Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 29

Επενδύσεις ή επενδύσεις;

Η συζήτηση στα καφενεία (παραδοσιακά ή ιντερνετικά) έχει ανάψει. Η “Ελληνικός Χρυσός” (που ελληνική εταιρία δεν είναι) τελικά δεν αναστέλλει την λειτουργία της μετά το εκβιαστικό τελεσίγραφο αλλά ουσιαστικά έλαβε ψίχουλα. Οι μεν μιλάνε για αποτυχία της κυβέρνησης να κρατήσει τις υπάρχουσες επενδύσεις, οι άλλοι για εκβιασμό της θυγατρικής ELDORADO στην ελληνική κυβέρνηση ώστε να μην πληρώσει πρόστιμα και φόρους που της αναλογούν και δεν ξεπληρώνει. Το Ελληνικό απλά σέρνεται από την μία υπηρεσία στην άλλη αντί να προχωράνε οι μελέτες για τα υποστηρικτικά έργα. Η Fraport θα ζητήσει αποζημίωση για απαξίωση των εγκαταστάσεων που αγόρασε. Και μέσα σε όλα αυτά εταιρίες κλείνουν ή συρρικνώνονται ενώ η κυβέρνηση δεν προλαβαίνει τους επενδυτές που έρχονται στην χώρα! Δεν είναι πρωτοφανές για την μικρή μας χώρα αυτό. Είναι μάλλον σύνηθες. Αλλά γιατί;

Ας αναλύσουμε λίγο τις σχέσεις των ιδιωτικών επενδύσεων μεγάλου κεφαλαίου και των πολιτικών θεσμών ανά τον κόσμο. Υπάρχουν ποικίλα πολιτικά συστήματα ανά την υφήλιο (ιδιαίτερα στο παρελθόν) και συνοψίζονται στα ανοιχτού τύπου δημοκρατικά καθεστώτα και στα κλειστού τύπου ολιγαρχικά ή δικτατορικά. Το μεγάλο κεφάλαιο ανθεί και στα δύο με ακριβώς αντιδιαμετρικό τρόπο. Σκοπός του πάντα είναι το κέρδος, άρα είναι αυτονόητο πως περιορίζοντας το κέρδος, με οποιονδήποτε τρόπο, αποθαρρύνεται ή αποχωρεί για τόπους που το κέρδος θα είναι εφικτό ή αυξημένο. Στα κανονικά δημοκρατικά καθεστώτα που λειτουργούν με κανονιστικά πλαίσια, ορισμένα και αυστηρά, χωρίς "παραθυράκια", είναι δεδομένες οι παράμετροι και φυσικά ίδιες για όλους. Αυτό σημαίνει πως το κέρδος έχει να κάνει με ιδίες δυνάμεις και φυσικά με τους όρους του υγιούς ανταγωνισμού. Εδώ υπάρχει αρκετή συζήτηση αλλά θα επανέλθουμε.

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 28

Νέοι, Πολιτική, Δημοκρατία

Ο Γιάννης Χάσκος είναι Ιδρυτικό Μέλος
της Ευρωπαϊκής Μεταρρυθμιστικής
Σύνθεσης
Σε μια εποχή όπου η ζωή μας αλλάζει γρήγορα και πολλές φορές προς το χειρότερο, είναι απορίας άξιο γιατί οι νέοι άνθρωποι αποστασιοποιούνται από την πολιτική. Όπως διαφαίνεται από τις διάφορες συζητήσεις με νέους ανθρώπους, οι νέοι άνθρωποι, έχουν συνδέσει την πολιτική με τα κόμματα και ως συνέπεια με την αναξιοκρατία, την φαυλότητα, το ψέμα και την υποκρισία. Αν σε αυτή την εξίσωση συνυπολογίσουμε και την πτώση των δημοκρατικών αξιών, τότε είναι προφανές πως η κοινωνία μας οδηγείται σε επικίνδυνα μονοπάτια.

Το πολιτικό σύστημα της χώρας οφείλει να αντιληφθεί πως οι παλαιές δομές και οι επί σειρά ετών ίδιοι άνθρωποι στην πολιτική έχουν οδηγήσει σε εκφυλιστικά φαινόμενα και σε παρακμή. Μέσα σ’ αυτό το νοσηρό κύμα, οι νέοι αποστασιοποιούνται και απομακρύνονται από την συμμετοχή στα κοινά, δημιουργούν τον δικό τους κόσμο, πολλές φορές εικονικό (ψηφιακό), αποκόπτοντας τον εαυτό τους από την συνέχεια και την ανανέωση.

Όμως, πραγματικά οι νέοι δεν ενδιαφέρονται για τον κόσμο και την κοινωνία; Η απάντηση είναι όχι. Οι νέοι ενδιαφέρονται και αυτό φαίνεται μέσα από τις αντιδράσεις τους, μέσα από την μουσική, τα graffiti, τα κόμικς, ακόμα και από την αποχή από την πολιτική. Μια γρήγορη ματιά στα Social media αρκεί για να μας δείξει ότι οι νέοι ενδιαφέρονται για τον κόσμο. Το ζήτημα είναι ότι δεν πιστεύουν στην πολιτική.

Εάν οι νέοι των παλαιοτέρων γενναίων αγωνίστηκαν για την εδραίωση δημοκρατικών θεσμών, οι σημερινές νέες γενιές καλούνται να επαναφέρουν την πολιτική ως την τέχνη του εφικτού, ως την λύση σε κάθε πρόβλημα. Διότι δεν είναι δυνατόν η πολιτική να αφεθεί στα χέρια των λίγων και φανατισμένων, των λίγων και διεφθαρμένων. Γιατί τότε οι νέοι που σήμερα χλευάζουν την πολιτική, δεν θα έχουν ελπίδα. Μην ξεχνάμε πως η πολιτική πάνω απ’ όλα είναι ελπίδα. Και κοινωνία χωρίς ελπίδα είναι κοινωνία χωρίς μέλλον.

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 25

Απλά τα της αλήθειας έπη που αποκρύπτει η προπαγάνδα του Μαξίμου

Ο Δρ. Δενιόζος Νικόλαος είναι
Ιδρυτικό Μέλος και Τομεάρχης
Οργανωτικού στην Ευρωπαϊκή
Μεταρρυθμιστική Σύνθεση
Τις τελευταίες ημέρες οι απίθανοι τύποι που μας καταδυναστεύουν τριγυρνώντας σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις επικαλούμενοι στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ για το πρώτο τρίμηνο του 2017, αναδεικνύουν το γεγονός ότι αυξήθηκαν οι επενδύσεις κατά 11,2%, ποσοστό το οποίο σύμφωνα με την κυβέρνηση είναι το υψηλότερο της δεκαετίας. Ωστόσο στο δεύτερο τρίμηνο οι επενδύσεις παγίων μειώθηκαν κατά 4,6% και συνολικά οι επενδύσεις κατά 17,1%! Οι υπουργοί χρησιμοποίησαν τα βολικά στοιχεία του πρώτου τριμήνου και δεν συνυπολόγισαν τα πιο πρόσφατα του δευτέρου τριμήνου, που πρέπει να είναι από τα χειρότερα της δεκαετίας!

Κοντολογίς, οι επενδύσεις το 2015 είχαν μηδενική μεταβολή (0%), το 2016 παρέμειναν στο 0% και στο εξάμηνο του 2017 κινούνται με υποτονικό ρυθμό 2,7%. Τώρα πώς το 0% μεταφράσθηκε σε επενδυτική έκρηξη μόνο οι υπουργοί το ξέρουν και τα φερέφωνα τους.

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 24

Και η Κεντροαριστερά έχει κρίσιμο ρόλο…

Σπανίως σας γράφω προτάσσοντας την ιδιότητα του προέδρου της προσωρινής διοικούσας της ΕΥΜΕΣΥΝ (Ευρωπαϊκή Μεταρρυθμιστική Σύνθεση).
Αυτές τις μέρες, όμως, το οφείλω...
Για όσους μας γνωρίζετε, η ΕΥΜΕΣΥΝ είναι μια διακομματική κίνηση πολιτών, ιδεών και θέσεων, με έναν και μοναδικό στόχο: Να λειτουργήσει ως καταλύτης συνεργασίας μεταξύ των φιλοευρωπαϊκών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων αυτού του τόπου, στο επίπεδο του εμπεριστατωμένου πολιτικού λόγου και του αναγκαίου διαλόγου που αφορά την χώρα μας, σήμερα και για το μέλλον.
Στον ενάμιση περίπου χρόνο λειτουργίας της, έως σήμερα, η ΕΥΜΕΣΥΝ συγκεντρώνει στις τάξεις της μέλη από όλους τους πολιτικούς χώρους όλων των επιμέρους πραγματικών φιλοευρωπαϊκών κομμάτων της χώρας μας. Είναι και παραμένει ανοικτή σε όλους όσους αποδέχονται την πορεία της συνεργατικής εξέλιξης της Ελλάδας μέσα στην ΕΕ, ανοικτή σε όλες τις κοινοβουλευτικές και εξωκοινοβουλευτικές πολιτικές συνιστώσες που επιθυμούν να συμβάλλουν σε ένα ευρωπαϊκό μέλλον για την χώρα μας: Ανοικτή και φιλόξενη σε όλους όσους υποστηρίζουν έμπρακτα την σταθερή και ασφαλή Ευρωπαϊκή προοπτική της κοινωνίας και της οικονομίας μας, αναζητώντας την σύγκλιση και την ουσιώδη σύνθεση των οπτικών μας και όχι τους τεχνητούς και άκαιρους διαχωρισμούς.
Με δυο λόγια, μοναδικός στόχος μας στην ΕΥΜΕΣΥΝ είναι η έμπρακτη υπεράσπιση του Ευρωπαϊκού μέλλοντος της πατρίδας μας, μέσα από την διακομματική μεταρρυθμιστική συνεργασία των υγιών και ρεαλιστικών φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων της: Σήμερα, αύριο και μεθαύριο...
Για αυτό, για εμάς, η μελλοντική πορεία της Κεντροαριστεράς της Ελλάδας έχει βαρύνουσα σημασία.

