Τρίτη, Δεκεμβρίου 11

Κίτρινα γιλέκα ή κίτρινη επέλαση


Ο παλαιός κόσμος όλους αυτούς τους αιώνες αναπτύσσονταν και μεγεθύνονταν χωρίς ανταγωνισμό, τις περισσότερες φορές εις βάρους του υπόλοιπου φτωχού κόσμου ώστε να παράγει φθηνά προϊόντα και να απολαμβάνει όλο και υψηλότερο βιοτικό επίπεδο.
Όχι όμως πια.

Κυριακή, Νοεμβρίου 18

Γιορτάζοντας τη δημοκρατία με ξύλο…


Πώς γιορτάζουμε τη δημοκρατία στην πιο ωραία χώρα του κόσμου;
Προπηλακισμοί, καταλήψεις, μπάχαλο, μολότοφ και πολύ ξύλο…
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος.
Μιλάμε ξεκάθαρα για θεσμό πλέον. Για να είμαστε ακριβείς, το μπάχαλο στους δρόμους και η ανομία στα πανεπιστήμια είναι οι θεσμοί. Η εντατικοποίηση και των δύο αυτών φαινομένων κάθε 17η του Νοεμβρίου έχει αποκτήσει τέτοιο ιστορικό βάθος και είναι τόσο αυτονόητη, που είναι ένα κανονικό έθιμο.
Γράφαμε παλιότερα με αφορμή ένα άλλο «έθιμο», τις αγροτικές κινητοποιήσεις:
«…Σίγουρα δεν είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο με δυναμικές κινητοποιήσεις κοινωνικών ομάδων ούτε η μόνη που τις αντιμετωπίζει χαλαρά. Δεν είμαστε καν η μόνη χώρα που τις έχει δώσει κάποιου είδους εθιμικό χαρακτήρα.
Πρέπει να είμαστε, όμως, η μόνη χώρα που έχει δώσει στις πιο ακραίας μορφής κινητοποιήσεις και κοινωνικές αναταραχές τα χαρακτηριστικά εθνικής επετείου. Δεν είναι αορίστως «κάτι σαν» έθιμο. Είναι έθιμο, τελεία.
Όπως τα κόκκινα αυγά το Πάσχα…»
Εκτός από τις κινητοποιήσεις των αγροτών, έθιμο είναι και το κάψιμο της Αθήνας στις 6 Δεκεμβρίου και οι ζημιές στα αστικά κέντρα κάθε 17 Νοεμβρίου. Απολύτως αποδεκτά φαινόμενα…

Κυριακή, Αυγούστου 12

Ένα κράτος φιλανθρωπικό ίδρυμα



Οι Financial Times την περασμένη εβδομάδα έγραψαν κάτι που ήδη γνωρίζουμε όσοι ζούμε την ελληνική κρίση από μέσα. Ότι το πελατειακό μας κράτος παραμένει ανέγγιχτο. Ο μεγάλος ασθενής, δηλαδή, από τον οποίο, όπως έχει προ πολλού τεκμηριωθεί, έχουν ξεκινήσει τα δεινά μας, δεν έχει δείξει καμία ουσιαστική βελτίωση μετά από οκτώ ολόκληρα χρόνια μνημονίων.

Στον ιδιωτικό τομέα, από την άλλη, όπως επίσης αναφέρουν οι FT, σημειώθηκαν κάποιες χρήσιμες αλλαγές και – δεδομένων, αφενός, της καλής τουριστικής χρονιάς και, αφετέρου, του γεγονότος ότι εδώ και δύο τουλάχιστον χρόνια η αγορά αφέθηκε στην ησυχία της – υπήρξαν αισιόδοξες ενδείξεις, με πιο σημαντική την επιστροφή στα κέρδη για τις εταιρείες που επιβίωσαν από την περίοδο της βαθιάς ύφεσης.

Α. Τα αυτονόητα που είναι ζητούμενα

Και το ερώτημα εδώ είναι, τι να τα κάνεις τα κέρδη, αν είναι να απορροφώνται από ένα αντιπαραγωγικό κράτος…;

Για να έρθουμε στο διά ταύτα, η ρευστότητα στην αγορά αδυνατεί να ωφελήσει το σύνολο της κοινωνίας, αν η απορρόφησή της από το δημόσιο δεν ακολουθείται από την αντίστοιχη ανταπόδοση. Και ακριβώς επειδή το δημόσιο δεν είναι αποδοτικό, πρέπει ή να βρει τρόπο να γίνει ή να παίρνει λιγότερα από την αγορά.

Σάββατο, Ιουλίου 21

Διπλή επέτειος η 23η Ιουλίου





Η σημερινή ημερομηνία αποτελεί ορόσημο για τη χώρα μας. Ακριβώς πριν 44 χρόνια ξεκίνησε η Μεταπολίτευση, καθώς στις 23 Ιουλίου του 1974 κατέρρευσε η χούντα του Ιωαννίδη και εκλήθη ο Κωνσταντίνος Καραμανλής να ηγηθεί της νέας κυβέρνησης.
Το δίχως άλλο, πρόκειται για μία σημαντική ημέρα για τη δημοκρατία και την ελευθερία.
Συνέβη όμως και κάτι άλλο σαν σήμερα, επίσης πολύ σημαντικό, τόσο για τη χώρα μας όσο και για όλο τον πλανήτη, που αφορά και αυτό σε πανανθρώπινες αξίες όπως η ελευθερία και η δημοκρατία, αλλά και η ισότητα, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, το κράτος δικαίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Την 23η Ιουλίου του 1952 ιδρύεται η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ).

Με άλλα λόγια, εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν μία πολυκατοικία, σαν σήμερα μπήκαν τα πρώτα της θεμέλια. Για την ακρίβεια, η σχετική συνθήκη υπεγράφη τον Απρίλιο του 1951 και σαν σήμερα, το 1952, ετέθη σε ισχύ. Τυπικά, προέβλεπε την κοινή διαχείριση της παραγωγής και της εμπορίας των δύο κύριων πρώτων υλών της πολεμικής βιομηχανίας του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου από τα μέχρι πρότινος εμπόλεμα κράτη.
Ήταν όμως κάτι πολύ περισσότερο από μία εμπορική-τεχνική συμφωνία. Ήταν ο τρόπος που γίνονται πράξη τα οράματα. Η πολιτική επιδίωξη ήταν ξεκάθαρη:

Τρίτη, Ιουνίου 26

Τα συμφωνούμε, τα ψηφίζουμε, αλλά δεν τα εφαρμόζουμε

Ο υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης, πριν περίπου δύο μήνες, είπε ότι η συγκυβέρνηση «ξεπέρασε το στάδιο της βουλησιαρχίας», ομολογώντας πρακτικά ότι το πρώτο εξάμηνο του ‘15 η ελληνική κυβέρνηση δεν ήξερε τι της γίνεται, και, αναμενόμενα, πολλοί βρήκαν τότε άλλη μία αφορμή να κατηγορήσουν τους κυβερνώντες μας για κυνισμό και για τα χαμένα 100 και πλέον δισεκατομμύρια ευρώ από την οικονομία μας.


Εμείς ας υποθέσουμε ότι λέμε «περασμένα ξεχασμένα». Σημασία άλλωστε δεν έχει να τους κατηγορούμε εσαεί, αλλά να βγάλουν τη χώρα από τη κρίση. Τι κάνουν, λοιπόν για αυτό;

Αφού αναγνώρισαν ότι δεν ήξεραν πώς λειτουργεί ο κόσμος, λογικά τώρα θα έχουν καταλάβει και θα κάνουν τα δέοντα, σωστά;

Λάθος. Κάνουν αυτά που πρέπει μόνο νομοθετικά. Η Ελλάδα λαμβάνει επαίνους για την μεταρρυθμιστική της προσπάθεια, αλλά πρακτικά μόνο για ό,τι περνά από το Κοινοβούλιό της και όχι για ό,τι συμβαίνει έξω από αυτό, στην κοινωνία και την πραγματική οικονομία της.

Με άλλα λόγια, τα «μπράβο» έχουν ουσιαστικά αποδέκτη τη νομοθετική εξουσία, τους βουλευτές, όχι την εκτελεστική.

Τρίτη, Ιουνίου 5

Ιταλική προειδοποίηση πριν την «καθαρή έξοδο»

Έχει δύο μήνες από τότε που ξεκίνησε η κυβέρνηση την επίθεσή της στον διοικητή τής Τράπεζας της Ελλάδος, επειδή ο τελευταίος, διαφωνώντας με το αφήγημά της, θεωρεί πως η χώρα πρέπει μετά το πέρας του μνημονίου να ενταχθεί σε ένα προληπτικό πρόγραμμα στήριξης.

Οι κυβερνώντες μας, από την άλλη, θεωρούν ότι η Ελλάδα βγαίνοντας στις αγορές δεν έχει ανάγκη από άλλη μία φθηνή δανειοδότηση και ότι μπορεί απλά να υποστηριχθεί από τη συσσώρευση των ταμειακών της διαθεσίμων.

Δηλαδή, σκοπεύουμε να στηριχθούμε ως κράτος στα χρήματα που, για να το πούμε απλά, έχουμε στην άκρη για ώρα ανάγκης.

Η εν λόγω τακτική, όπως επισημαίνουν κυβερνητικά στελέχη, εφαρμόστηκε με επιτυχία και σε άλλες χώρες κατά την έξοδό τους από παρόμοια δανειακά προγράμματα.

Ισχύει. Η Πορτογαλία βγήκε από το μνημόνιο αναχρηματοδοτώντας το χρέος της μόνο «εκ των έσω» και από τις αγορές.

Ωστόσο, το επιτόκιό της ήταν στο μισό από εκείνο που αντιστοιχούσε στην Ελλάδα, όταν η ελληνική κυβέρνηση τα έβαλε με τον κεντρικό τραπεζίτη της, δηλαδή πριν δύο μήνες.

Τώρα υπάρχει και η ιταλική κρίση και οι αποδόσεις έχουν ανέβει κι άλλο. Και ευτυχώς. Όχι για το ότι έχουν ανέβει οι αποδόσεις βεβαίως, αλλά για το ότι η κρίση συνέβη τώρα.

Το ενδεχόμενο να είχαμε μόλις τελειώσει από τα μνημόνια και να βγαίναμε ελεύθεροι και ωραίοι να δανειστούμε με ένα, ούτως ή άλλως, «αλμυρό» επιτόκιο και εκεί ακριβώς να βλέπαμε, ξαφνικά, να αλλάζει το παγκόσμιο οικονομικό σκηνικό απότομα προς το χειρότερο θα ήταν εφιαλτικό.

Και εδώ είναι η αξία σε αυτά που υποστηρίζαμε όλοι όσοι βλέπουμε την προληπτική γραμμή στήριξης θετικά. Στο ότι είναι… προληπτική.

Τρίτη, Μαΐου 22

Το αντιμνημόνιο και ο πρόεδρος του ΣτΕ


Μετά από οκτώ χρόνια μνημονίων και την αποδοχή τους από τρεις διαφορετικές εκλεγμένες κυβερνήσεις, το αντιμνημόνιο ακόμα ζει και βασιλεύει και τούτο φαίνεται όχι από τις συζητήσεις στα καφενεία, αλλά από την έκφρασή του μέσα από πρόσωπα που ενσαρκώνουν θεσμούς-πυλώνες της δημοκρατίας, όπως ο (τέως πλέον) πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας.


Όταν άνθρωποι που έχουν το ακαδημαϊκό και επαγγελματικό υπόβαθρο ενός κορυφαίου δικαστικού θεωρούν ότι το μνημόνιο προκάλεσε την κρίση και όχι το αντίστροφο, δεν μπορούμε να περιμένουμε πολλά από τον μέσο πολίτη.

Δεν μιλούμε για διαφωνίες που μπορεί να υπάρχουν επάνω στην όποια μνημονιακή «συνταγή». Μιλούμε για την άποψη που λέει ότι το κράτος που λέγεται Ελλάδα θα μπορούσε να συνεχίσει να υπάρχει κανονικά, εν ειρήνη, δημοκρατία και ευημερία, χωρίς να υπογραφεί ούτε ένα μνημόνιο.

Ενώ λοιπόν το αντιμνημονιακό πολιτικό μπλοκ πήρε την εξουσία το 2015 και πάνω στο εξάμηνο υπέγραψε μνημόνιο, «περνώντας» έτσι σε ένα σημαντικό βαθμό στο κοινό του το αναπόφευκτο του πράγματος, μετά από τρία χρόνια ακούγονται φωνές υψηλού κύρους, υπονομεύοντας τη δύσκολη και μακρά διαδικασία αποδοχής της πραγματικότητας από την κοινωνία.

Εν προκειμένω, στην επιστολή παραίτησης του προέδρου τού ΣτΕ, ξεχωρίζει η εξής παράγραφος:

«Τη στιγμή, όμως, αυτή η σκέψις μου στρέφεται στους απλούς πολίτες, που είναι τα θύματα των μνημονίων και της κλιμακούμενης επικυριαρχίας του οικονομικού παράγοντος επί του θεσμικού, οι αντοχές των οποίων συνεχώς δοκιμάζονται από τα αλλεπάλληλα οικονομικά μέτρα, που λαμβάνονται με την επίκληση του λεγομένου δημοσιονομικού συμφέροντος και που συνεπάγονται υπέρογκες γι αυτούς επιβαρύνσεις, λόγω του σωρευτικού τους χαρακτήρος.»

Δευτέρα, Απριλίου 30

Τι Ελλάδα θέλουμε…;

Την εβδομάδα που πέρασε, δύο ήταν οι πολιτικές ειδήσεις που απασχόλησαν την επικαιρότητα:


Η ανακοίνωση της κυβέρνησης περί τεράστιου πλεονάσματος για το 2017 και η καταγγελία μετά παραίτησης του πρώην πλέον επικεφαλής του Ελληνικού Διαστημικού Οργανισμού για αναξιοκρατικές διαδικασίες στη συγκεκριμένη υπηρεσία.

Καθώς αμφότερες οι ειδήσεις είναι εξόχως αντιπροσωπευτικές τής πολιτικής που ακολουθεί η μακροβιότερη κυβέρνηση της ελληνικής κρίσης, μπορούν να ειδωθούν και ως αφορμή για να ρωτήσουμε τους εαυτούς μας τι Ελλάδα θέλουμε…

Θέλουμε εκείνη που είχαμε πριν την κρίση – η οποία, αν και δυσκολεύεται, ακόμα επιβιώνει, με πλεόνασμα μεν, αθεράπευτες παθογένειες δε – ή μία διαφορετική Ελλάδα;

Και όταν λέμε «Ελλάδα», εννοούμε το ελληνικό κράτος. Γιατί όλη αυτή η περιπέτεια που περνάμε ξεκίνησε από το κράτος.

Πέμπτη, Απριλίου 19

Για μια Ενιαία Αμυντική Πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Ο Αθανάσιος Φαλάρας είναι ιδρυτικό
μέλος της Ευμεσυν, Διλπλωματούχος
Σχολής Εφαρμοσμένων Μαθηματικών
και Φυσικών Επιστημών ΕΜΠ και
κάτοχος (MIS) Master Πληροφοριακών
Συστημάτων του Πανεπιστημίου
Μακεδονίας
Ο βομβαρδισμός της Συρίας έχει ξεκινήσει, χωρίς να μπορεί να εκτιμηθεί ο βαθμός κλιμάκωσης και κατά επέκταση οι συνέπειες αυτής. Οι ΗΠΑ, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο στράφηκαν εναντίον της κυβέρνησης Άσαντ, ενώ η Ρωσία καταδικάζει την επίθεση. Η Τουρκία παρά την πρόσφατη συμφωνία με τη Ρωσία για τους S-400 και το πυρηνικό εργοστάσιο, αυτή τη φορά συντάχθηκε με τη Δύση.

Εάν συνεχιστούν οι αεροπορικές επιθέσεις στη Συρία, είναι πολύ πιθανό να προκληθεί ένα ακόμα κύμα προσφύγων, το οποίο θα εκμμεταλευτεί η Τουρκία χάριν χρηματοδότησης. Σε τέτοιο ενδεχόμενο η βασική πύλη εισόδου των προσφύγων από τη Συρία στην Ευρώπη θα είναι και πάλι η Ελλάδα, η οποία σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος της παροχής βοήθειας στους κατατρεγμένους από τον πόλεμο συνανθρώπους μας.

Είναι φανερό ότι η κρίση στη Συρία αποτελεί αιτία προβλημάτων στην ευρύτερη περιοχή, τα οποία καλείται να αντιμετωπίσει η Ευρωπαϊκή Ένωση (ισλαμική τρομοκρατία, προσφυγικό). Η κρίση στη Συρία θέτει αντιμέτωπες τις ΗΠΑ και τη Ρωσία για τον έλεγχο της περιοχής. Σημαντική εμπλοκή έχει η Γαλλία, η οποία έγινε ο κύριος αποδέκτης του κύματος της ισλαμικής τρομοκρατίας στην Ευρώπη, ενώ η Τουρκία υπό την απειλή της Ροζάβα συμμετέχει ενεργά με τις επιχειρήσεις «Ασπίδα του Ευφράτη» και «Κλάδος Ελιάς», ισορροπώντας επικίνδυνα ανάμεσα στις δυο μεγάλες δυνάμεις.

Τρίτη, Απριλίου 10

Ας ξυπνήσουμε επιτέλους ως κοινωνία

Ο Δημοσθένης Χατζηνικολάου είναι
ιδρυτικό μέλος της Ευρωπαϊκής
Μεταρρυθμιστικής Σύνθεσης και
υπεύθυνος του Τομέα Δικτύων

Πολλοί με ρωτούν για την θέση που λαμβάνω απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και κατά συνέπεια στην ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας μέσα σε αυτήν…


Γιατί, επίσης, με ρωτούν, είσαι στην Ευρωπαϊκή Μεταρρυθμιστική Σύνθεση και που αποσκοπεί όλη αυτή η, ασαφής κατά τα λεγόμενα τους, πολιτική κίνηση;


Όσο πιο απλά γίνεται, λοιπόν, ας τους απαντήσω…


Είμαστε σκεπτόμενοι πολίτες που λέμε ΝΑΙ στην ΕΕ, στα ψηφισμένα όργανα και τους νόμους της. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο…

Λέμε ΝΑΙ, γιατί είναι το ένα και μοναδικό σπίτι που μπορεί να φιλοξενήσει την πατρίδα μας μέσα στην εντεινόμενη, από οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικοοικονομικής, αξιακής, γεωπολιτικής άποψης Νέα Παγκοσμιοποίηση, η οποία αναδύεται στις ημέρες μας…

Και προσέξτε…

Δεν πρόκειται για ένα περιβάλλον, αυτό της εντεινόμενης παγκοσμιοποίησης, δηλαδή, ασαφές και απών από την καθημερινότητα μας…

Σε πολύ μεγάλο βαθμό –και σίγουρα πάρα πολύ περισσότερο από ότι στο παρελθόν- οποιαδήποτε κίνηση ή αδράνεια σε οικονομικούς όρους έχει καθοριστική και ιστορική σημασία για το πώς εξελίσσεται ένα οποιοδήποτε κοινωνικοοικονομικό σύστημα…

Για να το πούμε με απλά λόγια, αποφεύγοντας κατά κάποιο τρόπο την βαθειά επιστημονική προσέγγιση, ό,τι λάθη κάνεις στην οικονομία τα βρίσκεις αναπόφευκτα μπροστά σου. Και όπου οικονομία βάλτε μαζί και τη πολιτική. Τίποτα δεν είναι χωρίς συνέπειες, είτε θετικό ή αρνητικό…

Παρασκευή, Μαρτίου 30

Αμεσοδημοκρατία

Οι μύθοι είναι για τους ανθρώπους κάτι σαν όπιο. Είναι σαν το ναρκωτικό που λαμβάνεις για να αποφύγεις την σκληρή πολλές φορές πραγματικότητα. Η ίδια η ψυχοσύνθεση του ανθρώπου προτιμάει αυτό που τον κάνει να αισθάνεται πιο βολικά ακόμη και αν γνωρίζει πως δεν είναι αλήθεια. Κάτι τέτοιο είναι η άμεσο-δημοκρατία. Ένας όρος που γυρνάει και ξαναγυρνάει στην επικαιρότητα αλλά ποτέ δεν έχει εφαρμοστεί και ποτέ δεν πρόκειται να εφαρμοστεί. Το πολίτευμα της άμεσης δημοκρατίας από το σύνολο των πολιτών το οποίο πολλοί λάτρεψαν αλλά κανείς δεν κατάφερε να το πραγματοποιήσει είναι ακόμη ένας μύθος που έχει πλάσει η ανθρωπότητα ώστε να κρύβει τα υπάρχοντα προβλήματα των σημερινών πολιτευμάτων και να μην γίνεται συζήτηση για την βελτίωσή τους. Με την ανάπτυξη του διαδικτύου και την πολλαπλή σύνδεση όλου του πλανήτη αυτή η συζήτηση έχει πάρει για ακόμη μία φορά φωτιά. Υποψιάζομαι πως εξάρσεις θα είχαμε και στο παρελθόν με κάθε νέα ανακάλυψη που έφερνε τους πολίτες πιο κοντά και “μίκραινε” τον κόσμο.

Γιατί όμως δεν θα εφαρμοστεί; Για τον απλούστατο λόγο πως δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια κριτική και αναλυτική σκέψη. Στην πραγματικότητα ο μέσος άνθρωπος δεν θέλει να σκέφτεται. Προτιμάει οτιδήποτε μασημένο, παρά την διερεύνηση και τον μόχθο της αναζήτησης. Βλέπετε η κοινωνία που έχουμε φτιάξει είναι ως επί το πλείστον υλική και οι άνθρωποι δέσμιοι των ανεκπλήρωτων επιθυμιών που η ίδια κοινωνία δημιουργεί ώστε να συντηρείται ο υλισμός.

Παρασκευή, Μαρτίου 16

Και όμως, αλλού είναι το πρόβλημα


"Παρευρίσκομαι σε συνεδρία ομάδας πολιτικού κόμματος εξουσίας που αφορά την καινοτομία. Ένας εκ των συντονιστών, πολιτικό στέλεχος του κόμματος δηλώνει πως εχθές μόλις ανακάλυψε πως υπάρχει μία (!) ιστοσελίδα όπου μπορείς να αναρτήσεις την ιδέα σου και οι επισκέπτες της να βάλουν τον οβολό τους για να χρηματοδοτηθεί και να υλοποιηθεί. Εχθές! 15 Μαρτίου 2018 ένας εκ των συντονιστών ομάδας καινοτομίας ελληνικού πολιτικού κόμματος εξουσίας ανακαλύπτει... το crowdfunding!"


Το παραπάνω φανταστικό σκηνικό θα μπορούσε να είναι ένα πραγματικό γεγονός στην Ελλάδα του 2018. Αλήθεια, πόσα στελέχη των ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΚΑ, ΝΔ γνωρίζουν τους όρους crowdfunding, angelfunding κ.α. και πως αυτά δουλεύουν σε μια αναπτυσσόμενη ιδιωτική οικονομία; Θα τολμούσα να πως πως το ποσοστό είναι αρκετά μικρό.

