Ώρα ανάληψης της ευθύνης της επιλογής…

Η πολυτέλεια του ‘δεν ήξερα’, ‘ας δούμε κι αυτοί τι θα κάνουν’, ‘διαθέτουν ηθικό ή άλλο πλεονέκτημα’, τελείωσε! Έφτασε η ώρα ν’ αναλάβουμε την ευθύνη της αναγκαίας επιλογής μας ως πολίτες.

Θεωρητικά, πρέπει να είναι περιττή η υπενθύμιση ότι οι εξελίξεις μετά το τελευταίο eurogroup δεν αποτελούν τη βάση για κάτι καινούργιο κι ελπιδοφόρο παρά μόνο την αποτροπή του πολιτικού ατυχήματος που θα μπορούσε με την καθυστέρηση της συνέχισης της αξιολόγησης να είχε ολέθριες συνέπειας για τη χώρα, μεταξύ των οποίων κι ένα κατά λάθος grexit.

Είναι καιρός μάλλον να κατανοήσουμε όλοι ότι δε μπορεί ες αεί να συζητάμε και ν’ αναλύουμε και να υπολογίζουμε και να σχεδιάζουμε, χωρίς κάποιο χειροπιαστό αποτέλεσμα και φυσικά χωρίς να καταλήγουμε στον απαραίτητο σχεδιασμό και τη χάραξη στρατηγικής για το μέλλον της χώρας.

Θεωρητικά και πάλι, θα πρέπει να έχουμε πλέον διδαχθεί όλοι απ’ τα πολλά και τεράστια λάθη μας, συνολικά ως κοινωνία, σε όποια πλευρά της κάλπης και των εδράνων της βουλής, μέσα κι έξω απ‘ αυτήν κι αν βρισκόμαστε. Ειδικά με τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις που μόνο πρόκληση, ανικανότητα κι επικίνδυνες πρακτικές έχουν αναδείξει, οδηγώντας τη χώρα πίσω στον δρόμο που θα μπορούσε, κατά κοινή ομολογία, να είχε βγει, αν το πολιτικό προσωπικό που την κυβερνά σήμερα, έδειχνε αυτοσυγκράτηση στη διεκδίκηση της εξουσίας και φυσικά δεν είχε τις αυταπάτες που παραδέχθηκε ότι έτρεφε ως αντιπολίτευση, για την πραγματική κατάσταση της οικονομίας.

Απογυμνωμένοι όλοι οι πολιτικοί σχηματισμού πλέον, με τους πολίτες να γνωρίζουν περισσότερα πράγματα από κάθε άλλη φορά, για τα οικονομικά και τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που προτείνονται ώστε να επέλθει ισορροπία κι ανάπτυξη στη χώρα, έφτασε επιτέλους η ιστορική εκείνη στιγμή που όλοι μαζί, πρέπει να πάρουμε σημαντικές αποφάσεις για το παρόν και κυρίως για το μέλλον της πατρίδας μας.

Δεν χρειαζόμαστε «αντίμετρα», αλλά μία κυβέρνηση να κυβερνά…

Kατά την ομιλία του στη Βουλή, την περασμένη Παρασκευή, ο πρωθυπουργός περιέκλεισε άθελά του σε μία φράση τον λόγο που η Ελλάδα δεν μπορεί να ανακάμψει από την κρίση:

«…Τόσο λοιπόν τα μέτρα επιβάρυνσης από διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα προτείνουν οι θεσμοί, όσο και τα μέτρα ελάφρυνσης που θα προτείνει η ελληνική κυβέρνηση θα ψηφιστούν ταυτόχρονα…»

Εδώ, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι έχουμε μία κυβέρνηση που δεν πρόκειται ποτέ να αναλάβει την ιδιοκτησία του προγράμματος.

Πρώτον, στη Βουλή των Ελλήνων δεν ψηφίζονται μέτρα που προτείνονται αλλά μέτρα που συμφωνούνται. Δεύτερον, δεν υπάρχουν μέτρα επιβάρυνσης και μέτρα ελάφρυνσης και σίγουρα δεν υπάρχουν «καλοί» και «κακοί».

Υπάρχουν μέτρα που λαμβάνονται για τη διάσωση της χώρας. Αυτό που «επιβαρύνει» τώρα, ίσως να «ελαφρύνει» αργότερα. Επίσης, υπάρχουν μέτρα αποτελεσματικά και μη –σε κάθε περίπτωση η εφαρμογή τους θα δείξει– όλα όμως είναι μέρος ενός προγράμματος που έχει καταρτιστεί στη βάση της πολυπόθητης ανάκαμψης.

Αν η κυβέρνηση θεωρεί ότι το πρόγραμμα δεν εξυπηρετεί αυτό το σκοπό, οφείλει να το απορρίψει ως απαράδεκτο.

Αν, δε, αισθάνεται την ανάγκη να εκφράσει την απέχθειά της για κάποια από αυτά (ας πούμε για ιδεολογικούς λόγους), καλύτερα είναι να μην το κάνει γιατί δυσχεραίνει την εφαρμογή τους και, αν δυσχεραίνει την εφαρμογή των μέτρων που η ίδια αυτή κυβέρνηση ψήφισε, τότε οφείλει να παραιτηθεί. Είναι τόσο απλό.

Χαμένοι στην μεταρρύθμιση…

Γράφουν οι: Δρ. Βλάδος Χάρης, Δρ. Κορώνης Επαμεινώνδας

Αν υπάρχει ένας όρος που έχει υποστεί βαθιά κακοποίηση στην χώρα των «φλου ορισμών», είναι η έννοια της μεταρρύθμισης. Έχουμε φτάσει πλέον στο σημείο να βαφτίζονται και να αναβαπτίζονται ως μεταρρυθμιστικές προτάσεις τα εισπρακτικά μέτρα, οι αλλαγές αντικειμενικών αξιών και η στελέχωση οργανισμών. Και όχι οι ουσιώδεις παρεμβάσεις που αναδομούν, ανανεώνουν και αναπροσανατολίζουν το κοινωνικοοικονομικό μας σύστημα. Στην δε κακοποίηση του όρου και της σημασίας του συμμετέχουν πλέον και οι ξένοι θεσμοί και εμπειρογνώμονες.

Ο μέσος Έλληνας έχει συνδέσει την μεταρρύθμιση με την «ανάλγητη» καταπολέμηση της διαφθοράς, την πολιτική αλλαγή, την εκταμίευση δόσεων από το ΔΝΤ ή τις τροποποιήσεις στον υπολογισμό των φόρων. Στο συλλογικό υποσυνείδητο μια μεταρρύθμιση είναι το κακό σενάριο, η κακή αλλαγή, η «επιβολή των μοχθηρών». Η λέξη ταυτίζεται επίσης αβίαστα και εύκολα, από επισήμους και ασήμους, είτε με απλές λειτουργικές παρεμβάσεις είτε με μια απρόσωπη, γενική και ασπόνδυλη διαδικασία αλλαγών. Αν το δούμε και λιγάκι βαθύτερα, ίσως και να μην φταίμε απόλυτα, καθώς αυτό μας λένε «όλοι» ότι είναι τόσα χρόνια οι περιβόητες «μεταρρυθμίσεις». Φυσικά, παρακάμπτουμε την ουσία: Το γεγονός δηλαδή ότι οι μεταρρυθμίσεις αφορούν βαθιές τομές στην οργάνωση και λειτουργία των θεσμών. Πως είναι πρωτίστως εφαρμογή δύσκολων στρατηγικών επιλογών και επίπονων αλλαγών και αναδιαρθρώσεων, με απώτερους μακροπρόθεσμους στόχους και όχι διαχειριστικές ασπιρίνες για τον κατευνασμό του προεκλογικού πυρετού ή πολιτικές καραμέλες για την ανακούφιση του διεκδικητικού λαιμού των ψηφοφόρων.

Σε μια προσπάθεια εξόδου από μια κρίση, η γενικόλογη και αφηρημένη χρήση του όρου «μεταρρύθμιση» υποβαθμίζει τον διάλογο για τις αναγκαίες αλλαγές καθώς με αυτόν τον τρόπο απλώς αναπαράγουμε τον μεταρρυθμιστικό αστιγματισμό της κοινωνίας μας. Ένα κλασικό παράδειγμα του είδους στα καθ’ ημάς είναι οι ιδιωτικοποιήσεις, οι οποίες εντάσσονται στις «αναγκαίες μεταρρυθμίσεις». Αυτές όμως, όπως συνήθως γίνονται εδώ, δεν εξυπηρετούν τίποτα στην αντιμετώπιση της κρίσης μας, εκτός ίσως από την κάλυψη κάποιων βραχύπνοων ταμειακών αναγκών. Το ζήτημα δεν είναι ποιος θα διαχειρίζεται τα αεροδρόμια, η μεταβίβαση τους από το ένα μονοπώλιο σε ένα άλλο, αλλά η εύρυθμη λειτουργία τους σε ένα ορθολογικό πλαίσιο νόμων και μηχανισμών, που θα αυξάνει τον ανταγωνισμό και θα εκβάλλει σε συγκεκριμένα οφέλη για τον καταναλωτή-πολίτη.

Επανεκκίνηση χωρίς αποταμίευση

Η συζήτηση γύρω από το ασφαλιστικό δυστυχώς σταμάτησε με την “αναδιάρθρωση” Κατρούγκαλου και μετασχηματίστηκε σε μόνιμη γκρίνια λόγο της πλήρους ανεπάρκειας της τελευταίας. Το ασφαλιστικό σύστημα στην Ελλάδα χρεοκόπησε πολύ πριν το 2009. Για την ακρίβεια το ασφαλιστικό θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως ήταν η γενεσιουργός αιτία της καθολικής χρεοκοπίας της χώρας.

Είναι άξιο απορίας πως τα κόμματα μέσα στην ανευθυνότητα, τον λαϊκισμό και το μικροπολιτικό συμφέρον ακόμη και σήμερα δεν αποκαλύπτουν την σκληρή αλήθεια και δεν επισημαίνουν το αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί. Όσο κανείς δεν αναδεικνύει το μέγεθος του αδιεξόδου, τόσο η Ελλάδα θα υποχωρεί σε ανταγωνιστικότητα και θα βυθίζεται στην φτώχεια.

Μια κοινωνία που ποτέ δεν έμαθε την αλήθεια, γαλουχήθηκε με την εντύπωση της πλούσιας σύνταξης και πρέπει να συνειδητοποιήσει πως πολύ γρήγορα θα αναγκαστεί να ζει με μια πολύ πενιχρή ή και μηδενική σύνταξη για να γεράματα χωρίς κανένα κράτος πρόνοιας. Βλέπετε η σύνταξη στην “σοσιαλιστική” Ελλάδα (το ασφαλιστικό είναι κυρίως γέννημα θρέμμα ΠΑΣΟΚ) λειτουργούσε πολλές φορές με μεγάλες αδικίες και ως επίδομα πρόνοιας που πολύ απλά το ελληνικό κράτος αδυνατούσε να εκδώσει και να ελέγξει. Με την εξάλειψη αυτής όμως θα φανερωθεί και η γύμνια του δήθεν αριστερού κράτος πρόνοιας που πολύ απλά δεν είναι υπαρκτό ούτε στην πιο πρωτόλεια μορφή του.

Τα έθιμα της ανομίας

«Εντείνουν τις κινητοποιήσεις τους οι αγρότες».

Η είδηση που «έπαιξε» περισσότερο αυτή τη βδομάδα, δεν είναι είδηση. Δεν είναι καν ενημέρωση. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένα κλισέ, αλλά κάτι τέτοιο την υποτιμά.

Θα ήταν κλισέ, αν αρκούσε να γκουγκλάρετε τη λέξη «αγρότες», για να σας βγάλει την πρόταση αυτούσια και πολλάκις. Επειδή όμως είναι κάτι πολύ παραπάνω, βγαίνει εξίσου αυτούσια και πολλάκις, ακόμα κι αν γκουγκλάρετε τη λέξη «εντείνουν»!

Αν, δε, αναζητήσετε το «κινητοποιήσεις» στις εικόνες του Google, εννοείται πως η οθόνη σας θα γεμίσει τρακτέρ.

Είναι, λοιπόν, θεσμός πλέον. Δηλαδή, η «εντατικοποίηση» των κινητοποιήσεων είναι θεσμός. Η κινητοποίηση των αγροτών από μόνη της έχει τέτοιο ιστορικό βάθος και είναι τόσο αυτονόητη, που είναι ένα κανονικό έθιμο.

Σίγουρα δεν είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο με δυναμικές κινητοποιήσεις κοινωνικών ομάδων ούτε η μόνη που τις αντιμετωπίζει χαλαρά. Δεν είμαστε καν η μόνη χώρα που τις έχει δώσει κάποιου είδους εθιμικό χαρακτήρα.

Πρέπει να είμαστε, όμως, η μόνη χώρα που έχει δώσει στις πιο ακραίας μορφής κινητοποιήσεις και κοινωνικές αναταραχές τα χαρακτηριστικά εθνικής επετείου. Δεν είναι αορίστως «κάτι σαν» έθιμο. Είναι έθιμο, τελεία.

Όπως τα κόκκινα αυγά το Πάσχα.

Πιο κοντά στη δραχμή από ποτέ

«Εγώ νομίζω ότι θα πρέπει να γίνει μια συζήτηση επί της ουσίας πολιτική και εθνική που δεν έχει γίνει τα τελευταία επτά χρόνια. Και φυσικά πρέπει να ξεκινήσει η συζήτηση από τη Βουλή. Τα περασμένα χρόνια δαιμονοποιήθηκε μια κουβέντα, εγώ είχα πει ότι και επί δραχμής η Ελλάδα μεγαλούργησε…».

