Ένα κράτος φιλανθρωπικό ίδρυμα

Οι Financial Times την περασμένη εβδομάδα έγραψαν κάτι που ήδη γνωρίζουμε όσοι ζούμε την ελληνική κρίση από μέσα. Ότι το πελατειακό μας κράτος παραμένει ανέγγιχτο. Ο μεγάλος ασθενής, δηλαδή, από τον οποίο, όπως έχει προ πολλού τεκμηριωθεί, έχουν ξεκινήσει τα δεινά μας, δεν έχει δείξει καμία ουσιαστική βελτίωση μετά από οκτώ ολόκληρα χρόνια μνημονίων.

Στον ιδιωτικό τομέα, από την άλλη, όπως επίσης αναφέρουν οι FT, σημειώθηκαν κάποιες χρήσιμες αλλαγές και – δεδομένων, αφενός, της καλής τουριστικής χρονιάς και, αφετέρου, του γεγονότος ότι εδώ και δύο τουλάχιστον χρόνια η αγορά αφέθηκε στην ησυχία της – υπήρξαν αισιόδοξες ενδείξεις, με πιο σημαντική την επιστροφή στα κέρδη για τις εταιρείες που επιβίωσαν από την περίοδο της βαθιάς ύφεσης.

Α. Τα αυτονόητα που είναι ζητούμενα

Και το ερώτημα εδώ είναι, τι να τα κάνεις τα κέρδη, αν είναι να απορροφώνται από ένα αντιπαραγωγικό κράτος…;

Για να έρθουμε στο διά ταύτα, η ρευστότητα στην αγορά αδυνατεί να ωφελήσει το σύνολο της κοινωνίας, αν η απορρόφησή της από το δημόσιο δεν ακολουθείται από την αντίστοιχη ανταπόδοση. Και ακριβώς επειδή το δημόσιο δεν είναι αποδοτικό, πρέπει ή να βρει τρόπο να γίνει ή να παίρνει λιγότερα από την αγορά.