Η απογοήτευση από την Κεντροαριστερά

Ο Μιχάλης Δεμερτζής είναι

Ιδρυτικό Μέλος και Τομεάρχης

Θέσεων της ΕΥΜΕΣΥΝ

Ενώ διάγουμε τον τρίτο χρόνο ζωής μίας κυβέρνησης με έντονα χαρακτηριστικά εθνικολαϊκισμού και η ανάγκη για σοβαρές και ουσιώδεις πολιτικές προτάσεις μεγαλώνει εκθετικά, η προσφάτως ενισχυμένη αρχηγός της Κεντροαριστεράς έκανε την εξής δήλωση:

«Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι ο κ. Τσίπρας κυβερνά με μια ακροδεξιά απόφυση και υλοποιεί τις πιο συντηρητικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές που του επέβαλαν οι συντηρητικοί κύκλοι της Ευρώπης ακριβώς γιατί είχε πλήρη αδυναμία να διαπραγματευθεί σωστά με ένα τεκμηριωμένο σχέδιο.»

Δεν πρόκειται για μία τυχαία δήλωση. Πρόκειται για τα πρώτα λόγια της αρχηγού μετά τις πετυχημένες εκλογές του νέου φορέα, άρα και για ξεκάθαρες κατευθυντήριες γραμμές ως προς τον τρόπο που θα πολιτευθεί η Κεντροαριστερά.

Ως εκ τούτου, πρόκειται και για μεγάλη απογοήτευση.

Ενώ η χώρα χρειάζεται ένα διευρυμένο μέτωπο λογικής απέναντι στον παραλογισμό που γεννά η σύμπραξη του κομματισμού με τον λαϊκισμό, η Κεντροαριστερά στην Ελλάδα δυσκολεύεται να καταλάβει τι είναι νεοφιλελευθερισμός και τι είδους αλλαγές θα ωφελήσουν τον τόπο, έστω σε ένα γενικό πλαίσιο.

Ξανά ακούσαμε ότι οι εχθροί μας είναι κάποιοι κύκλοι κάπου στα ξένα και ότι τα προβλήματά μας θα τα λύσει πιο αποτελεσματικά μία ακόμα διαπραγμάτευση από ό,τι μία έστω μεταρρύθμιση.

Γιατί, οι ψηφίσεις δυσάρεστων νόμων στο Κοινοβούλιο δεν είναι μεταρρύθμιση, πρέπει κάποτε να το καταλάβουμε αυτό, αλλά πώς θα το καταλάβουμε, αν δεν το καταλαβαίνουν και οι- σοβαροί υποτίθεται- πολιτικοί μας;

Επίσης, οι πραγματικές αλλαγές που ζούμε- οι δυσβάσταχτοι φόροι, οι αυξήσεις των εισφορών, η συνύπαρξη των χαμηλών μισθών με τις υψηλές τιμές, η μεγέθυνση της μαύρης αγοράς, η ίδια η ύφεση- είναι αποτέλεσμα νεοφιλελευθερισμού με τον ίδιο τρόπο που η παχυσαρκία είναι αποτέλεσμα της έντονης άσκησης.

Το να κάνει κάποιος πολιτικός στην Ελλάδα μία δήλωση λες και έχουμε πρωθυπουργό την Μ. Θάτσερ, μπορεί να έχει κάποιο αποτέλεσμα ψηφοθηρικά, αλλά, χωρίς περιστροφές, κάνει κακό στη χώρα.

Έχουμε ξαναπεί ότι αν δεν συγκλίνουν οι υγιείς, μεταρρυθμιστικές δυνάμεις του τόπου σε ένα ενιαίο ρεύμα, δεν θα εκφραστεί επαρκώς ποτέ το πάγιο αίτημα για ένα διαφορετικό και καλύτερο αύριο. Για να συμβεί αυτό, πρέπει να υπάρχει και το πεδίο για τη σύγκλιση. Εάν μετά από οκτώ χρόνια μνημονίων, ο λαϊκισμός επικρατεί τόσο εξόφθαλμα και στον (υπό διαμόρφωση) «τρίτο πόλο» της εγχώριας πολιτικής, το πεδίο είναι ελάχιστο και η δυναμική για αλλαγή γίνεται δυναμική για παρακμή.

Η ειρωνεία σε όλα αυτά είναι πως ο εν λόγω φορέας ονομάζει εαυτόν «προοδευτική παράταξη». Πρόοδος είναι πολλά πράγματα, αλλά σίγουρα όχι το αναμάσημα της αντιευρωπαϊκής ρητορικής.

Για να μην παρεξηγηθούμε, η Ελλάδα χρειάζεται την Κεντροαριστερά. Όχι έτσι όμως.

Χρειάζεται μία σοβαρή εναλλακτική πρόταση ανάμεσα στα δύο κόμματα που ερίζουν για την εξουσία, πάντα με το βλέμμα στην Ευρώπη, γιατί είναι σχεδόν βέβαιο ότι χωρίς συναίνεση, χωρίς ευρείες πολιτικές συνεργασίες, δεν πρόκειται να βγούμε από την κρίση. Όχι σαν κανονικό κράτος τουλάχιστον…

Έξοδος από τα μνημόνια ή από την πραγματικότητα;

Ο Μιχάλης Δεμερτζής είναι

Ιδρυτικό Μέλος και Τομεάρχης

Θέσεων της ΕΥΜΕΣΥΝ

Η ελληνική κυβέρνηση, δύο και πλέον χρόνια αφότου συνθηκολόγησε με τους ξένους, έχει μπει πια για τα καλά στην ευρωπαϊκή γραμμή. Νομοθετεί μνημονιακές επιταγές, δεν τσακώνεται με τους εταίρους όπως παλιά και βρίσκεται σε τροχιά πλεονασμάτων.

Το Grexit, συνεπακόλουθα, φαίνεται να είναι μακριά και ο Πρωθυπουργός διαλαλεί την έξοδο από τα μνημόνια, ενώ οι υπουργοί του βλέπουν ήδη ανάπτυξη.

Στο μεταξύ, αν και η κοινωνία βρίσκεται επί του παρόντος σε μία κατάσταση σχετικής ηρεμίας, υπάρχει και μία άλλη διάσταση στα πράγματα, που λέει πως η οικονομία έχει τα χάλια της και η δημοκρατία μας υπολειτουργεί με προοπτική μόνο να χειροτερεύσει, από την εν εξελίξει θεσμική παρακμή που προκαλούν ο συγκεντρωτισμός της κυβέρνησης και η διάχυτη ανομία.

Ποια από τις δύο «πραγματικότητες» ισχύει, φαίνεται από τα νέα που έρχονται από τον τομέα των επενδύσεων, τα πάρτι των αντιεξουσιαστών στους αθηναϊκούς δρόμους και την ανυπόφορη καθημερινότητα των ζευγαριών ασθενής-νοσοκομείο, φοιτητής-πανεπιστήμιο, φορολογούμενος-εφορία, πολίτης-δημόσιο.

Σε κάθε περίπτωση, ακόμα κι αν τα πράγματα δεν είναι εντελώς μαύρα, έχουμε πολύ δρόμο ακόμα για να ξεμπλέξουμε από την κρίση.

Το πρόβλημά μας όμως δεν είναι ο δρόμος. Είναι η άρνησή μας να τον περπατήσουμε.

Ατελέσφορο κυνήγι δεξιοτήτων

Για το ασφαλιστικό πρόβλημα της Ελλάδας έχουν γραφτεί χιλιάδες άρθρα και έχουν γίνει άλλες τόσες συζητήσεις στην TV. Λίγο πολύ όλοι γνωρίζουν πως είναι σημαντικό πρόβλημα και ειδικοί το αναγάγουν ως το μείζον της Ελλάδας σήμερα. Χωρίς την λύση αυτού δύσκολα θα ανασάνει η οικονομία.