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 23

Κοινοβουλευτισμός και Δημοκρατία

Ο πλανήτης όλος, εκτός μεμονωμένων περιπτώσεων, κυβερνιέται μέσω του πολιτεύματος της δημοκρατίας σε πολλές εκφάνσεις της. Η συζήτηση ανάβει όταν υποστηρικτές κάποιων από αυτών διαπληκτίζονται για την ανωτερότητα ενός έναντι των άλλων. Όλοι ωστόσο εξ' αυτών θα συμφωνήσουν πως η δημοκρατία χωρίς μέριμνα για δικλίδες ασφαλείας είναι δυστυχώς ένα εκφυλισμένο πολίτευμα που συνήθως οδηγεί σε καταστάσεις εξουσίας ολιγαρχικές το λιγότερο.

Η πολιτική επικαιρότητα την εβδομάδα που μας πέρασε ασχολήθηκε πολύ με την απόφαση της ΔΗΣΥ και ΝΔ για καμία θετική ψήφιση νομοσχεδίων εφόσον δεν έχουν την κυβερνητική υποστήριξη στο ακέραιο. Άρχισε ξανά ο σκεπτικισμός για τον κοινοβουλευτισμό στην Ελλάδα και πολύ σωστά έκανε. Κανείς όμως δεν θέλει να ακουμπήσει στα βαθιά αίτια.

Το σύνταγμά μας ενώ περιγράφει ένα εξαιρετικά δημοκρατικό πολίτευμα, ταυτόχρονα είναι εγκληματικά ελλιπές ως προς την διασφάλιση του έναντι διαφθοράς και εκφυλισμού του σε ολιγαρχικές ή μοναρχικές πρακτικές. Δηλαδή περιγράφει πολύ σωστά την διάκριση των εξουσιών και πως αυτή υλοποιείται, ωστόσο δεν μεριμνά για καμία προφύλαξη πως αυτή να μην καταστρατηγηθεί αλλά να περιφρουρηθεί. Ο πρωθυπουργός πρακτικά έχει απόλυτη εξουσία εφόσον και μόνο έχει την υποστήριξη της πλειοψηφίας της Βουλής.

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 18

Η Ευρώπη προχωρά. Η Ελλάδα;

Ο Μιχάλης Δεμερτζής είναι ιδρυτικό μέλος
της Ευρωπαϊκής Μεταρρυθμιστικής Σύνθεσης
και Τομεάρχης Θέσεων
Ο πρόεδρος Γιούνκερ είπε πολλά και ενδιαφέροντα στην ομιλία του πριν λίγες μέρες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το πιο σημαντικό, ωστόσο, είναι το συμπέρασμα:
Η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων είναι ήδη εδώ και προχωρά.

Όποιες χώρες δεν μπορούν να ακολουθήσουν, θα μείνουν πίσω. Κάτι το οποίο βεβαίως εξαρτάται από τις ίδιες τις χώρες.

Επ’ αυτού, σε ό,τι μας αφορά, η Ευρωπαϊκή Ένωση έκανε το καθήκον της, αποτρέποντας το ΔΝΤ από το να χτυπήσει το καμπανάκι της χρεοκοπίας και, κατόπιν, αγοράζοντάς μας χρόνο, παρότι αυτό εν τέλει οδήγησε στην επικύρωση από μέρους της ενός ανέφικτου μακροπρόθεσμου προγράμματος.

Μετά από τα παραπάνω, το κατά πόσο μπορούμε να την ακολουθήσουμε είναι δικό μας θέμα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Είναι τα κράτη-μέλη της, μαζί με τα συμφέροντά τους και τις ευθύνες τους, μέσα στα οποία είμαστε κι εμείς.

