Οι ευκαιρίες που έφυγαν

Οι πρώτοι κλυδωνισμοί για αυτή την κυβέρνηση έχουν εδώ και καιρό ξεκινήσει. Όπως σε όλη την πορεία του από την εποχή του Σαμαρά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αιωρείται σε ένα τεντωμένο σκοινί κουβαλώντας το μέλλον της Ελλάδας στις πλάτες του και προσπαθώντας να το περάσει στην αντίπερα όχθη του 21ου αιώνα. Μόνιμα διατηρώντας την ισορροπία του μεταξύ αριστεράς, κέντρου και δεξιάς (όπως οφείλει ένας φιλελεύθερος πολιτικός) και προσπαθώντας να κρατήσει την συνοχή μιας κατακρεουργημένης κοινωνίας από την μακροχρόνια βαθιά ύφεση.

 Μίας κοινωνίας χωρισμένης σε ανθρώπους που βιάζονται για μεταρρυθμίσεις και αλλαγές (μικροί σε ποσοστό), πολίτες που θέλουν να διατηρηθεί η ίδια κατάσταση και ανθρώπους που θέλουν ίσως και τα δύο σε διαφορετικές περιπτώσεις. Μιας κοινωνίας που δυστυχώς χρεοκόπησε αλλά δεν βίωσε την χρεοκοπία στην πλειοψηφία της ώστε να αναγεννηθεί με καινούρια βλαστάρια, καινούριες ρίζες και θεμέλια. Μιας κοινωνίας που δυστυχώς, σπατάλησε την ευκαιρία της ύφεσης προσπαθώντας με αίμα να διατηρήσει τα πάντα ίδια. Τα ίδια αυτά που την έφεραν στην χρεοκοπία και πρότερα.

Βλέπετε στα πρώτα χρόνια της ύφεσης και χρεοκοπίας οι εταίροι μας, μας βοήθησαν να μην βιώσουμε μια άτακτη χρεοκοπία με την οποία όλα θα είχαν καταρρεύσει. Σαθρές και υγιείς κατασκευές θα είχαν καταρρεύσει με απώλειες ανυπολόγιστες. Αυτό θα ήταν ευκαιρία ανεκτίμητη να δομηθεί ένα νέο κράτος, μια νέα ιδιωτική πρωτοβουλία και φυσικά μια νέα παιδεία. Δεν έγινε έτσι. Όλα αυτά τελικά έπρεπε να συμβούν χωρίς τις βαθιές απώλειες (αυτό ήταν το σκεπτικό πίσω από την διάσωση ή θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον) και δυστυχώς δεν έγινε σχεδόν τίποτα. Ακόμη και σήμερα διατηρούμε τα ίδια ασφαλιστικά ταμεία όπως πριν 40 χρόνια (στις ίδιες ακριβώς δομές) προσθέτοντας οργανισμούς ομπρέλες που λειτουργούν πάνω από αυτά και κάνουν ουσιαστικά όλη την δουλειά (ΕΦΚΑ, ΕΟΠΥΥ, ΕΤΕΑΕΠ, ΚΕΑΟ).

Σήμερα όμως μπαίνουν οι βάσεις για την Ελλάδα του 21ου αιώνα. Και η πολιτική ηγεσία οφείλει να είναι προσεχτική. Τα βήματα να είναι μικρά και σωστά ώστε να μπουν τα θεμέλια, να οικοδομηθεί η νέα Ελλάδα πάνω σε αυτά. Ο μεγαλύτερος εχθρός για την Ελλάδα του 21ου αιώνα είναι οι ίδιοι οι πολίτες της. Άνθρωποι που μετά από 10 χρόνια ύφεσης δεν κατάλαβαν τίποτα. Δεν αντιλήφθηκαν πως πρέπει να αλλάξουν νοοτροπία σε πάρα πολλά. Επιχειρηματίες που ακόμη και σήμερα αποφεύγουν τις συνεργασίες σαν το λιβάνι ο διάολος και τρώει ο ένας τον άλλο. Καταναλωτές και επιχειρηματίες που δεν στηρίζουν την τοπική κοινωνία και οικονομία. Πολίτες που δεν κατανοούν πως τίποτα δεν είναι δωρεάν και πως και το κράτος οφείλει να αλλάξει (και να ματώσει) για να εξυπηρετήσει τον πολίτη. Να πράξει το έργο του δηλαδή.

Η σημερινή κυβέρνηση οφείλει να αλλάξει πολλά. Για να γίνουν όμως οι αλλαγές και να ευοδώσουν πρώτα πρέπει να φτιαχτούν οι μηχανισμοί που θα θεμελιώσουν και θα εδράσουν πάνω τους οι αλλαγές. Η Ελλάδα δεν είναι έτοιμη για ρηξικέλευθες αλλαγές και φυσικά δεν έχει τους μηχανισμούς ακόμη για να λειτουργήσει ως ένα μοντέρνο κράτος. Η ηλεκτρονική διακυβέρνηση θα είναι το όχημα για ξεκινήσουν οι μεγάλες αλλαγές.

Ναι είμαι από αυτούς που σήμερα πια είμαι πεπεισμένος πως η ευκαιρία για μια γρήγορη ανάκαμψη στα χρόνια της γενιάς μου έχει πετάξει. Στήριξα τον σημερινό πρωθυπουργό και ακόμη πιστεύω πως είναι ο καταλληλότερος άνθρωπος για τις αλλαγές που επίκεινται. Χρειάζεται χρόνο, βοήθεια και ρεαλισμό. Και το κυριότερο χρειάζεται οι πολίτες να αλλάξουν. Να ενημερωθούμε για την παγκόσμια πραγματικότητα και να στηρίξουμε και να απαιτήσουμε αλλαγές στο κράτος και την παιδεία προς το μέλλον και όχι με μυαλά του 20ου αιώνα.

Ο Δημήτρης Πιστής είναι
Πολιτικός Μηχανικός απόφοιτος του
Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου
και Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής
Μεταρρυθμιστικής Σύνθεσης