως γίνεται ακόμα μεγαλύτερο από την εξήγηση που σπεύδουμε να δώσουμε. Όσοι- μάλλον οι περισσότεροι- ξεκινούν με αφετηρία το «φταίνε οι κακοί ξένοι», θα πουν ότι φταίει το πρόγραμμα.
Εδώ είναι σκόπιμο να σημειώσουμε πως τα προγράμματα που καλούμαστε να εφαρμόσουμε, δεν είναι αψεγάδιαστα. Το τρίτο μνημόνιο, ειδικά, είναι εξόχως προβληματικό.
Το πώς φτάσαμε να καλούμαστε από τους εταίρους να πιάσουμε αποστραγγιστικούς στόχους εν μέσω ύφεσης, το έχουμε εξηγήσει αναλυτικά στο παρελθόν («Χαμένοι στο σπιράλ της ύφεσης»).
Ωστόσο, υπάρχουν και κάποια πράγματα που πρέπει να γίνουν- και η προαναφερόμενη ηρεμία είναι σημαντικός βοηθητικός παράγων- τα οποία, εδώ που τα λέμε, δεν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει αν περιέχονται στο πρόγραμμα.