Προσαρμογή ή έλλειψη αντανακλαστικών…;

Καινούργιες καταστάσεις, νέες συνθήκες, αχαρτογράφητα ύδατα, άγνωστοι συσχετισμοί, ο κόσμος ολόκληρος αλλά κυρίως η Ευρώπη, σε αναβρασμό. Τελικά όμως οι πολίτες καλούνται να προσαρμοστούν ή απλώς η έλλειψη αντανακλαστικών τους οδηγεί σε μακρά περίοδο προσαρμογής όπως διαφαίνεται και με το Brexit…;

Κι εν μέσω ‘φεύγω’ ‘ μη φεύγεις’, ‘θα φύγω’, ‘μη φεύγεις’, ‘ξεκινάω να φύγω’, ‘ε, φύγε’, ‘όχι, θέλω να μείνω’….που ζούμε τις τελευταίες μέρες, μια μεγάλη ανατροπή, απ’ αυτές που κανείς μας δεν πίστευε ότι θα ζήσει στις μέρες του, έχει φέρει αναστάτωση σε όλο τον πλανήτη με τη διόρθωση να κοστίζει όσο ολόκληροι προϋπολογισμοί κρατών.

Η υποκρισία του ευρωσκεπτικισμού

Οι ευρωσκεπτικιστές κατηγορούν την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) ότι είναι απρόσωπη, μακριά από τους Ευρωπαίους πολίτες, μη δημοκρατική και άλλα παρόμοια. Ίσως να έχουν δίκιο για κάποια από αυτά. Ωστόσο, είναι γεγονός πως η Ένωση ποτέ δεν φοβήθηκε την θεσμική ανανέωση.

Και, με το δεδομένο πως πλέον το ίδιο το εγχείρημα απειλείται, δεν είναι ώρα να τεθούν στο τραπέζι προτάσεις για τη βελτίωσή του;

Αντιθέτως, τα κράτη - μέλη φαίνονται βυθισμένα στην εσωστρέφεια και αφήνουν χωρίς αντίλογο την ρητορική των ευρωσκεπτικιστών. Η οποία, κάθε άλλο παρά προτάσεις περιέχει.

Το μετά το BREXIT

Το BREXIT θα οδηγήσει φέτος σε ύφεση, όλη την Ευρώπη…

Η Αγγλία θα είναι το μεγαλύτερο θύμα…

Ανάσχεση των εξαγωγών της, επιβάρυνση της βιομηχανίας της και αμφισβήτηση της θέσης του Σίτι…

Η αστάθεια και η αβεβαιότητα, θα είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της οικονομίας της, τους επόμενους μήνες…

Η παραγόμενη αύξηση της ανεργίας θα πλήξει , κυρίως τις «χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις» της…

Περί Παγκοσμιοποίησης, Brexit και… τρένων

Μία από τις προχειρότερες ερμηνείες του δημοκρατικού πολιτεύματος είναι η έμπρακτη λαϊκή κυριαρχία. Κάτι που σημαίνει, δηλαδή, ότι ανάλογα με τα ήθη και τη νοοτροπία ενός εκλογικού σώματος γίνεται και η αντίστοιχη εκπροσώπηση από τους ασκούντες την περιοδική πολιτική εξουσία.

Στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο κόσμο, τα δημοκρατικά πολιτεύματα και οι πυλώνες τους, οι εθνικές οικονομίες, βρίσκονται σε έναν διαρκή ανταγωνισμό, ο οποίος γεννάει στους κόλπους του, παράλληλα, τη συνεργασία.

Συνεργασία και ανταγωνισμός μαζί, στην παραγωγική διαδικασία. Μία δυναμική, δηλαδή, σχέση αλληλεξάρτησης.

Και τώρα; Ριζικές μεταρρυθμίσεις!

Η νέα Συμφωνία με τους δανειστές που ''τρέχει'' ήδη, με τα βαριά και επαχθή μέτρα που την ακολουθούν, χειροπιαστά πλέον, δημιουργεί την ανάγκη μιας συνολικής συζήτησης για την αποτίμηση των μέχρι τώρα πρακτικών της χώρας, αλλά κυρίως για ένα συνεκτικό σχέδιο ανάταξης και ανασυγκρότησης.

Είναι στο χέρι της κοινωνίας να σωθεί, αλλά μόνο εάν αυτή αποφασίσει να αντιμετωπίσει τις αιτίες της κρίσης.

Ενωμένη σημαίνει όλοι…

Στους ρυθμούς του σοβαρού δημοψηφίσματος, ενός σοβαρού λαού, που θα πάει στις κάλπες μετά από μια σοβαρή καμπάνια των δυο απόψεων και καθοριστικά θ’ απαντήσει για το μέλλον της χώρας του αλλά και της Ευρώπης τελικά…

Δεδομένο ότι αδυνατούμε να έχουμε πλήρη και σφαιρική ενημέρωση για όλες τις παραμέτρους του σοβαρού και καθοριστικού για το μέλλον της Ευρωπαϊκής οικογένειας, δημοψηφίσματος των Βρετανών. Ο πλανήτης αναμένει εναγωνίως το αποτέλεσμα κι ο στιγματισμός του με την άδικη όσο και παράλογη δολοφονία της άτυχης βουλευτού, θα το αφήσει έτσι κι αλλιώς γραμμένο με έντονα γράμματα στην παγκόσμια ιστορία.

Η πολιτική (μη) στήριξη στις ιδιωτικοποιήσεις

Το κύμα των ιδιωτικοποιήσεων στη χώρα μας είναι καταρχήν ένα καλό νέο για την οικονομία.

Το ότι γίνονται καθυστερημένα, οπότε και το αντίτιμο είναι χαμηλότερο, ή ότι τα χρήματα από τις παραχωρήσεις αποτελούν μέρος των εγγυήσεων προς τους πιστωτές μας, είναι μία κουβέντα που έχει τη σημασία της, ωστόσο, δεν αλλάζει το γεγονός πως οι ιδιωτικοποιήσεις μπορούν να δώσουν πνοή ανταγωνιστικότητας στην αγορά και να ελαφρύνουν τα κρατικά ταμεία.

Από πολιτικής πλευράς βέβαια, η κυβέρνηση φαίνεται να επιμένει στον αντίθετο δρόμο.

Πολιτική με αποτέλεσμα ή χωρίς;

Την εβδομάδα που μας πέρασε το γεγονός για την πολιτική ζωή της χώρας ήταν μια συγκέντρωση πολιτών χωρίς καμία πολιτική ή συνδικαλιστική υποστήριξη αλλά με μία συνισταμένη. Να παραιτηθεί η κυβέρνηση.

Από πολλούς θεωρήθηκε ως η υπέρτατη αντιπολιτευτική ενέργεια στη περίοδο της αυτής κυβέρνησης. Ήταν όμως κάτι τέτοιο;

Το ευρωπαϊκό πρόσημο στο μεταρρυθμιστικό αίτημα

Ο λαϊκισμός είναι μία ασθένεια ευπροσάρμοστη. Όταν αποκαλυφθούν τα οδυνηρά αποτελέσματά του, πολλές φορές, αντί θεραπείας, τη θέση του παίρνει ένας άλλος λαϊκισμός. Δηλαδή, η ίδια ασθένεια, με άλλο πρόσωπο.

Σε ό,τι αφορά τη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια αποκαλύφθηκε με τρόπο οδυνηρό το μέγεθος της μεταπολιτευτικής πλάνης μας. Αντί όμως να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα στη ρίζα του, αφεθήκαμε σε μία νέα πλάνη, σε λόγια που μπορεί να μην είχαν βάση, ήταν όμως ευχάριστα να τα ακούμε. Ανάμεσα σε αυτά και η διαχρονικά δημοφιλής άποψη, ότι εμείς είμαστε οι «καλοί» και οι άλλοι οι «κακοί».

Με άλλα λόγια, ο αντιευρωπαϊσμός φαίνεται να έχει στεριώσει για τα καλά ανάμεσά μας, ως μία από τις συνέπειες του εν τη κρίση λαϊκισμού.

