Σκέφτομαι σήμερα, πόσο καταστροφική ήταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 2010 όπου αντιλαμβανόμενη το μέγεθος του προβλήματος και του αδιεξόδου που βρέθηκε η χώρα, δεν ζήτησε την συμπόρευση της αντιπολίτευσης (και δει του Σαμαρά) προχωρώντας ευκολότερα στις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές για να βγει από την στενωπό. Αντί αυτού, προτίμησε την μοναχική πορεία και την αποδυνάμωσή της, ώστε να μην αναλάβει το πολιτικό κόστος της παραίτησης. Εισέπραξε, τελικά, ένα μεγαλύτερο πολιτικό κόστος από την κοινωνία που δυστυχώς βρήκε αποκούμπι στην αντιπολίτευση, η οποία για τους μικροπολιτικούς της σκοπούς, βρέθηκε στην αντίπαλη όχθη κράζοντας πως υπάρχει διαφορετικός δρόμος.
Πόσο καταστροφική ήταν η στροφή που έκανε η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ το 2014 και δεν προχώρησε στην συνέχεια των μεταρρυθμίσεων και στο κλείσιμο της αξιολόγησης δημιουργώντας μια διέξοδο για την χώρα αλλά και λόγο για να καυχιέται σήμερα.
Πάραυτα, προτίμησε να κάνει κράτει σε όλα όσα έπρεπε να γίνουν, να μην κλείσει την αξιολόγηση (που θα είχε πολιτικό κόστος φυσικά), έτσι ώστε να δυσκολέψει το ΣΥΡΙΖΑ στην αρχή του, με σκοπό μια “αριστερή παρένθεση”. Πόσο λάθος είχαν και πόσο καταστροφική αποδείχθηκε η μικροπολιτική πάνω σε ένα πιθανό κακομαθημένο πτώμα όπως είναι η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.
Πόσο καταστροφική αποδείχθηκε η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, με την στάση και αυτού πως υπάρχει εναλλακτική (της λιτότητας που είχαν επιλέξει οι προηγούμενες κυβερνήσεις) και φυσικά την φαινόμενη ανικανότητα να αντιληφθούν τον κόσμο που τους περιβάλλει. Οι αυταπάτες και η έλλειψη στρατηγικού σχεδίου εξόδου από την νέα πιο στενή στενωπό, η οποία σίγουρα εγκυμονεί το δυσβάσταχτο πολιτικό κόστος, δεν ήταν η επιλογή της κυβέρνησης της χώρας. Για ακόμη μία φορά το μικροπολιτικό συμφέρον της διατήρησης στην εξουσία πάση θυσία, και της μεταστροφής της πραγματικότητας προς ιδίων μικροπολιτικό όφελος είναι ο σκοπός της κυβέρνησης και όχι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των πολιτών.
Πόσο καταστροφική αποδεικνύεται καθημερινά η ανεύθυνη αντιπολιτευτική στάση που ακολουθήθηκε σε ολόκληρη την μεταπολίτευση, ώστε να υπάρχει πάντα μια αντίθετη φωνή στην κυβερνητική πολιτική, μόνο και μόνο για να υπάρχει, δημιουργώντας τις περισσότερες φορές αρνητικό αποτέλεσμα.
Το συμφέρον τον πολιτών είναι το συμφέρον της χώρας και αυτό προϋποθέτει την ανάληψη των πολιτικών ευθυνών του πολιτικού συστήματος. Προϋποθέτει την ειλικρίνεια και την συμπόρευση ώστε να μην μπορεί οποιοσδήποτε ανεύθυνος και τυχοδιώκτης πολιτικάντης να αναρριχηθεί στην εξουσία ξεγελώντας τους αγανακτισμένους πολίτες που δυστυχώς είναι απαίδευτοι πολιτικά και γαλουχημένοι με ψέμματα και μύθους. Προϋποθέτει την συνεννόηση των πολιτικών αρχηγών ώστε να μην ακούγονται δυνατά μικρές φωνούλες που υπόσχονται εύκολες λύσεις, γιατί απλά δεν υπάρχουν.
Πότε επιτέλους το πολιτικό προσωπικό θα υιοθετήσει υπεύθυνη στάση και θα στηρίξει έμπρακτα μια κυβέρνηση που θα βγάλει την χώρα από το αδιέξοδο;
Και επιτέλους, πότε θα μάθει ο ψηφοφόρος πως αυτός είναι ο ισχυρότερος παίχτης ώστε να γίνει το παραπάνω πραγματικότητα;
Πιστής Δημήτρης
Αντιπρόερος Ευ.Με.ΣΥΝ - Πολιτικός Μηχανικός Ε.Μ.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου