Τάδε έφη ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κυβερνώντος κόμματος.
Για μία κοινωνία που -ούσα διαχρονικά ακροάτρια ενός πολωτικού δημόσιου λόγου- έχει εκπαιδευτεί να αρκείται στην ετεροπροσδιοριστική πλευρά της πολιτικής, το ξεκάθαρο κοινοβουλευτικό δίπολο αριστερά-δεξιά μετατράπηκε, στα πρώτα στάδια της κρίσης, σε μνημόνιο-αντιμνημόνιο, κατόπιν σε Ευρώπη-Αντιευρώπη και οδεύει ολοταχώς προς ευρώ-δραχμή.
Για να γίνουμε λίγο πιο διευκρινιστικοί, στη Βουλή, όπου δεν νομοθετούμε απλώς, αλλά καθορίζουμε την κατεύθυνση του έθνους μας, ζήτημα δεν είναι πια το μνημόνιο, αφού υπεγράφη και από τους εκπροσώπους των «αγανακτισμένων»· ούτε η ευρωπαϊκή μας προοπτική, καθώς ο κοινοβουλευτικός φιλοευρωπαϊκός λόγος έχει ηττηθεί προ πολλού από τις κραυγές των αντιπάλων του και τα φοβικά σύνδρομα των φορέων του. Ζήτημα είναι -θα γίνει οσονούπω- το νόμισμα.
Το οποίο είναι μάλλον αναμενόμενο, καθώς, πρώτον, είναι το επόμενο υπαρξιακού χαρακτήρα δίλημμα που αναδύεται φυσιολογικά μετά την εμπέδωση του αντιευρωπαϊσμού μας και, δεύτερον, η πραγματικότητα φωνάζει ότι κάτι πρέπει να αλλάξει, τη στιγμή που έχουμε αποφασίσει πως δεν θα αλλάξουμε τίποτα από το κράτος ή τους εαυτούς μας. Οπότε, έμεινε το νόμισμα.
Και μιλάμε για επίσημο πολιτικό λόγο. Για ζήτημα «ευρώ ή δραχμή» μέσα στο κοινοβούλιο. Όχι στα σπίτια μας ή στα καφενεία. Η έξοδος από το κοινό νόμισμα μπορεί να έχει ξανά απασχολήσει στο παρελθόν την κοινωνία και τα ΜΜΕ, αλλά πρόταση από το κυβερνητικό στρατόπεδο για σχετική κουβέντα στη Βουλή δεν είχε ξαναγίνει.
Όσο δεν «αδειάζεται» με κάποιο τρόπο ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κυβερνώντος κόμματος, έστω με το κλείσιμο της αξιολόγησης, και, συνεπώς, το ενδεχόμενο μιας τέτοιας συζήτησης αιωρείται πάνω από τη Βουλή, η εμπιστοσύνη της οικονομίας μας θα βαίνει μειούμενη. Όχι ότι πριν ήταν και στο καλύτερο σημείο, αλλά με την εν λόγω πρόταση-δήλωση τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα.
Και αυτό, γιατί, όταν η ιδέα προέρχεται από τη μεριά της κυβέρνησης, τότε η συζήτηση μάλλον θα γίνει και, στη σκέψη ότι θα γίνει, οι εξελίξεις μπορεί να είναι τέτοιες, που μάλλον δεν θα προλάβει καλά καλά να ξεκινήσει!
Εν ολίγοις, «κοινοβουλευτική συζήτηση για τη δραχμή» σημαίνει επιστροφή στη δραχμή. Καθαρά και ξάστερα.
Η Βουλή δεν είναι πανεπιστημιακό αμφιθέατρο για να κάνουμε μία ακαδημαϊκή κουβεντούλα. Εκφράζει με κάθε επισημότητα το ελληνικό έθνος.
Είναι πολύ διαφορετικό να λέει κάποιος εξωτερικός παράγων ότι η Ελλάδα ίσως να είναι καλύτερα εκτός Ευρωζώνης, από το να το λέει επισήμως η ίδια η Ελλάδα. Όσο κι αν θέλει κανείς -ο Σόιμπλε, ο Τραμπ, ο Σόρος, ο Βελζεβούλ ο ίδιος- να γυρίσουμε στη δραχμή, δεν μπορεί να το πετύχει τόσο απλά και τόσο άμεσα (και σίγουρα δεν μπορεί να το πετύχει αν δεν τον «βοηθήσουμε»), όσο μία μικρή δική μας αμφιταλάντευση επί του θέματος.
Ο λόγος είναι πολύ απλός, αν σκεφτείτε τι θα κάνατε με τα ευρώ σας, τη στιγμή που θα ανακοινωνόταν η διεξαγωγή της συγκεκριμένης συζήτησης στο κοινοβούλιο· μετά σκεφτείτε τι θα έκαναν οι τράπεζες· μετά ποιος θα τις δάνειζε…
Κινδυνολογία; Ή μήπως ρεαλισμός;
Ας ξεχαστούν με κάποιο τρόπο τα περί «νομισματικής» συζήτησης στη Βουλή κι ας μην το μάθουμε ποτέ.
Μιχάλης Δεμερτζής
Ιδρυτικό Μέλος Ευ.Με.ΣΥΝ - Τομεάρχης Θέσεων
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου