Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στο έλεος του εθνικολαϊκισμού

Με την αξιολόγηση να μην πηγαίνει πολύ καλά και τα σενάρια για εκλογές να φουντώνουν, η συγκυβέρνηση εμφανώς «ανεβάζει στροφές» επικοινωνιακά. Αναμενόμενο, αν μη τι άλλο.

Επειδή όμως με τη συγκεκριμένη κυβέρνηση τίποτα δεν είναι όπως παλιά, δεν αρκείται στην παροχολογία και στον, καθιερωμένο πια, προεκλογικό μποναμά, αλλά αποπειράται και την αναβίωση της αντιευρωπαϊκής «επανάστασης». Δηλαδή, την ανασυγκρότηση του εθνικολαϊκιστικού μπλοκ, που γνωρίσαμε το καλοκαίρι του ’15 και θέλει ως βασικό συστατικό του το, εδώ και λίγα χρόνια κοινοβουλευτικό, νεοναζιστικό μόρφωμα. Και αυτό είναι πολύ σοβαρότερο από μερικά ευρώ στους συνταξιούχους.

Σε ό,τι αφορά τους φύσει και θέσει εκπροσώπους τού εν Ελλάδι φασισμού λοιπόν, την τελευταία βδομάδα μόνο είχαμε δύο κολακευτικές αναφορές από κυβερνητικά στελέχη, λίγο νωρίτερα μία κοινή ‒υπουργών παρόντων‒ επίσημη εμφάνιση «πατριωτικού» χαρακτήρα και εσχάτως μία (όχι και τόσο) περίεργη σιωπή από μέρους τους απέναντι στον… χουβαρντά με τα ελληνικά νησιά υφυπουργό Παιδείας. Για να μην επεκταθούμε στη γενικότερη ανεκτικότητα που απολαύουν.

Σε αυτή την κυβερνητική προσέγγιση, θύμα δεν είναι απλά η δημοκρατία, γενικώς και αορίστως. Είναι ο καθένας από εμάς. Μαζί και αυτοί που ψήφισαν Χρυσή Αυγή, ακόμα κι αν (κάνουν πως) δεν το γνωρίζουν.

Επειδή στην Ελλάδα δεν υπάρχει τίποτα αυταπόδεικτο, να θυμίσουμε ότι αναφερόμαστε σε ένα κόμμα που έχει αναλάβει την πολιτική ευθύνη δολοφονίας (και όχι μόνο), δηλαδή, επισήμως ενστερνίζεται τη βία απέναντι στους πολιτικούς του αντιπάλους και, παρεμπιπτόντως, αφού δεν μιλάμε απλά για αναφορά σε ένα καταχωνιασμένο καταστατικό αλλά για επίσημες, δημόσιες τοποθετήσεις, κανένας Έλληνας δεν δικαιούται να πει «δεν ήξερα».

Σιγά σιγά...

Συζήτηση με συνταξιούχο:

- Δεν γίνεται με τέτοια φορολογία. Δεν προχωράει τίποτα. Τι τους θέλουν τόσους φόρους;

- Για να μπορεί να πληρώνεται η γυναίκα σου στο Υπουργείο και η σύνταξή σου.

- Σιγά τώρα και πριν πως πληρώνονταν και μάλιστα περισσότερο;

- Πριν δανειζόμαστε για να πληρώνονται όλα αυτά αφού οι φόροι δεν έφταναν. Πόσο μάλιστα τώρα που η αγορά είναι πολύ μικρότερη. Αναγκαστικά οι φόροι πρέπει να αυξηθούν. Αφού δάνειο δεν μας δίνει κανείς.

- Ε, καλά, ας έβαζαν λιγότερους φόρους και να δίνανε δουλειές.

- Όταν πριν από 6 χρόνια σε ρώτησα τι προτιμάς, να απολυθούν 250.000-300.000 ΔΥ και να κλείσουν οργανισμοί και κρατικές εταιρίες για να μην φτωχύνουμε, μου απάντησες πως όχι. Να μην απολυθεί κανένας. Ε, πλήρωσε τους επομένως. Γιατί ξέρεις οι 300.000 αυτοί θέλουν και υποδομές για να υπάρχουν, και λειτουργικά έξοδα και πολλά άλλα που χωρίς αυτούς μπορούσες να μην τα έχεις.