Το ίδιο για το δημοσιονομικό, τα ληξιπρόθεσμα χρέη, τα κόκκινα δάνεια, την έλλειψη ανταγωνιστικότητας κα. Ακόμη και το θέμα της μετανάστευσης επιστημόνων έχει βρει τον δρόμο του στην δημόσια συζήτηση.

Όλα θεωρήθηκαν "ωρολογιακές βόμβες" και όλες συνέβαλαν στην συνεχόμενη ύφεση των δέκα ετών που καμία άλλη χώρα δεν έχει βιώσει στην σύγχρονη ιστορία. Υπάρχει όμως και μία πολύ καλά κρυμμένη όπου κανείς δεν συζητά. Δεν είναι ιδιαίτερα καινούρια ούτε και πασιφανής ακόμη και για τον υποψιασμένο. Είναι μια βόμβα η οποία είναι φανερή μόνο στην πιάτσα της παραγωγικής διαδικασίας αλλά τόσο επικίνδυνη που θα κατεδαφίσει συθέμελα την οικονομία της Ελλάδος και φαντάζει ιδιαίτερα δυσεπίλυτη στο μέλλον.

Η έλλειψη τεχνικού προσωπικού με δεξιότητες είναι πλέον σχεδόν καθολική. Η συνεχής μείωση του, σε όλα τα επίπεδα και επαγγέλματα είναι δυσαναπλήρωτο κενό.

Καθεστώς ή αυταπάτη;

Η εκδήλωση της αφίσας, ναι είναι πραγματική το έτος 2017 στην Ελλάδα. "Θα ακολουθήσουν τοποθετήσεις που θα εντοπίζουν κοινά στοιχεία του εξηλεκτρισμού στην ΕΣΣΔ και στη συμβολή της ΔΕΗ στην ανάπτυξη του τόπου μας, κυρίως με την καθοριστική συμμετοχή των εργαζόμενων".

Απερίγραπτα πράγματα ζούμε με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, πράγματα τα οποία 2-3 χρόνια πριν ήταν αδιανόητα για τον μέσο Έλληνα πολίτη. Που υπήρχαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι τα προηγούμενα χρόνια; Πως δεν υπάρχει καμία αντίδραση από την κοινωνία με όλα αυτά;

Καταρχήν για να υπάρχει αντίδραση όπως υπήρχε με τις προηγούμενες κυβερνήσεις χρειάζεται ο έλεγχος του μηχανισμού των "μπαχαλάκηδων", των συνδικαλιστικών οργανώσεων και των κρατικών υπαλλήλων. Ο ΣΥΡΙΖΑ εγκολπώνει με παραδειγματική πειθαρχία και τους τρεις αυτούς παράγοντες χρηματοδοτώντας τους και διατηρώντας ανέπαφες τις εξουσίες τους. Ποιος επομένως θα αντιδράσει κατά των κυβερνητικών χειρισμών ή εξαγγελιών; Δυστυχώς η πολιτική απάθεια του νεοέλληνα και η αποφυγή ενασχόλησης με τα κοινά δεν έχει δημιουργήσει άλλους υγιείς μηχανισμούς που θα μπορούσαν να εναντιωθούν σε μια κυβέρνηση. Αυτό το γνωρίζουν πάρα πολύ καλά οι κυβερνώντες μην ξεγελιέστε.

Ο Μακιαβέλι στον ηγεμόνα έγραψε πως ένας ηγέτης δεν χρειάζεται να τιμά τον λόγο του. Το ζούμε καθημερινά και μάλιστα μας έχει γίνει πλέον συνήθεια και δεν μας ενοχλεί. Έχουμε συμβιβαστεί με το θηρίο.