Πόσες Ελλάδες τελικά…;

Πόσο σίγουροι είμαστε ότι όλοι αναφερόμαστε στην ίδια χώρα όταν αναλύουμε, προβλέπουμε, ελπίζουμε, προσπαθούμε να πούμε ή να κάνουμε κάτι για τη χώρα που θεωρούμε δική μας…;

Κι η παγωνιά που έφερε ο χιονιάς με το ‘καλημέρα σας’ του 2017, απλώς ανέδειξε πόσο γελοία συνεχίζει να λειτουργεί αυτό το κράτος, αφήνοντας τα πάντα στο περίφημο μίγμα ‘νερό κι αλάτι’…είτε εννοείται όντως χρήσιμο το αλάτι είτε απλώς ως μεταφορά της λήθης, αγαπημένης ‘δραστηριότητας’ τους λαού μας…

Μόνο που με μια πιο προσεκτική ματιά, διαπιστώνουμε εύκολα ότι τελικά δε μιλάμε για μια Ελλάδα όλοι. Έχουμε την ΄τύχη’ να μιλάμε για πολλές πλέον. Για να τις δούμε αναλυτικά:

Μια είναι η Ελλάδα της αναμονής και της αργής επαναφοράς απ’ τις αργίες των γιορτών, όπου όλοι προσπαθούν να επανέλθουν στους ρυθμούς τους με τα οικονομικά να είναι και πάλι σε πρώτη προτεραιότητα και την αισιοδοξία που συνόδευε τις ευχές, να διαλύεται τόσο γρήγορα κι εύκολα που ήταν λες και δεν υπήρξε.

Αυτή είναι η Ελλάδα των επαγγελματιών κι εμπόρων, αυτών που συνήθισαν στα χαστούκια, δούλεψαν περισσότερες ώρες αυτές τις μέρες αλλά το αντίκρισμα σε οικονομική βάση δεν ήταν το ανάλογο και τώρα έμεινε κι η κούραση αντί για ξεκούραση.

Μια άλλη Ελλάδα, είναι αυτή των υπαλλήλων, ειδικότερα των δημοσίων, που σαφώς βιώνουν διαφορετικά αυτές τις μέρες…ακόμη… Αδειούλες, ο μισθός στην ώρα του, τα παιδιά σπίτι, ψώνια, λιγότερα αλλά έγιναν, τραπέζια, κάποιοι πήγαν και ταξιδάκια εντός Ελλάδος αλλά ηρέμησαν, ξέφυγαν, διασκέδασαν, ξεκουράστηκαν κι επέστρεψαν με μυστήρια διάθεση επειδή τελείωσαν οι γιορτές.

Μια άλλη Ελλάδα είναι εκείνη όσων έχουν απλώς ελαττώσει κάποιες απ’ τις πολυτέλειές τους. Υπάρχουν ακόμη κι είναι και πολλοί… Αυτοί, απλώς επέστρεψαν στην καθημερινότητά τους που για τους περισσότερους από μας, μοιάζει ως διακοπές… Λίγο με την παγωνιά έχουν κάποια θεματάκια, αλλά ξέρουν να τ’ αντιμετωπίζουν απ’ όσα έχουν μάθει στα χιονοδρομικά που συχνάζουν… Σ αυτή την κατηγορία φυσικά, ανήκουν κι οι περισσότεροι εθνοπατέρες μας αφού κι οι πιο νέοι στην πολιτική, έχουν πλέον κάνει καλή μαγιά ώστε να μπορούν να ζήσουν ανέμελα τις γιορτινές μέρες.

Η πιο δύσκολη και μεγαλύτερη Ελλάδα όμως, είναι αυτή με τους αδυνατούντες να τα βγάλουν πέρα έστω και μέτρια, αυτούς που με τα ελάχιστα ευρώ στην τσέπη προσπάθησαν να ξεχαστούν και να νιώσουν το πνεύμα των γιορτών, μάλλον με μνήμες άλλων εποχών παρά με σημερινή διάθεση. Είναι η Ελλάδα των χαμηλοσυνταξιούχων, των ανέργων, των αμειβόμενων με τον βασικό μισθό ιδιωτικών υπαλλήλων, εκείνων που δούλεψαν πολύ αυτές τις μέρες αλλά πληρώθηκαν λίγο κι απλώς συνεχίζουν στον ίδιο ρυθμό, με το μόνο που λείπει να είναι ο στολισμός της πόλης και του σπιτιού. Είναι η Ελλάδα της βιοπάλης και των προβλημάτων που δεν έχει καμιά διάθεση ούτε για γιορτές, ούτε για χαρές και πανηγύρια. Και κάθε χρόνο, διαπιστώνουμε ότι αυτή η Ελλάδα μεγαλώνει κι αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο χωρίς κανένας να ενδιαφέρεται τελικά γι’ αυτό.

Και φυσικά, υπάρχει κι εκείνη η Ελλάδα που φέτος τράβηξε με τον χειρότερο τρόπο την προσοχή μας, πολύ περισσότερο από πέρυσι και φυσικά είναι η Ελλάδα που φιλοξενεί τους μετανάστες και πρόσφυγες που βρέθηκαν στο έλεος του χιονιά, σε ξένη χώρα, παρατημένοι απ’ τους ιθύνοντες που προσπαθούν να τα βρουν σε στρογγυλά τραπέζια κι απλώς έκαναν διακοπές αυτές τις μέρες, αφήνοντας τις αποφάσεις γι’ αργότερα. Αυτή η Ελλάδα μας πληγώνει όλους αφού είμαστε ανήμποροι να κάνουμε οτιδήποτε πλέον αλλά είμαστε επίσης και υποχρεωμένοι να βιώνουμε τη θλίψη που πηγάζει απ’ το μαρτύριο αυτών των ανθρώπων που η χώρα τους διαλύεται από πόλεμο και των υπολοίπων που ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή στην Ευρώπη κι απλώς κόλλησαν τώρα στη φτωχούλα κι αδύναμη ν’ αντιδράσει Ελλάδα.

Το κακό με τις διαφορετικές Ελλάδες, είναι ότι ο καθένας μας πλέον, ζει τόσο απομονωμένος σ’ αυτή που ανήκει, που δε φαίνεται να έχουν και πολλή μεγάλη επαφή μεταξύ τους. Και καθίσταται σαφές, όταν βρεθούν ν’ ανταλλάξουν απόψεις ότι το μόνο στο οποίο συμφωνούν, είναι ότι η κατάσταση πλέον που επικρατεί στη χώρα, είναι μη αναστρέψιμη.

Τα επανωτά λάθη κι η ανικανότητα των κυβερνώντων τα τελευταία χρόνια σε συνδυασμό με την συνεχή επιβάρυνση, άδικη στις περισσότερες περιπτώσεις, που οδήγησαν τους πολίτες σε αδιαφορία παρά την πλήρη απαισιοδοξία και διαπίστωση αδιεξόδου σε όλους πλέον τους τομείς λειτουργίας της χώρας, μόνο διχασμό φέρνουν και απομάκρυνση των Ελλήνων μεταξύ τους, δικαιώνοντας τη ρήση ‘διαίρει και βασίλευε’ που αποτελεί τον μόνο σίγουρο τρόπο χειραγώγησης για όσους το επιχειρούν…

Γρηγορίου Αλεξάνδρα

Ιδρυτικό Μέλος Ευ.Με.ΣΥΝ - Τομεάρχης Επικοινωνίας & ΜΜΕ