Αντί αλλαγών, φθηνές δικαιολογίες

Ο Μιχάλης Δεμερτζής είναι Ιδρυτικό
Μέλος της Ευρωπαϊκής
Μεταρρυθμιστικής Σύνθεσης
και Τομεάρχης Θέσεων

Για κάθε επιχείρημα υπάρχει κι ένα αντεπιχείρημα.
Όπως υποστήριζε και ο πατέρας των σοφιστών Πρωταγόρας, «για κάθε ζήτημα υπάρχουν δύο πλευρές». Σε επίπεδο φιλοσοφικό, διαλεκτικό, πολύ χρήσιμη θέση.
Επειδή, όμως, το «παν μέτρον άριστον» είναι πιο χρήσιμη, όταν το παραξηλώνουμε με τον σχετικισμό, πέφτουμε για ύπνο σε έναν σχετικά ήρεμο κόσμο και ξυπνάμε με πλανητάρχη τον Ντ. Τραμπ.
Με άλλα λόγια, τον καιρό του διαδικτύου, που όσο πιο παράλογος είναι ένας ισχυρισμός, τόσο πιο πολλούς κοινωνούς έχει, καλό είναι να αντιμετωπίζουμε τα ζητήματα λαμβάνοντας υπόψη μας τον αληθινό κόσμο πιο σοβαρά.

Κοινωνία

Στην Ελλάδα, έχουμε αυτό το πρόβλημα του σχετικισμού εδώ και δεκαετίες και τώρα, που το αντιμετωπίζει και ο υπόλοιπος κόσμος, φαίνεται πιο ξεκάθαρα (κατά τον Μαζάουερ άλλωστε, η Ευρώπη, κοιτάζοντας την Ελλάδα, μπορεί να δει το μέλλον της). Αν ψάξουμε αρκετά, μπορούμε να βρούμε μία λογικοφανή δικαιολογία και για το πιο παράλογο πράγμα.
Γιατί, το γεγονός ότι δεν αλλάζουμε τίποτα, μπαίνοντας αισίως στον όγδοο χρόνο μνημονίων, δεν έχει λογική. Και ο τελευταίος πολίτης της χώρας ξέρει ότι πρέπει να αλλάξουμε, ακόμα κι αν δεν ξέρει τι ακριβώς. Στο διά ταύτα όμως, δεν αλλάζουμε τίποτα και είμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε την αδιαλλαξία μας, χρησιμοποιώντας και τις πιο γελοίες δικαιολογίες.
Για κάποιους μπορεί να μην είναι ακριβώς γελοίες, επειδή ακούγονται περίπλοκες και από φαινομενικά σοβαρούς ανθρώπους, αλλά αν αγνοούν την λογική, τότε μπορούν να χαρακτηριστούν μια χαρά γελοίες.

Το εγχειρίδιο του καλού λαϊκιστή

Ο δρ. Κορώνης Επαμεινώνδας
είναι Ιδρυτικό Μέλος της
Ευρωπαϊκής Μεταρρυθμιστικής
Σύνθεσης (ΕΥΜΕΣΥΝ)
και Τομεάρχης Οικονομικών

Στο εγχειρίδιο του καλού λαϊκιστή περιγράφεται με σαφήνεια η πορεία προς την εξουσία. Αφού εντοπιστούν μερικές καίριες, πραγματικές και επίπονες πραγματικότητες, ο φιλόδοξος λαοπλάνος τις μετατρέπει σε εύηχα συνθήματα, συνήθως κατηγορώντας τους άλλους. Φταίνε οι μετανάστες, οι Βρυξέλλες, οι Γερμανοί, οι κακοί καπιταλιστές ή ο μοχθηρός κινέζικος Τίγρης και οι Μεξικάνοι εργάτες. Η παγκοσμιοποίηση, το κακό μας το ριζικό και το διαβολικό facebook. Η αναρρίχηση του Ορμπάν, του Τσίπρα, του Τραμπ, σύγχρονα παραδείγματα σε χρονολογική σειρά, ολοκληρώνεται με μια αόριστη εκλογική πρόταση εμπλουτισμένη με εθνικισμό, προστατευτισμό και τείχη με την πραγματικότητα.

Στο εγχειρίδιο του καλού λαϊκιστή προβλέπεται η διαχείριση με τρόπο που να συνδέεται με την δήθεν ανατρεπτική προεκλογική ρητορική. Οι τεχνοκράτες ξηλώνονται, νομοθετικές παρεμβάσεις γίνονται χωρίς τακτική και η διαχειριστική καθημερινότητα βασίζεται σε στιγμιαίες αποφάσεις και αδόμητες δηλώσεις. Η εικόνα παίζει πολύ μεγαλύτερο ρόλο από την ουσία. Δυστυχώς το εγχειρίδιο του καλού λαϊκιστή δεν περιέχει οδηγίες για το πως να κυβερνήσει, να λάβει αποφάσεις και να προσαρμοστεί στο περιβάλλον.

