Η συζήτηση στα καφενεία (παραδοσιακά ή ιντερνετικά) έχει ανάψει. Η “Ελληνικός Χρυσός” (που ελληνική εταιρία δεν είναι) τελικά δεν αναστέλλει την λειτουργία της μετά το εκβιαστικό τελεσίγραφο αλλά ουσιαστικά έλαβε ψίχουλα. Οι μεν μιλάνε για αποτυχία της κυβέρνησης να κρατήσει τις υπάρχουσες επενδύσεις, οι άλλοι για εκβιασμό της θυγατρικής ELDORADO στην ελληνική κυβέρνηση ώστε να μην πληρώσει πρόστιμα και φόρους που της αναλογούν και δεν ξεπληρώνει. Το Ελληνικό απλά σέρνεται από την μία υπηρεσία στην άλλη αντί να προχωράνε οι μελέτες για τα υποστηρικτικά έργα. Η Fraport θα ζητήσει αποζημίωση για απαξίωση των εγκαταστάσεων που αγόρασε. Και μέσα σε όλα αυτά εταιρίες κλείνουν ή συρρικνώνονται ενώ η κυβέρνηση δεν προλαβαίνει τους επενδυτές που έρχονται στην χώρα! Δεν είναι πρωτοφανές για την μικρή μας χώρα αυτό. Είναι μάλλον σύνηθες. Αλλά γιατί;
Ας αναλύσουμε λίγο τις σχέσεις των ιδιωτικών επενδύσεων μεγάλου κεφαλαίου και των πολιτικών θεσμών ανά τον κόσμο. Υπάρχουν ποικίλα πολιτικά συστήματα ανά την υφήλιο (ιδιαίτερα στο παρελθόν) και συνοψίζονται στα ανοιχτού τύπου δημοκρατικά καθεστώτα και στα κλειστού τύπου ολιγαρχικά ή δικτατορικά. Το μεγάλο κεφάλαιο ανθεί και στα δύο με ακριβώς αντιδιαμετρικό τρόπο. Σκοπός του πάντα είναι το κέρδος, άρα είναι αυτονόητο πως περιορίζοντας το κέρδος, με οποιονδήποτε τρόπο, αποθαρρύνεται ή αποχωρεί για τόπους που το κέρδος θα είναι εφικτό ή αυξημένο. Στα κανονικά δημοκρατικά καθεστώτα που λειτουργούν με κανονιστικά πλαίσια, ορισμένα και αυστηρά, χωρίς "παραθυράκια", είναι δεδομένες οι παράμετροι και φυσικά ίδιες για όλους. Αυτό σημαίνει πως το κέρδος έχει να κάνει με ιδίες δυνάμεις και φυσικά με τους όρους του υγιούς ανταγωνισμού. Εδώ υπάρχει αρκετή συζήτηση αλλά θα επανέλθουμε.
Ας αναλύσουμε λίγο τις σχέσεις των ιδιωτικών επενδύσεων μεγάλου κεφαλαίου και των πολιτικών θεσμών ανά τον κόσμο. Υπάρχουν ποικίλα πολιτικά συστήματα ανά την υφήλιο (ιδιαίτερα στο παρελθόν) και συνοψίζονται στα ανοιχτού τύπου δημοκρατικά καθεστώτα και στα κλειστού τύπου ολιγαρχικά ή δικτατορικά. Το μεγάλο κεφάλαιο ανθεί και στα δύο με ακριβώς αντιδιαμετρικό τρόπο. Σκοπός του πάντα είναι το κέρδος, άρα είναι αυτονόητο πως περιορίζοντας το κέρδος, με οποιονδήποτε τρόπο, αποθαρρύνεται ή αποχωρεί για τόπους που το κέρδος θα είναι εφικτό ή αυξημένο. Στα κανονικά δημοκρατικά καθεστώτα που λειτουργούν με κανονιστικά πλαίσια, ορισμένα και αυστηρά, χωρίς "παραθυράκια", είναι δεδομένες οι παράμετροι και φυσικά ίδιες για όλους. Αυτό σημαίνει πως το κέρδος έχει να κάνει με ιδίες δυνάμεις και φυσικά με τους όρους του υγιούς ανταγωνισμού. Εδώ υπάρχει αρκετή συζήτηση αλλά θα επανέλθουμε.