Το αβγό και η κότα στην πολιτική ζωή

Η Ελλάδα θυμίζει κράτη σε αποσύνθεση. Το κράτος πρόνοιας, όχι ιδιαίτερα καλό και πρότερα, σήμερα σε κατάρρευση. Ο ιδιωτικός τομέας σε γύψο με την ανοχή των κρατικών δομών στα χρέη αφού σχεδόν όλοι χρωστάνε στο κράτος που φορολογεί κινητά και ακίνητα σαν να έχει να κάνει με σκλάβους. Οι κρατικοί υπάλληλοι ζούνε σε μια άλλη πραγματικότητα αφού για αυτούς ο ήλιος ακόμη λάμπει αρκετά χλωμότερος. Κρατικοί υπάλληλοι όμως έχουν γίνει και οι συνταξιούχοι λόγω της χρεοκοπίας των ταμείων και στην ουσία πληρώνονται σχεδόν αποκλειστικά από την φορολογία και όχι τις εισφορές αφού αυτές φτάνουν δεν φτάνουν για τα λειτουργικά έξοδα των “πολυτελών” ταμείων μας.

Συλλογικές αποφάσεις για τη δημόσια περιουσία

Κι αφού καταθέσαμε οτιδήποτε κοινό και δημόσιο, στο βωμό της λανθασμένης επιλογής κυβερνώντων, επί δεκαετίες, φτάσαμε στο σημείο που όλοι απευχόμασταν, οι αναγκαίες και περίφημες ιδιωτικοποιήσεις της κρατικής περιουσίας, να έχουν μετατραπεί σε φθηνό ξεπούλημα, χωρίς κανένα ουσιαστικό όφελος στα χέρια αριστερών κρατιστών.

Μέσα στην τόση εξειδίκευση και στο ψάξιμο και στον μεταρρυθμιστικό οίστρο που βιώνουμε, είναι σαφές ότι εκτός από έλλειψη διάθεσης αυτοκριτικής, έχουμε ξεχάσει τελείως ότι στα παιδάκια, στους σκουλαρικάτους, στους φευγάτους, στους αστούς αριστερούς, στους ανεπάγγελτους, στους απαίδευτους, στους ελλιπώς μορφωμένους, που αναδείξαμε κατά πλειοψηφία και κυβερνούν σήμερα, παραδώσμαε με την πλειοψηφική μας ψήφο ως λαός και τη διαχείριση της κοινής μας περιουσίας ως Έλληνες.

Αναγκαία η αύξηση της απασχόλησης

Η ανεργία στην Ελλάδα αγγίζει το εφιαλτικό 27% και, προς το παρόν, δεν υπάρχει τίποτα που να μας κάνει να αισιοδοξούμε ότι θα μειωθεί, καθώς στη χώρα μας έχει εμπεδωθεί μία πανίσχυρη κρατικίστικη λογική, η οποία μάλιστα διέπει ολόκληρο το πολιτικό φάσμα.

Με το κράτος χρεοκοπημένο, ο μόνος τρόπος να αυξηθεί η απασχόληση είναι μέσω της ιδιωτικής οικονομίας, όμως, τόσο η Αριστερά, όσο και η Δεξιά, παρέδωσαν στην Ελλάδα της κρίσης μία κρατικοδίαιτη, δυσκίνητη και αντιπαραγωγική αγορά.

Και το δυστύχημα είναι πως, ακόμα και τώρα, δυσκολεύονται πολύ να αφομοιώσουν την πραγματικότητα. Στη Δεξιά, η στροφή προς ένα πιο φιλελεύθερο μοντέλο αντιμετωπίζει τη βαριά ιδεολογική κληρονομιά του «Πατρίς- Θρησκεία- Οικογένεια», ενώ η Αριστερά είναι χαμένη μέσα σε μία εκτός τόπου και χρόνου κοινωνική θεώρηση.

Η αριστερά του 21ου αιώνα.

Τι είναι “αριστερά” σήμερα το 2016; Πως μπορεί κάποιος να την ορίσει; Είναι σίγουρο πως η αριστερά είναι η πολιτική κατεύθυνση που έχει ως προτεραιότητα τον άνθρωπο. Τα σημερινά κινήματα, ή κόμματα, ή σχηματισμοί γενικότερα που αυτοαποκαλούνται αριστερά πόσο “ανθρωπισμό” περιέχουν; Πόση δικαιοσύνη; Πόση αναδιανομή και πρόνοια για τους αδύνατους; Δύσκολα ερωτήματα, εύκολες επιδερμικές απαντήσεις. Όλα δήθεν προβάλουν την ευαισθησία για τον άνθρωπο. Πόσο όμως αυτά που πρεσβεύουν τον βοηθάνε στην ουσία;