Ξέρω, το φανταστικό αυτό γεγονός θα μπορούσε να είναι από μόνο του είναι μια είδηση. Ίσως και πρωτοσέλιδο για ανταγωνιστές. Η επιτομή του προβλήματος στην χώρα θα έλεγαν πολλοί. Άλλοι, το μόνο που θα τους ένοιαζε, θα ήταν να μάθουν για ποίο κόμμα αναφέρομαι ώστε να βάλουν άλλο ένα μείον στο τεφτέρι που κρατούν με τους αντίστοιχους λογαριασμούς. Οι περισσότεροι που θα βρισκόταν σε μια τέτοια θέση, θα απογοητευόταν και θα αποχωρούσαν, είτε επιδεικτικά (αν είναι κομπλεξικοί) είτε ευγενικά μένοντας μέχρι το πέρας την τελευταίας για αυτούς συνεδρίας.

Δευτέρα, Μαρτίου 12

Ο τουρκικός ολοκληρωτισμός απέναντι στις ευρωπαϊκές αξίες

Α. Το κουρδικό ζήτημα


Ο Α. Νταβούτογλου, στο βιβλίο του «Το Στρατηγικό Βάθος», ανάμεσα σε πολλά ενδιαφέροντα που μας αφορούν άμεσα και αναλύονται συχνά πυκνά δημοσίως στη χώρα μας, σημειώνει και άλλα, πιο ενδιαφέροντα, που μας αφορούν έμμεσα και δεν μας έχουν απασχολήσει ιδιαίτερα.
Πιο συγκεκριμένα, ως εκφραστής μίας πολιτικής δύναμης που νοσταλγεί το οθωμανικό παρελθόν, υποστηρίζει στο βιβλίο του εμμέσως πλην σαφώς ότι το κουρδικό ζήτημα μπορεί να λυθεί μόνο με καταπίεση, αν όχι με ωμή βία.
Για την ακρίβεια, αναφέρεται στο λάθος (sic) που έκανε η Οθωμανική Αυτοκρατορία να δώσει πολλά δικαιώματα στους μη τουρκικούς πληθυσμούς της επικράτειάς της, με αποτέλεσμα να είναι αρκετά ισχυροί την περίοδο της παρακμής της και τελικά να την διαλύσουν.
Στη συνέχεια γίνεται σαφέστερος, λέγοντας ότι δεν μπορεί να ακολουθηθεί η ίδια ολέθρια πολιτική και με τους Κούρδους και λίγο μετά συνδέει τα παραπάνω με την «πετυχημένη» χρήση βίας στην Κύπρο.
Αυτά τα λέει ο μέχρι πρότινος στενός συνεργάτης του Τ. Ερντογάν που αποπέμφθηκε γιατί υποτίθεται ότι ήταν πολύ μετριοπαθής…!

Τρίτη, Φεβρουαρίου 27

Αναβάθμιση στη Moody’s, υποβάθμιση στη νοημοσύνη μας

Την προηγούμενη εβδομάδα στη Βουλή, ο πρωθυπουργός της χώρας ανακοίνωσε σε πανηγυρικό τόνο ότι ο οίκος αξιολόγησης Moody’s αναβάθμισε το αξιόχρεο της Ελλάδας, δηλαδή τον βαθμό εμπιστοσύνης στην οικονομία της, από Caa2 σε B3.

