Οκτώ χρόνια φαγούρα…

Ο Μιχάλης Δεμερτζής είναι
Ιδρυτικό Μέλος και Τομεάρχης
Θέσεων της ΕΥΜΕΣΥΝ

Ένα χρόνο πριν, κάνοντας μία αδρομερή σύγκριση της χώρας μας με άλλες οικονομίες, γράφαμε ότι ενώ αλλού προσπαθούν με σχεδόν σκανδαλώδη κίνητρα να αυξήσουν τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις για να κρατήσουν το εισόδημα εντός συνόρων, εδώ τις έχουμε ήδη αλλά προσπαθούμε να τις στραγγαλίσουμε, ότι ενώ δεν είμαστε το μόνο ευρωπαϊκό κράτος με μεγάλο δημόσιο τομέα, είμαστε το μόνο που τον λειτουργούμε εντελώς αντίθετα με τους νόμους της αγοράς και ότι σε όλο τον σύγχρονο κόσμο οι ιδιωτικοποιήσεις θεωρούνται αυτονόητες εφόσον εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, ενώ εδώ θεωρούνται επί της αρχής απαράδεκτες.
(«Επτά χρόνια φαγούρα…», 05/12/2016: http://eumesin.blogspot.gr/2016/12/blog-post_5.html)

Ένα χρόνο μετά, το μόνο που φαίνεται να άλλαξε είναι ότι κλείνουμε τις αξιολογήσεις πιο γρήγορα. Όχι ότι αυτό είναι αμελητέο- η ανασφάλεια που προκαλεί η εκκρεμότητα των αξιολογήσεων βλάπτει σοβαρά την αγορά- αλλά στα αλήθεια δεν έχει καμία σημασία τι συμφωνούμε ή τι νομοθετούμε (που, όπως προκύπτει και από τα «πηγαινέλα» τής τροπολογίας για τις απεργίες, δεν είναι ακριβώς αυτό που συμφωνούμε), αν δεν πρόκειται να το εφαρμόσουμε.

Το συμπέρασμα που βγαίνει, λοιπόν, είναι το ίδιο με το περσινό· ότι τόσα χρόνια κρίσης δεν είναι αρκετά για την ελληνική κοινωνία ώστε να δει κατάματα τα προβλήματά της και να αντιμετωπίσει τα προαναφερόμενα τρία βασικότατα ζητήματα- επιχειρηματικό περιβάλλον, ιδιωτικοποιήσεις, δημόσιος τομέας.

Και με την παρούσα κυβέρνηση να εκπροσωπεί επάξια αυτή την εθελοτυφλία, είναι σχεδόν βέβαιο ότι του χρόνου τέτοιο καιρό θα γράφουμε το άρθρο «Εννιά χρόνια φαγούρα…».

Λίγο πιο συγκεκριμένα, στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, και φέτος, αντί να μετράμε ελαφρύνσεις μετράμε λουκέτα. Τον περασμένο Σεπτέμβριο η Γενική Συνομοσπονδία Επαγγελματιών Βιοτεχνών Εμπόρων Ελλάδας επισήμανε τα προβλήματα, με βάση στοιχεία που αφορούν στο πρώτο εξάμηνο του έτους, προειδοποιώντας για επιδείνωση κατά το δεύτερο:

Ιδιωτική επιχειρηματικότητα και έξοδος από την κρίση: τα 6 κεντρικά σημεία

Ο Χάρης Βλάδος διδάσκει στο
Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
ενώ διατελεί Πρόεδρος της προσωρινής
Διοικούσας της Ευρωπαϊκής
Μεταρρυθμιστικής Σύνθεσης

Η ανάλυση της παρούσας κρίσης της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας φαίνεται πως στις περισσότερες προσεγγίσεις της συνεχίζει να εξαντλείται -και, δυστυχώς, να καθηλώνεται, ακόμη κι έως σήμερα- στη λογική των συγκυριακών, πυροσβεστικών «λύσεων».

Παράλληλα, η αδιάλειπτα αγχώδης και «οριακή» αντιμετώπιση των μακροοικονομικών ανισορροπιών φαίνεται πως, δυστυχώς, θέτει διαρκώς σε δεύτερη μοίρα, στην οπτική της οικονομικής πολιτικής της χώρας, τις σημαντικότερες, τις πλέον κρίσιμες διαστάσεις για τη δομική και μακρόπνοη αντιμετώπιση της κρίσης του κοινωνικο-οικονομικού μας συστήματος.

Συγκεκριμένα, στην άρθρωση της πολιτικής εξόδου από την κρίση, έως σήμερα, φαίνεται να αποδίδεται στην πράξη ελάχιστη βαρύτητα στη μικρο-οικονομική (επιχειρηματική) και μεσο-οικονομική (κλαδική, περιφερειακή και τοπική) πτυχή της ύφεσης που βιώνουμε. Σαν να μας απασχολεί αποκλειστικά το να κρατήσουμε τον «ασθενή» (την ελληνική οικονομία) στη ζωή με αποσπασματικές και βραχύπνοες προσπάθειες (αύξηση της φορολογίας, οριζόντιες επιβαρύνσεις, χαράτσια) παραμελώντας συστηματικά -και συχνά επιβαρύνοντας ακόμα- τις επιμέρους οργανικές (κλαδικές και περιφερειακές) και κυτταρικές (επιχειρηματικές) λειτουργίες του. Μα κάτι τέτοιο, εύκολα γίνεται κατανοητό στη μεταφορά μας, δεν μπορεί επ’ ουδενί να οδηγήσει στη γρήγορη έξοδο από την «εντατική». Απλά, κρατά τεχνητά τον ασθενή στη ζωή αδυνατίζοντας, όμως, κλιμακωτά τη συνολική φυσιολογική του κατάσταση και, μαζί, όλες τις προοπτικές ταχείας αποκατάστασης της υγείας του.

Κι όμως, κυρίως στην εστίαση επί αυτών των δύο διαστάσεων (μικρο- και μεσο-οικονομικό επίπεδο) βρίσκεται η αναγκαία βάση για οποιαδήποτε βιώσιμη έξοδο από το σκοτεινό τούνελ που διερχόμαστε. Και μέσα από την επαναπροσέγγιση αυτών των δύο επιπέδων ανάλυσης της οικονομίας μας πρέπει να έρθει, επιτέλους, στο επίκεντρο των συζητήσεών μας το πολυσύνθετο πρόβλημα της αστάθειας, της ρευστότητας, της ατονίας και της αποτρεπτικότητας του επενδυτικού περιβάλλοντος στη χώρα μας. Τελικά, από αυτήν τη δομική ανεπάρκεια του επιχειρηματικού περιβάλλοντος στη χώρα μας προκύπτει, αναπαράγεται και θα αναπαράγεται η τραγικά διογκούμενη ανεργία και η μέγγενη των χαμηλών εισοδημάτων: εδώ βρίσκεται η καρδιά του προβλήματός μας.

Επενδυτική ελκυστικότητα

Κάθε ουσιώδης προσπάθεια με σκοπό το άνοιγμα ενός νέου μονοπατιού ανάπτυξης για την οικονομία μας απαιτεί -και χωρίς καμιά δυνατότητα αναβολής πλέον- τη δραστική ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, της καινοτομίας, της εξωστρέφειας και της επενδυτικής ελκυστικότητας του παραγωγικού ιστού της χώρας μας. Κι ο διογκούμενος εφιάλτης της ανεργίας μπορεί να ξεπεραστεί διατηρήσιμα και σε μακρόχρονο ορίζοντα μονάχα μέσα σε μια οικονομία που θα διαθέτει ιδιωτικές επιχειρήσεις με ισχυρή προσαρμοστικότητα, επιχειρήσεις οι οποίες θα τολμούν και θα καταφέρνουν να καινοτομούν και να αλλάζουν αποτελεσματικά, αλλά και μιας κοινωνίας εργαζομένων οι οποίοι θα προσφέρουν το προϊόν της εργασίας τους σε όρους υψηλής ποιότητας και ικανοποιητικών αμοιβών.

Στον πυρήνα της προβληματικής της «εξόδου από την κρίση» βρίσκεται αναπότρεπτα το «στοίχημα» της δραστικής ελάφρυνσης από βάρη, της προάσπισης και της καλλιέργειας της υγιούς και προσαρμοστικής ιδιωτικής επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα.

Η κοινωνική πληγή της ανεργίας θα μπορέσει να ξεπεραστεί διατηρήσιμα μονάχα μέσα σε μια οικονομία που θα διαθέτει ικανές και «επιθετικές» ιδιωτικές επιχειρήσεις, επιχειρήσεις που θα μπορούν να παράγουν, να επιβιώνουν, να κερδίζουν και να αναπτύσσονται, μέσα στον σύγχρονο, σκληρό παγκόσμιο ανταγωνισμό. Και χωρίς τη σύσταση μια συνολικής προοπτικής για την ανάπτυξη υγιών ιδιωτικών επιχειρήσεων «νέας γενιάς», η εργασία στη χώρα μας θα καθίσταται όλο και πιο ανασφαλής, όλο και πιο απεμπλουτισμένη, όλο και πιο κακοπληρωμένη.

Τα κρίσιμα θέματα που οφείλουν να αποτελέσουν το «νέο κέντρο» των αναζητήσεών μας ως κοινωνία, για τη διατηρήσιμη έξοδο από την κρίση και την πραγματική διασφάλιση της εργασίας στη χώρα μας, συνοψίζονται στα 6 ακόλουθα:

Η απογοήτευση από την Κεντροαριστερά

Ο Μιχάλης Δεμερτζής είναι

Ιδρυτικό Μέλος και Τομεάρχης

Θέσεων της ΕΥΜΕΣΥΝ

Ενώ διάγουμε τον τρίτο χρόνο ζωής μίας κυβέρνησης με έντονα χαρακτηριστικά εθνικολαϊκισμού και η ανάγκη για σοβαρές και ουσιώδεις πολιτικές προτάσεις μεγαλώνει εκθετικά, η προσφάτως ενισχυμένη αρχηγός της Κεντροαριστεράς έκανε την εξής δήλωση:

«Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι ο κ. Τσίπρας κυβερνά με μια ακροδεξιά απόφυση και υλοποιεί τις πιο συντηρητικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές που του επέβαλαν οι συντηρητικοί κύκλοι της Ευρώπης ακριβώς γιατί είχε πλήρη αδυναμία να διαπραγματευθεί σωστά με ένα τεκμηριωμένο σχέδιο.»

Δεν πρόκειται για μία τυχαία δήλωση. Πρόκειται για τα πρώτα λόγια της αρχηγού μετά τις πετυχημένες εκλογές του νέου φορέα, άρα και για ξεκάθαρες κατευθυντήριες γραμμές ως προς τον τρόπο που θα πολιτευθεί η Κεντροαριστερά.

Ως εκ τούτου, πρόκειται και για μεγάλη απογοήτευση.

Ενώ η χώρα χρειάζεται ένα διευρυμένο μέτωπο λογικής απέναντι στον παραλογισμό που γεννά η σύμπραξη του κομματισμού με τον λαϊκισμό, η Κεντροαριστερά στην Ελλάδα δυσκολεύεται να καταλάβει τι είναι νεοφιλελευθερισμός και τι είδους αλλαγές θα ωφελήσουν τον τόπο, έστω σε ένα γενικό πλαίσιο.

Ξανά ακούσαμε ότι οι εχθροί μας είναι κάποιοι κύκλοι κάπου στα ξένα και ότι τα προβλήματά μας θα τα λύσει πιο αποτελεσματικά μία ακόμα διαπραγμάτευση από ό,τι μία έστω μεταρρύθμιση.

Γιατί, οι ψηφίσεις δυσάρεστων νόμων στο Κοινοβούλιο δεν είναι μεταρρύθμιση, πρέπει κάποτε να το καταλάβουμε αυτό, αλλά πώς θα το καταλάβουμε, αν δεν το καταλαβαίνουν και οι- σοβαροί υποτίθεται- πολιτικοί μας;

Επίσης, οι πραγματικές αλλαγές που ζούμε- οι δυσβάσταχτοι φόροι, οι αυξήσεις των εισφορών, η συνύπαρξη των χαμηλών μισθών με τις υψηλές τιμές, η μεγέθυνση της μαύρης αγοράς, η ίδια η ύφεση- είναι αποτέλεσμα νεοφιλελευθερισμού με τον ίδιο τρόπο που η παχυσαρκία είναι αποτέλεσμα της έντονης άσκησης.

Το να κάνει κάποιος πολιτικός στην Ελλάδα μία δήλωση λες και έχουμε πρωθυπουργό την Μ. Θάτσερ, μπορεί να έχει κάποιο αποτέλεσμα ψηφοθηρικά, αλλά, χωρίς περιστροφές, κάνει κακό στη χώρα.

Έχουμε ξαναπεί ότι αν δεν συγκλίνουν οι υγιείς, μεταρρυθμιστικές δυνάμεις του τόπου σε ένα ενιαίο ρεύμα, δεν θα εκφραστεί επαρκώς ποτέ το πάγιο αίτημα για ένα διαφορετικό και καλύτερο αύριο. Για να συμβεί αυτό, πρέπει να υπάρχει και το πεδίο για τη σύγκλιση. Εάν μετά από οκτώ χρόνια μνημονίων, ο λαϊκισμός επικρατεί τόσο εξόφθαλμα και στον (υπό διαμόρφωση) «τρίτο πόλο» της εγχώριας πολιτικής, το πεδίο είναι ελάχιστο και η δυναμική για αλλαγή γίνεται δυναμική για παρακμή.

Η ειρωνεία σε όλα αυτά είναι πως ο εν λόγω φορέας ονομάζει εαυτόν «προοδευτική παράταξη». Πρόοδος είναι πολλά πράγματα, αλλά σίγουρα όχι το αναμάσημα της αντιευρωπαϊκής ρητορικής.

Για να μην παρεξηγηθούμε, η Ελλάδα χρειάζεται την Κεντροαριστερά. Όχι έτσι όμως.

Χρειάζεται μία σοβαρή εναλλακτική πρόταση ανάμεσα στα δύο κόμματα που ερίζουν για την εξουσία, πάντα με το βλέμμα στην Ευρώπη, γιατί είναι σχεδόν βέβαιο ότι χωρίς συναίνεση, χωρίς ευρείες πολιτικές συνεργασίες, δεν πρόκειται να βγούμε από την κρίση. Όχι σαν κανονικό κράτος τουλάχιστον…

Έξοδος από τα μνημόνια ή από την πραγματικότητα;

Ο Μιχάλης Δεμερτζής είναι

Ιδρυτικό Μέλος και Τομεάρχης

Θέσεων της ΕΥΜΕΣΥΝ

Η ελληνική κυβέρνηση, δύο και πλέον χρόνια αφότου συνθηκολόγησε με τους ξένους, έχει μπει πια για τα καλά στην ευρωπαϊκή γραμμή. Νομοθετεί μνημονιακές επιταγές, δεν τσακώνεται με τους εταίρους όπως παλιά και βρίσκεται σε τροχιά πλεονασμάτων.

Το Grexit, συνεπακόλουθα, φαίνεται να είναι μακριά και ο Πρωθυπουργός διαλαλεί την έξοδο από τα μνημόνια, ενώ οι υπουργοί του βλέπουν ήδη ανάπτυξη.

Στο μεταξύ, αν και η κοινωνία βρίσκεται επί του παρόντος σε μία κατάσταση σχετικής ηρεμίας, υπάρχει και μία άλλη διάσταση στα πράγματα, που λέει πως η οικονομία έχει τα χάλια της και η δημοκρατία μας υπολειτουργεί με προοπτική μόνο να χειροτερεύσει, από την εν εξελίξει θεσμική παρακμή που προκαλούν ο συγκεντρωτισμός της κυβέρνησης και η διάχυτη ανομία.

Ποια από τις δύο «πραγματικότητες» ισχύει, φαίνεται από τα νέα που έρχονται από τον τομέα των επενδύσεων, τα πάρτι των αντιεξουσιαστών στους αθηναϊκούς δρόμους και την ανυπόφορη καθημερινότητα των ζευγαριών ασθενής-νοσοκομείο, φοιτητής-πανεπιστήμιο, φορολογούμενος-εφορία, πολίτης-δημόσιο.

Σε κάθε περίπτωση, ακόμα κι αν τα πράγματα δεν είναι εντελώς μαύρα, έχουμε πολύ δρόμο ακόμα για να ξεμπλέξουμε από την κρίση.

Το πρόβλημά μας όμως δεν είναι ο δρόμος. Είναι η άρνησή μας να τον περπατήσουμε.

Ατελέσφορο κυνήγι δεξιοτήτων

Για το ασφαλιστικό πρόβλημα της Ελλάδας έχουν γραφτεί χιλιάδες άρθρα και έχουν γίνει άλλες τόσες συζητήσεις στην TV. Λίγο πολύ όλοι γνωρίζουν πως είναι σημαντικό πρόβλημα και ειδικοί το αναγάγουν ως το μείζον της Ελλάδας σήμερα. Χωρίς την λύση αυτού δύσκολα θα ανασάνει η οικονομία.

Το ίδιο για το δημοσιονομικό, τα ληξιπρόθεσμα χρέη, τα κόκκινα δάνεια, την έλλειψη ανταγωνιστικότητας κα. Ακόμη και το θέμα της μετανάστευσης επιστημόνων έχει βρει τον δρόμο του στην δημόσια συζήτηση.

Όλα θεωρήθηκαν "ωρολογιακές βόμβες" και όλες συνέβαλαν στην συνεχόμενη ύφεση των δέκα ετών που καμία άλλη χώρα δεν έχει βιώσει στην σύγχρονη ιστορία. Υπάρχει όμως και μία πολύ καλά κρυμμένη όπου κανείς δεν συζητά. Δεν είναι ιδιαίτερα καινούρια ούτε και πασιφανής ακόμη και για τον υποψιασμένο. Είναι μια βόμβα η οποία είναι φανερή μόνο στην πιάτσα της παραγωγικής διαδικασίας αλλά τόσο επικίνδυνη που θα κατεδαφίσει συθέμελα την οικονομία της Ελλάδος και φαντάζει ιδιαίτερα δυσεπίλυτη στο μέλλον.

Η έλλειψη τεχνικού προσωπικού με δεξιότητες είναι πλέον σχεδόν καθολική. Η συνεχής μείωση του, σε όλα τα επίπεδα και επαγγέλματα είναι δυσαναπλήρωτο κενό.

Καθεστώς ή αυταπάτη;

Η εκδήλωση της αφίσας, ναι είναι πραγματική το έτος 2017 στην Ελλάδα. "Θα ακολουθήσουν τοποθετήσεις που θα εντοπίζουν κοινά στοιχεία του εξηλεκτρισμού στην ΕΣΣΔ και στη συμβολή της ΔΕΗ στην ανάπτυξη του τόπου μας, κυρίως με την καθοριστική συμμετοχή των εργαζόμενων".

Απερίγραπτα πράγματα ζούμε με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, πράγματα τα οποία 2-3 χρόνια πριν ήταν αδιανόητα για τον μέσο Έλληνα πολίτη. Που υπήρχαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι τα προηγούμενα χρόνια; Πως δεν υπάρχει καμία αντίδραση από την κοινωνία με όλα αυτά;

Καταρχήν για να υπάρχει αντίδραση όπως υπήρχε με τις προηγούμενες κυβερνήσεις χρειάζεται ο έλεγχος του μηχανισμού των "μπαχαλάκηδων", των συνδικαλιστικών οργανώσεων και των κρατικών υπαλλήλων. Ο ΣΥΡΙΖΑ εγκολπώνει με παραδειγματική πειθαρχία και τους τρεις αυτούς παράγοντες χρηματοδοτώντας τους και διατηρώντας ανέπαφες τις εξουσίες τους. Ποιος επομένως θα αντιδράσει κατά των κυβερνητικών χειρισμών ή εξαγγελιών; Δυστυχώς η πολιτική απάθεια του νεοέλληνα και η αποφυγή ενασχόλησης με τα κοινά δεν έχει δημιουργήσει άλλους υγιείς μηχανισμούς που θα μπορούσαν να εναντιωθούν σε μια κυβέρνηση. Αυτό το γνωρίζουν πάρα πολύ καλά οι κυβερνώντες μην ξεγελιέστε.

Ο Μακιαβέλι στον ηγεμόνα έγραψε πως ένας ηγέτης δεν χρειάζεται να τιμά τον λόγο του. Το ζούμε καθημερινά και μάλιστα μας έχει γίνει πλέον συνήθεια και δεν μας ενοχλεί. Έχουμε συμβιβαστεί με το θηρίο.

Εκπαιδευτικοί και Παιδεία από τον προηγούμενο αιώνα

Ο Μιχάλης Δεμερτζής είναι

Ιδρυτικό Μέλος και Τομεάρχης

Θέσεων της ΕΥΜΕΣΥΝ

Πριν μερικές μέρες, η ΟΛΜΕ κάλεσε τις κατά τόπους ενώσεις των εκπαιδευτικών σε «αγώνα για την Παιδεία», δηλαδή, σε παραστάσεις και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Το πόση σημασία είχε αυτή η διαμαρτυρία για τους ίδιους, φαίνεται από το γεγονός ότι γινόταν, μαζί με την απαραίτητη στάση εργασίας βεβαίως, ημέρα Παρασκευή.
Σαν να λέμε, κλείσιμο των δρόμων από τους αγρότες, μήνα Ιανουάριο. Και να θες να ακούσεις τι έχουν να πουν, προδιατίθεσαι αρνητικά.
Στο ίδιο, γνώριμο σε σημείο παρεξηγήσεως, μήκος κύματος και τα κύρια αιτήματα:
«Καμία υποχρεωτική μετακίνηση εκπαιδευτικών-μαθητών», «Να καλυφθούν όλα τα κενά τώρα», «Μαζικοί μόνιμοι διορισμοί», «Κανένας μαθητής έξω από το Δημόσιο Σχολείο»…
Μόνο το «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» έλειπε.
Για να είμαστε δίκαιοι, υπήρχαν και πιο συγκεκριμένες αξιώσεις στην ανακοίνωση:
«Να εγκριθούν νέα τμήματα όπου υπάρχει αυξημένος αριθμός μαθητών και να μην μετακινηθούν μαθητές σε άλλες σχολικές μονάδες», «Να εγκριθούν όλες οι προτάσεις των σχολείων για τα τμήματα επιλογής της δεύτερης ξένης γλώσσας», «20 μαθητές στα τμήματα – 15 στις Ο. Π. – 10 στα εργαστήρια»…
Ας πούμε πως το δεύτερο κομμάτι, με τις συγκεκριμένες προτάσεις, εισακούεται. Λύθηκαν τα ζητήματα της ελληνικής παιδείας;
Χωρίς να θέλουμε να θίξουμε (ακόμα) το αγωνιστικό πνεύμα των εκπαιδευτικών, όταν έχεις στα χέρια σου το πολύ σοβαρό «όπλο» της διαμόρφωσης της νεολαίας, μάλλον βάζεις χαμηλά τον πήχυ χρησιμοποιώντας το απλά για να καθορίσεις πόσοι χωράνε σε κάθε τάξη. Εκτός κι αν το «Μαζικοί διορισμοί» είναι η πρώτη τους προτεραιότητα.
Το να ενδιαφέρονται περισσότερο για το, βαρύγδουπο μεν εντελώς κενό δε, «Κανένας μαθητής έξω από το Δημόσιο Σχολείο» είναι εξαιρετικά αμφίβολο, εκτός κι αν βρέθηκε άνθρωπος να απαγορεύσει σε μαθητή την είσοδο στο δημόσιο σχολείο…
Και, ας υποθέσουμε ότι η ΟΛΜΕ έχει ως μέλημά της την πρόσβαση όλων των μαθητών στη δωρεάν εκπαίδευση, όπως ισχυρίζεται.
Η ποιότητα δεν παίζει ρόλο;

Ανταγωνιστικότητα ή Θάνατος

Ο Δημήτριος Νταλαπέρας είναι
Ιδρυτικό Μέλος της Ευρωπαϊκής
Μεταρρυθμιστικής Σύνθεσης

Αρκετά συχνά από μικρές τεχνικές επιχειρήσεις ή βιοτεχνίες μου ζητούν αν γνωρίζω να τους βρω τεχνικούς με συγκεκριμένες δεξιότητες. Το τελευταίο διάστημα δεν μπόρεσα να εξυπηρετήσω κανέναν. Θα αναρωτηθεί κανείς, μα πως είναι δυνατόν στην Ελλάδα της κρίσης με τόση ανεργία να υπάρχει έλλειψη. Εύκολη απάντηση δεν υπάρχει και το πρόβλημα είναι αρκετά περίπλοκο.