Τάδε έφη ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κυβερνώντος κόμματος.

Για μία κοινωνία που -ούσα διαχρονικά ακροάτρια ενός πολωτικού δημόσιου λόγου- έχει εκπαιδευτεί να αρκείται στην ετεροπροσδιοριστική πλευρά της πολιτικής, το ξεκάθαρο κοινοβουλευτικό δίπολο αριστερά-δεξιά μετατράπηκε, στα πρώτα στάδια της κρίσης, σε μνημόνιο-αντιμνημόνιο, κατόπιν σε Ευρώπη-Αντιευρώπη και οδεύει ολοταχώς προς ευρώ-δραχμή.

Για να γίνουμε λίγο πιο διευκρινιστικοί, στη Βουλή, όπου δεν νομοθετούμε απλώς, αλλά καθορίζουμε την κατεύθυνση του έθνους μας, ζήτημα δεν είναι πια το μνημόνιο, αφού υπεγράφη και από τους εκπροσώπους των «αγανακτισμένων»· ούτε η ευρωπαϊκή μας προοπτική, καθώς ο κοινοβουλευτικός φιλοευρωπαϊκός λόγος έχει ηττηθεί προ πολλού από τις κραυγές των αντιπάλων του και τα φοβικά σύνδρομα των φορέων του. Ζήτημα είναι -θα γίνει οσονούπω- το νόμισμα.

Το οποίο είναι μάλλον αναμενόμενο, καθώς, πρώτον, είναι το επόμενο υπαρξιακού χαρακτήρα δίλημμα που αναδύεται φυσιολογικά μετά την εμπέδωση του αντιευρωπαϊσμού μας και, δεύτερον, η πραγματικότητα φωνάζει ότι κάτι πρέπει να αλλάξει, τη στιγμή που έχουμε αποφασίσει πως δεν θα αλλάξουμε τίποτα από το κράτος ή τους εαυτούς μας. Οπότε, έμεινε το νόμισμα.

Δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις

Μετά την μεταπολίτευση ένα νέο είδος πολίτη επικράτησε στην κοινωνία μας: ο πολίτης που έχει δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις, αυτός που συναντάς καθημερινά με το που θα βγεις από την πόρτα του σπιτιού σου. Είναι εκείνος που θα πετάξει το πλαστικό μπουκάλι από το παράθυρο του αυτοκινήτου του, γιατί ο οδοκαθαριστής θα το μαζέψει, θα παρκάρει το αυτοκίνητο του πάνω στην ράμπα για τα αναπηρικά αμαξίδια, θα παραβιάσει την σειρά αναμονής στην εφορία, θα έχει τη μουσική στην διαπασών σε ώρες κοινής ησυχίας, γενικά είναι αυτός που αποκαλούμε «παρτάκια» και πού δεν τον ενδιαφέρει τίποτε άλλο πέρα από τον εαυτό του και όσα κλείνουν τα ντουβάρια του σπιτιού του.

Είναι ο ίδιος πού σαν υπάλληλος θα κοιτάξει να λουφάρει εις βάρος των συναδέλφων του, που θα κλέψει την εφορία εις βάρος των συμπολιτών του, θα μπλοκάρει την κυκλοφορία όταν απεργεί -γιατί είναι δικαίωμα του- και θα διεκδικεί δικαιώματα εις βάρος του κοινωνικού συνόλου γιατί έχει ισχυρό συνδικαλιστικό όργανο.

Στην δημιουργία αυτού του φαινομένου συνετέλεσαν πολλοί παράγοντες με πρώτον αυτόν της οικογένειας. Ο ερχομός στην οικογένεια ενός παιδιού σημαίνει ότι όλα προσαρμόζονται στις ανάγκες του. Το νέο μέλος της οικογένειας γίνεται αμέσως και ο απόλυτος άρχοντας, δεν εντάσσεται στις αρχές και τις συνθήκες της, αντίθετα η οικογένεια προσαρμόζεται στις πιο ακραίες επιθυμίες του. Πηγαίνοντας στο σχολείο αυτό που πρωτίστως θα έπρεπε να μάθει είναι η πειθαρχία, όμως βάσει της νέας παιδαγωγικής, η πειθαρχία είναι αντίθετη στην ανάπτυξη της προσωπικότητας. Έτσι ο μαθητής μπορεί να κάνει κατάληψη του σχολείου (δημόσιας περιουσίας). Να προκαλέσει καταστροφές και να μην τιμωρηθεί για τίποτα. Αυτό το άτομο δεν ενηλικιώνεται στα 18 γιατί σε όλα αυτά τα χρόνια κανείς δεν το κατέστησε υπεύθυνο για τις πράξεις του.