Αντί αλλαγών, φθηνές δικαιολογίες

Ο Μιχάλης Δεμερτζής είναι Ιδρυτικό
Μέλος της Ευρωπαϊκής
Μεταρρυθμιστικής Σύνθεσης
και Τομεάρχης Θέσεων

Για κάθε επιχείρημα υπάρχει κι ένα αντεπιχείρημα.
Όπως υποστήριζε και ο πατέρας των σοφιστών Πρωταγόρας, «για κάθε ζήτημα υπάρχουν δύο πλευρές». Σε επίπεδο φιλοσοφικό, διαλεκτικό, πολύ χρήσιμη θέση.
Επειδή, όμως, το «παν μέτρον άριστον» είναι πιο χρήσιμη, όταν το παραξηλώνουμε με τον σχετικισμό, πέφτουμε για ύπνο σε έναν σχετικά ήρεμο κόσμο και ξυπνάμε με πλανητάρχη τον Ντ. Τραμπ.
Με άλλα λόγια, τον καιρό του διαδικτύου, που όσο πιο παράλογος είναι ένας ισχυρισμός, τόσο πιο πολλούς κοινωνούς έχει, καλό είναι να αντιμετωπίζουμε τα ζητήματα λαμβάνοντας υπόψη μας τον αληθινό κόσμο πιο σοβαρά.

Κοινωνία

Στην Ελλάδα, έχουμε αυτό το πρόβλημα του σχετικισμού εδώ και δεκαετίες και τώρα, που το αντιμετωπίζει και ο υπόλοιπος κόσμος, φαίνεται πιο ξεκάθαρα (κατά τον Μαζάουερ άλλωστε, η Ευρώπη, κοιτάζοντας την Ελλάδα, μπορεί να δει το μέλλον της). Αν ψάξουμε αρκετά, μπορούμε να βρούμε μία λογικοφανή δικαιολογία και για το πιο παράλογο πράγμα.
Γιατί, το γεγονός ότι δεν αλλάζουμε τίποτα, μπαίνοντας αισίως στον όγδοο χρόνο μνημονίων, δεν έχει λογική. Και ο τελευταίος πολίτης της χώρας ξέρει ότι πρέπει να αλλάξουμε, ακόμα κι αν δεν ξέρει τι ακριβώς. Στο διά ταύτα όμως, δεν αλλάζουμε τίποτα και είμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε την αδιαλλαξία μας, χρησιμοποιώντας και τις πιο γελοίες δικαιολογίες.
Για κάποιους μπορεί να μην είναι ακριβώς γελοίες, επειδή ακούγονται περίπλοκες και από φαινομενικά σοβαρούς ανθρώπους, αλλά αν αγνοούν την λογική, τότε μπορούν να χαρακτηριστούν μια χαρά γελοίες.
Για παράδειγμα, αποφασίστηκε να μπορούμε να πληρώνουμε και με κάρτα, επειδή έχει συγκεκριμένα πλεονεκτήματα ο εν λόγω τρόπος πληρωμής, τόσο για τους καταναλωτές όσο και για τη χώρα (για τους πάντες δηλαδή).
Συνεπώς, με το να αρνείται να εγκαταστήσει ένας επαγγελματίας τερματικό POS, ζημιώνει τον τόπο. Είναι τόσο απλό. Ο ισχυρισμός, δε, ότι με τη στάση του προστατεύει τον καταναλωτή/πελάτη του στερείται λογικής βάσης.
Εν προκειμένω, η αιτία της αντίστασης των δικηγόρων και των γιατρών στο παραπάνω μέτρο, είναι η πρόθεσή τους να έχουν την επιλογή να φοροδιαφύγουν. Καθαρά και ξάστερα. Τα άλλα, περί προσωπικών δεδομένων που επικαλούνται, είναι μία αραιωμένη σάλτσα επιχειρημάτων. Αν ο ιδιώτης θέλει να πληρώσει με μετρητά, μπορεί να το κάνει και με POS στα γραφεία τους. (Άραγε οι γιατροί και οι δικηγόροι δεν χρησιμοποιούν κάρτες ως πελάτες;)
Είναι, επίσης, παράλογο να διαμαρτύρονται οι επιχειρηματίες προ της ελευθερίας που τους δίνεται- σε αυτούς, τους ίδιους- να ανοίγουν τα μαγαζιά τους τις Κυριακές. Αν η εργάσιμη Κυριακή τους κάνει τόσο κακό όσο λένε, μπορούν απλά να μην τα ανοίξουν και οι χαζοί που θα τα ανοίξουν καλά να πάθουν.
Και υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα που δεν αναφέρουμε χάριν οικονομίας.
Φυσικά, εφόσον αντιμετωπίζουμε έτσι τα πράγματα ως κοινωνία, δεν μπορούμε να περιμένουμε κάτι καλύτερο από το πολιτικό προσωπικό.

Πολιτικοί

Οι εκλεγμένοι μας αντιπρόσωποι, όπως έχουμε ξαναπεί, μιλούν πολύ για αυτά που δεν κάνουν, ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το ανάποδο. Η τρέχουσα κυβέρνηση δε, είναι δραστήρια μόνο σε ό,τι αφορά την παλινόρθωση του παλιού συστήματος, δείχνοντας έτσι πως τα ελάχιστα θετικά που συμβαίνουν στη χώρα αποτελούν μνημονιακές επιταγές.
Έχοντας ως γνώμονα μόνο τη συντήρηση των εκλογικών τους ποσοστών, λοιπόν, δεν έχουν ενδοιασμό να στηρίξουν την κάθε παράλογη απόφαση με απίστευτες μπαρούφες.
Όπως η επαναφορά του πρότερου πανεπιστημιακού καθεστώτος. Η επαναφορά του ασύλου στα πανεπιστήμια, φερ’ ειπείν, είναι μη υπερασπίσιμη λογικά από μία κυβέρνηση που υποτίθεται ότι ενδιαφέρεται για την ασφάλεια των πολιτών της. Και δεν είναι μόνο ότι τα περί «ελεύθερου χώρου διακίνησης ιδεών» πηγαίνουν περίπατο τώρα, που το διαδίκτυο είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας· και παλιότερα το άσυλο δεν προσέφερε τίποτα θετικό.
Το μόνο του νόημα ήταν και είναι η εξαίρεση των πανεπιστημιακών χώρων από την έννομη τάξη. Εκτός κι αν κάποιος πιστεύει ότι μια μέρα θα εμφανιστεί κάποιος δικτάτορας που θα πει με περισσό σεβασμό, «το πανεπιστήμιο, δυστυχώς, είναι εκτός της εμβέλειάς μου. Ατυχία…»
Άλλο παράδειγμα είναι το επίσης πρόσφατο, απαράδεκτο γεγονός να υπάρχουν λύσεις για την αποκομιδή των σκουπιδιών από τους Δήμους και να μην εφαρμόζονται. Και, όχι, το ενδεχόμενο να έχουν σοβαρά επιχειρήματα οι διαμαρτυρόμενοι συμβασιούχοι, δεν είναι αρκετό ως λόγος. (περισσότερα για αυτό, βλ. άρθρο, «Απλά προβλήματα, περίπλοκες (μη) λύσεις»: http://eumesin.blogspot.gr/2017/07/blog-post.html)
Γενικώς, το πρόβλημα να αρκούμαστε στη θεωρία, στο εύκολο δηλαδή, για να μην προβούμε στην πράξη, το δύσκολο, το έχουμε πολλά χρόνια, όπως αναφέραμε και παραπάνω, και, ειδικά τα τελευταία δύο, που τα προσχήματα έχουν γκρεμιστεί και ο δημόσιος πολιτικός λόγος έχει φτάσει σε επίπεδα υπό του μηδενός, έχει γίνει ορατός διά γυμνού οφθαλμού ο εθισμός μας στον παραλογισμό.
Ζούμε σε μία χώρα που νομοθετούμε τα πάντα, χωρίς να εφαρμόζεται τίποτα και, από ό,τι φαίνεται, έτσι θα συνεχίσουμε, τουλάχιστον στο ορατό μέλλον.
Όπως πάμε, λοιπόν, το ερώτημα δεν είναι πότε θα δούμε καλύτερες μέρες, αλλά αν θα τις δούμε.
Θα ζούμε μέχρι τότε…;