Το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών δεν μας ευνοεί καθόλου

Ο Μιχάλης Δεμερτζής είναι ιδρυτικό μέλος
της Ευρωπαϊκής Μεταρρυθμιστικής Σύνθεσης
και Τομεάρχης Θέσεων

Έγιναν οι εθνικές εκλογές στη Γερμανία και άρχισαν θεωρίες επί θεωριών για το κατά πόσο μας ευνοούν τα αποτελέσματά της. Πολλές οι απόψεις και οι αναλύσεις, αλλά η αλήθεια είναι μία:
Δεν μας ευνοούν καθόλου.
Βασικά, ακόμα κι αν υπήρχε γερμανικό κόμμα ονόματι «Ας Βοηθήσουμε Όλοι Μαζί την Ελλάδα» και έβγαινε πρώτο με αυτοδυναμία, και πάλι, δεν θα είχαμε κάποιο ουσιαστικό κέρδος.
Περίπτωση να έβγαινε κάτι καλό από αυτή την ιστορία θα υπήρχε, μόνο αν κάναμε μία μεγάλη μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Τότε, και η παραμικρή βοήθεια θα μετρούσε. Τώρα, θα πέσει και θα χαθεί μέσα σε μία τεράστια μαύρη τρύπα, που στην Ελλάδα κυκλοφορεί με το όνομα «Δεν φταίμε εμείς για την κρίση» και επίθετο «Έξω οι ξένοι».
Πραγματικά, ελάχιστη έως μηδαμινή σημασία έχει αν ο Σόιμπλε δεν είναι πια υπουργός Οικονομικών ή αν οι Γερμανοί Φιλελεύθεροι θα βάλουν νερό στο κρασί τους για το χρέος.
Ούτε να σύρουν τους επενδυτές στη χώρα μας μπορούν ούτε να επισπεύσουν τις ιδιωτικοποιήσεις κ.α. Εν ολίγοις, δεν νομοθετούν ούτε εφαρμόζουν νόμους και πολιτικές στην Ελλάδα.
Γιατί, μπορεί να φαίνεται περίεργο στο ποίμνιο των εν Ελλάδι εθνικολαϊκιστών, αλλά είμαστε κυρίαρχο κράτος. Αν θέλουμε να τυπώσουμε δραχμή αύριο, κανένας δεν μπορεί να μας σταματήσει. Όπως και αν αποφασίσουμε να απελευθερώσουμε τις παραγωγικές δυνάμεις της οικονομίας μας ή να εξυγιάνουμε το δημόσιο.
Γίνεται. Άλλο που εμείς δεν θέλουμε.
Το τι συμβαίνει στη Γερμανία ή στην Ε.Ε. μας επηρεάζει σε συνάρτηση με το τι κάνουμε εμείς και- όταν δεν συνδέεται μαζί μας άμεσα (όπως οι γερμανικές εκλογές)- στο μέτρο που μπορούμε να το παρακολουθήσουμε.
Αν είμαστε κλεισμένοι στο μικρόκοσμό μας και ο δημόσιος διάλογος κινείται χρονικά κάπου ανάμεσα στον εμφύλιο του ‘46 και τα εγκλήματα των Αμερικανών στη Γιουγκοσλαβία, δεν έχουμε καμιά δουλειά να ασχολούμαστε με τον υπόλοιπο πλανήτη. Ακόμα κι αν ασχολείται εκείνος μαζί μας.
Μπορούμε απλά να εισάγουμε τα νεότερα μοντέλα κινητών για να παίζουμε ώσπου να μας τελειώσουν τα λεφτά, αλλά μέχρι εκεί.
Ο κόσμος κινείται ανεξάρτητα από εμάς και νομιμοποιούμαστε να τον κρίνουμε στα σοβαρά, στο μέτρο που έχουμε ολοκληρωμένη εικόνα, δηλαδή στο βαθμό που είμαστε μέρος του. Αν δεν θέλουμε να είμαστε, δεν μιλάμε για κριτική, αλλά για προπαγάνδα.
Κι επειδή, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν θέλουμε, το θέμα των γερμανικών εκλογών έχει περίπου τόση σημασία στα της εγχώριας πολιτικής, όση και το ζεϊμπέκικο υπουργού σε γιορτή συνδικαλιστικού σωματείου: Κουβέντα να γίνεται.
Οι φιλολογικές συζητήσεις, βέβαια, έχουν εκπαιδευτική αξία, όπως έχει στο ελληνικό σχολείο και η έκθεση ιδεών. Άλλο οι ιδέες όμως και άλλο η πραγματικότητα.
Όταν μπεις στον «κόσμο των μεγάλων» (έτσι το λέμε εδώ- οι καπιταλιστές έξω το λένε «στην αγορά»), βλέπεις ότι δεν είναι όλα όπως τα νόμιζες και, για να επιβιώσεις, μετατοπίζεις λίγο πιο πίσω στο μυαλό σου κάποιες θεωρίες.
Κάποιες μπορεί και να σου χρησιμεύσουν ή και να βοηθήσουν την κοινωνία, αλλά, σε κάθε περίπτωση, αν θέλεις να αναπτυχθείς, δεν έχεις άλλη επιλογή παρά να προσαρμοστείς στον αληθινό κόσμο· κάτι που ίσως σου δώσει να καταλάβεις ότι οι θεωρίες δεν είναι μόνο για να τις χρησιμοποιείς ανάλογα με την περίσταση, αλλά και για να αλλάζουν ή και να αντικαθίστανται από νέες.
Αν τις βάζεις πάνω από την πραγματικότητα, έχεις αυταπάτες που αργά ή γρήγορα θα σε βλάψουν και αν επιμένεις ενώ όλα γύρω σου διαλύονται, είσαι σοβαρά άρρωστος.
Τέλος, αν είσαι άρρωστος και αντί να πάρεις τα χάπια που βρίσκονται στο τραπέζι της κουζίνας, περιμένεις να έρθει ένας τύπος από την Γερμανία να στα βάλει στο στόμα, είσαι η Ελλάδα.