Η συζήτηση γύρω από το ασφαλιστικό δυστυχώς σταμάτησε με την “αναδιάρθρωση” Κατρούγκαλου και μετασχηματίστηκε σε μόνιμη γκρίνια λόγο της πλήρους ανεπάρκειας της τελευταίας. Το ασφαλιστικό σύστημα στην Ελλάδα χρεοκόπησε πολύ πριν το 2009. Για την ακρίβεια το ασφαλιστικό θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως ήταν η γενεσιουργός αιτία της καθολικής χρεοκοπίας της χώρας.
Είναι άξιο απορίας πως τα κόμματα μέσα στην ανευθυνότητα, τον λαϊκισμό και το μικροπολιτικό συμφέρον ακόμη και σήμερα δεν αποκαλύπτουν την σκληρή αλήθεια και δεν επισημαίνουν το αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί. Όσο κανείς δεν αναδεικνύει το μέγεθος του αδιεξόδου, τόσο η Ελλάδα θα υποχωρεί σε ανταγωνιστικότητα και θα βυθίζεται στην φτώχεια.
Μια κοινωνία που ποτέ δεν έμαθε την αλήθεια, γαλουχήθηκε με την εντύπωση της πλούσιας σύνταξης και πρέπει να συνειδητοποιήσει πως πολύ γρήγορα θα αναγκαστεί να ζει με μια πολύ πενιχρή ή και μηδενική σύνταξη για να γεράματα χωρίς κανένα κράτος πρόνοιας. Βλέπετε η σύνταξη στην “σοσιαλιστική” Ελλάδα (το ασφαλιστικό είναι κυρίως γέννημα θρέμμα ΠΑΣΟΚ) λειτουργούσε πολλές φορές με μεγάλες αδικίες και ως επίδομα πρόνοιας που πολύ απλά το ελληνικό κράτος αδυνατούσε να εκδώσει και να ελέγξει. Με την εξάλειψη αυτής όμως θα φανερωθεί και η γύμνια του δήθεν αριστερού κράτος πρόνοιας που πολύ απλά δεν είναι υπαρκτό ούτε στην πιο πρωτόλεια μορφή του.
Όταν το 2010 η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ έπρεπε να πάρει την γενναία απόφαση να κόψει μια για πάντα τις πρόωρες συντάξεις και φυσικά να περικόψει το ύψος των υψηλών συντάξεων, προτίμησε κάτι εντελώς παράλογο για έναν τρίτο παρατηρητή. Μείωσε οριζόντια τις αποδοχές του δημοσίου τομέα κατά 30%, έκλεισε το μάτι σε όσους μπορούσαν να βγάλουν σύνταξη και φυσικά τα υπόλοιπα μέτρα που πάρθηκαν ήταν εκατόμβη για τον ιδιωτικό τομέα όπου μέσα σε 2 χρόνια είχαμε 1εκ ανέργους. Δηλαδή, μέσα σε μόλις 2 χρόνια αυξήθηκε υπερβολικά ο αριθμός των συνταξιούχων και παράλληλα μειώθηκε το πλήθος των εργαζομένων που πληρώνουν για τις συντάξεις. Συνυπολογίστε και την μείωση των εισφορών λόγω μείωσης των αποδοχών και έχετε το εκρηκτικό μείγμα. Ούτε οι επόμενες κυβερνήσεις δυστυχώς, στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και άφησαν την κατάσταση να σέρνεται και φυσικά να επαιτούν από τους εταίρους μας λεφτά για την μη κατάρρευση.
Τα ασφαλιστικό βλέπετε δεν είναι μόνο οι συντάξεις μιας γενιάς. Είναι η αποταμίευση των πολιτών. Είναι τα κεφάλαια αυτά που γίνονται ο μοχλός ανάπτυξης μια οικονομίας. Αν δεν υπάρχει αποταμίευση μια οικονομία είναι αδύνατο να αναπτυχθεί γιατί δεν έχει κεφάλαια να επενδύσει. Το σημερινό αδιέξοδο είναι εύκολα αντιληπτό. Οι συνταξιούχοι πλέον είναι περισσότεροι από τον ενεργό πληθυσμό της χώρας. Και σκεφτείτε πως μία σύνταξη 750€ απαιτεί 10 εργαζόμενους των 400€. Σκεπτόμενοι πως οι μισοί πλέον εργαζόμενοι δηλώνονται μερικής απασχόλησης και φυσικά την μείωση του πληθυσμού τα τελευταία χρόνια (υπογεννητικότητα, μετανάστευση) κατανοείτε το μέγεθος του αδιεξόδου όπου δεν υπάρχει διέξοδος; Η μόνη λύση είναι επιστροφή πίσω. Εκκίνηση από την αρχή σε νέα βάση και με την πρόνοια για τις λιγότερες αδικίες.
Όσο όμως δεν παίρνονται οι γενναίες αποφάσεις τόσο αυτό θα καταρρέει και θα έρθει η στιγμή που θα καταρρεύσει όλο το κράτος υπό το βάρος του. Το ασφαλιστικό όπως το ξέραμε πέθανε το 2009 μετά από μακροχρόνια νοσηλεία του στην εντατική.
Όσο πιο γρήγορα αποφασίσουμε να το αναμορφώσουμε εκ του μηδενός που σημαίνει σίγουρα αδικίες για τους παλαιούς ώστε να υπάρχει για τους επόμενους τόσο πιο δίκαιο και αποδοτικό θα είναι για όλους.
Όσο αυτό σέρνεται από μείωση σε μείωση χωρίς όμως γενναία αλλαγή τόσο αυτό θα απειλεί τις δουλειές και την ζωή όλων μας.
Κάποια στιγμή πρέπει να αναρωτηθούμε ως κοινωνία. Θέλουμε μια κοινωνία όπου οι νέοι θα ονειρεύονται και θα μεγαλουργούν ή μια κοινωνία όπου οι νέοι απλά θα επιβιώνουν από τα ψίχουλα των ηλικιωμένων παππούδων τους; Και για πόσο μπορεί να ζήσει μια κοινωνία χωρίς ονειροπόλους νέους;
Πιστής Δημήτρης
Αντιπρόερος Ευ.Με.ΣΥΝ - Πολιτικός Μηχανικός Ε.Μ.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου