Τι Ελλάδα θέλουμε…;

Την εβδομάδα που πέρασε, δύο ήταν οι πολιτικές ειδήσεις που απασχόλησαν την επικαιρότητα:

Η ανακοίνωση της κυβέρνησης περί τεράστιου πλεονάσματος για το 2017 και η καταγγελία μετά παραίτησης του πρώην πλέον επικεφαλής του Ελληνικού Διαστημικού Οργανισμού για αναξιοκρατικές διαδικασίες στη συγκεκριμένη υπηρεσία.

Καθώς αμφότερες οι ειδήσεις είναι εξόχως αντιπροσωπευτικές τής πολιτικής που ακολουθεί η μακροβιότερη κυβέρνηση της ελληνικής κρίσης, μπορούν να ειδωθούν και ως αφορμή για να ρωτήσουμε τους εαυτούς μας τι Ελλάδα θέλουμε…

Θέλουμε εκείνη που είχαμε πριν την κρίση – η οποία, αν και δυσκολεύεται, ακόμα επιβιώνει, με πλεόνασμα μεν, αθεράπευτες παθογένειες δε – ή μία διαφορετική Ελλάδα;

Και όταν λέμε «Ελλάδα», εννοούμε το ελληνικό κράτος. Γιατί όλη αυτή η περιπέτεια που περνάμε ξεκίνησε από το κράτος.

Δεν λέμε κάτι καινούριο… Η διάγνωση για τα δεινά της χώρας μας έχει γίνει εδώ και χρόνια και λέει πως ο ασθενής είναι το Δημόσιο και πως η κατάλληλη θεραπεία απαιτεί την εξυγίανσή του μαζί με τον εκσυγχρονισμό της παραγωγής μας, η οποία θα μπορούσε να προσαρμοστεί αν δεν ήταν τόσο εξαρτημένη, όχι από τις τράπεζες ούτε από τους κακούς ξένους, αλλά από το πανταχού παρόν και ασύμφορα μεγάλο ελληνικό κράτος.

Όταν λοιπόν η κυβέρνηση ανακοινώνει ένα μεγάλο πρωτογενές πλεόνασμα χωρίς να έχει επί της ουσίας αγγίξει κάποια από τις ελληνικές παθογένειες, εμμέσως ανακοινώνει και τη συνέχεια του ελληνικού κράτους ως έχει.

Τον καιρό βέβαια που τα λεφτόδεντρα έχουν ξεραθεί και το παγκόσμιο περιβάλλον είναι τόσο «ανοικτό» και ανταγωνιστικό, είναι μάλλον απίθανο να συνεχίσει εσαεί το κράτος μας «ως έχει» τη στιγμή που η ελληνική αγορά στραγγαλίζεται για να το συντηρήσει, αλλά ας υποθέσουμε ότι ο τρόπος που κυβερνιέται επί του παρόντος η Ελλάδα, αποδίδει. Ότι δηλαδή δεν απελευθερώνεται η οικονομία και δεν αλλάζει τίποτα στο Δημόσιο και παράλληλα βρίσκονται από κάπου χρήματα για να αποπληρώνουμε τα δάνειά μας.

Σαν να λέμε Ελλάδα προ κρίσης, με χαμηλότερους μισθούς, μεγαλύτερη ανεργία και καλύτερα κινητά.

Ως Έλληνες, είμαστε ευχαριστημένοι με αυτό;

Θέλουμε ένα Δημόσιο που διώχνει τους καταρτισμένους επαγγελματίες για να γεμίσει με ακόμα περισσότερους κομματικούς στρατιώτες…;

Θέλουμε μία αναδιανομή του (όποιου) εισοδήματος με όρους ψηφοθηρίας…;

Μία αγορά εργασίας όπου οι γνωριμίες μετράνε παραπάνω από το βιογραφικό και την αληθινή προσπάθεια…;

Μία αρρωστημένη σχέση με το κράτος, όπου και οι πιο απλές υποθέσεις (από την έκδοση ταυτότητας μέχρι την έναρξη επιχείρησης) και αυτονόητα δικαιώματα (από τη δωρεάν παιδεία μέχρι το να νοσηλευτείς σαν άνθρωπος) διέπονται από παραλογισμό, όταν δεν «εκλογικεύονται» από το φακελάκι…;

Εννοείται πως αυτό ήταν το μοντέλο που μας έφερε στην κρίση. Τα υψηλά πλεονάσματα δεν τα χρειαζόμαστε επειδή χάσαμε από αβλεψία κάποια λεφτά στο δρόμο, αλλά επειδή τα «καίγαμε» για να συντηρήσουμε παθογένειες σαν τις παραπάνω.

Αυτές έπρεπε να είναι το κύριο μέλημά μας, αλλά, καθώς η πολιτική μας ηγεσία, αντί να προσπαθήσει να τις δαμάσει και να τις θεραπεύσει, δαμάζεται η ίδια από αυτές, αρκούμαστε ως χώρα σε εφήμερα πανηγύρια για πλεονάσματα και «εξόδους».

Ευπρόσδεκτα τα πλεονάσματα, αλίμονο. Ωστόσο, οφείλουμε να δούμε κατάματα την αλήθεια, που, εδώ που τα λέμε, μέσα μας, την γνωρίζουμε όλοι:

Αν δεν αλλάξουμε, η παρακμή μας, ακόμα και με 20% πρωτογενές πλεόνασμα, είναι εγγυημένη…

Ο Μιχάλης Δεμερτζής είναι Ιδρυτικό Μέλος

και υπεύθυνος του Τομέα Θέσεων της

Ευρωπαϊκής Μεταρρυθμιστικής Σύνθεσης