Μετά από οκτώ χρόνια μνημονίων και την αποδοχή τους από τρεις διαφορετικές εκλεγμένες κυβερνήσεις, το αντιμνημόνιο ακόμα ζει και βασιλεύει και τούτο φαίνεται όχι από τις συζητήσεις στα καφενεία, αλλά από την έκφρασή του μέσα από πρόσωπα που ενσαρκώνουν θεσμούς-πυλώνες της δημοκρατίας, όπως ο (τέως πλέον) πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Όταν άνθρωποι που έχουν το ακαδημαϊκό και επαγγελματικό υπόβαθρο ενός κορυφαίου δικαστικού θεωρούν ότι το μνημόνιο προκάλεσε την κρίση και όχι το αντίστροφο, δεν μπορούμε να περιμένουμε πολλά από τον μέσο πολίτη.
Δεν μιλούμε για διαφωνίες που μπορεί να υπάρχουν επάνω στην όποια μνημονιακή «συνταγή». Μιλούμε για την άποψη που λέει ότι το κράτος που λέγεται Ελλάδα θα μπορούσε να συνεχίσει να υπάρχει κανονικά, εν ειρήνη, δημοκρατία και ευημερία, χωρίς να υπογραφεί ούτε ένα μνημόνιο.
Ενώ λοιπόν το αντιμνημονιακό πολιτικό μπλοκ πήρε την εξουσία το 2015 και πάνω στο εξάμηνο υπέγραψε μνημόνιο, «περνώντας» έτσι σε ένα σημαντικό βαθμό στο κοινό του το αναπόφευκτο του πράγματος, μετά από τρία χρόνια ακούγονται φωνές υψηλού κύρους, υπονομεύοντας τη δύσκολη και μακρά διαδικασία αποδοχής της πραγματικότητας από την κοινωνία.
Εν προκειμένω, στην επιστολή παραίτησης του προέδρου τού ΣτΕ, ξεχωρίζει η εξής παράγραφος:
«Τη στιγμή, όμως, αυτή η σκέψις μου στρέφεται στους απλούς πολίτες, που είναι τα θύματα των μνημονίων και της κλιμακούμενης επικυριαρχίας του οικονομικού παράγοντος επί του θεσμικού, οι αντοχές των οποίων συνεχώς δοκιμάζονται από τα αλλεπάλληλα οικονομικά μέτρα, που λαμβάνονται με την επίκληση του λεγομένου δημοσιονομικού συμφέροντος και που συνεπάγονται υπέρογκες γι αυτούς επιβαρύνσεις, λόγω του σωρευτικού τους χαρακτήρος.»