Εξουσίες Διακριτές και Ελεγχόμενες

Η έξοδος από την κρίση και εν τέλει η βελτίωσή μας ως πολιτεία απαιτεί καταρχήν διάγνωση του προβλήματος σε επίπεδο πολιτικο-κοινωνικό.

Απόψεις που περιορίζονται στα αφοριστικά «Φταίνε οι πολιτικοί» ή «Φταίει η κοινωνία που ψηφίζει/παράγει τέτοιους πολιτικούς» μάλλον οδηγούν σε αδιέξοδο. Η συλλήβδην απόρριψη του πολιτικού συστήματος είναι δυνάμει καταστροφική, καθώς ρέπει στον αντισυστημισμό (ήδη ζούμε τις συνέπειες), και η κοινωνία, όσο κι αν φταίει, δεν αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη.

Το πρόβλημα της χώρας είναι η δυσανεξία στην αλλαγή.

Κομματικοί στρατοί, τέλος...;

Στα κάγκελα άπαντες πλην κυβέρνησης, για το υπερταμείο διαχείρισης της δημόσιας περιουσίας που τελικά αποτελεί την μετεξέλιξη του ΤΑΙΠΕΔ. Το οριστικό ξεπούλημα της χώρας ο λόγος ή απλώς η διαπίστωση ότι κάνοντας άλλος κουμάντο, τέλος οι κομματικοί στρατοί...;

Η έκφραση ‘ζούμε ιστορικές στιγμές’, αυτές τις μέρες, ειδικά μετά την ψηφοφορία της Κυριακής, στη βουλή, δε θα μπορούσε ν’ αποτελεί πιο ειλικρινή αποτύπωση της πραγματικότητας που βιώνουμε ως κράτος.

Οι φόβοι μας για αποτυχία των ‘επαναστατών αριστερών’ που κάποιοι έλεγαν ότι αποτελούν την τελευταία μας ευκαιρία, ως αντιμνημονιακοί, τότε..., βγήκαν αληθινοί πέρα ως πέρα!

Επιχειρώντας την Αλλαγή

Είμαστε μία κοινωνία με εμφανή τα σημάδια κόπωσης μετά από έξι χρόνια κρίσης. Η αγορά υπολειτουργεί, η ανεργία καλπάζει και οι αντιδράσεις μας είναι σπασμωδικές και πάντα καθοδηγούμενες από τους εκφυλισμένους κοινωνικούς θεσμούς.

Από την άλλη, η παρούσα κυβέρνηση έχει αποδείξει με τα πεπραγμένα της πως διέπεται από τρία βασικά γνωρίσματα: Είναι ακραία λαϊκίστικη, έχει τάσεις ολοκληρωτισμού και η θεώρησή της για το κράτος είναι καθαρά κομματική. Όπερ σημαίνει πως οτιδήποτε σκοπεύει να αλλάξει στη χώρα, πιθανότατα θα το αλλάξει προς το χειρότερο.

Εν ολίγοις, ο κόσμος- αβοήθητος από μία εξουσία διαβρωμένη και με παρωχημένη αντίληψη της πολιτικής- κάθεται και περιμένει να συμβεί κάτι διαφορετικό από μόνο του, εκ του μη όντος.

Φόροι και πάλι... φόροι

Η ελληνική συζήτηση περί μεταρρυθμίσεων δυστυχώς έχει εκφυλιστεί σε συζήτηση για αναπροσαρμογή παλαιών ή εφαρμογή νέων φόρων. Οι μεταρρυθμίσεις ιδιαίτερα τα τελευταία 6 χρόνια έχουν συνταυτιστεί στο μυαλό του απλού πολίτη ως νέοι αυξημένοι φόροι αφού έτσι τους έχει βαφτίσει το ελληνικό πολιτικό σκηνικό. Κάτι το οποίο δεν έχει καμία σχέση με μεταρρυθμίσεις.

Σοσιαλιστικό κράτος - φιλελεύθερη αγορά….