Στη σχετική ανακοίνωση του οίκου αναφέρονται και οι λόγοι της αναβάθμισης, οι οποίοι συνοπτικά είναι, πρώτον, η δημοσιονομική και θεσμική πρόοδος της ελληνικής οικονομίας, δεύτερον, το χαμηλό ρίσκο ανατροπής τής εν λόγω προόδου και τρίτον, η στήριξη από την Ευρωζώνη, βραχυπρόθεσμα με το «μαξιλάρι» ρευστότητας και μακροπρόθεσμα με τις υποσχέσεις περί περαιτέρω ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους.
Και, ακριβώς επειδή αυτοί είναι οι λόγοι της αναβάθμισης, η πτώση της απόδοσης των ελληνικών ομολόγων δεν κράτησε πολύ. Δύο μέρες αργότερα, άρχισε να παίρνει ξανά την ανιούσα. Κατ’ αρχάς, πρωτογενώς, η άνοδος της απόδοσης προέκυψε επειδή οι δανειστές οφείλουν να είναι πιο προσεκτικοί από τους οίκους καθώς είναι αυτοί που δίνουν τα χρήματα και, αφετέρου, σε ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικά περιβάλλον, περισσότερη σημασία από το πού βρίσκεσαι σε σχέση με πριν, έχει το πού βρίσκεσαι σε σχέση με τους υπόλοιπους, γιατί τα λεφτά δεν είναι ανεξάντλητα.
Με άλλα λόγια, καθώς η παγκόσμια ανάπτυξη επέστρεψε, τα επιτόκια έχουν αρχίσει να ανεβαίνουν, συνεπώς, παρότι η αναβάθμιση της χώρας μας είναι ευπρόσδεκτη, είναι συνάμα και ανεπαρκής. Και είναι ανεπαρκής γιατί ανεπαρκής είναι και η πρόοδός μας.
Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει αναλύοντας και τους λόγους που προτάσσει η Moody’s για την αναβάθμιση:
Ξεκινώντας από τον τελευταίο όπως τους αναφέραμε παραπάνω, είναι πρόδηλο ότι η εμπιστοσύνη στην ελληνική οικονομία δεν κερδήθηκε από την ίδια, αλλά από τη στήριξη των ξένων. Κάτι που δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο εσαεί, εκτός κι αν θέλουμε να τους παραδώσουμε τα κλειδιά της εγχώριας παραγωγής.
Για το χαμηλό ρίσκο, η Moody’s αναφέρει συγκεκριμένα «…ενώ η Ελλάδα βρισκόταν σε αντίστοιχο σημείο καμπής στα μέσα του 2014, το ρίσκο ανατροπής ή εκτροχιασμού της δημοσιονομικής και οικονομικής προόδου που έχει επιτευχθεί είναι σημαντικά χαμηλότερο…» και έχει δίκιο, αφού το 2014 η τότε αντιπολίτευση που ερχόταν με φόρα, ανέβαζε το ρίσκο για ανατροπή στα ύψη. Τώρα υπάρχει υπεύθυνη αντιπολίτευση και, παρότι ακόμη δεν έχουμε εφαρμόσει ένα ουσιαστικό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, ο όποιος κίνδυνος που θα οδηγούσε σε πιστωτικό γεγονός εξισορροπείται από την προαναφερθείσα έξωθεν στήριξη.

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 14

Είναι όλα, τελικώς, προσφορά και ζήτηση;

Ο Δημοσθένης Χατζηνικολάου είναι
ιδρυτικό μέλος της Ευρωπαϊκής
Μεταρρυθμιστικής Σύνθεσης και
υπεύθυνος του Τομέα Δικτύων
Στα μάτια ενός οικονομολόγου, φυσικά και είναι...

Ένα ερώτημα που απασχολεί αρκετούς, λοιπόν, είναι εάν οι τράπεζες οδήγησαν στην παγκόσμια οικονομική κρίση, με τα προωθημένα χρηματοοικονομικά παράγωγα, ή ο αλόγιστος και ασυνεπής δανειολήπτης...

Για να ρίξουμε όσο παραπάνω φως γίνεται ας πούμε ότι, πολύ απλά, και οι δύο έχουν την ευθύνη. Τόσο των πράξεων όσο και των παραλείψεων τους.

Πάρτε για παράδειγμα την τεχνολογία των κρυπτονομισμάτων -το γνωστό μπιτκόιν- το οποίο δημιουργήθηκε μετά την κρίση. Έχω δει κόσμο να βάζει δυσανάλογα με τις δυνατότητες του χρήματα, χωρίς ιδιαίτερη πληροφόρηση, απλώς και μόνο κυνηγώντας το εύκολο κέρδος. Εκτινάσσεται, δηλαδή, η ζήτηση και οι μεγάλοι παίκτες αποχωρούν από την αγορά. Προσωρινά, τις περισσότερες φορές, μέχρι να βρουν χώρο να ρίξουν και άλλον αέρα στη φούσκα.

Τις φούσκες δεν τις δημιουργεί μόνο η προσφορά των μεγάλων ιδρυμάτων και πρωταγωνιστών, αλλά και η ζήτηση των απληροφόρητων δανειοληπτών. Και δεν είναι, απλά, αυτό που λένε οι πολλοί ότι "η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση".

Τρίτη, Φεβρουαρίου 6

Ή καλά ή φτηνά ή και τα δυο μαζί ή τίποτα…

Ο Χάρης Βλάδος διδάσκει στο
Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
ενώ διατελεί Πρόεδρος της
προσωρινής Διοικούσας της
Ευρωπαϊκής Μεταρρυθμιστικής Σύνθεσης

Ο αγώνας της ανταγωνιστικότητας και η ζέουσα ανάγκη της αποτελεσματικής σύνδεσης των πανεπιστημίων μας με τον κόσμο της παραγωγής, στην Ελλάδα…


Η παρούσα συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ παραμένοντας χαμένη στην ονειροπόληση περί «καθαρών εξόδων» από τα μνημόνια, μαζί με τους μποναμάδες της και τα πολιτικάντικα επικοινωνιακά συμπαρομαρτούντα της, φαίνεται πως επιχειρεί για μια ακόμα φορά να παρασύρει την κοινή γνώμη μακριά από την εξαιρετικά δυσχερή πραγματικότητα και την γκρίζα ουσία της εξέλιξης της οικονομίας και της κοινωνίας μας.