- Ε, δεν είναι έτσι. Ας το κάνανε σιγά σιγά.

Η μόδα των δημοψηφισμάτων στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία

Μετά και την πρόσφατη αποτυχία Ρέντσι, μπορούμε να πούμε πως η μόδα των δημοψηφισμάτων δεν ευνοεί καθόλου την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Αντιθέτως, σχεδόν όλα τα δημοψηφίσματα των τελευταίων δύο ετών στην ήπειρο, εξυπηρέτησαν την εθνικολαϊκιστική ατζέντα.

Μεγάλες μάζες πολιτών εξέφρασαν τον (επιλεκτικό) αντισυστημισμό τους και ίσως δεν είναι τυχαίο, ότι, στις αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες, και τα ίδια τα δημοψηφίσματα είναι κατά βάση μία μη συστημική διαδικασία.

Σε κάθε περίπτωση, παραμένει το γεγονός ότι ακροδεξιά και λοιπά ακραία κόμματα κερδίζουν έδαφος με όπλο την άμεση δημοκρατία. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ιστορία ειρωνεύεται με τέτοιο τρόπο.

Ο Α. Χίτλερ έκανε τέσσερα δημοψηφίσματα για να συγκεντρώσει όλες τις εξουσίες του κράτους στα χέρια του. Ο Τσάβεζ έκανε δύο το 1999 και από ένα το 2007 και το 2009, όλα για να εγκριθούν συνταγματικές αναθεωρήσεις προς ενίσχυση των εξουσιών του. Γενικά, οι δικτάτορες φαίνεται να τα πηγαίνουν καλά με τα δημοψηφίσματα (βλ. και Ελλάδα).

Ένα πρώτο συμπέρασμα, κατόπιν τούτων, είναι πως πρέπει να είμαστε καχύποπτοι όταν ένα δημοψήφισμα επιβάλλεται άνωθεν. Είναι πολύ διαφορετικό σε σχέση με τις περιπτώσεις κοινωνικής πρωτοβουλίας, όταν δηλαδή κινητοποιείται μια ομάδα πολιτών και, μέσω προβλεπόμενων και θεσμικών διαδικασιών, προκαλεί δημοψήφισμα (βλ. Ελβετία).

Ας δούμε όμως τα πράγματα λίγο πιο αναλυτικά.

Το παραμύθι περί «κοινωνικά ανάλγητης» παγκοσμιοποίησης

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ: Βλάδος, Μ. Χ. (σε φάση συγγραφής) 'Παγκόσμια Κρίση, Καινοτομία και Διαχείριση Αλλαγής'. Εκδόσεις ΚΡΙΤΙΚΗ.

- Πέρα όμως από την περιβαλλοντική οπτική, βοηθάει η παγκοσμιοποίηση τον ίδιο τον Άνθρωπο, στην οικουμενική διάσταση του, ενισχύοντας την διεκδίκηση της ευτυχίας και της ολοκλήρωσης του;

- Πράγματι, πολλοί σχολιαστές διαφωνούν.

Για παράδειγμα, σύμφωνα με την αρκούντως φιλόδοξη και «αιρετικής» κατεύθυνσης προσέγγιση του E. Fromm, το κύριο ενδιαφέρον πρέπει, πάντοτε, να αποδίδεται στην «ανάπτυξη με κέντρο των άνθρωπο» χωρίς παρεκκλίσεις. (βλ. παράθεμα)

ΠΑΡΑΘΕΜΑ

… Η παραγωγή πρέπει να υπηρετεί τις πραγματικές ανάγκες του ανθρώπου, όχι τις απαιτήσεις του οικονομικού συστήματος. Μια νέα σχέση πρέπει να εγκαινιαστεί μεταξύ ανθρώπων και φύσης, αυτή της συνεργασίας και όχι της εκμετάλλευσης. Ο αμοιβαίος ανταγωνισμός πρέπει να αντικατασταθεί από την αλληλεγγύη. Ο στόχος όλων των κοινωνικών διευθετήσεων θα πρέπει να είναι η ανθρώπινη ευημερία. Πρέπει να επιδιώκεται όχι η μέγιστη κατανάλωση, αλλά η λογική κατανάλωση. Το άτομο πρέπει να είναι ενεργός και όχι παθητικός μέτοχος της κοινωνικής ζωής.

