Δευτέρα, Οκτωβρίου 17

Με τα λεφτά των άλλων…

Ανά τακτά χρονικά διαστήματα, συναντώνται στο διαδίκτυο και στην τηλεόραση αναλύσεις, στις οποίες εκφράζεται η δυσαρέσκεια για το γεγονός ότι τα χρήματα που μας δίνουν οι εταίροι πηγαίνουν στις δόσεις που χρωστάμε (με τίτλους όπως «μόνο 5% των μνημονιακών δανείων στους Έλληνες πολίτες»).

Λες και αν κάποιος πει σε έναν υπερχρεωμένο οικογενειάρχη, «αναλαμβάνω τα δάνειά σου», δεν είναι σημαντική βοήθεια.

Προφανώς υπάρχουν Έλληνες- και είναι αρκετοί- που θεωρούν ότι η αποπληρωμή των χρωστούμενων δεν συγκαταλέγεται στις υποχρεώσεις μας, παρά μόνο πρέπει να μας δανείζουν για να συνεχίσουμε να ρίχνουμε στην αγορά λεφτά, που δεν αντιστοιχούν στην παραγωγή της. Δηλαδή, σε μία μαύρη, υφεσιακή τρύπα.

Περιττό να πούμε πως, αν το κάνουν, θα έχουν κάθε λόγο να πιέσουν ακόμα περισσότερο για να εξορθολογιστεί ο τρόπος που παράγουμε, οπότε, οι ίδιοι που λένε τώρα ότι «μας βάζουν τα χρήματα στη μια τσέπη για να τα πάρουν από την άλλη», θα φωνάζουν για «παραβίαση της εθνικής μας κυριαρχίας».

Μισό λεπτό όμως… Δεν παίρνουμε χρήματα από το ΕΣΠΑ;

Την προηγούμενη βδομάδα δημοσιεύθηκαν στοιχεία στην εφημερίδα «Καθημερινή», σύμφωνα με τα οποία η Ελλάδα έχει λάβει κατά την περίοδο 2000 - 2015 συνολικές ενισχύσεις από την ΕΕ ύψους 71,8 δισ. ευρώ, για την ενίσχυση του αγροτικού τομέα, την κατασκευή έργων υποδομής, την ενίσχυση της απασχόλησης και της επιχειρηματικότητας κ.ά. Όλα μέσω ΕΣΠΑ και αντίστοιχων παλαιότερων προγραμμάτων.

Εδώ, δεν μιλάμε για δανεικά.

Οι εν λόγω ενισχύσεις, μάλιστα, ξεπερνούν κατά 35% εκείνες της Πορτογαλίας, κατά 250% της Ιρλανδίας και κατά 320% της Ισπανίας (για το αντίστοιχο χρονικό διάστημα).

Λόγω της δημοσιονομικής κρίσης όμως, πολλά από αυτά τα χρήματα (με την ανοχή και της ΕΕ είναι η αλήθεια) χρησιμοποιήθηκαν για να χρηματοδοτήσουν βασικές λειτουργίες του κράτους και επιδόματα.

Και επειδή όλοι γνωρίζουμε τι εστί ελληνικό κράτος, δεν είναι καθόλου υπερβολή να πούμε ότι εν τέλει αυτά τα κονδύλια κατασπαταλήθηκαν.

Και πως θα ήταν υπερβολή, εφόσον λάβουμε υπόψη, ενδεικτικά, ότι χρειάζεται περί τις 40 υπογραφές για να δοθεί ένα απλό επίδομα θέρμανσης. Ή ότι οι πολιτικοί μας προϊστάμενοι δίνουν ανένδοτο αγώνα έναντι των δανειστών, για κεκτημένα όπως τον διορισμό κομματαρχών αντί επιστημόνων στις γενικές γραμματείες των υπουργείων.

Στην καλύτερη περίπτωση, ένα μέρος των χρημάτων έφτασε στην αγορά ως κατανάλωση, ενώ (όπως έχουμε πει πολλάκις) το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας εν καιρώ κρίσης δεν είναι η χαμηλή ζήτηση, αλλά η αφυδατωμένη παραγωγή. Όπου «παραγωγή», ο αρχικός προορισμός των 72 δισεκατομμυρίων.

Την ίδια στιγμή, η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού θεωρεί ότι η ΕΕ είναι εκείνη που ωφελήθηκε από την Ελλάδα και όχι το αντίθετο και, γενικότερα, διατηρεί μία εν πολλοίς ατεκμηρίωτη καχυποψία προς τους εταίρους, οπότε και αναλόγως ψηφίζει, συντηρώντας στις επάλξεις ευρωσκεπτικιστές πολιτικούς εκπροσώπους και, εσχάτως, αντιευρωπαίους κυβερνώντες.

Εκείνοι, γαλουχημένοι εντός του παράλογου ελληνικού συστήματος, πιστεύουν ότι ως «εθνική κυριαρχία» ορίζεται η ευχέρεια της εκάστοτε κυβέρνησης να λεηλατεί τα δημόσια ταμεία ώστε, κατά κύριο λόγο, να εξαγοράζει ψήφους. Οι συγκεκριμένες ψήφοι διαιωνίζουν την στρεβλή αντίληψή μας περί αγοράς και πολιτικής κ.ο.κ… Ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται…

Μέχρις ότου οι λαοί της ηπείρου να βαρεθούν τις φιλοευρωπαϊκές κυβερνήσεις τους, επειδή, μεταξύ άλλων, οι τελευταίες χρηματοδοτούν ένα πρόβλημα αντί ενός κανονικού κράτους και, κατ’ επέκταση, μίας λειτουργικής Ένωσης, οπότε και θα αρχίσουμε να μετράμε αντίστροφα…

Μιχάλης Δεμερτζής

Ιδρυτικό Μέλος Ευ.Με.ΣΥΝ - Τομεάρχης Θέσεων

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου