Και όμως, αλλού είναι το πρόβλημα

"Παρευρίσκομαι σε συνεδρία ομάδας πολιτικού κόμματος εξουσίας που αφορά την καινοτομία. Ένας εκ των συντονιστών, πολιτικό στέλεχος του κόμματος δηλώνει πως εχθές μόλις ανακάλυψε πως υπάρχει μία (!) ιστοσελίδα όπου μπορείς να αναρτήσεις την ιδέα σου και οι επισκέπτες της να βάλουν τον οβολό τους για να χρηματοδοτηθεί και να υλοποιηθεί. Εχθές! 15 Μαρτίου 2018 ένας εκ των συντονιστών ομάδας καινοτομίας ελληνικού πολιτικού κόμματος εξουσίας ανακαλύπτει... το crowdfunding!"

Το παραπάνω φανταστικό σκηνικό θα μπορούσε να είναι ένα πραγματικό γεγονός στην Ελλάδα του 2018. Αλήθεια, πόσα στελέχη των ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΚΑ, ΝΔ γνωρίζουν τους όρους crowdfunding, angelfunding κ.α. και πως αυτά δουλεύουν σε μια αναπτυσσόμενη ιδιωτική οικονομία; Θα τολμούσα να πως πως το ποσοστό είναι αρκετά μικρό.

Ξέρω, το φανταστικό αυτό γεγονός θα μπορούσε να είναι από μόνο του είναι μια είδηση. Ίσως και πρωτοσέλιδο για ανταγωνιστές. Η επιτομή του προβλήματος στην χώρα θα έλεγαν πολλοί. Άλλοι, το μόνο που θα τους ένοιαζε, θα ήταν να μάθουν για ποίο κόμμα αναφέρομαι ώστε να βάλουν άλλο ένα μείον στο τεφτέρι που κρατούν με τους αντίστοιχους λογαριασμούς. Οι περισσότεροι που θα βρισκόταν σε μια τέτοια θέση, θα απογοητευόταν και θα αποχωρούσαν, είτε επιδεικτικά (αν είναι κομπλεξικοί) είτε ευγενικά μένοντας μέχρι το πέρας την τελευταίας για αυτούς συνεδρίας.

Όχι όμως ο γραφών. Η αποχώρηση είναι η επιτομή του προβλήματος της χώρας μας. Η αφ' υψηλού αντιμετώπιση των δικών μας προβλημάτων είναι το πρόβλημα. Μη πρόοδος είναι πως όσοι καταλαβαίνουμε περισσότερα και έχουμε περισσότερες γνώσεις, δεν βοηθάμε ώστε είτε να μορφώσουμε τα πολιτικά στελέχη, είτε να αναλάβουμε οι ίδιοι δράση να τους αντικαταστήσουμε. Δεν μπορώ να δεχθώ ο συγκεκριμένος “συντονιστής” να είναι αυτός που θα καθορίσει (σε ένα μικρό ποσοστό το παραδέχομαι) την ζωή μου στο μέλλον και περισσότερο αυτή του παιδιού μου. Αλλά αν αθροίσουμε όλα αυτά τα πολιτικά στελέχη θα δούμε πως τελικά το ποσοστό δεν είναι καθόλου μικρό.

Το έχω γράψει επανειλημμένως και το δηλώνω καθημερινά, έχουμε αφήσει τα κοινά να τα διαχειρίζονται άνθρωποι ανεπαρκείς και ο καθένας μας ασχολείται μόνο με τον μικρόκοσμό του. Θεωρεί δε, πως αυτός είναι ο βέλτιστος τρόπος για την πρόοδό του. Πόσο κοντόφθαλμο, ανιστόρητο και ανεδαφικό είναι αυτό; Η βελτίωση έρχεται μονάχα μέσω του κοινού καλού, μέσω της βελτίωσης του περιβάλλοντος που ζούμε. Όσο και αν εμείς αναπτυχθούμε οικονομικά, αν οι γύρω μας συνεχώς υποβαθμίζονται, αυτόματα υποβαθμίζεται και η δική μας καθημερινότητα. Αν ωστόσο αναπτύσσονται όλοι γύρω μας, τότε σίγουρα θα δημιουργηθεί γόνιμο έδαφος να αναπτυχθούμε και εμείς.

Ο Δημήτρης Πιστής είναι
Πολιτικός Μηχανικός απόφοιτος του
Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου
και Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής
Μεταρρυθμιστικής Σύνθεσης