Τρίτη, Φεβρουαρίου 27

Αναβάθμιση στη Moody’s, υποβάθμιση στη νοημοσύνη μας

Την προηγούμενη εβδομάδα στη Βουλή, ο πρωθυπουργός της χώρας ανακοίνωσε σε πανηγυρικό τόνο ότι ο οίκος αξιολόγησης Moody’s αναβάθμισε το αξιόχρεο της Ελλάδας, δηλαδή τον βαθμό εμπιστοσύνης στην οικονομία της, από Caa2 σε B3.

Στη σχετική ανακοίνωση του οίκου αναφέρονται και οι λόγοι της αναβάθμισης, οι οποίοι συνοπτικά είναι, πρώτον, η δημοσιονομική και θεσμική πρόοδος της ελληνικής οικονομίας, δεύτερον, το χαμηλό ρίσκο ανατροπής τής εν λόγω προόδου και τρίτον, η στήριξη από την Ευρωζώνη, βραχυπρόθεσμα με το «μαξιλάρι» ρευστότητας και μακροπρόθεσμα με τις υποσχέσεις περί περαιτέρω ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους.
Και, ακριβώς επειδή αυτοί είναι οι λόγοι της αναβάθμισης, η πτώση της απόδοσης των ελληνικών ομολόγων δεν κράτησε πολύ. Δύο μέρες αργότερα, άρχισε να παίρνει ξανά την ανιούσα. Κατ’ αρχάς, πρωτογενώς, η άνοδος της απόδοσης προέκυψε επειδή οι δανειστές οφείλουν να είναι πιο προσεκτικοί από τους οίκους καθώς είναι αυτοί που δίνουν τα χρήματα και, αφετέρου, σε ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικά περιβάλλον, περισσότερη σημασία από το πού βρίσκεσαι σε σχέση με πριν, έχει το πού βρίσκεσαι σε σχέση με τους υπόλοιπους, γιατί τα λεφτά δεν είναι ανεξάντλητα.
Με άλλα λόγια, καθώς η παγκόσμια ανάπτυξη επέστρεψε, τα επιτόκια έχουν αρχίσει να ανεβαίνουν, συνεπώς, παρότι η αναβάθμιση της χώρας μας είναι ευπρόσδεκτη, είναι συνάμα και ανεπαρκής. Και είναι ανεπαρκής γιατί ανεπαρκής είναι και η πρόοδός μας.
Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει αναλύοντας και τους λόγους που προτάσσει η Moody’s για την αναβάθμιση:
Ξεκινώντας από τον τελευταίο όπως τους αναφέραμε παραπάνω, είναι πρόδηλο ότι η εμπιστοσύνη στην ελληνική οικονομία δεν κερδήθηκε από την ίδια, αλλά από τη στήριξη των ξένων. Κάτι που δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο εσαεί, εκτός κι αν θέλουμε να τους παραδώσουμε τα κλειδιά της εγχώριας παραγωγής.
Για το χαμηλό ρίσκο, η Moody’s αναφέρει συγκεκριμένα «…ενώ η Ελλάδα βρισκόταν σε αντίστοιχο σημείο καμπής στα μέσα του 2014, το ρίσκο ανατροπής ή εκτροχιασμού της δημοσιονομικής και οικονομικής προόδου που έχει επιτευχθεί είναι σημαντικά χαμηλότερο…» και έχει δίκιο, αφού το 2014 η τότε αντιπολίτευση που ερχόταν με φόρα, ανέβαζε το ρίσκο για ανατροπή στα ύψη. Τώρα υπάρχει υπεύθυνη αντιπολίτευση και, παρότι ακόμη δεν έχουμε εφαρμόσει ένα ουσιαστικό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, ο όποιος κίνδυνος που θα οδηγούσε σε πιστωτικό γεγονός εξισορροπείται από την προαναφερθείσα έξωθεν στήριξη.

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 14

Είναι όλα, τελικώς, προσφορά και ζήτηση;

Ο Δημοσθένης Χατζηνικολάου είναι
ιδρυτικό μέλος της Ευρωπαϊκής
Μεταρρυθμιστικής Σύνθεσης και
υπεύθυνος του Τομέα Δικτύων
Στα μάτια ενός οικονομολόγου, φυσικά και είναι...

Ένα ερώτημα που απασχολεί αρκετούς, λοιπόν, είναι εάν οι τράπεζες οδήγησαν στην παγκόσμια οικονομική κρίση, με τα προωθημένα χρηματοοικονομικά παράγωγα, ή ο αλόγιστος και ασυνεπής δανειολήπτης...