Μεγάλη κι εξαιρετικά σημαντική η ευκαιρία που προκύπτει όταν επέρχεται ο επαναπροσδιορισμός κομματικών θέσεων και πολιτικού σκηνικού συνολικά σε μια κατεστραμμένη χώρα, αφού δίνεται η δυνατότητα σύνθεσης συστημάτων και χρήσης των θετικών που μπορεί να προσφέρει το καθένα…

Μεγάλη η αναστάτωση του κεντροδεξιού χώρου μετά την ανοιχτή πρόσκληση του νέου φιλελεύθερου αρχηγού της ΝΔ, προς όλες τις φιλελεύθερες δυνάμεις του τόπου, για ένα νέο μέτωπο με στόχο την διακυβέρνηση της χώρας, βάσει των προτύπων των επιτυχημένων φιλελεύθερων χωρών.

Συγχρόνως, μεγάλη η κινητικότητα και στον κεντροαριστερό χώρο μετά την παταγώδη αποτυχία της αριστερής διακυβέρνησης που κρατάει το σοσιαλιστικό μοτίβο μόνο ως προς την διατήρηση του κρατισμού ενώ οι μεταρρυθμίσεις που ψηφίζει κλείνουν το μάτι σε φιλελεύθερες προβλέψεις.

Για ένα Λειτουργικό Κράτος

Και ο τελευταίος πολίτης αυτής της χώρας ξέρει τι εστί ελληνικό δημόσιο.

Ως ένα βαθμό, το έχει συνηθίσει κιόλας. Όταν στις αρχές του περασμένου χειμώνα ακούστηκε στη Βουλή ότι χρειάζονται ούτε λίγο ούτε πολύ 45 υπογραφές πριν αποδοθεί το επίδομα θέρμανσης στους δικαιούχους, φυσικά ουδείς εξεπλάγη. Μετά από έξι χρόνια μνημονίων, χρειάζονται 45 υπογραφές για το πιο αυτονόητο πράγμα σε μια σύγχρονη κοινωνία- για τη συναλλαγή ενός ιδιώτη με το δημόσιο.

Αυτός ο γνωστός γραφειοκρατικός λαβύρινθος, έχει ακόμα μεγαλύτερο αντίκτυπο στο σύνολο της κοινωνίας, όταν στέκεται εμπόδιο στην επιχειρηματικότητα.

Ο Σοσιαλισμός σταματάει όταν σταματάνε τα χρήματα των άλλων

Η Βενεζουέλα σήμερα είναι η υπαρκτή απόδειξη αυτού. Η Βενεζουέλα έχει πάρα πολλά κοινά με την δική μας πορεία στην ιστορία. Ανεξαρτητοποιήθηκε το 1821 και το επίσημο κράτος αναγνωρίστηκε το 1830. Ήταν μια κατεξοχήν γεωργική χώρα με έσοδα από τον καφέ και το κακάο.

Σύνθεση δυνάμεων για το σωτήριο …κοκτέιλ

Απαραίτητες οι μεταρρυθμίσεις στους πυλώνες της κατεστραμμένης χώρας, ορθές οι δοκιμασμένες προτάσεις των εταίρων αλλά πώς είναι δυνατόν μια, αριστερής αντίληψης και ιδεολογίας κυβέρνηση να προτείνει και πολύ περισσότερο, να υλοποιήσει σωστά, λύσεις που δεν αντιλαμβάνεται και αντιπολιτεύεται…;

Και φυσικά η χώρα χρειαζόταν νέο ασφαλιστικό σύστημα μετά την παταγώδη αποτυχία και λόγω κακοδιαχείρισης βέβαια, του παλαιού συστήματος. Και φυσικά η χώρα χρειάζεται νέο φορολογικό νόμο που θα ισχύσει για τα επόμενα αρκετά χρόνια ώστε να επιτευχθεί το απαραίτητο για τις πολυπόθητες επενδύσεις, σταθερό φορολογικό κλίμα. Και φυσικά είναι απαραίτητη η εξέλιξη του συστήματος παιδείας κι ο εναρμονισμός του με τα νέα δεδομένα της εκπαίδευσης γενικώς και των ειδικών συνθηκών που ισχύουν στη χώρα, ειδικώς. Και φυσικά είναι παραπάνω από απαραίτητη η, εκ βάθρων αναπροσαρμογή του συστήματος υγείας που απλώς ταλαιπωρεί τους πολίτες που το χρειάζονται.

Συνέντευξη του Χάρη Βλάδου για την κατάσταση της ελληνικής κρίσης

Δεν έχουμε μάθει να ακούμε τον γιατρό ως κοινωνία...

Δυστυχώς, αργά ή γρήγορα αυτό πάντα πληρώνεται...

Ακούστε εδώ τη συνέντευξη του Προέδρου της Προσωρινής Διοικούσας της Ευρωπαικής Μεταρρυθμιστικής Σύνθεσης, Δρ Χάρη Βλάδου, στον Λήμνος FM100...

Αφετηρία η Νομιμότητα

Το ασφαλιστικό- φορολογικό νομοσχέδιο κατατέθηκε λίγο πριν τα μεσάνυχτα της περασμένης Παρασκεύης με τροπολογία. Μαζί με αυτήν- που, αν μη τι άλλο, αφορά σε φλέγοντα ζήτηματα- υπεβλήθησαν τουλάχιστον άλλες τρεις, άσχετες, τροπολογίες. Ενδεικτικά, η μία σχετιζόταν με τις «δημοπρατούμενες άδειες επίγειας ψηφιακής τηλεοπτικής ευρυεκπομπής ελεύθερης λήψης».

Τον προηγούμενο μήνα, κατατέθηκαν δύο τροπολογίες που καθιστούσαν νόμιμες τις δαπάνες για δομές φιλοξενίας προσφύγων, εντός νομοσχεδίου περί συμφωνίας με το κράτος της Γεωργίας(!).

Και τα παραπάνω είναι μόνο σταγόνα στον ωκεανό των σχετικών παραδειγμάτων.

Βγάλτε την παιδεία από την φορμόλη

Η δημόσια παιδεία δεν είναι θείο δώρο και φυσικά δεν είναι άνευ κόστους για το κράτος όπως προσπαθούσαν να αποκρύψουν επιτυχημένα οι προηγούμενες κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης. Όχι μόνο δεν είναι δωρεάν αλλά η σημερινή δημόσια παιδεία στην Ελλάδα είναι στην πραγματικότητα πάρα πολύ ακριβή για αυτά που προσφέρει. Οι πανευρωπαϊκές μελέτες το αποδεικνύουν περίτρανα και όμως τόσα χρόνια κατρακυλάμε στις κατατάξεις χωρίς σταματημό.

Ο κάθε πολίτης πληρώνει μέσω των φόρων για την δημόσια παιδεία. Ακόμη και αυτοί που αποδεδειγμένα δεν την χρησιμοποιούν (όσων τα παιδιά εκπαιδεύονται σε ιδιωτικά σχολεία) δεν έχουν πλέουν ούτε φορολογικές απαλλαγές αλλά ούτε και απαλλαγή από το ΦΠΑ που εφάρμοσε στα ιδιωτικά για πρώτη φορά η σημερινή κυβέρνηση.

Το παλιό και το νέο

Βιώνουμε καθημερινά την πολιτική απαξίωση της χώρας, την πολυεπίπεδη οικονομική χρεωκοπία και την θεσμική ανεπάρκεια, αποτελέσματα μιας μακράς μεταπολιτευτικής αφασικής ευμάρειας. Είναι λογικό και υγιές να κυλά στους πολίτες της χώρας ένα ρεύμα διάθεσης συνολικής ρήξης με τον παλιό, η διάθεση εγκατάλειψης ενός φθαρμένου ετοιμόρροπου οικοδομήματος και η μετακόμιση σε έναν νέο χώρο. Τι είναι όμως το παλιό και πόσο επικίνδυνο είναι να δηλητηριάζει η υπάρχουσα λογική την προσπάθεια εξόδου από την κρίση και την επερχόμενη μόνιμη παρακμή;

Το παλιό οικοδομήθηκε πάνω σε μια ολιγοκομματική πολιτική σκηνή με παντοδύναμους εξουσιαστές βάζοντας σιγαστήρα στην διαφορετικότητα.

Μονόδρομος τα...αυτονόητα....

Γιατί, αν δεν είναι αυτονόητα, η προστασία των ατομικών δικαιωμάτων, ο έλεγχος των διακριτών εξουσιών κι η πρόβλεψη ο νόμος να ισχύει για όλους......τότε πώς είναι δυνατόν μια ευρωπαϊκή χώρα να περιμένει τη μοναδική λύση για να βγει απ το τέλμα, που είναι φυσικά η ανάπτυξη;

Η τραγική κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα, δυστυχώς δεν αποτυπώνεται μόνο στη δυσκολία ν’ ανταπεξέλθουν οι πολίτες στις καθημερινές υποχρεώσεις αλλά κυρίως στη διάλυση που διαπιστώνεται, σε κάθε δομικό στοιχείο ενός οργανωμένου κράτους που στοιχειωδώς, θεωρείται δεδομένο ότι αποτελεί προϋπόθεση ύπαρξης και λειτουργίας.

Η βούληση της Ενότητας...

Κοινός παρονομαστής όλων μας, ανεξαρτήτως των κομματικών προτιμήσεων του καθένα, η σταθερή επιθυμία παραμονής μας στην ΕΕ και η ενδυνάμωση του ευρωπαϊκού οράματος ιδίως σε μια περίοδο που η χώρα μας χρειάζεται την προωθητική της δύναμη και παρά το γεγονός ότι και η ΕΕ πλήττεται από οικονομικούς, κοινωνικούς και ηθικούς κλυδωνισμούς. Ίσως τώρα περισσότερο από ποτέ πρέπει οι σκεπτόμενοι άνθρωποι να διατρανώσουν την βούληση της ενότητας, της ειρήνης και των δημοκρατικών αρχών με βάση τα οποία θέλουν να διέπεται ο υπερεθνικός Οργανισμός, που θα τους διασφαλίζει στο μέτρο του δυνατού ποιότητα ζωής.

Έφη Λεντάκη
Ιδρυτικό Μέλος ΕΥ.ΜΕ.ΣΥΝ.

Στο ίδιο έργο... θεατές;

Υπάρχει μία αμερικάνικη ταινία με τίτλο «Ξέρω τι έκανες πέρυσι το καλοκαίρι». Τον ίδιο τίτλο θα μπορούσε να έχει όλη η ιστορία που ζούμε με τη τρέχουσα κυβέρνηση αυτή την άνοιξη, όχι απλά λόγω του deja vu που βιώνουμε, αλλά και επειδή η συγκεκριμένη είναι ταινία θρίλερ. Θυμόμαστε όλοι το καλοκαίρι του 2015. Πολλοί από εμάς, ίσως να μην το ξεχάσουμε και ποτέ. Για την ακρίβεια, το καλό σενάριο λέει ότι δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ. Το κακό -και εμφανώς πιο πιθανό- λέει ότι θα ζήσουμε οσονούπω μία πιο έντονη... εμπειρία ως γενιά και ως χώρα, που θα υποβαθμίσει τα περυσινά στη μνήμη μας.

Η ελληνική κυβέρνηση, για άλλη μια φορά, μόλις είδε ότι οι υποχρεώσεις της χώρας περιορίζουν τη δυνατότητά της για συριζοποίηση της δημόσιας διοίκησης και γενικότερη ικανοποίηση του εκλογικού της κοινού, επέλεξε να κάνει τη δύσκολη.

Ο μόνος θετικός δρόμος…

Η παρούσα κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν είναι, απλώς, χαμηλών ικανοτήτων και αποτελεσμάτων. Δεν είναι το ότι δεν ξέρει και, συγχρόνως, δεν μπορεί. Είναι, πολύ χειρότερα, ανεξάντλητα επικίνδυνη μέσα στην οδυνηρή ιδεοληψία, ασυνεννοησία και αφασία της…

Σήμερα, ό,τι και να σας λένε, το γκρέξιτ φαίνεται πιθανότερο παρά ποτέ. Κι αυτό γιατί, πλέον, και μέσα και έξω από την Ελλάδα, λιγοστεύουν οι σοβαροί άνθρωποι που πιστεύουν σε μια σχετικά γρήγορη ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, έτσι όπως πάει το πράγμα. Κουραστήκαμε και κουράσαμε. Και δεν ξυπνήσαμε ως κοινωνία, ως πολιτικό σώμα, ακόμα ως σήμερα, να βρούμε την έξοδο από την κρίση μας. Αλλά ο χρόνος τελειώνει, πλέον, δυστυχώς…