Ούτε με τον Ομπάμα διαπραγματευτή…

Όποιος άκουσε την ομιλία του Μπ. Ομπάμα στην Αθήνα ιδίοις ωσί, θα παρατήρησε ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ συνέδεε σταθερά την ελάφρυνση του χρέους με μεταρρυθμίσεις. Ποτέ δεν ανέφερε το πρώτο ελλείψει του δεύτερου. Η κυβέρνηση όμως, με την ευχέρεια που έχει να θέτει τη δική της ατζέντα στα εγχώρια ΜΜΕ- σε αυτό, οφείλουμε να πούμε, είναι ικανότατη- προσπαθεί να περάσει στο σύνολο του κοινού παγκοσμίως την εντύπωση, ότι η ΗΠΑ ζητούν τη μείωση του χρέους μας, τελεία. Στο ελληνικό κοινό μάλλον την πέρασε ήδη, αν κρίνουμε από τους τίτλους στον Τύπο.

Οπότε, (θέλουμε να) πιστεύουμε, και να πιστέψει και ο υπόλοιπος κόσμος, ότι έχουμε έναν ισχυρό σύμμαχο στο αίτημά μας να πάρουμε κάτι, χωρίς να έχουμε δώσει τίποτα. Και, όχι, οι περιστροφές που κάνουμε γύρω από τον εαυτό μας- με νόμους που ψηφίζουμε χωρίς να εφαρμόζουμε, ιδιωτικοποιήσεις που ξεκινάμε για να τις μπλοκάρουμε, αύξηση φόρων και μείωση συντάξεων από τη μία, μαζί με προσλήψεις στο δημόσιο από την άλλη κ.α.- δεν είναι κανονικές μεταρρυθμίσεις.

Το συμπέρασμα είναι πως οι Αμερικάνοι ξέρουν στην πραγματικότητα καλύτερα από εμάς το συμφέρον μας και, αντί εμείς να επωφεληθούμε από την εν λόγω κατανόηση (για μία όσο το δυνατόν ήπια προσαρμογή φερ’ ειπείν), τους χρησιμοποιούμε για να συνεχίσουμε να μην κάνουμε τίποτα ουσιαστικό.

Και, μεταξύ μας, οι περισσότεροι Έλληνες υποπτευόμαστε, αν δεν γνωρίζουμε στα σίγουρα, ότι η αδράνεια που μας χαρακτηρίζει καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης, είναι ο σίγουρος δρόμος προς την καταστροφή. Απλά δεν θέλουμε να μας ξυπνήσει κανένας από το κρατικίστικο όνειρό μας. Μας σκουντάει ολόκληρη η υφήλιος και εμείς ζητάμε με τα μάτια κλειστά, «πέντε λεπτάκια ακόμα».

Ας υποθέσουμε ότι διαγράφουν, όχι απλά μειώνουν, ολόκληρο το χρέος μας οι δανειστές. Κι επειδή μας χρωστούν και τα φώτα του πολιτισμού, μας δίνουν και 50 δισ. δώρο… Για τα πρώτα έξοδα. Πόσο θα κρατούσε η ευμάρεια; Για πόσο καιρό θα συνεχίζαμε να επιδοτούμε και να διορίζουμε; Πέντε χρόνια; Δέκα; Μετά, επιστροφή στα ίδια.

Ή μήπως υπάρχει σώφρων άνθρωπος που πιστεύει ότι, άπαξ και χαριστούν τα χρέη, θα πέσουμε με τα μούτρα στις μεταρρυθμίσεις; Αφού δεν κάναμε κάτι όταν μπορούσαμε, προ κρίσης· δεν κάναμε όταν μας προειδοποίησαν, στην αρχή της κρίσης· δεν κάνουμε και τώρα, που η θηλιά αρχίζει να σφίγγει τον λαιμό μας· Γιατί να κάνουμε, όταν μας απαλλάξουν από τις υποχρεώσεις μας; Επειδή οι Έλληνες έχουμε το περίφημο φιλότιμο;

Αν το είχαμε, θα παραδεχόμασταν τα λάθη μας και θα παρείχαμε από μόνοι μας τις εγγυήσεις που αναμενόμενα αξιώνει κάθε έξωθεν βοήθεια. Το λιγότερο, θα καταλαβαίναμε ότι δεν είναι λογικό να ζητάμε από τους άλλους εμπιστοσύνη για τη χώρα μας, όταν εμείς οι ίδιοι την έχουμε σε μηδενική υπόληψη.

Αφού κλέβουμε εμείς το κράτος μας, πώς θέλουμε να το χρηματοδοτήσουν οι έξω; Αφού έχουμε τα δικά μας χρήματα στα στρώματα, πώς θέλουμε να επενδύσουν άλλοι τα δικά τους στην οικονομία μας ή να εμπιστευθούν οι κακές αγορές τις τράπεζές μας;

Εν τέλει, θέλουμε κούρεμα χρέους, επειδή ακούγεται καλό, αφού, όσο νά ‘ναι, ξέρουμε ότι το να χρωστάς 700 ευρώ είναι καλύτερο από το να χρωστάς 1000, και, ακριβώς επειδή ακούγεται καλό, η κυβέρνησή μας το ζητά επιτακτικά για να δείξει ότι παλεύει και, ει τυχόν το πάρει, να το περιφέρει στα προεκλογικά πάνελ. Στη χώρα, κατά τ’ άλλα, όλα θα μείνουν στα ίδια.

Σημειωτέον, κανείς δεν είπε ότι το χρέος είναι βιώσιμο. Δεν είναι και πρέπει με κάποιο τρόπο να διευθετηθεί. Για να συμβεί αυτό όμως, πρέπει να δεχθούμε μία βασική αλήθεια. Ότι αποκλείεται να μείνουν εσαεί το κράτος και η οικονομία μας ως έχουν και, πολύ περισσότερο, να επανέλθουμε στον τρόπο ζωής που διήγαμε προ κρίσης· ακόμα κι αν βάλουμε τον ίδιο τον Ομπάμα να διαπραγματευτεί για λογαριασμό μας.

Οπότε, ή θα πάρουμε την τύχη στα χέρια μας, προσπαθώντας ενεργά να προσαρμοστούμε στον αληθινό κόσμο, ή θα κάτσουμε στα αυγά μας και θα αφήσουμε τη μοίρα να μας πάει μόνη της.

Όποιος πιστεύει ότι μας επιφυλάσσει καλό τέλος, μπορεί να συνεχίσει να κάθεται.

Μιχάλης Δεμερτζής

Ιδρυτικό Μέλος Ευ.Με.ΣΥΝ - Τομεάρχης Θέσεων