Για να ρίξουμε όσο παραπάνω φως γίνεται ας πούμε ότι, πολύ απλά, και οι δύο έχουν την ευθύνη. Τόσο των πράξεων όσο και των παραλείψεων τους.

Πάρτε για παράδειγμα την τεχνολογία των κρυπτονομισμάτων -το γνωστό μπιτκόιν- το οποίο δημιουργήθηκε μετά την κρίση. Έχω δει κόσμο να βάζει δυσανάλογα με τις δυνατότητες του χρήματα, χωρίς ιδιαίτερη πληροφόρηση, απλώς και μόνο κυνηγώντας το εύκολο κέρδος. Εκτινάσσεται, δηλαδή, η ζήτηση και οι μεγάλοι παίκτες αποχωρούν από την αγορά. Προσωρινά, τις περισσότερες φορές, μέχρι να βρουν χώρο να ρίξουν και άλλον αέρα στη φούσκα.

Τις φούσκες δεν τις δημιουργεί μόνο η προσφορά των μεγάλων ιδρυμάτων και πρωταγωνιστών, αλλά και η ζήτηση των απληροφόρητων δανειοληπτών. Και δεν είναι, απλά, αυτό που λένε οι πολλοί ότι "η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση".

Τρίτη, Φεβρουαρίου 6

Ή καλά ή φτηνά ή και τα δυο μαζί ή τίποτα…

Ο Χάρης Βλάδος διδάσκει στο
Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
ενώ διατελεί Πρόεδρος της
προσωρινής Διοικούσας της
Ευρωπαϊκής Μεταρρυθμιστικής Σύνθεσης

Ο αγώνας της ανταγωνιστικότητας και η ζέουσα ανάγκη της αποτελεσματικής σύνδεσης των πανεπιστημίων μας με τον κόσμο της παραγωγής, στην Ελλάδα…


Η παρούσα συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ παραμένοντας χαμένη στην ονειροπόληση περί «καθαρών εξόδων» από τα μνημόνια, μαζί με τους μποναμάδες της και τα πολιτικάντικα επικοινωνιακά συμπαρομαρτούντα της, φαίνεται πως επιχειρεί για μια ακόμα φορά να παρασύρει την κοινή γνώμη μακριά από την εξαιρετικά δυσχερή πραγματικότητα και την γκρίζα ουσία της εξέλιξης της οικονομίας και της κοινωνίας μας.

Το βασικό που επιδιώκει, κατά τα φαινόμενα, είναι να καταφέρει να αποσπάσει για μια ακόμα φορά την προσοχή από την ιδιαζόντως κρίσιμη παγκόσμια πραγματικότητα που μας περιβάλλει και μας αφορά άμεσα. Και, κυρίως, από την συνειδητοποίηση πως κόσμος ολόκληρος γύρω μας αλλάζει δραστικά και αναπόδραστα ενώ εμείς συνεχίζουμε να ολιγωρούμε στα πλέον σημαντικά.

Στο εξελισσόμενο παγκόσμιο εργοτάξιο σήμερα, λοιπόν, οι κανόνες καθίστανται όλο και πιο αυστηροί, παραμένοντας σε συνεχή αναδιάρθρωση, επί το οξύτερο. Για όλα τα εθνικά παραγωγικά συστήματα το ερώτημα τίθεται, πλέον, με κάθετο τρόπο: Ή αποδεικνύεις στην παγκόσμια αγορά πως η παραγωγή σου είναι υψηλοτάτου επιπέδου –οπότε έτσι δικαιολογείς τις «ζουμερές» τιμές σου…- ή η παραγωγή σου είναι πραγματικά ελκυστικά χαμηλού κόστους –οπότε ο διεθνής πελάτης σου συγχωρεί, κάπως, την σχετική ποιοτική υστέρηση της…- ή τα καταφέρνεις και τα δύο μαζί –καλή τιμή και συγχρόνως ικανοποιητική ποιότητα. Αλλιώς, τίποτα…

Ο παγκόσμιος ανταγωνισμός σε πετάει έξω. Το κλείνεις το «μαγαζί», αργά ή γρήγορα, δηλαδή. Και μαζί καταδικάζεσαι στην συνεχή μείωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών σου. Και εδώ δεν υπάρχουν θαύματα: Ή αποδεικνύεις έμπρακτα ως παραγωγικό σύστημα την ικανότητα και την αποτελεσματικότητα σου σε διεθνείς όρους ή παραμένεις κολλημένο στην αναπαραγωγή της φτώχειας σου…