Περιμένοντας... την ανάπτυξη;

Η οικονομία έχει μπει σε σπιράλ ύφεσης εδώ και 9 χρόνια αλλά εμείς ακόμη περιμένουμε την ανάπτυξη. Μια ανάπτυξη που περιμένουμε να έρθει χωρίς να έχουμε αλλάξει τίποτα στο τρόπο υποδοχής. Ανάπτυξη που δεν ήρθε τις καλές εποχές που υπήρχε όρεξη και χρήμα στις τσέπες των πολιτών και επιχειρηματιών,  αλλά χωρίς να αλλάξουμε τίποτα προς το ελκυστικότερο αποζητάμε να έρθει τώρα που κράτος και πολίτες είναι χρεοκοπημένοι. Ακόμη και τα δειλά βήματα που γίνανε την περίοδο 2009-2012 υπέρ της διαφάνειας τα αναιρέσαμε στην συνέχεια γιατί χάλαγαν την “σούπα”.

Αντιθέτως, έχουμε μειώσει την ταχύτητα και ποιότητα της δικαιοσύνης.

Έχουμε αυξήσει σε υπερβολικό βαθμό φόρους και εισφορές για την διατήρηση του αποτυχημένου μας μοντέλου.

Έχουμε μειώσει μισθούς στον κρατικό μηχανισμό στο όνομα της εξυγίανσης, αλλά το μόνο που καταφέραμε έτσι είναι να μειώσουμε την ήδη χαμηλή αποδοτικότητά του χωρίς να αγγίξουμε τις παθογένειες δεκαετιών.

Η Βουλή έχει γίνει βιομηχανία παραγωγής νόμων και διατάξεων που λίγοι πλέον μπορούν να παρακολουθήσουν και αρνείται πεισματικά να κωδικοποιήσει τις νομοθεσίες.

Έχουμε γιγαντώσει την παραοικονομία με κύριο όπλο τα εργαλεία της πάταξης της φοροδιαφυγής.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται επιλεκτικά και συστηματικά χωρίς να υπάρχουν μηχανισμοί διασφάλισής τους.

Οι εξουσίες μιας χώρας όλες συγκεντρωμένες στο πρωθυπουργικό γραφείο, υποχείρια μιας χούφτας ανθρώπων στο όνομα μιας “περίεργης” δημοκρατίας, τις περισσότερες φορές πλεγμένες με προσωπικά και οικονομικά συμφέροντα εξωγενών παραγόντων.

Και όμως ... περιμένουμε ακόμη την ανάπτυξη να έρθει ως δια μαγείας. Μια έκφραση που μου θυμίζει, όλο και περισσότερο, την αρχαία ελληνική επινόηση του “από μηχανής Θεού”. Μια ολόκληρη κοινωνία βαδίζει στον πάτο περιμένοντας κάποιον υπερ-ήρωα να την σώσει χωρίς αυτή να κινήσει το μικρό της δαχτυλάκι.

Μια κοινωνία αποχαυνωμένη και μπουκωμένη από τα χρήματα και τα ψέμματα πολλών δεκαετιών. Ο λαϊκισμός βρίσκει συνεχώς ευήκοα ώτα σε κοινωνίες που βρίσκονται σε παρατεταμένη ύφεση και σχεδόν ποτέ δεν άκουσαν αλήθειες από το πολιτικό προσωπικό. Ο δημοσιογραφικός κόσμος ακόμη χειρότερος τρώει και πίνει στο ίδιο τραπέζι κατευθύνοντας την κοινή γνώμη κατά το δοκούν.

Η ενημέρωση των πολιτών είναι το λιγότερο ελλιπής. Η “ανάπτυξη” δεν πρόκειται να έρθει όπως δεν ήρθε ο “Γκοντό”. Ζούμε ακριβώς την ίδια ιστορία. Ο “Γκοντό” δεν θα έρθει, γιατί δεν υπάρχει. Είναι πλασμένος στα λόγια των κούφιων πολιτικών συνθημάτων, στην φαντασία των αφελών και στις ελπίδες των απεγνωσμένων. Η αλήθεια είναι πικρή.

Αλλά η αλήθεια όμως είναι και εξυγιαντική παράλληλα. Η Ελλάδα έχει τεράστιες δυνατότητες για άλματα στην οικονομία και στην κοινωνία αρκεί να αποφασίσουμε να τις ελευθερώσουμε στην παγκόσμια αγορά και όχι να τις καταδικάζουμε συντηρώντας ένα εσωστρεφές μοντέλο σοβιετικού τύπου που εξισώνει τα πάντα προς τα κάτω και δημιουργεί θύλακες πλούτου και διαφθοράς στους έχοντες εξουσία.

Με οδικό χάρτη και θεμέλια τις 10 θέσεις του Ευ.Με.ΣΥΝ. μπορούμε να φτιάξουμε μια τέτοια κοινωνία. Πρέπει όμως να γίνουμε πολλοί. Πρέπει να συνδεθούμε όλοι όσοι σκόρπια προσπαθούμε να εκσυγχρονίσουμε και να ενημερώσουμε την κοινωνία για μια άλλη λύση που υπάρχει και δουλεύει με σιγουριά. Δεν υπάρχει πια χρόνος για αναμονή ...του αναπόφευκτου.

ΚΑΤΑΛΥΤΗΣ