Ισότιμα μέλη κι όχι καραγκιοζάκια…

Και φυσικά η θέση της Ελλάδας είναι στην Ευρώπη! Ως ισότιμο μέλος όμως… Όχι ως τα καραγκιοζάκια με τους πολιτικούς κλόουν και τους πολίτες θεατές του γελοίου παλκοσένικου…

Η αλήθεια είναι ότι δύσκολα πλέον μαζεύονται οι εξελίξεις σε όλα τα επίπεδα, μετά τη θερινή ραστώνη που περισσότερο φυσικά θα ταίριαζε σε απροβλημάτιστους λαούς αλλά εμείς την ακολουθούμε πιστά, ασχέτως θέσεων παρακάτω που συνεχίζουμε να πέφτουμε ως σύνολο, κάθε καλοκαίρι…

Ανείσπρακτες οφειλές προς το δημόσιο που αυξάνονται, αυξημένοι φόροι που θα καταργούνταν, κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών, πλειστηριασμοί προ των πυλών, περικοπές συντάξεων που συνεχίζονται ακάθετκες, εργασιακό ζήτημα που ανοίγει τις επόμενες μέρες, αξιολόγηση που ξεκινά με τον κόφτη να θεωρείται σχεδόν δεδομένος…

Η σημασία της ιδιοκτησίας του μνημονίου

Η ουσιαστικότερη διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και τα υπόλοιπα κράτη που υπέγραψαν μνημόνιο, είναι η ιδιοκτησία του προγράμματος διάσωσης από τις κυβερνήσεις των τελευταίων.

Αυτός είναι ο βασικός λόγος που μείναμε να κοιτάζουμε χώρες που άλλοτε βρίσκονταν πίσω μας, να μας προσπερνούν σαν σταματημένους.

Οι ευρωπαϊκές μνημονιακές κυβερνήσεις ανέκοψαν την φόρα του εθνικολαϊκισμού, μετατρέποντας μία διεθνή συμφωνία σε κυβερνητικό πρόγραμμα. Έτσι, η αντιμετώπιση του προγράμματος από την εκάστοτε αντιπολίτευση ήταν αναγκαστικά θεσμική.

Ταμεία και Κοινωνική Μηχανική

Στις αρχές του 20ου αιώνα και στην εποχή της ακμής της βιομηχανικής επανάστασης οι εργασιακές σχέσεις ήταν ακόμη στο μεσαίωνα και φυσικά δεν υπήρχε καμία δυνατότητα για συνταξιοδότηση. Πόσο μάλλον από το γεγονός πως το προσδόκιμο ζωής των εργατών ήταν τόσο χαμηλό που δεν είχε λόγο ύπαρξης.

Βολικά τα ‘γίδια’…αλλά οι ‘μονάδες’ θα φέρουν τη λύση…

Κατανοητό ότι όλοι οι ξερόλες που περισσεύουν στη διαλυμένη χώρα, με τα πολλά κομματίδια και τις λαμπρές ‘προσωπικότητες’, ψάχνουν για ‘γίδια’ να τους ακολουθήσουν ώστε να δοκιμάσουν κι αυτοί ‘στου κασίδη το κεφάλι’ τις θεωρίες τους αλλά ο τόπος για να βγει απ’ το τέλμα ,χρειάζεται οι αξιόλογες και σκεπτόμενες ‘μονάδες’ να συναντηθούν, να δραστηριοποιηθούν και να προτείνουν…

Μια ανάσα πριν τον βαρύ Σεπτέμβριο που αναγκαστικά έχουμε μπροστά μας κι όσο κι αν είμαστε ή όχι προετοιμασμένοι, θα τον αντιμετωπίσουμε, με την αδυναμία πλέον του ιδιωτικού τομέα ν’ ανταποκριθεί στη βαρύτατη φορολογία που του επιβλήθηκε, να στοιχειοθετεί κι επισήμως στάση πληρωμών, με την αγορά ‘παγωμένη’ και τα νέα λουκέτα προ των πυλών, η πλήρης διάλυση της σύγχρονης Ελλάδας, εμφανίζεται σε όλους τους τομείς και με κάθε αφορμή.

Το θεσμικό μας πρόβλημα και η προσωπική μας ευθύνη

Έχοντας χαρακτηρίσει τον τουρισμό τη βαριά βιομηχανία μας, περιμένουμε το καλοκαίρι για να δούμε χρήμα να εισάγεται στην αγορά και, συνεπώς, τα έσοδα του κράτους διά των φόρων να αυξάνονται. Αυτό δηλαδή λέει η λογική, που θέλει την κοινωνία να τηρεί τους νόμους και το κράτος να ελέγχει.

Τώρα βέβαια, πόσο αποτελεσματικοί είναι οι κρατικοί έλεγχοι, αφού πρώτα τους ανακοινώνουμε με τυμπανοκρουσίες σε όλα τα ΜΜΕ, είναι ένα άλλο ζήτημα. Εδώ, το μείζον είναι το ότι η ελληνική κοινωνία είναι εθισμένη στη φοροδιαφυγή.

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΑΣΧΟΛΗΣΗ. ΕΣΕΝΑ ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΣΟΥ;

Και αν είναι καλοκαίρι ακόμα, το φθινόπωρο προβλέπεται, λοιπόν, εξαιρετικά θερμό πολιτικά.

Δεν χωράει αμφιβολία ότι για να αντιμετωπίσει ο τόπος μας τις ολοένα αυξανόμενες προκλήσεις χρειάζεται ώριμες πολιτικές φωνές, μεθοδικότητα και θέσεις.

"Η κότα γέννησε το αβγό" και η κοινωνία μας πήρε μεταπολιτευτικά τις πολιτικές εξουσίες που της "άξιζαν". Τώρα, ο παλιός κύκλος ανάπτυξης που πεθαίνει σταδιακά κυοφορώντας, ελπίζω, το νέο, εξακολουθεί να λιμνάζει ανήμπορος να αντιδράσει στη ραγδαία και αδιάκοπη εξέλιξη που έρχεται κατά κύματα.

Ποιος πρέπει να γράφει το Σύνταγμα μιας δημοκρατικής χώρας;

Το σημερινό είναι το πρώτο μιας σειράς άρθρων που θα ακολουθήσουν, με θέμα «προτάσεις για ένα νέο σύγχρονο Σύνταγμα».

Στα άρθρα αυτά θα καταθέσω προσωπικές απόψεις για στοιχεία που κατά τη γνώμη μου πρέπει να περιλαμβάνει το αναθεωρημένο Σύνταγμα.

Πριν φτάσουμε όμως στις προτάσεις, θέλω να θέσω ένα ερώτημα, που ελάχιστα συζητείται διεθνώς: ποιος τελικά δικαιούται να γράφει το Σύνταγμα μιας δημοκρατικής χώρας;