Πιστή στους κανόνες, η κυβέρνησή ΣΥΡΙΖΑ, θίασος λαϊκισμού, δεν έχει καμία διάθεση να κυβερνήσει. Έχει εντρυφήσει στο εγχειρίδιο της κριτικής και της λαϊκής ρητορικής. Την στενεύουν τα παπούτσια της, την απωθούν οι γραβάτες και τα reports, οι στατιστικές και όλοι αυτοί οι ενοχλητικοί διπλωμάτες. Χρειάζονται καθημερινές αποφάσεις και παρεμβάσεις. Αναπολεί μαζί με τον αρχηγό της τις μέρες που έστηναν αντάρτικό έξω από το Υπουργείο Υγείας και μελαγχολεί τώρα που ηγείται της κατάρρευσης της νοσοκομειακής περίθαλψης. Δυσανασχετεί με την κριτική αφήνοντας τα πολλά και σημαντικά στην τύχη τους ενώ επιχειρεί να αποπροσανατολίσει με διαστημικές αποστολές και αισιόδοξες δηλώσεις.

Η δημόσια ασφάλεια και τα όρια της ασυδοσίας

Έχουμε γράψει πολλές φορές στο παρελθόν τις θέσεις μας για τη δημόσια ασφάλεια.

Εν συντομία, δεν νοείται κράτος δικαίου, πρώτον, χωρίς διαρκή σεβασμό στους νόμους του, ο οποίος μεταφράζεται σε σταθερή υλοποίησή τους και στην καθολικότητα της εφαρμογής τους, και δεύτερον, απλόν και σημαντικόν, χωρίς αποτελεσματική αστυνομία.

Και, ενώ το να πληροί μια χώρα στο 100% τις παραπάνω προϋποθέσεις δεν είναι φυσικά απλό πράγμα, η Ελλάδα τελευταία ίσως να φτάνει και σε μονοψήφιο ποσοστό.

Δεν ήταν πάντα έτσι… Ήταν και πριν άσχημα, τηρουμένων των αναλογιών (είμαστε μέλος της ΕΕ άλλωστε, ακόμα), αλλά όχι έτσι.

Καθώς, λοιπόν, αντί να βελτιωνόμαστε υπό το βάρος της κρίσης, χειροτερεύουμε (ή, εν προκειμένω, καθώς τα «μεμονωμένα περιστατικά» έχουν μαζευτεί βουνό), περισσότερο νόημα έχει να επισημαίνουμε τις ασθένειες, πάλι, ακόμα (επτά χρόνια μνημονίων δεν είναι αρκετά φαίνεται), παρά να ασχολούμαστε με τη θεραπεία· να βεβαιωθούμε ότι υπάρχει κάποια λογική, πριν αναπτύξουμε τη θεωρία· ότι υπάρχουν κάπου όρια, πριν αποκαταστήσουμε το μέτρο.

Έτσι όπως πορεύεται η χώρα τα δύο τελευταία χρόνια, ωστόσο, ούτε τα όρια βρίσκουμε.

Εδώ που τα λέμε, βέβαια, έχοντας ως δεδομένο ότι η αίσθηση του μέτρου έχει εγκαταλείψει την Ελλάδα εδώ και πολύ καιρό, ήταν θέμα χρόνου να χαθούν κι αυτά.

Μέτρου απόντος, τα άκρα γίνονται τα ίδια «μέτρο», δηλαδή σημεία αναφοράς· οι «σταθερές» μας. Οπότε, με τις δυσκολίες της κρίσης να μας δοκιμάζουν, ψάχνουμε να βρούμε τα νέα όρια, τα νέα άκρα, αλλά τα καινούρια σημεία αναφοράς έχουν τέτοια απόσταση μεταξύ τους (πρώην άκρα γαρ), που τα όρια που τα περιβάλλουν παραείναι μακριά πλέον για να φαίνονται.

Helicopter view

Ο Χάρης Βλάδος διδάσκει στο
Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
και είναι Πρόεδρος της Διοικούσας
της Ευρωπαϊκής Μεταρρυθμιστικής
Σύνθεσης (ΕΥ.ΜΕ.ΣΥΝ.)

Μιας και πλησιάζουμε, επιτέλους, στην εποχή των σύντομων διακοπών μας -για να μην "καούμε" τελείως, δηλαδή, μέσα στον δύσκολο χειμώνα που έρχεται...- ας τολμήσω μια πολιτική τοποθέτηση-πρόβλεψη "αφ' υψηλού"...
Λοιπόν εκτιμώ πως, αν έχει ακόμα μια ελπίδα η χώρα στο μέλλον, αυτή βρίσκεται, πλέον, σε ένα και μόνο πολύ μικρό "παραθυράκι πολιτικής ευκαιρίας"...
Πράγμα πολύ δύσκολο να επιτευχθεί, σίγουρα...
Εξηγούμαι...
Για να μπορεί να ελπίζει, πλέον, οποιοσδήποτε για καλύτερες μέρες στην Ελλάδα, τουλάχιστον για την επόμενη 30ετία, πρέπει να επιτευχθούν σύντομα, όλα τα παρακάτω. Και ένα προς ένα, στην σειρά:
1. Οι εκλογές να μην αργήσουν πάρα πολύ: Κάθε μέρα που περνάει με αυτήν την κυβέρνηση ο πολιτικός, θεσμικός και παραγωγικός ιστός αυτής της κοινωνίας φθείρεται ανεπανόρθωτα. "Σαπίζουμε σε ζωτικά όργανα". Το "μη- αναστρέψιμο" δεν είναι πλέον καθόλου μακριά...
2. Όταν γίνουν εκλογές να προκύψει ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία της ΝΔ: Με 152+ βουλευτές. Αν όχι, η προκύπτουσα κυβέρνηση θα είναι εξ' ορισμού αδύναμη και θνησιγενής...
3. Να επιτευχθεί μια ειλικρινής συνεργασία με κόμματα του φιλοευρωπαϊκού χώρου που θα συνεισφέρει περίπου +10 βουλευτές, τουλάχιστον: Πρέπει, λοιπόν, να προκύψει ισχυρή κυβέρνηση συνεργασίας πάνω σε σαφές πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και με εξ' αρχής συμφωνία ΚΑΙ στο όνομα του μελλοντικού ΠτΔ...
4. Η νέα κυβέρνηση πρέπει να διαθέτει, το ελάχιστο, 10 νέους υπουργούς και υφυπουργούς που θα είναι έτοιμοι να "μασήσουν σίδερα": Μακάρι μερικοί από αυτούς να είναι κι εκλεγμένοι στο κοινοβούλιο...
5. Η νέα κυβέρνηση μέσα σε 6 μήνες να έχει καταφέρει να υλοποιήσει τουλάχιστον τις μισές από τις στοχευμένες μεταρρυθμίσεις που προτείνει για το σύνολο της 4ετίας της...

Απλά προβλήματα, περίπλοκες (μη) λύσεις

Το θέμα του μήνα που πέρασε ήταν τα σκουπίδια ή αλλιώς, οι απεργιακές κινητοποιήσεις των υπαλλήλων της τοπικής αυτοδιοίκησης με αίτημα τη μόνιμη εργασία.

Το ζήτημα από κοινωνική και πολιτική άποψη δεν είναι απλό. Οι υπάλληλοι αισθάνονται εξαπατημένοι, οι κυβερνώντες προσπαθούν να ικανοποιήσουν το εκλογικό τους κοινό, οι εταίροι δεν τους αφήνουν, η αντιπολίτευση κατηγορεί, οι τοπικοί άρχοντες δυσκολεύονται να αναλάβουν πρωτοβουλία και άλλα…

Όλοι έχουν δίκιο και όλοι έχουν άδικο, εξαρτάται από ποια πλευρά θα το δει κανείς… Γενικά, διάθεση να υπάρχει και η κουβέντα μπορεί να κρατήσει καιρό.

Εκτός κι αν βάλουμε κάποιες αυτονόητες (θεωρητικά) προτεραιότητες:

Τα σκουπίδια πρέπει να μαζευτούν.

Το ότι αυτό πρέπει να αποτελεί πρώτη προτεραιότητα δεν έχει σχέση με ζητήματα υγιεινής ή καύσωνα, αλλά αποδεικνύεται από το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι- των υπαλλήλων που διαμαρτύρονται συμπεριλαμβανομένων- ανήκουν σε κάποιο δήμο ή σε κάποια κοινότητα και πληρώνουν τα ανάλογα τέλη για να μαζεύονται στην ώρα τους τα σκουπίδια.

Από αυτή την άποψη, του δημότη δηλαδή, το θέμα είναι γελοιωδώς απλό.

Ειδικά αν δούμε τον βαθμό αυτονομίας των ΟΤΑ στη χώρα μας, ο Δήμος υπάρχει για να μεριμνά να μη γεμίζει ο τόπος σκουπίδια. Αν δεν το κάνει, δεν είναι Δήμος και αν ο δημότης ενδιαφέρεται περισσότερο για τα των συμβασιούχων ή τη δύσκολη θέση των πολιτικών, δεν είναι δημότης.

Από την εν λόγω οπτική, λοιπόν, η απεργία των υπαλλήλων, αν και έχει τη σημασία της, αφορά μία άλλη συζήτηση. Στο μέτρο που το μαγαζί που λέγεται «Δήμος» μπορεί να λειτουργήσει, οφείλει να το κάνει- πάντα στα πλαίσια της νομιμότητας φυσικά.