Το βασικό που επιδιώκει, κατά τα φαινόμενα, είναι να καταφέρει να αποσπάσει για μια ακόμα φορά την προσοχή από την ιδιαζόντως κρίσιμη παγκόσμια πραγματικότητα που μας περιβάλλει και μας αφορά άμεσα. Και, κυρίως, από την συνειδητοποίηση πως κόσμος ολόκληρος γύρω μας αλλάζει δραστικά και αναπόδραστα ενώ εμείς συνεχίζουμε να ολιγωρούμε στα πλέον σημαντικά.

Στο εξελισσόμενο παγκόσμιο εργοτάξιο σήμερα, λοιπόν, οι κανόνες καθίστανται όλο και πιο αυστηροί, παραμένοντας σε συνεχή αναδιάρθρωση, επί το οξύτερο. Για όλα τα εθνικά παραγωγικά συστήματα το ερώτημα τίθεται, πλέον, με κάθετο τρόπο: Ή αποδεικνύεις στην παγκόσμια αγορά πως η παραγωγή σου είναι υψηλοτάτου επιπέδου –οπότε έτσι δικαιολογείς τις «ζουμερές» τιμές σου…- ή η παραγωγή σου είναι πραγματικά ελκυστικά χαμηλού κόστους –οπότε ο διεθνής πελάτης σου συγχωρεί, κάπως, την σχετική ποιοτική υστέρηση της…- ή τα καταφέρνεις και τα δύο μαζί –καλή τιμή και συγχρόνως ικανοποιητική ποιότητα. Αλλιώς, τίποτα…

Ο παγκόσμιος ανταγωνισμός σε πετάει έξω. Το κλείνεις το «μαγαζί», αργά ή γρήγορα, δηλαδή. Και μαζί καταδικάζεσαι στην συνεχή μείωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών σου. Και εδώ δεν υπάρχουν θαύματα: Ή αποδεικνύεις έμπρακτα ως παραγωγικό σύστημα την ικανότητα και την αποτελεσματικότητα σου σε διεθνείς όρους ή παραμένεις κολλημένο στην αναπαραγωγή της φτώχειας σου…

Δευτέρα, Ιανουαρίου 8

Η προβληματική εξωτερική μας πολιτική και η εθνική μας κυριαρχία

Ο Μιχάλης Δεμερτζής είναι
Ιδρυτικό Μέλος και Τομεάρχης
Θέσεων της ΕΥΜΕΣΥΝ
Όταν μοιράζεσαι τα σύνορά σου με ένα ντε φάκτο δικτατορικό καθεστώς και εν προκειμένω με έναν στριμωγμένο και απρόβλεπτο Ερντογάν, οφείλεις να είσαι σε ετοιμότητα για κάθε ενδεχόμενο.

Δηλαδή… Πώς ήρθε επίσκεψη τον προηγούμενο μήνα, έθεσε την ατζέντα του κι έφυγε; Το αντίθετο.

Και ας πούμε ότι πιαστήκαμε απροετοίμαστοι γιατί έχουμε αλλού το μυαλό μας· στα καθημερινά προβλήματα της οικονομίας, το πλεόνασμα που δεν βγαίνει, την ανάπτυξη που δεν έρχεται- εδώ βέβαια εγείρεται και το ερώτημα, «τότε γιατί τον καλέσαμε;», αλλά αυτό είναι μία άλλη συζήτηση- και ο γέγονε, γέγονε…

Παρακάτω, όμως, όταν η πίεση αυξήθηκε (ως συνέπεια της προχειρότητάς μας), πού ήταν τα αντανακλαστικά μας ως χώρα;

Εκεί δεν χρειαζόταν προετοιμασία… Απλά ένα στοιχειώδες αίσθημα αυτοσεβασμού.

Ο γείτονας, μετά την παραχώρηση ασύλου σε έναν από τους Οκτώ, πέταξε μία απειλή τόσο αόριστη που καταντά γραφική («…θα υπάρξουν επιπτώσεις») και αμέσως η ελληνική κυβέρνηση αμφισβήτησε τους θεσμούς του κράτους της. Του δικού της!

Αν το σκεφτείτε είναι κάπως απίστευτο.

Όλοι ξέρουμε ότι η κυβέρνησή μας έχει ανοίξει μέτωπο με την ελληνική Δικαιοσύνη για λόγους μικροκομματικούς, ψηφοθηρικούς, ας πούμε και ιδεολογικούς. Όλοι, επίσης, ξέρουμε ότι μπροστά σε σοβαρή έξωθεν απειλή (και, στην προκειμένη περίπτωση, προφανέστατα οι κυβερνώντες μας την θεώρησαν σοβαρή) ένα τέτοιο μέτωπο επιβάλλεται να κλείσει ή έστω να πάρει αναβολή για αργότερα.

Όχι στην Ελλάδα του 2018…