Την εβδομάδα που πέρασε μου ζήτησαν αν γνωρίζω ηλεκτρολόγο απόφοιτο ΤΕΙ που να γνωρίζει το ΕPLAN (λογισμικό σχεδίασης ηλεκτρικών πινάκων) και να έχει βασικές γνώσεις αυτοματισμού με PLC (προγραμματιζόμενους λογικούς ελεγκτές). Οι περισσότεροι τεχνικοί που είχαν εργασθεί παλαιότερα στο εργαστήριό μας και που ήξεραν να σχεδιάζουν έχουν ήδη εργασία ή έχουν φύγει εκτός της χώρας. Οι χιλιάδες άνεργοι τεχνικοί απόφοιτοι των ΤΕΙ που δεν έχουν εργασθεί σε αντίστοιχες εταιρείες δεν ξέρουν, όχι να σχεδιάσουν, αλλά ούτε να διαβάζουν ηλεκτρικό σχέδιο. Τα προγράμματα σπουδών των τεχνικών σχολών που δεν καλύπτουν τις ανάγκες των επιχειρήσεων είναι ένα σημαντικό πρόβλημα. Αν όμως υπήρχε μεγάλη ζήτηση και οι επιχειρήσεις έδιναν καλούς μισθούς θα υπήρχε λύση. Εταιρείες με ταχύρυθμα σεμινάρια αλλά και οι νέοι μόνοι τους μέσω εφαρμογών του διαδικτύου θα έβρισκαν τρόπο να αποκτηθούν οι απαραίτητες δεξιότητες. Δυστυχώς όμως έχουμε λίγες παραγωγικές μονάδες συνήθως με πολλά οικονομικά προβλήματα και επιπλέον λόγω του ανώμαλου φορολογικού-ασφαλιστικού συστήματος δεν μπορούν να δώσουν υψηλούς μισθούς αναλογικά των προσόντων και των απαιτήσεων που ζητούν.

Χωρίς τράπεζες, με υπερφορολόγηση, με ξεπερασμένα εκπαιδευτικά προγράμματα και με επιχειρηματίες της αρπαχτής δεν θα δούμε Ανάπτυξη.

Υ.Γ. Η Γερμανία δεν έχει ελιές και δεν παράγει λάδι. Τα μηχανήματα decanter (φυγοκεντρικοί διαχωριστές) για τα ελαιοτριβεία εισάγονται κυρίως από την Γερμανία και πολλές φορές ακόμη και οι ηλεκτρικοί πίνακες αυτοματισμού έρχονται και συνδέονται από Γερμανούς τεχνικούς.

Η χώρα του δωρεάν

Η πλειοψηφία των συμπολιτών μας πιστεύει στον μεγαλύτερο βαθμό πως για την κατάσταση που βρισκόμαστε φταίει το πολιτικό προσωπικό. Ένα άλλο μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού ρίχνει τις ευθύνες στο πλήθος των κρατικών υπαλλήλων. Μια ακόμη μερίδα είναι σίγουροι πως φταίχτες είναι οι διάφοροι Μαρινάκηδες και Μπόμπολες τις Ελλάδας. Άλλοι, κάποια αόρατα ξένα συμφέροντα. Είμαι σίγουρος πως θα βρούμε και μερικούς που καταλογίζουν ευθύνες και στους κορμοράνους...

Μα σχεδόν κανείς δεν αναλογίζει ευθύνες στο προσωπικό επίπεδο. Ποτέ δεν φταίμε εμείς για οτιδήποτε συμβαίνει. Στην άκρη της γλώσσας μας έχουμε πάντα κάποιον τρίτο φταίχτη για όλες τις συμφορές. Το ανύπαρκτο κράτος έχει εδώ την τιμητική του χωρίς ωστόσο να αντιλαμβανόμαστε πως ο κάθε πολίτης, είναι το κράτος. Οι πολιτικοί είναι αιρετοί. Οι ίδιοι τους ανεβάζουμε στην εξουσία χωρίς πολλές αναζητήσεις και μελέτη πριν την απόφασή μας. Μετά ξαφνικά πέφτουμε από τα σύννεφα γιατί δεν πράττουν σύμφωνα με τα συμφέροντά μας. Αλλά μήπως η πλειοψηφία δεν γνωρίζει ποια είναι τα συμφέροντά της;

Έστω ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια την άλλη βδομάδα…

Ο Μιχάλης Δεμερτζής είναι
Ιδρυτικό Μέλος και Τομεάρχης
Θέσεων της ΕΥΜΕΣΥΝ

Ας πούμε ότι γίνεται κάτι ανεξήγητο, ένα θαύμα, και αρχίζουμε να πιστεύουμε κάθε λέξη του πρωθυπουργού- του συγκεκριμένου, όχι του θεσμού γενικότερα. Τον ακούμε, λοιπόν, και αμέσως θεωρούμε ότι πολλά καλά πράγματα συμβαίνουν στη χώρα και η ψυχολογία μας ανεβαίνει.
Η ανεργία μειώνεται, οι εξαγωγές αυξάνονται, επενδύσεις έρχονται, η ανάπτυξη είναι ήδη εδώ και τον Αύγουστο του 2018 θα έχουμε βγει από τα μνημόνια. Αφού το είπε.
Όλα τέλεια με λίγα λόγια.
Και, αφού τον πιστεύουμε σε όλα, μόλις βγούμε από τα μνημόνια θα σταματήσουμε το brain-drain ανεβάζοντας ανενόχλητοι τον ρυθμό των προσλήψεων στο δημόσιο. Αυτό ήταν τουλάχιστον το επιμύθιο της εκδήλωσης «Εθνική Στρατηγική για τη Διοικητική Μεταρρύθμιση 2017-2019» πριν λίγο καιρό, όπου ετέθη από τον πρωθυπουργό για πρώτη φορά και ο Αύγουστος του ‘18 ως ορόσημο, μετά από το οποίο προφανώς θα κάνουμε ό,τι θέλουμε.
Μετά το πάρτι που θα κάνουμε λοιπόν όλοι μαζί στο Σύνταγμα την 1η Σεπτεμβρίου του ‘18, θα μαζέψουμε οι νέοι Έλληνες όλη την ενέργεια που θα μας δίνει η νέα αισιόδοξη ζωή που θα ξεκινά για τη χώρα, για να ετοιμάσουμε τα χαρτιά μας για το δημόσιο.
Σαν να λέμε, να κρατήσουμε την παράδοση ζωντανή. Η ελληνική αγορά δεν μας χρειάζεται και δεν την χρειαζόμαστε. Εκείνη θα πετάει, εμείς θα έχουμε διορισθεί… Και θα μας πληρώνει.
Θα γίνουν όλα όπως παλιά με λίγα λόγια.
Έτσι είναι το σχέδιο.

Απαθείς και "πεθαμένοι"...

Ο Χάρης Βλάδος διδάσκει στο
Δημοκρίτειο Πενπιστήμιο Θράκης
ενώ διατελεί Πρόεδρος της προσωρινής
Διοικούσας της Ευρωπαϊκής
Μεταρρυθμιστικής Σύνθεσης

Γύρω μου, τόσοι άνθρωποι αδιάφοροι και αδρανείς...
Ναι, μορφωμένοι, αξιόλογοι και με ικανότητες θα έλεγες...
Αλλά, "ψόφιοι"...
Σε οτιδήποτε δεν αφορά την άμεση καθημερινότητα τους, την βόλεψη και την τσέπη τους, από το σήμερα στο αύριο, εντελώς απόντες....
Άντε να γράψουν καμιά εξυπνάδα στο φβ, άντε να βρίσουν που και που τα ζωντόβολα που μας κυβερνούν σήμερα, άντε να εκφράσουν την "συνολική απέχθεια" τους για το "σύστημα", άντε να απαιτήσουν και κάνα "παραιτηθείτε" για να μουτζώσουν ελεύθερα- καμία 50 αριά που θα μαζευτούν, τελικώς, δηλαδή...
Με δυο λόγια, μια "κοινωνία των πολιτών" για τα μπάζα...
Πολιτικά απαθής και ανενεργή, "άμπαλη" και ανύπαρκτη, υπερβολική και μαξιμαλίζουσα, σε κάθε τι ουσιαστικό...
Ούτε να μάθει θέλει, ούτε να συμβάλλει έμπρακτα σε κάτι καλύτερο...
Βλέπει την περιουσία της και το μέλλον της να καταστρέφεται κι αυτή κολλημένη στην απραξία...
Τι περιμένει;
Και όχι, δεν φταίνε οι "καναπέδες"...
Η εμπεδωμένη μοιρολατρία και ο στρουθοκαμηλισμός της κοινωνίας μας, φταίει...
Δυστυχώς, κυρίες και κύριοι, σε πολύ μεγάλο βαθμό, τραβάτε όλα όσα σας αξίζουν...
Συνεχίστε έτσι...
Τι να πω;
:(

Το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών δεν μας ευνοεί καθόλου

Ο Μιχάλης Δεμερτζής είναι ιδρυτικό μέλος
της Ευρωπαϊκής Μεταρρυθμιστικής Σύνθεσης
και Τομεάρχης Θέσεων

Έγιναν οι εθνικές εκλογές στη Γερμανία και άρχισαν θεωρίες επί θεωριών για το κατά πόσο μας ευνοούν τα αποτελέσματά της. Πολλές οι απόψεις και οι αναλύσεις, αλλά η αλήθεια είναι μία:
Δεν μας ευνοούν καθόλου.
Βασικά, ακόμα κι αν υπήρχε γερμανικό κόμμα ονόματι «Ας Βοηθήσουμε Όλοι Μαζί την Ελλάδα» και έβγαινε πρώτο με αυτοδυναμία, και πάλι, δεν θα είχαμε κάποιο ουσιαστικό κέρδος.
Περίπτωση να έβγαινε κάτι καλό από αυτή την ιστορία θα υπήρχε, μόνο αν κάναμε μία μεγάλη μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Τότε, και η παραμικρή βοήθεια θα μετρούσε. Τώρα, θα πέσει και θα χαθεί μέσα σε μία τεράστια μαύρη τρύπα, που στην Ελλάδα κυκλοφορεί με το όνομα «Δεν φταίμε εμείς για την κρίση» και επίθετο «Έξω οι ξένοι».
Πραγματικά, ελάχιστη έως μηδαμινή σημασία έχει αν ο Σόιμπλε δεν είναι πια υπουργός Οικονομικών ή αν οι Γερμανοί Φιλελεύθεροι θα βάλουν νερό στο κρασί τους για το χρέος.
Ούτε να σύρουν τους επενδυτές στη χώρα μας μπορούν ούτε να επισπεύσουν τις ιδιωτικοποιήσεις κ.α. Εν ολίγοις, δεν νομοθετούν ούτε εφαρμόζουν νόμους και πολιτικές στην Ελλάδα.
Γιατί, μπορεί να φαίνεται περίεργο στο ποίμνιο των εν Ελλάδι εθνικολαϊκιστών, αλλά είμαστε κυρίαρχο κράτος. Αν θέλουμε να τυπώσουμε δραχμή αύριο, κανένας δεν μπορεί να μας σταματήσει. Όπως και αν αποφασίσουμε να απελευθερώσουμε τις παραγωγικές δυνάμεις της οικονομίας μας ή να εξυγιάνουμε το δημόσιο.
Γίνεται. Άλλο που εμείς δεν θέλουμε.

Επενδύσεις ή επενδύσεις;

Η συζήτηση στα καφενεία (παραδοσιακά ή ιντερνετικά) έχει ανάψει. Η “Ελληνικός Χρυσός” (που ελληνική εταιρία δεν είναι) τελικά δεν αναστέλλει την λειτουργία της μετά το εκβιαστικό τελεσίγραφο αλλά ουσιαστικά έλαβε ψίχουλα. Οι μεν μιλάνε για αποτυχία της κυβέρνησης να κρατήσει τις υπάρχουσες επενδύσεις, οι άλλοι για εκβιασμό της θυγατρικής ELDORADO στην ελληνική κυβέρνηση ώστε να μην πληρώσει πρόστιμα και φόρους που της αναλογούν και δεν ξεπληρώνει. Το Ελληνικό απλά σέρνεται από την μία υπηρεσία στην άλλη αντί να προχωράνε οι μελέτες για τα υποστηρικτικά έργα. Η Fraport θα ζητήσει αποζημίωση για απαξίωση των εγκαταστάσεων που αγόρασε. Και μέσα σε όλα αυτά εταιρίες κλείνουν ή συρρικνώνονται ενώ η κυβέρνηση δεν προλαβαίνει τους επενδυτές που έρχονται στην χώρα! Δεν είναι πρωτοφανές για την μικρή μας χώρα αυτό. Είναι μάλλον σύνηθες. Αλλά γιατί;

Ας αναλύσουμε λίγο τις σχέσεις των ιδιωτικών επενδύσεων μεγάλου κεφαλαίου και των πολιτικών θεσμών ανά τον κόσμο. Υπάρχουν ποικίλα πολιτικά συστήματα ανά την υφήλιο (ιδιαίτερα στο παρελθόν) και συνοψίζονται στα ανοιχτού τύπου δημοκρατικά καθεστώτα και στα κλειστού τύπου ολιγαρχικά ή δικτατορικά. Το μεγάλο κεφάλαιο ανθεί και στα δύο με ακριβώς αντιδιαμετρικό τρόπο. Σκοπός του πάντα είναι το κέρδος, άρα είναι αυτονόητο πως περιορίζοντας το κέρδος, με οποιονδήποτε τρόπο, αποθαρρύνεται ή αποχωρεί για τόπους που το κέρδος θα είναι εφικτό ή αυξημένο. Στα κανονικά δημοκρατικά καθεστώτα που λειτουργούν με κανονιστικά πλαίσια, ορισμένα και αυστηρά, χωρίς "παραθυράκια", είναι δεδομένες οι παράμετροι και φυσικά ίδιες για όλους. Αυτό σημαίνει πως το κέρδος έχει να κάνει με ιδίες δυνάμεις και φυσικά με τους όρους του υγιούς ανταγωνισμού. Εδώ υπάρχει αρκετή συζήτηση αλλά θα επανέλθουμε.

Νέοι, Πολιτική, Δημοκρατία

Ο Γιάννης Χάσκος είναι Ιδρυτικό Μέλος
της Ευρωπαϊκής Μεταρρυθμιστικής
Σύνθεσης

Σε μια εποχή όπου η ζωή μας αλλάζει γρήγορα και πολλές φορές προς το χειρότερο, είναι απορίας άξιο γιατί οι νέοι άνθρωποι αποστασιοποιούνται από την πολιτική. Όπως διαφαίνεται από τις διάφορες συζητήσεις με νέους ανθρώπους, οι νέοι άνθρωποι, έχουν συνδέσει την πολιτική με τα κόμματα και ως συνέπεια με την αναξιοκρατία, την φαυλότητα, το ψέμα και την υποκρισία. Αν σε αυτή την εξίσωση συνυπολογίσουμε και την πτώση των δημοκρατικών αξιών, τότε είναι προφανές πως η κοινωνία μας οδηγείται σε επικίνδυνα μονοπάτια.

Το πολιτικό σύστημα της χώρας οφείλει να αντιληφθεί πως οι παλαιές δομές και οι επί σειρά ετών ίδιοι άνθρωποι στην πολιτική έχουν οδηγήσει σε εκφυλιστικά φαινόμενα και σε παρακμή. Μέσα σ’ αυτό το νοσηρό κύμα, οι νέοι αποστασιοποιούνται και απομακρύνονται από την συμμετοχή στα κοινά, δημιουργούν τον δικό τους κόσμο, πολλές φορές εικονικό (ψηφιακό), αποκόπτοντας τον εαυτό τους από την συνέχεια και την ανανέωση.

Όμως, πραγματικά οι νέοι δεν ενδιαφέρονται για τον κόσμο και την κοινωνία; Η απάντηση είναι όχι. Οι νέοι ενδιαφέρονται και αυτό φαίνεται μέσα από τις αντιδράσεις τους, μέσα από την μουσική, τα graffiti, τα κόμικς, ακόμα και από την αποχή από την πολιτική. Μια γρήγορη ματιά στα Social media αρκεί για να μας δείξει ότι οι νέοι ενδιαφέρονται για τον κόσμο. Το ζήτημα είναι ότι δεν πιστεύουν στην πολιτική.

Εάν οι νέοι των παλαιοτέρων γενναίων αγωνίστηκαν για την εδραίωση δημοκρατικών θεσμών, οι σημερινές νέες γενιές καλούνται να επαναφέρουν την πολιτική ως την τέχνη του εφικτού, ως την λύση σε κάθε πρόβλημα. Διότι δεν είναι δυνατόν η πολιτική να αφεθεί στα χέρια των λίγων και φανατισμένων, των λίγων και διεφθαρμένων. Γιατί τότε οι νέοι που σήμερα χλευάζουν την πολιτική, δεν θα έχουν ελπίδα. Μην ξεχνάμε πως η πολιτική πάνω απ’ όλα είναι ελπίδα. Και κοινωνία χωρίς ελπίδα είναι κοινωνία χωρίς μέλλον.

Απλά τα της αλήθειας έπη που αποκρύπτει η προπαγάνδα του Μαξίμου

Ο Δρ. Δενιόζος Νικόλαος είναι

Ιδρυτικό Μέλος και Τομεάρχης

Οργανωτικού στην Ευρωπαϊκή

Μεταρρυθμιστική Σύνθεση

Τις τελευταίες ημέρες οι απίθανοι τύποι που μας καταδυναστεύουν τριγυρνώντας σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις επικαλούμενοι στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ για το πρώτο τρίμηνο του 2017, αναδεικνύουν το γεγονός ότι αυξήθηκαν οι επενδύσεις κατά 11,2%, ποσοστό το οποίο σύμφωνα με την κυβέρνηση είναι το υψηλότερο της δεκαετίας. Ωστόσο στο δεύτερο τρίμηνο οι επενδύσεις παγίων μειώθηκαν κατά 4,6% και συνολικά οι επενδύσεις κατά 17,1%! Οι υπουργοί χρησιμοποίησαν τα βολικά στοιχεία του πρώτου τριμήνου και δεν συνυπολόγισαν τα πιο πρόσφατα του δευτέρου τριμήνου, που πρέπει να είναι από τα χειρότερα της δεκαετίας!

Κοντολογίς, οι επενδύσεις το 2015 είχαν μηδενική μεταβολή (0%), το 2016 παρέμειναν στο 0% και στο εξάμηνο του 2017 κινούνται με υποτονικό ρυθμό 2,7%. Τώρα πώς το 0% μεταφράσθηκε σε επενδυτική έκρηξη μόνο οι υπουργοί το ξέρουν και τα φερέφωνα τους.

Και η Κεντροαριστερά έχει κρίσιμο ρόλο…

Σπανίως σας γράφω προτάσσοντας την ιδιότητα του προέδρου της προσωρινής διοικούσας της ΕΥΜΕΣΥΝ (Ευρωπαϊκή Μεταρρυθμιστική Σύνθεση).
Αυτές τις μέρες, όμως, το οφείλω...
Για όσους μας γνωρίζετε, η ΕΥΜΕΣΥΝ είναι μια διακομματική κίνηση πολιτών, ιδεών και θέσεων, με έναν και μοναδικό στόχο: Να λειτουργήσει ως καταλύτης συνεργασίας μεταξύ των φιλοευρωπαϊκών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων αυτού του τόπου, στο επίπεδο του εμπεριστατωμένου πολιτικού λόγου και του αναγκαίου διαλόγου που αφορά την χώρα μας, σήμερα και για το μέλλον.
Στον ενάμιση περίπου χρόνο λειτουργίας της, έως σήμερα, η ΕΥΜΕΣΥΝ συγκεντρώνει στις τάξεις της μέλη από όλους τους πολιτικούς χώρους όλων των επιμέρους πραγματικών φιλοευρωπαϊκών κομμάτων της χώρας μας. Είναι και παραμένει ανοικτή σε όλους όσους αποδέχονται την πορεία της συνεργατικής εξέλιξης της Ελλάδας μέσα στην ΕΕ, ανοικτή σε όλες τις κοινοβουλευτικές και εξωκοινοβουλευτικές πολιτικές συνιστώσες που επιθυμούν να συμβάλλουν σε ένα ευρωπαϊκό μέλλον για την χώρα μας: Ανοικτή και φιλόξενη σε όλους όσους υποστηρίζουν έμπρακτα την σταθερή και ασφαλή Ευρωπαϊκή προοπτική της κοινωνίας και της οικονομίας μας, αναζητώντας την σύγκλιση και την ουσιώδη σύνθεση των οπτικών μας και όχι τους τεχνητούς και άκαιρους διαχωρισμούς.
Με δυο λόγια, μοναδικός στόχος μας στην ΕΥΜΕΣΥΝ είναι η έμπρακτη υπεράσπιση του Ευρωπαϊκού μέλλοντος της πατρίδας μας, μέσα από την διακομματική μεταρρυθμιστική συνεργασία των υγιών και ρεαλιστικών φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων της: Σήμερα, αύριο και μεθαύριο...
Για αυτό, για εμάς, η μελλοντική πορεία της Κεντροαριστεράς της Ελλάδας έχει βαρύνουσα σημασία.

Κοινοβουλευτισμός και Δημοκρατία

Ο πλανήτης όλος, εκτός μεμονωμένων περιπτώσεων, κυβερνιέται μέσω του πολιτεύματος της δημοκρατίας σε πολλές εκφάνσεις της. Η συζήτηση ανάβει όταν υποστηρικτές κάποιων από αυτών διαπληκτίζονται για την ανωτερότητα ενός έναντι των άλλων. Όλοι ωστόσο εξ' αυτών θα συμφωνήσουν πως η δημοκρατία χωρίς μέριμνα για δικλίδες ασφαλείας είναι δυστυχώς ένα εκφυλισμένο πολίτευμα που συνήθως οδηγεί σε καταστάσεις εξουσίας ολιγαρχικές το λιγότερο.

Η πολιτική επικαιρότητα την εβδομάδα που μας πέρασε ασχολήθηκε πολύ με την απόφαση της ΔΗΣΥ και ΝΔ για καμία θετική ψήφιση νομοσχεδίων εφόσον δεν έχουν την κυβερνητική υποστήριξη στο ακέραιο. Άρχισε ξανά ο σκεπτικισμός για τον κοινοβουλευτισμό στην Ελλάδα και πολύ σωστά έκανε. Κανείς όμως δεν θέλει να ακουμπήσει στα βαθιά αίτια.

Το σύνταγμά μας ενώ περιγράφει ένα εξαιρετικά δημοκρατικό πολίτευμα, ταυτόχρονα είναι εγκληματικά ελλιπές ως προς την διασφάλιση του έναντι διαφθοράς και εκφυλισμού του σε ολιγαρχικές ή μοναρχικές πρακτικές. Δηλαδή περιγράφει πολύ σωστά την διάκριση των εξουσιών και πως αυτή υλοποιείται, ωστόσο δεν μεριμνά για καμία προφύλαξη πως αυτή να μην καταστρατηγηθεί αλλά να περιφρουρηθεί. Ο πρωθυπουργός πρακτικά έχει απόλυτη εξουσία εφόσον και μόνο έχει την υποστήριξη της πλειοψηφίας της Βουλής.

Η Ευρώπη προχωρά. Η Ελλάδα;

Ο Μιχάλης Δεμερτζής είναι ιδρυτικό μέλος
της Ευρωπαϊκής Μεταρρυθμιστικής Σύνθεσης
και Τομεάρχης Θέσεων

Ο πρόεδρος Γιούνκερ είπε πολλά και ενδιαφέροντα στην ομιλία του πριν λίγες μέρες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το πιο σημαντικό, ωστόσο, είναι το συμπέρασμα:
Η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων είναι ήδη εδώ και προχωρά.

Όποιες χώρες δεν μπορούν να ακολουθήσουν, θα μείνουν πίσω. Κάτι το οποίο βεβαίως εξαρτάται από τις ίδιες τις χώρες.

Επ’ αυτού, σε ό,τι μας αφορά, η Ευρωπαϊκή Ένωση έκανε το καθήκον της, αποτρέποντας το ΔΝΤ από το να χτυπήσει το καμπανάκι της χρεοκοπίας και, κατόπιν, αγοράζοντάς μας χρόνο, παρότι αυτό εν τέλει οδήγησε στην επικύρωση από μέρους της ενός ανέφικτου μακροπρόθεσμου προγράμματος.

Μετά από τα παραπάνω, το κατά πόσο μπορούμε να την ακολουθήσουμε είναι δικό μας θέμα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Είναι τα κράτη-μέλη της, μαζί με τα συμφέροντά τους και τις ευθύνες τους, μέσα στα οποία είμαστε κι εμείς.

Ο Πρόεδρος της Κομισιόν είπε επίσης ότι η Ευρώπη διανύει τον 5ο συνεχόμενο χρόνο της οικονομικής μεγέθυνσής της και ότι η ανάπτυξη έχει επιστρέψει σε όλα τα κράτη-μέλη, ενώ παρουσίασε και στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία η απασχόληση βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο όλων των εποχών (σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση εργάζονται περισσότεροι πολίτες από ποτέ στην ιστορία της).

Μπορεί το καλοκαίρι του 2017 να πήγε λίγο καλύτερα για τη χώρα μας εισπρακτικά από πέρσι και πρόπερσι, αλλά μέχρι να βάλουμε κάτω τα νούμερα στο τέλος του έτους, η Ελλάδα εξαιρείται από την ανάπτυξη. Αλλά κι αν οι ρυθμοί είναι θετικοί, θα κρατήσουν αν δεν αλλάξει κάτι σημαντικά στην αγορά;

Το Τέλος των Αρχηγών

Επαμεινώνδας Κορώνης.

Reader στο Πανεπιστήμιο 
Westminster

και Τομεάρχης Οικονομικού

στην ΕΥ.ΜΕ.ΣΥΝ

Πολλοί καγχάζουν τον πλουραλισμό υποψηφίων για την αρχηγία του υπό διαμόρφωση κεντροαριστερού σχηματισμού. Με τις λιγότερο αναμενόμενες υποψηφιότητες Μανιάτη και Κωνσταντινόπουλου, η εκλογική διαδικασία μπορεί να εξελιχθεί σε ένα πολυμορφικό «άπλωμα» των συμπαθούντων του χώρου ανάμεσα σε πολλές υποψηφιότητες. Και τι πιθανότητες έχει ο Θεοχαρόπουλος, αναρωτιέται κάποιος; Οι ίδιοι σχεδόν κατηγορούν τον Μητσοτάκη ότι δεν ελέγχει το κόμμα δείχνοντας με απαξία προς τις διάφορες ισχυρές κομματικές τάσεις και ρεύματα. Και όμως, αυτές οι μήτρες τάσεων κυοφορούν ως έμβρυο ένα νέο πολιτικό μοντέλο της χώρας, τίκτοντας ελπίζουμε και επιτέλους το τέλος της μεταπολίτευσης (το οποίο ανέβαλε ο ράθυμος Κωστάκης και το αριστερό μετα-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ).

Η ελληνική πολιτική σκηνή, και οι θεατές της, είναι εθισμένη σε λαοπρόβλητους, αυτονόητους και φυσικούς ηγέτες, οι οποίοι είτε κληρονομούν την αρχηγία, είτε την κερδίζουν αυτοκρατορικά, εξαφανίζοντας τους αντιπάλους τους. Όπως διακωμωδεί ο Blackadder στην ομώνυμη σειρά, «ζήτω ο νέος Βασιλιάς, τώρα ας πέσουν τα κεφάλια». Ο κάθε νέος Πρόεδρος κόμματος παραδοσιακά και στην πρώτη ευκαιρία διέγραφε έναν ισχυρό του αντίπαλο. Επειδή μπορούσε. Οι εξαιρέσεις του Σημίτη και του Κυριάκου Μητσοτάκη, νικητές μη προβλέψιμων εσωκομματικών μαχών, δείχνουν ότι η αίσθηση ελέγχου εξυγιαίνει τις πολιτικές συμπεριφορές. Η σύνθεση προκύπτει από την επιβαλλόμενη αίσθηση κομματικού ρεαλισμού, καταπνίγοντας τα αυτοκρατορικά αντανακλαστικά του κάθε αρχηγού. Αλήθεια, όταν ο Κώστας Καραμανλής διέγραφε τον πολυσχιδή και χρήσιμο Γιώργο Σουφλιά, έκανε καλό στο κόμμα και στην χώρα; Όταν ανάγκασε τους πάντες να προσχωρήσουν στο ασαφές δόγμα του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού ποιος κέρδισε;

Δεν είναι μόνο το σύστημα απλής αναλογικής και η εκλογική αριθμητική που επιβάλλουν πλέον την καθιέρωση της πολιτικής σύνθεσης στα κόμματα. Είναι κυρίως η μετεξέλιξη των εθνικών μας διακυβευμάτων σε ερωτήματα χωρίς σαφές ιδεολογικό πρόσημο. Για να απαντηθούν πρέπει να κοπιάσουν πάνω από το ζυμωτήριο ηγέτες και ψηφοφόροι.

Η επανάσταση που χρειαζόμαστε

Ο Μιχάλης Δεμερτζής είναι Ιδρυτικό

Μέλος της Ευρωπαϊκής

Μεταρρυθμιστικής Σύνθεσης

και Τομεάρχης Θέσεων

Α. Οι «επαναστάτες»…

Κανένας ποτέ δεν άλλαξε κάτι ουσιαστικά στην κοινωνία, χωρίς να αλλάξει και τη ζωή του. Η αλλαγή έχει το κόστος της. Εάν, δε, μιλάμε για ριζικές, επαναστατικές αλλαγές, το κόστος είναι μεγάλο και προσωπικό.
Οι επαναστατικές αλλαγές, βέβαια, δεν προϋποθέτουν κατ’ ανάγκη την επανάσταση με την ιστορική έννοια του όρου, δηλαδή την εξέγερση. Με ή χωρίς εξέγερση, ωστόσο, προϋποθέτουν θυσίες.
Με άλλα λόγια, αν είναι να μην διαταραχθεί η καθημερινότητα του επαναστάτη, δεν μιλάμε για επανάσταση, αλλά για απασχόληση με σύμβαση αορίστου χρόνου και, συστημικός ή μη, κατ’ επάγγελμα επαναστάτης δεν υπάρχει ούτε υπήρξε ποτέ.
Υπάρχει μόνο κατ’ επάγγελμα δημαγωγός ή «φασαρτζής».
Ειδικά στην Ελλάδα, δεν μας αρέσει κάτι στο σύστημα, φωνάζουμε, κάνουμε και μια πορεία και μετά σπίτι μας. Ακόμα χειρότερα, κάποιοι επιμένουν λίγο παραπάνω, καίνε έναν κάδο ή κάνουν μία κατάληψη, και μετά βγάζουν και μία προκήρυξη ή ένα μανιφέστο για τον κακό καπιταλισμό.
Τι θέλουν να τους ξημερώσει αφού τον καταρρίψουν, ούτε ξέρουν. Ή το αντίθετο. Ξέρουν τι μπορεί να τους ξημερώσει, αλλά δεν το θέλουν (Βόρεια Κορέα ας πούμε). Σε κάθε περίπτωση, απλά ασκούν το «επάγγελμά» τους. Αν ο κόσμος άλλαζε με μερικές πορείες στο κέντρο, με ένα «δεν πληρώνω» στα διόδια ή με έναν χορό στο Σύνταγμα, θα παραήταν εύκολο.

Β. …Και οι επαναστάτες

Τι είναι και τι δεν είναι ένα σύγχρονο πολιτικό πρόγραμμα

Μια μικρή -και νομίζω χρήσιμη...- διευκρίνιση, για αρκετούς φίλους...
Το πολιτικό πρόγραμμα ενός κόμματος ΔΕΝ σημαίνει κατάθεση του business plan της διακυβέρνησης του...
Ποτέ και πουθενά...
Τα αναλυτικά business plans σχεδιάζονται και υλοποιούνται από αυτούς που έχουν την κυβέρνηση, στην βάση της πραγματικότητας που παραλαμβάνουν...
Και διακινούνται εσωτερικά στην διοίκηση, μονάχα...
Το πολιτικό πρόγραμμα παρουσιάζει -και οφείλει να παρουσιάσει...- την συνολική στρατηγική που επιλέγει το κόμμα, σε αδρές γραμμές...
Συνοπτικά και ευανάγνωστα, ώστε να γίνεται κατανοητή από τον μέσο πολίτη...
Η επικοινωνία είναι ο στόχος...
Όχι η τεχνοκρατική ενημέρωση...
Σαφές;

Ο δρ. Χάρης Βλάδος διδάσκει στο
Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
και είναι Πρόεδρος της Διοικούσας
της Ευρωπαϊκής Μεταρρυθμιστικής
Σύνθεσης (ΕΥ.ΜΕ.ΣΥΝ.

Η αξιολόγηση που ποτέ δεν ξεκίνησε

Επαμεινώνδας Κορώνης.

Reader στο Πανεπιστήμιο Westminster

και Τομεάρχης Οικονομικού

στην ΕΥ.ΜΕ.ΣΥΝ

Διαβάζοντας κανείς λογοτεχνικά κείμενα από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, ανακαλύπτει ψήγματα αυτού που ο Ζολά χαρακτήρισε ως «άξιο δημόσιο αξίωμα». Η αγγλοσαξονική κουλτούρα, η ρωσική φιλοσοφία και η ιαπωνική παράδοση επιτάσσουν οι δημόσιοι λειτουργοί να επιδιώκουν την αυτοβελτίωση και την όσο το δυνατόν καλύτερη εξυπηρέτηση του ρόλου τους. Όπως ανέλυσε ο Weber, οι χαμηλόβαθμοί γραφειοκράτες με ήθος και αίσθηση υπεροχής αγωνίζονται να υπερέχουν ηθικά απέναντι σε ένα κοινό που ιεραρχικά εξυπηρετούν. Με απλά λόγια, αν είσαι δημόσιος λειτουργός πρέπει να θέλεις και να κερδίζεις τον σεβασμό μέσα από την δουλειά σου. Η προβολή του έργου σου είναι η ζωή σου.

Όμως η μακρινή ελληνική ιστορία άλλα μας κληροδότησε. Το καλοκαίρι του 1885 ο Δηλιγιάννης ξεκίνησε το κρεσέντο του καταστροφικού λαϊκισμού με την κατάργηση του νόμου «περί προσόντων των δημοσίων υπαλλήλων». Όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος επιχειρεί να συστήσει έναν οργανισμό αξιολόγησης του δημοσίου κατηγορείται ως “προδότης” του κράτους. Ακόμα και στην μετεμφυλιακή Ελλάδα η δεξιά κυβέρνηση Παπάγου απορρίπτει στα γρήγορα την πιθανότητα εφαρμογής μια επιτροπής τύπου “Hoover” στις ΗΠΑ. Η τελευταία συνέδεσε την επίτευξη αντικειμενικών και μετρήσιμων στόχων με την χρηματοδότηση του δημόσιου τομέα. Αποτέλεσμα ήταν η κατακόρυφη αύξηση της παραγωγικότητας. Τελικά για να καταπολεμηθεί η ραθυμία στις υπηρεσίες, ο νόμος 1811/1951 «Περί Καταστάσεως των ∆ημοσίων ∆ιοικητικών Υπαλλήλων» αποτελεί το πρώτο υπερφίαλο νομοθέτημα της μεταπολεμικής περιόδου που προσπάθησε να ρυθμίσει συστηματικά αλλά χωρίς ατομική αξιολόγηση την οργάνωση του δημοσιοϋπαλληλικού σώματος.

Από εκεί και πέρα όλα είναι κατήφορος.

Ελευθερώστε τις επιχειρήσεις.

Ο δρ. Κορώνης Επαμεινώνδας
είναι Ιδρυτικό Μέλος της
Ευρωπαϊκής Μεταρρυθμιστικής
Σύνθεσης (ΕΥΜΕΣΥΝ)
και Τομεάρχης Οικονομικών

Τι σημαίνει ανάπτυξη; Ότι μια επιχείρηση, ένας κλάδος, το ΑΕΠ μιας ολόκληρης οικονομίας διογκώνονται σε σχέση με τις περσινές αξίες. Παρότι τόσο το IMF όσο και επιφανείς οικονομολόγοι αντιμετωπίζουν την ελληνική ανάπτυξη ως μια εξίσωση μακροοικονομικών παραγόντων, η ανάπτυξη αναγκαστικά θα προέλθει από την τονωμένη εταιρική δραστηριότητα. Δεν είναι ελληνικό μόνο φαινόμενο, να αποτυγχάνουν οι οικονομολόγοι να κατανοούν τις βασικές παραγωγικές δομές που τροφοδοτούν το εξαγωγικό προϊόν μιας οικονομίας.

Τι σημαίνει ανάπτυξη αυτό με απλά λόγια; Κάποιοι θα επενδύσουν τα κεφάλαιά τους ή θα αναλάβουν το ρίσκο του δανεισμού για την υλοποίηση επιχειρηματικών σχεδίων. Όχι απαραίτητα μεγάλων επενδύσεων. Θα αγοράσουν προϊόντα για να τα πουλήσουν, θα εισάγουν είδη, θα «στήσουν» μια νέα επιχείρηση ή θα προωθήσουν πιο δυναμικά τις υπάρχουσες υπηρεσίες τους. Γύρω τους, οι υποστηρικτικές υπηρεσίες, λογιστές, δικηγόροι και τεχνικοί θα αυξήσουν τις υπηρεσίες τους.