Ο Πρόεδρος της Κομισιόν είπε επίσης ότι η Ευρώπη διανύει τον 5ο συνεχόμενο χρόνο της οικονομικής μεγέθυνσής της και ότι η ανάπτυξη έχει επιστρέψει σε όλα τα κράτη-μέλη, ενώ παρουσίασε και στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία η απασχόληση βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο όλων των εποχών (σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση εργάζονται περισσότεροι πολίτες από ποτέ στην ιστορία της).

Μπορεί το καλοκαίρι του 2017 να πήγε λίγο καλύτερα για τη χώρα μας εισπρακτικά από πέρσι και πρόπερσι, αλλά μέχρι να βάλουμε κάτω τα νούμερα στο τέλος του έτους, η Ελλάδα εξαιρείται από την ανάπτυξη. Αλλά κι αν οι ρυθμοί είναι θετικοί, θα κρατήσουν αν δεν αλλάξει κάτι σημαντικά στην αγορά;

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 14

Το Τέλος των Αρχηγών

Επαμεινώνδας Κορώνης.
Reader στο Πανεπιστήμιο 
Westminster
και Τομεάρχης Οικονομικού
στην ΕΥ.ΜΕ.ΣΥΝ
Πολλοί καγχάζουν τον πλουραλισμό υποψηφίων για την αρχηγία του υπό διαμόρφωση κεντροαριστερού σχηματισμού. Με τις λιγότερο αναμενόμενες υποψηφιότητες Μανιάτη και Κωνσταντινόπουλου, η εκλογική διαδικασία μπορεί να εξελιχθεί σε ένα πολυμορφικό «άπλωμα» των συμπαθούντων του χώρου ανάμεσα σε πολλές υποψηφιότητες. Και τι πιθανότητες έχει ο Θεοχαρόπουλος, αναρωτιέται κάποιος; Οι ίδιοι σχεδόν κατηγορούν τον Μητσοτάκη ότι δεν ελέγχει το κόμμα δείχνοντας με απαξία προς τις διάφορες ισχυρές κομματικές τάσεις και ρεύματα. Και όμως, αυτές οι μήτρες τάσεων κυοφορούν ως έμβρυο ένα νέο πολιτικό μοντέλο της χώρας, τίκτοντας ελπίζουμε και επιτέλους το τέλος της μεταπολίτευσης (το οποίο ανέβαλε ο ράθυμος Κωστάκης και το αριστερό μετα-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ).

Η ελληνική πολιτική σκηνή, και οι θεατές της, είναι εθισμένη σε λαοπρόβλητους, αυτονόητους και φυσικούς ηγέτες, οι οποίοι είτε κληρονομούν την αρχηγία, είτε την κερδίζουν αυτοκρατορικά, εξαφανίζοντας τους αντιπάλους τους. Όπως διακωμωδεί ο Blackadder στην ομώνυμη σειρά, «ζήτω ο νέος Βασιλιάς, τώρα ας πέσουν τα κεφάλια». Ο κάθε νέος Πρόεδρος κόμματος παραδοσιακά και στην πρώτη ευκαιρία διέγραφε έναν ισχυρό του αντίπαλο. Επειδή μπορούσε. Οι εξαιρέσεις του Σημίτη και του Κυριάκου Μητσοτάκη, νικητές μη προβλέψιμων εσωκομματικών μαχών, δείχνουν ότι η αίσθηση ελέγχου εξυγιαίνει τις πολιτικές συμπεριφορές. Η σύνθεση προκύπτει από την επιβαλλόμενη αίσθηση κομματικού ρεαλισμού, καταπνίγοντας τα αυτοκρατορικά αντανακλαστικά του κάθε αρχηγού. Αλήθεια, όταν ο Κώστας Καραμανλής διέγραφε τον πολυσχιδή και χρήσιμο Γιώργο Σουφλιά, έκανε καλό στο κόμμα και στην χώρα; Όταν ανάγκασε τους πάντες να προσχωρήσουν στο ασαφές δόγμα του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού ποιος κέρδισε;

Δεν είναι μόνο το σύστημα απλής αναλογικής και η εκλογική αριθμητική που επιβάλλουν πλέον την καθιέρωση της πολιτικής σύνθεσης στα κόμματα. Είναι κυρίως η μετεξέλιξη των εθνικών μας διακυβευμάτων σε ερωτήματα χωρίς σαφές ιδεολογικό πρόσημο. Για να απαντηθούν πρέπει να κοπιάσουν πάνω από το ζυμωτήριο ηγέτες και ψηφοφόροι.