Μία χώρα που χρειάζεται ψυχολόγο…

Ο Μιχάλης Δεμερτζής είναι Ιδρυτικό
Μέλος της Ευρωπαϊκής
Μεταρρυθμιστικής Σύνθεσης
και Τομεάρχης Θέσεων

Ο τρόπος που αντιμετωπίσαμε και συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε την κρίση, μετέτρεψε την τελευταία σε καταλύτη όξυνσης των παθογενειών μας.

Αντί να διορθώσουμε τις στρεβλές πρακτικές και τους παραλογισμούς της κοινωνίας μας, εδραιώσαμε αμφότερα, φανερώνοντας (ακόμα περισσότερο) έτσι τα ψυχολογικά σύνδρομα που την κατατρέχουν.

Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε την ιδιωτική πρωτοβουλία, για παράδειγμα, παραπέμπει σε νεύρωση.

Αφού είναι απαράδεκτο και απάνθρωπο να ιδιωτικοποιηθεί ο αέρας που αναπνέουμε, έχουμε πειστεί ότι είναι απαράδεκτο να ανοίξουμε τον δρόμο στις ιδιωτικοποιήσεις γενικότερα· συνεπώς, δεν γίνεται να ανοίξουμε τον δρόμο στις αποκρατικοποιήσεις, γιατί προφανέστατα ανοίγουν τον δρόμο στις ιδιωτικοποιήσεις· οπότε, καλύτερα να μην πειράξουμε τίποτα, γιατί προτιμότερο είναι το κρατικό και δυσκίνητο, παρά το ιδιωτικό και απάνθρωπο, όποιο κι αν είναι αυτό…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, καταλήγουμε όχι απλά στη συλλήβδην απόρριψη των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά στην ποινικοποίηση του κέρδους γενικότερα. Με το να είσαι αφεντικό του εαυτού σου, στη συγκεκριμένη κοινωνία, καθιστάς εαυτόν ύποπτο για αναλγησία.

Εισερχόμενοι στην κρίση με αυτή την λογική, δεχόμενοι πιέσεις για αλλαγή, επενδύσαμε τη νεύρωση με άρνηση.

Δεν έχουμε εμείς πρόβλημα, οι άλλοι είναι νεοφιλελεύθεροι· δεν χρωστάμε, μας χρωστάνε· δεν ωφεληθήκαμε εμείς από την ΕΕ, εκείνη ωφελήθηκε από εμάς· δεν δανειστήκαμε εμείς, οι άλλοι μας τα έδωσαν…

Εν ολίγοις, ένας τοίχος προστασίας της κοσμοθεωρίας μας, των πεποιθήσεών μας, υψώθηκε έναντι της πραγματικότητας και δεν υπάρχει ψέμα που δεν θα πούμε στους εαυτούς μας προκειμένου να τον κρατήσουμε όρθιο.

Το εμφανέστερο όμως πρόβλημά μας είναι η συλλογική μας σχιζοφρένεια.

Βλέπουμε το κράτος σαν εχθρό μας και ταυτόχρονα τα περιμένουμε όλα από αυτό. Η φράση «Τι κάνει το κράτος;» μπορεί άνετα να αντικατασταθεί με το «Γιατί Θεέ μου;», γιατί εκείνο είναι η πηγή όλων των δεινών μας και συνάμα η σωτηρία μας.

Με τον ίδιο τρόπο είμαστε μέλος της ΕΕ: Θέλουμε να πολεμήσουμε εναντίον της, αλλά θέλουμε και τα χρήματά της· Θέλουμε αξιοπρέπεια (που για κάποιο λόγο την ταυτίσαμε με την απομόνωση), αλλά αθετούμε τις υποσχέσεις που μόλις χθες υπογράψαμε.

Και στα πιο μικρά και καθημερινά, θέλουμε εργασία, αλλά θέλουμε και επίδομα· θέλουμε αξιοκρατία, αλλά θέλουμε και διορισμό.

Εδώ κάνουμε καταλήψεις με αίτημα «καλύτερη παιδεία» (!) και ίσως είμαστε η μόνη χώρα που έχει αναρχικούς- κρατιστές! Αυτά κι αν είναι οξύμωρα…

Ως εκ τούτου, είναι εντελώς φυσιολογικό, να έχουμε επιλέξει την αντίστοιχη κυβέρνηση. Με νευρωτική επιμονή σε θεωρίες και ιδεολογίες περασμένων εποχών, με άρνηση της σοβαρότητας της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα και με πρωτοφανή διγλωσσία επικοινωνιακά, όπως και απίστευτες παλινωδίες πρακτικά.

Κι αν το να λέει κάποιος τα ακριβώς αντίθετα από εκείνα που έλεγε χθες, δεν προξενεί και τόσο εντύπωση (άλλωστε το πολιτικό ψέμα στη χώρα μας είναι κάτι σαν θεσμός), το γεγονός να κάνει αγώνα κατά των ίδιων του των ιδιωτικοποιήσεων ή να επιδοτεί κλάδους που προηγουμένως έχει διαλύσει, μπορεί και να χρήζει παρακολούθησης από ψυχολόγο…