Συνεπώς η συζήτηση για το «παραγωγικό μοντέλο» της χώρας έχει νόημα και αξία αλλά μόνο εφόσον γίνεται στην βάση των δομών που θα απελευθερώσουν την επιχειρηματική πρωτοβουλία. Η οικονομία δεν είναι κατευθυνόμενη και τα ΕΣΠΑ και οι χρηματοδοτήσεις δεν μπορούν να συντηρήσουν μια υγιή ανάπτυξη. Η πρώτη κυβέρνηση της κρίσης είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της λανθασμένης λογικής ανάπτυξης: ονειρεύτηκε μια πράσινη οικονομία, καινοτόμες φωλιές διαδικτυακής καινοτομίας και άλλα όμορφα. Ξέχασε ότι όλα αυτά απαιτούν την στήριξη και επένδυση από ανθρώπους της αγοράς.

Μία χώρα που χρειάζεται ψυχολόγο…

Ο Μιχάλης Δεμερτζής είναι Ιδρυτικό
Μέλος της Ευρωπαϊκής
Μεταρρυθμιστικής Σύνθεσης
και Τομεάρχης Θέσεων

Ο τρόπος που αντιμετωπίσαμε και συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε την κρίση, μετέτρεψε την τελευταία σε καταλύτη όξυνσης των παθογενειών μας.

Αντί να διορθώσουμε τις στρεβλές πρακτικές και τους παραλογισμούς της κοινωνίας μας, εδραιώσαμε αμφότερα, φανερώνοντας (ακόμα περισσότερο) έτσι τα ψυχολογικά σύνδρομα που την κατατρέχουν.

Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε την ιδιωτική πρωτοβουλία, για παράδειγμα, παραπέμπει σε νεύρωση.

Αφού είναι απαράδεκτο και απάνθρωπο να ιδιωτικοποιηθεί ο αέρας που αναπνέουμε, έχουμε πειστεί ότι είναι απαράδεκτο να ανοίξουμε τον δρόμο στις ιδιωτικοποιήσεις γενικότερα· συνεπώς, δεν γίνεται να ανοίξουμε τον δρόμο στις αποκρατικοποιήσεις, γιατί προφανέστατα ανοίγουν τον δρόμο στις ιδιωτικοποιήσεις· οπότε, καλύτερα να μην πειράξουμε τίποτα, γιατί προτιμότερο είναι το κρατικό και δυσκίνητο, παρά το ιδιωτικό και απάνθρωπο, όποιο κι αν είναι αυτό…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, καταλήγουμε όχι απλά στη συλλήβδην απόρριψη των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά στην ποινικοποίηση του κέρδους γενικότερα. Με το να είσαι αφεντικό του εαυτού σου, στη συγκεκριμένη κοινωνία, καθιστάς εαυτόν ύποπτο για αναλγησία.

Εισερχόμενοι στην κρίση με αυτή την λογική, δεχόμενοι πιέσεις για αλλαγή, επενδύσαμε τη νεύρωση με άρνηση.

Για μια Νέα Βιομηχανική Πολιτική, στην Ελλάδα…

Ο δρ. Χάρης Βλάδος διδάσκει στο
Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
και είναι Πρόεδρος της Διοικούσας
της Ευρωπαϊκής Μεταρρυθμιστικής
Σύνθεσης (ΕΥ.ΜΕ.ΣΥΝ.)

Τι σημαίνει βιομηχανική πολιτική;

Πολλοί νομίζουν, λανθασμένα, πως η βιομηχανική πολιτική είναι κάτι που αφορά, στενά, μονάχα τον τομέα της μεταποίησης σε μια χώρα: την παραδοσιακώς εννοούμενη, δηλαδή, βιομηχανία υλικών προϊόντων και την βιοτεχνία της.

Όμως αυτό δεν ισχύει.

Η βιομηχανική πολιτική μιας χώρας είναι, πολύ περισσότερο, η συστηματική προσπάθεια κατάρτισης και υλοποίησης ενός ολοκληρωμένου στρατηγικού σχεδίου κυβερνητικής πολιτικής, που σκοπό έχει την μακρόπνοη τόνωση της ανάπτυξης και της μεγέθυνσης όλων των κλάδων της οικονομίας της (βλ. Graham, 1994· Bingham, 1997).

Σε αυτόν τον προσανατολισμό, κάθε αποτελεσματική κυβέρνηση στην εποχή μας λαμβάνει συγκεκριμένα μέτρα με στόχο την συστηματική τόνωση της ανταγωνιστικότητας και την αύξηση των παραγωγικών δυνατοτήτων των τοπικά εγκαταστημένων επιχειρήσεων της χώρας της. Και αυτό το επιτυγχάνει προωθώντας ―στην βάση ενός συνεκτικού σχεδίου― όλους τους αναγκαίους διαρθρωτικούς μετασχηματισμούς (βλ. United Nations Industrial Development, 2016).

Στην πράξη, η τόνωση της ανταγωνιστικότητας μιας χώρας συνίσταται, τελικώς, στην αύξηση των δυνατοτήτων του παραγωγικού ιστού της στο να παράγει, δια-κλαδικώς, προϊόντα και υπηρεσίες που καταφέρνουν να ανταγωνίζονται αποτελεσματικά, να διεισδύουν και να αναπτύσσονται στις διεθνείς αγορές, σε συνθήκες ενός όλο και πιο σκληρού παγκοσμιοποιούμενου ανταγωνισμού. Και με αυτόν τον τρόπο καταφέρνει να παρέχει ένα βιώσιμα ανερχόμενο βιοτικό επίπεδο στους πολίτες της χώρας.

Στο βάθος όμως, αυτό απαιτεί την παραγωγή και διάθεση προϊόντων και υπηρε-σιών όλο και πιο ελκυστικών και ισχυρών σε όρους ποιότητας προς τιμή, όπως φυσικά τα αξιολογεί ο διεθνής πελάτης και η παγκόσμια αγορά.

Υπ’ αυτήν την έννοια, η προσπάθεια συστηματικής ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας μιας εθνικής οικονομίας ακουμπά και εμπλέκει αναλυτικά μια μεγάλη ποικιλία θεμάτων και ζητημάτων: από τον στρατηγικό σχεδιασμό των ίδιων των επιχειρήσεων στην υποστήριξη της καινοτομικής διάκρισης τους και από την προβληματική της συνολικής οικονομικής ανάπτυξης του εθνικού συστήματος στην προσπάθεια διαρκούς αναβάθμισης της θέσης του στο σύγχρονο, όλο και πιο απαιτητικό, «παγκόσμιο εργοτάξιο» (βλ. Σχήμα).

Από την διαίρεση στον πολλαπλασιασμό του φιλοευρωπαϊκού χώρου

Ο δρ. Κορώνης Επαμεινώνδας
είναι Ιδρυτικό Μέλος της
Ευρωπαϊκής Μεταρρυθμιστικής
Σύνθεσης (ΕΥΜΕΣΥΝ)
και Τομεάρχης Οικονομικών

Γιατί όχι ο Βενιζέλος; Και γιατί ναί ο Κυριάκος; Από που προκύπτει ότι δεν επαρκεί ο Θεοδωράκης; Και τελικά είναι ο Τζήμερος ακραίος ή ακραίοι οι καιροί; Πολλοί θα διαφωνήσουν στους παρονομαστές στο πολιτικό κλάσμα της φιλοευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής. Πολλές απόψεις, περισσότερες θέσεις αλλά τελικά το ζητούμενο είναι άλλο. Η σύνθεση. Οι θέσεις και όχι τα πρόσωπα.

Ο μεταρρυθμιστικός, φιλοευρωπαϊκός χώρος είναι ένα αριθμητικό κλάσμα. Όσο ο παρονομαστής γεμίζει από διαφορετικές σχολές σκέψης, τόσο ο χώρος διαιρείται με τον εαυτό του. Αντίστροφα, όσο οι αριθμοί και οι άνθρωποι μετακομίζουν στον αριθμητή, τόσο ενισχύεται η δύναμή του. Και ενώ κάθε καινοτόμος σκέψη και μεταρρυθμιστική απόχρωση έχουν ένα ενδιαφέρον, καμιά φορά η υποχώρηση του ειδικού προς το γενικό βοηθά περισσότερο.

Τι χρειάζεται λοιπόν; Μια συσπείρωση γύρω από βασικές θέσεις, χωρίς αυτές να αναλύονται εξοντωτικά. Όσο βαθαίνει η ανάλυση, τόσο εμφανίζονται αχρείαστες διαφορές. Για παράδειγμα θέλουμε μια τριτοβάθμια εκπαίδευση που να προάγει την αριστεία, εξωστρεφή, διεθνοποιημένη και αυτόνομη. Αυτά επαρκούν σαν μια πλατφόρμα ένωσης προτού συζητηθεί ο χαρακτήρας των εισαγωγικών εξετάσεων ή ο βαθμός διείσδυσης των ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Στατιστική αποσύνθεση

Ο δρ. Κορώνης Επαμεινώνδας
είναι Ιδρυτικό Μέλος της
Ευρωπαϊκής Μεταρρυθμιστικής
Σύνθεσης (ΕΥΜΕΣΥΝ)
και Τομεάρχης Οικονομικών

Για την υπόθεση Γεωργίου έχουν ειπωθεί όλα. Ένας τεχνοκράτης που αναθεώρησε το έλλειμμα της χώρας, εφαρμόζοντας πιστά την μεθοδολογία ESA95 και τις πρόσφατες αναθεωρήσεις της, ταλαιπωρείται δικαστικά επειδή έκανε την δουλειά του. Επωμίζεται όμως και ένα δυσθεώρητο φορτίο ευθύνης αν διαβάσουμε τα λόγια πρώην αξιωματούχων, δεξιών και αριστερών. Έβαλε την χώρα στο μνημόνιο, οδήγησε το 2011 στην λήψη συμπληρωματικών μέτρων, εξέτρεψε το σχέδιο εξόδου της χώρας από την κρίση. Όλα αυτά με μια βάση δεδομένων.

Αλλά και πρώην πρωθυπουργός, σε μια από τις σπάνιες δημόσιες συνεντεύξεις του εξηγεί μετά από 13 χρόνια τον τρόπο καταλογισμού των αμυντικών δαπανών. Ο Προβόπουλος «παίζει» με τις λέξεις όταν μιλά για το μετρημένο χρέος του 2009. Τα όρια στατιστικής, πολιτικής και δικαιοσύνης έχουν παραμορφωθεί επικίνδυνα επιτρέποντας στον κάθε πολιτικό, δικαστή και πολίτη να διατηρεί ακέραιες τις προσωπικές του πεποιθήσεις όταν δεν επικυρώνονται από τα στοιχεία.

Μετρώντας την ανεργία στην χώρα προσκρούει κανείς σε αρκετές πηγές πληροφορίας, από τον ΟΑΕΔ μέχρι την ΕΡΓΑΝΗ. Ο δείκτης κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών ήταν και μάλλον είναι ακόμα πειραγμένος και πρόσφατα η κυβέρνηση καυχήθηκε ότι αυξάνεται ραγδαία ο αριθμός ιδρύσεων επιχειρήσεων. Ξέχασε να μετρήσει και όσες είναι σε πρακτική αδράνεια αδυνατώντας ακόμα και να εκκαθαριστούν και να κλείσουν. Όταν οι Έλληνες μαθητές κατατάχθηκαν στα χαμηλά επίπεδα στις γνώσεις μαθηματικών, εμφανίσαμε από το ημίψηλο καπέλο δικά μας νούμερα, πιο βολικά. Η αποτίμηση των γεωργικών καταστροφών την χρονιά Χατζηγάκη ξεπέρασε την ζημιά στην κτηνοτροφία στην πυρόπληκτη Αυστραλία.

Αντί αλλαγών, φθηνές δικαιολογίες

Ο Μιχάλης Δεμερτζής είναι Ιδρυτικό
Μέλος της Ευρωπαϊκής
Μεταρρυθμιστικής Σύνθεσης
και Τομεάρχης Θέσεων

Για κάθε επιχείρημα υπάρχει κι ένα αντεπιχείρημα.
Όπως υποστήριζε και ο πατέρας των σοφιστών Πρωταγόρας, «για κάθε ζήτημα υπάρχουν δύο πλευρές». Σε επίπεδο φιλοσοφικό, διαλεκτικό, πολύ χρήσιμη θέση.
Επειδή, όμως, το «παν μέτρον άριστον» είναι πιο χρήσιμη, όταν το παραξηλώνουμε με τον σχετικισμό, πέφτουμε για ύπνο σε έναν σχετικά ήρεμο κόσμο και ξυπνάμε με πλανητάρχη τον Ντ. Τραμπ.
Με άλλα λόγια, τον καιρό του διαδικτύου, που όσο πιο παράλογος είναι ένας ισχυρισμός, τόσο πιο πολλούς κοινωνούς έχει, καλό είναι να αντιμετωπίζουμε τα ζητήματα λαμβάνοντας υπόψη μας τον αληθινό κόσμο πιο σοβαρά.

Κοινωνία

Στην Ελλάδα, έχουμε αυτό το πρόβλημα του σχετικισμού εδώ και δεκαετίες και τώρα, που το αντιμετωπίζει και ο υπόλοιπος κόσμος, φαίνεται πιο ξεκάθαρα (κατά τον Μαζάουερ άλλωστε, η Ευρώπη, κοιτάζοντας την Ελλάδα, μπορεί να δει το μέλλον της). Αν ψάξουμε αρκετά, μπορούμε να βρούμε μία λογικοφανή δικαιολογία και για το πιο παράλογο πράγμα.
Γιατί, το γεγονός ότι δεν αλλάζουμε τίποτα, μπαίνοντας αισίως στον όγδοο χρόνο μνημονίων, δεν έχει λογική. Και ο τελευταίος πολίτης της χώρας ξέρει ότι πρέπει να αλλάξουμε, ακόμα κι αν δεν ξέρει τι ακριβώς. Στο διά ταύτα όμως, δεν αλλάζουμε τίποτα και είμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε την αδιαλλαξία μας, χρησιμοποιώντας και τις πιο γελοίες δικαιολογίες.
Για κάποιους μπορεί να μην είναι ακριβώς γελοίες, επειδή ακούγονται περίπλοκες και από φαινομενικά σοβαρούς ανθρώπους, αλλά αν αγνοούν την λογική, τότε μπορούν να χαρακτηριστούν μια χαρά γελοίες.

Το εγχειρίδιο του καλού λαϊκιστή

Ο δρ. Κορώνης Επαμεινώνδας
είναι Ιδρυτικό Μέλος της
Ευρωπαϊκής Μεταρρυθμιστικής
Σύνθεσης (ΕΥΜΕΣΥΝ)
και Τομεάρχης Οικονομικών

Στο εγχειρίδιο του καλού λαϊκιστή περιγράφεται με σαφήνεια η πορεία προς την εξουσία. Αφού εντοπιστούν μερικές καίριες, πραγματικές και επίπονες πραγματικότητες, ο φιλόδοξος λαοπλάνος τις μετατρέπει σε εύηχα συνθήματα, συνήθως κατηγορώντας τους άλλους. Φταίνε οι μετανάστες, οι Βρυξέλλες, οι Γερμανοί, οι κακοί καπιταλιστές ή ο μοχθηρός κινέζικος Τίγρης και οι Μεξικάνοι εργάτες. Η παγκοσμιοποίηση, το κακό μας το ριζικό και το διαβολικό facebook. Η αναρρίχηση του Ορμπάν, του Τσίπρα, του Τραμπ, σύγχρονα παραδείγματα σε χρονολογική σειρά, ολοκληρώνεται με μια αόριστη εκλογική πρόταση εμπλουτισμένη με εθνικισμό, προστατευτισμό και τείχη με την πραγματικότητα.

Στο εγχειρίδιο του καλού λαϊκιστή προβλέπεται η διαχείριση με τρόπο που να συνδέεται με την δήθεν ανατρεπτική προεκλογική ρητορική. Οι τεχνοκράτες ξηλώνονται, νομοθετικές παρεμβάσεις γίνονται χωρίς τακτική και η διαχειριστική καθημερινότητα βασίζεται σε στιγμιαίες αποφάσεις και αδόμητες δηλώσεις. Η εικόνα παίζει πολύ μεγαλύτερο ρόλο από την ουσία. Δυστυχώς το εγχειρίδιο του καλού λαϊκιστή δεν περιέχει οδηγίες για το πως να κυβερνήσει, να λάβει αποφάσεις και να προσαρμοστεί στο περιβάλλον.

Πιστή στους κανόνες, η κυβέρνησή ΣΥΡΙΖΑ, θίασος λαϊκισμού, δεν έχει καμία διάθεση να κυβερνήσει. Έχει εντρυφήσει στο εγχειρίδιο της κριτικής και της λαϊκής ρητορικής. Την στενεύουν τα παπούτσια της, την απωθούν οι γραβάτες και τα reports, οι στατιστικές και όλοι αυτοί οι ενοχλητικοί διπλωμάτες. Χρειάζονται καθημερινές αποφάσεις και παρεμβάσεις. Αναπολεί μαζί με τον αρχηγό της τις μέρες που έστηναν αντάρτικό έξω από το Υπουργείο Υγείας και μελαγχολεί τώρα που ηγείται της κατάρρευσης της νοσοκομειακής περίθαλψης. Δυσανασχετεί με την κριτική αφήνοντας τα πολλά και σημαντικά στην τύχη τους ενώ επιχειρεί να αποπροσανατολίσει με διαστημικές αποστολές και αισιόδοξες δηλώσεις.

Η δημόσια ασφάλεια και τα όρια της ασυδοσίας

Έχουμε γράψει πολλές φορές στο παρελθόν τις θέσεις μας για τη δημόσια ασφάλεια.

Εν συντομία, δεν νοείται κράτος δικαίου, πρώτον, χωρίς διαρκή σεβασμό στους νόμους του, ο οποίος μεταφράζεται σε σταθερή υλοποίησή τους και στην καθολικότητα της εφαρμογής τους, και δεύτερον, απλόν και σημαντικόν, χωρίς αποτελεσματική αστυνομία.

Και, ενώ το να πληροί μια χώρα στο 100% τις παραπάνω προϋποθέσεις δεν είναι φυσικά απλό πράγμα, η Ελλάδα τελευταία ίσως να φτάνει και σε μονοψήφιο ποσοστό.

Δεν ήταν πάντα έτσι… Ήταν και πριν άσχημα, τηρουμένων των αναλογιών (είμαστε μέλος της ΕΕ άλλωστε, ακόμα), αλλά όχι έτσι.

Καθώς, λοιπόν, αντί να βελτιωνόμαστε υπό το βάρος της κρίσης, χειροτερεύουμε (ή, εν προκειμένω, καθώς τα «μεμονωμένα περιστατικά» έχουν μαζευτεί βουνό), περισσότερο νόημα έχει να επισημαίνουμε τις ασθένειες, πάλι, ακόμα (επτά χρόνια μνημονίων δεν είναι αρκετά φαίνεται), παρά να ασχολούμαστε με τη θεραπεία· να βεβαιωθούμε ότι υπάρχει κάποια λογική, πριν αναπτύξουμε τη θεωρία· ότι υπάρχουν κάπου όρια, πριν αποκαταστήσουμε το μέτρο.

Έτσι όπως πορεύεται η χώρα τα δύο τελευταία χρόνια, ωστόσο, ούτε τα όρια βρίσκουμε.

Εδώ που τα λέμε, βέβαια, έχοντας ως δεδομένο ότι η αίσθηση του μέτρου έχει εγκαταλείψει την Ελλάδα εδώ και πολύ καιρό, ήταν θέμα χρόνου να χαθούν κι αυτά.

Μέτρου απόντος, τα άκρα γίνονται τα ίδια «μέτρο», δηλαδή σημεία αναφοράς· οι «σταθερές» μας. Οπότε, με τις δυσκολίες της κρίσης να μας δοκιμάζουν, ψάχνουμε να βρούμε τα νέα όρια, τα νέα άκρα, αλλά τα καινούρια σημεία αναφοράς έχουν τέτοια απόσταση μεταξύ τους (πρώην άκρα γαρ), που τα όρια που τα περιβάλλουν παραείναι μακριά πλέον για να φαίνονται.

Helicopter view

Ο Χάρης Βλάδος διδάσκει στο
Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
και είναι Πρόεδρος της Διοικούσας
της Ευρωπαϊκής Μεταρρυθμιστικής
Σύνθεσης (ΕΥ.ΜΕ.ΣΥΝ.)

Μιας και πλησιάζουμε, επιτέλους, στην εποχή των σύντομων διακοπών μας -για να μην "καούμε" τελείως, δηλαδή, μέσα στον δύσκολο χειμώνα που έρχεται...- ας τολμήσω μια πολιτική τοποθέτηση-πρόβλεψη "αφ' υψηλού"...
Λοιπόν εκτιμώ πως, αν έχει ακόμα μια ελπίδα η χώρα στο μέλλον, αυτή βρίσκεται, πλέον, σε ένα και μόνο πολύ μικρό "παραθυράκι πολιτικής ευκαιρίας"...
Πράγμα πολύ δύσκολο να επιτευχθεί, σίγουρα...
Εξηγούμαι...
Για να μπορεί να ελπίζει, πλέον, οποιοσδήποτε για καλύτερες μέρες στην Ελλάδα, τουλάχιστον για την επόμενη 30ετία, πρέπει να επιτευχθούν σύντομα, όλα τα παρακάτω. Και ένα προς ένα, στην σειρά:
1. Οι εκλογές να μην αργήσουν πάρα πολύ: Κάθε μέρα που περνάει με αυτήν την κυβέρνηση ο πολιτικός, θεσμικός και παραγωγικός ιστός αυτής της κοινωνίας φθείρεται ανεπανόρθωτα. "Σαπίζουμε σε ζωτικά όργανα". Το "μη- αναστρέψιμο" δεν είναι πλέον καθόλου μακριά...
2. Όταν γίνουν εκλογές να προκύψει ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία της ΝΔ: Με 152+ βουλευτές. Αν όχι, η προκύπτουσα κυβέρνηση θα είναι εξ' ορισμού αδύναμη και θνησιγενής...
3. Να επιτευχθεί μια ειλικρινής συνεργασία με κόμματα του φιλοευρωπαϊκού χώρου που θα συνεισφέρει περίπου +10 βουλευτές, τουλάχιστον: Πρέπει, λοιπόν, να προκύψει ισχυρή κυβέρνηση συνεργασίας πάνω σε σαφές πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και με εξ' αρχής συμφωνία ΚΑΙ στο όνομα του μελλοντικού ΠτΔ...
4. Η νέα κυβέρνηση πρέπει να διαθέτει, το ελάχιστο, 10 νέους υπουργούς και υφυπουργούς που θα είναι έτοιμοι να "μασήσουν σίδερα": Μακάρι μερικοί από αυτούς να είναι κι εκλεγμένοι στο κοινοβούλιο...
5. Η νέα κυβέρνηση μέσα σε 6 μήνες να έχει καταφέρει να υλοποιήσει τουλάχιστον τις μισές από τις στοχευμένες μεταρρυθμίσεις που προτείνει για το σύνολο της 4ετίας της...

Απλά προβλήματα, περίπλοκες (μη) λύσεις

Το θέμα του μήνα που πέρασε ήταν τα σκουπίδια ή αλλιώς, οι απεργιακές κινητοποιήσεις των υπαλλήλων της τοπικής αυτοδιοίκησης με αίτημα τη μόνιμη εργασία.

Το ζήτημα από κοινωνική και πολιτική άποψη δεν είναι απλό. Οι υπάλληλοι αισθάνονται εξαπατημένοι, οι κυβερνώντες προσπαθούν να ικανοποιήσουν το εκλογικό τους κοινό, οι εταίροι δεν τους αφήνουν, η αντιπολίτευση κατηγορεί, οι τοπικοί άρχοντες δυσκολεύονται να αναλάβουν πρωτοβουλία και άλλα…

Όλοι έχουν δίκιο και όλοι έχουν άδικο, εξαρτάται από ποια πλευρά θα το δει κανείς… Γενικά, διάθεση να υπάρχει και η κουβέντα μπορεί να κρατήσει καιρό.

Εκτός κι αν βάλουμε κάποιες αυτονόητες (θεωρητικά) προτεραιότητες:

Τα σκουπίδια πρέπει να μαζευτούν.

Το ότι αυτό πρέπει να αποτελεί πρώτη προτεραιότητα δεν έχει σχέση με ζητήματα υγιεινής ή καύσωνα, αλλά αποδεικνύεται από το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι- των υπαλλήλων που διαμαρτύρονται συμπεριλαμβανομένων- ανήκουν σε κάποιο δήμο ή σε κάποια κοινότητα και πληρώνουν τα ανάλογα τέλη για να μαζεύονται στην ώρα τους τα σκουπίδια.

Από αυτή την άποψη, του δημότη δηλαδή, το θέμα είναι γελοιωδώς απλό.

Ειδικά αν δούμε τον βαθμό αυτονομίας των ΟΤΑ στη χώρα μας, ο Δήμος υπάρχει για να μεριμνά να μη γεμίζει ο τόπος σκουπίδια. Αν δεν το κάνει, δεν είναι Δήμος και αν ο δημότης ενδιαφέρεται περισσότερο για τα των συμβασιούχων ή τη δύσκολη θέση των πολιτικών, δεν είναι δημότης.

Από την εν λόγω οπτική, λοιπόν, η απεργία των υπαλλήλων, αν και έχει τη σημασία της, αφορά μία άλλη συζήτηση. Στο μέτρο που το μαγαζί που λέγεται «Δήμος» μπορεί να λειτουργήσει, οφείλει να το κάνει- πάντα στα πλαίσια της νομιμότητας φυσικά.

Τι δεν βλέπουμε;

Εχθές γίναμε μάρτυρες του κοντινού μέλλοντος της ελληνικής κοινωνίας. Παρατηρήσαμε πώς η απόγνωση και η αδικία ξεσπάει με βία σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας. Είναι πλέον σίγουρο πως, οι χθεσινές σκηνές θα πληθύνουν και θα οξυνθούν.
Ο κάθε πολίτης σήμερα στην Ελλάδα έχει και μία άποψη περί των αιτιών όλων αυτών που συνέβησαν εδώ αλλά και και αυτών που θα συμβούν. Άλλοι σιχτιρίζουν τους κλέφτες πολιτικούς, άλλοι τους στυγνούς Γερμανούς, άλλοι τους καπιταλιστές Αμερικάνους, άλλοι τους Τούρκους, άλλοι τους ΠΑΣΟΚους, άλλοι τους “αριστερούς” και άλλοι τους “δεξιούς”, άλλοι μπορεί και τους “ψεκασμούς”...
Οι ίδιοι ωστόσο, δεν βλέπουν:
-τους ανέργους που λαμβάνουν το επίδομα του ΟΑΕΔ και δουλεύουν παράλληλα “μαύρα”,
-τους υπαλλήλους των ΔΕΚΟ που ακόμη και σήμερα χρυσοπληρώνονται για πολύ χαμηλή αποδοτικότητα,
-τους έχοντες κάποια θέση στον κρατικό μηχανισμό που προσπαθούν άνευ κριτηρίων και δικαιοσύνης να βοηθήσουν φίλους και συγγενείς,
-τους επιχειρηματίες που ακόμη και σήμερα περιμένουν από τα υπερτιμημένα κρατικά συμβόλαια να επιβιώσουν,
-τους περισσότερους που εξοργίζονται με τις μειώσεις των αποδοχών γιατί δεν μπορούν να συνεχίσουν τον πολυτελή βίο τους,
-τους κρατικούς υπαλλήλους που δεν κατανοούν πόσο τροχοπέδη είναι για την όλη οικονομία η χαμηλή αποδοτικότητά τους,
-τους πλούσιους συνταξιούχους της Ελλάδας που χρειάζονται τις υψηλές συντάξεις για να συμπληρώνουν το εισόδημα των παιδιών τους,
-τα ασφαλιστικά ταμεία που λαμβάνουν υπέρογκα ποσά για ανύπαρκτη υγειονομική περίθαλψη και αβέβαιη συνταξιοδότηση μόνο και μόνο για να πληρώνουν τις παράλογες συντάξεις,
-ότι οι επιχειρήσεις αντί να συνεργάζονται προς τον παγκόσμιο ανταγωνισμό αναλώνονται σε έναν καταστροφικό πόλεμο εντός των τειχών μέχρις εξουδετέρωσης των πάντων
-το σαθρό πολιτικό σύστημα που συνεχίζει να παραμυθιάζει τους “πολίτες” ώστε να συντηρηθεί το ίδιο μαφιόζικο σύστημα σε χαμηλότερο οικονομικό επίπεδο,
-την απάτη πίσω από όλους αυτούς που παρουσιάζουν εύκολες λύσεις και όμορφες υποσχέσεις, γιατί σε κανένα κράτος της εποχής μας δεν εφαρμόζονται,
-ότι το ίδιο το φορολογικό σύστημα στην Ελλάδα δημιουργεί την φοροδιαφυγή ώστε να πλουτίζουν εύκολα οι “Φίλοι” των εκάστοτε κυβερνήσεων,
-... και πολλά άλλα στρεβλά του συστήματος

Η περί μεταρρυθμίσεων υποκρισία μας

Πρέπει να κάνουμε μεταρρυθμίσεις.

Το ξέρουμε.

Οι περισσότεροι από εμάς δεν είμαστε ευχαριστημένοι με το κράτος μας. Βλέπουμε πως η χώρα δεν πηγαίνει καλά και, συνεπώς, κάποια πράγματα πρέπει να αλλάξουν.

Και γιατί δεν προχωρούμε στις αλλαγές;

Δεν θέλουμε.

Ξέρουμε, αλλά δεν θέλουμε, επειδή «από εμένα/εμάς θα ξεκινήσετε;» ή «φταίμε εμείς, αλλά όχι εγώ προσωπικά...» ή «φταίνε οι άλλοι...» και άλλα σχετικά.

Αυτή η αντίσταση έχει ισχυρές βάσεις, αφού στηρίζεται στο θεμελιώδες ένστικτο της αυτοσυντήρησης που κουβαλά ο καθένας από εμάς.

Παρά ταύτα, δεν θα ήταν σημαντικό εμπόδιο, αν δεν είχε θεσμική έκφραση. Ομάδες πίεσης (με πρώτες τις συνδικαλιστικές) μετασχηματίζουν τον φόβο που έχουμε για την αλλαγή σε σχετικώς καλά δομημένα πολιτικά ή και νομικά επιχειρήματα, βασισμένα στο σύνολό τους στο παλιό πολιτικό σύστημα, που περίπου όλοι λέμε ότι απορρίπτουμε, και στη παρωχημένη πια νομική του έκφραση.

Όχι ότι είναι αθέμιτο να υπερασπίζεται μία κοινωνική ομάδα τα συμφέροντά της, ωστόσο, οι ελληνικοί νόμοι σε γενικές γραμμές έχουν διαμορφωθεί έτσι, ώστε όλες- από τα κόμματα μέχρι τους επαγγελματικούς κλάδους- να είναι ευχαριστημένες, αδιαφορώντας για τον πολίτη/ καταναλωτή (για περισσότερη ανάλυση επ’ αυτού, βλ. «Κλειδί για την ανάπτυξη ο καταναλωτής», http://eumesin.blogspot.gr/2016/10/blog-post.html).

Μονόδρομος η συστράτευση…

Με τις εξελίξεις στον υπόλοιπο κόσμο να είναι καταιγιστικές σε όλα τα επίπεδα και τις πολιτικές ισορροπίες στην Ε.Ε. να επαναπροσδιορίζονται προσαρμοζόμενες στα νέα δεδομένα, η συστράτευση γύρω απ’ τον φιλελεύθερο πόλο στη χώρα μας, αποτελεί μονόδρομο.

Πολλαπλές κι απανωτές οι εκπλήξεις απ’ τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις σε χώρες της Ευρώπης, επιβεβαιώνουν με αδιαμφισβήτητο τρόπο ότι φαντάζει όλο και δυσκολότερο να τολμήσει κανείς προβλέψεις για το επόμενο διάστημα.

Τα μηνύματα των λαών και ειδικότερα των νέων Βρετανών και Γάλλων, που αποφασιστικά και απολύτως δημοκρατικά, διατράνωσαν τη βούλησή τους για ανατροπή του διαφαινόμενου πολιτικού κλίματος στις δυο χώρες, μόνο ως ελπιδοφόρα μπορούν να ερμηνευθούν.

Το σημαντικότερο μήνυμα αφορά στην απόφαση συμμετοχής των νέων αφού όπως καταγράφουν οι πρώτες στατιστικές, η αποχή αφορά σε μεγαλύτερες ηλικίες ψηφοφόρων. Όταν οι νέοι μιας χώρας αποφασίζουν να συμμετάσχουν, το μέλλον της προδιαγράφεται σαφώς λαμπρότερο σε σχέση με κείνη που οι νέοι της εμφανίζονται πλαδαροί, απαισιόδοξοι ή ακόμη χειρότερα, αδιάφοροι.

Το φρέσκο μυαλό, η καθαρή σκέψη και το αποφασιστικό βλέμμα στο μέλλον, διατράνωσε τη βούληση των νέων Βρετανών και Γάλλων, για περιθωριοποίηση των εθνικιστών που έφαγαν πολύ δυνατό χαστούκι και το γερό ταρακούνημα των λαϊκιστών που το μήνυμα, τους εστάλη με τον πιο ξεκάθαρο και επιτακτικό τρόπο.

Για μια βιώσιμη και μακρόπνοη κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη, στην Ελλάδα

Ο Χάρης Βλάδος διδάσκει στο
Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο
Θράκης και είναι Πρόεδρος
της Διοικούσας της
Ευρωπαϊκής Μεταρρυθμιστικής
Σύνθεσης (ΕΥ.ΜΕ.ΣΥΝ.)

Η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας χειροτερεύει καθημερινά.
Οι προοπτικές βιώσιμης, μακρόπνοης και σχετικά γρήγορης ανάκαμψης εμφανίζονται ιδιαιτέρως ασθενείς και, μάλιστα, φθίνουσες.
Απολύτως υπεύθυνες για αυτό είναι οι επιλογές της παρούσας κυβέρνησης, κατά την τελευταία διετία.
Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ παρέλαβε το 2015 μια βαριά πληγωμένη οικονομία η οποία, όμως, με αργό και επώδυνο τρόπο έβγαινε, επιτέλους, από το σκοτεινό τούνελ της ύφεσης. Με τους πολλαπλά άστοχους χειρισμούς της, όχι μόνον ακύρωσε τις θυσίες πολλών ετών προσπάθειας ανάταξης αλλά και την χρέωσε ακόμα βαρύτερα, διασπαθίζοντας ασυλλόγιστα και το φθίνον εναπομένον δυναμικό αντοχής και αισιοδοξίας της κοινωνίας μας.
Την ξαναοδήγησε στο σκοτεινό τούνελ της κρίσης και της ύφεσης φορτώνοντας την με καινούργια, εντελώς αδικαιολόγητα, βαρίδια και τροχοπέδες.
Και παρόλη αυτή την εκκωφαντική αποτυχίας της, σε όλα τα επίπεδα, φαίνεται να συνεχίζει ακάθεκτη την πορεία της, στον ίδιο αδιέξοδο δρόμο…

Η πρόταση που εισηγούμαστε βρίσκεται στον αντίποδα των ασυλλόγιστων αστοχιών της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

― Οικονομική ανάπτυξη στηριγμένη στην ενίσχυση των επενδύσεων:
Ο μοναδικός δρόμος εξόδου της οικονομίας μας από την κρίση περνάει μέσα από τις νέες επενδύσεις.
Ας μην περιμένουμε οποιαδήποτε ανάκαμψη εν τη απουσία νέων επενδύσεων.
Οι νέες επενδύσεις, μονάχα, μπορούν να αυξήσουν την απασχόληση, να αυξήσουν τα εισοδήματα μας και το ΑΕΠ μας, να δώσουν μια υγιή βάση για την αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού συστήματος μας, να περιορίσουν ουσιωδώς τον βραχνά των «κόκκινων δανείων» και να στηρίξουν αποτελεσματικά το ασθενές τραπεζικό μας σύστημα και, τελικώς, να παράξουν επαρκή φορολογικά έσοδα, ώστε να καταφέρουμε να στηρίξουμε, να αναδιαρθρώσουμε και να εμπλουτίσουμε το κράτος πρόνοιας στην χώρα μας, μακριά από την φενάκη των δημοσιονομικών ελλειμμάτων.
Αλλιώς δεν γίνεται.
Δεν υπάρχει άλλος μακρόπνοα βιώσιμος δρόμος ανάκαμψης.
Μονάχα οι νέες επενδύσεις μπορούν να μας βγάλουν από την κρίση.