E. Fromm (1979): To Have or to Be, SPHERE BOOKS

Άραγε, όμως, το επιτυγχάνει αυτό η καπιταλιστική ανάπτυξη και μάλιστα η παγκοσμιοποίηση των τελευταίων δεκαετιών;

Παραξενεύοντας, ίσως, μερικούς από τους αναγνώστες αυτού του βιβλίου, εκτιμώ ξεκάθαρα πως ναι, με τις επιτυχίες αυτές να εμφανίζονται μάλιστα σε πολλά επίπεδα.

Επτά χρόνια φαγούρα…

Αισιόδοξη δηλώνει η κυβέρνηση, τόσο για το κλείσιμο της αξιολόγησης, όσο και για την πορεία της ελληνικής οικονομίας εν γένει, εφιστώντας την προσοχή των εταίρων στις μεταρρυθμίσεις που έχει εφαρμόσει.

Στο μεταξύ, οι εκτός κυβέρνησης πολιτικοί φορείς βλέπουν εκλογές, οι εκτός Ελλάδας συζητούν πάλι το Grexit και οι τελευταίες μεταρρυθμίσεις δεν είναι άλλες από το νέο πρωθυπουργικό γραφείο στη Θεσσαλονίκη(!) και την αποχώρηση ενδιαφερομένων από τη διαδικασία της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΣΦΑ.

Και, το σημαντικότερο, η αγορά δεν δείχνει σημάδια ανάκαμψης.

Με τη γενικότερη στάση της απέναντι στην επιχειρηματικότητα, η συγκυβέρνηση δείχνει πως, ό,τι κι αν πίστευε πως εξυπηρετεί με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, αυτό δεν είναι η ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομίας.

Το συμπέρασμα είναι ότι, ενώ η χώρα μας έχει αδιαμφισβήτητα πολύ δρόμο να διανύσει για να βγει από την κρίση, δεν έχει καν κάνει τα πρώτα μέτρα, την ίδια στιγμή που η πολιτική μας ηγεσία εθελοτυφλεί.

Φτωχεια και Πλούτος: τα παραμύθια για την ''καταστροφική παγκοσμιοποίηση''...

Βλάδος, Μ. Χ. (σε φάση συγγραφής) 'Παγκόσμια Κρίση, Καινοτομία και Διαχείριση Αλλαγής'. Εκδόσεις ΚΡΙΤΙΚΗ.

Σκαιόν το πλουτείν κ’ άλλο μηδέν ειδέναι.

Ευριπίδης, 480-406 π.Χ., Αρχαίος τραγικός

μτφρ: Είναι φοβερό να πλουτίζεις και να μην ξέρεις τίποτε άλλο

(διασώζεται από τον Πλούταρχο)

- Η παγκοσμιοποίηση εξάλειψε την φτώχεια από τον πλανήτη;

- Όχι, φυσικά…

Ο κόσμος μας συνεχίζει να παραμένει δέσμιος της φτώχειας, της έλλειψης, της στενότητας, από την πρώτη στιγμή ύπαρξης του έως και σήμερα. Αλλά…

Σύμφωνα με την διατύπωση του Nathan Rosenberg και L.E Birdzell. Jr¹ : «Αν λάβουμε υπ’ όψη μας τη μακροπρόθεσμη άποψη της ανθρώπινης ιστορίας και κρίνουμε την οικονομική ζωή των προγόνων μας με τα σύγχρονα πρότυπα, θα δούμε ότι έχουμε να κάνουμε με την ιστορία μιας ανυπόφορης, σχεδόν, αθλιότητας». Και συνεχίζουν το ίδιο εύγλωττα: «Οι εποχές της δυστυχίας έχουν μυθοποιηθεί και, ακόμη, καταμετρούνται ως χρυσοί αιώνες ποιμενικής απλότητας. Δεν υπήρξαν τέτοιοι.»

Όχι, δεν υπήρξαν ποτέ…

Ποτέ δεν ζήσαμε στον πλανήτη μας τον παράδεισο της αφθονίας, όχι…

Αλλά για να είμαστε δίκαιοι, τα πράγματα δεν πάνε και τόσο άσκημα σε αυτό το πεδίο, ειδικά τα τελευταία χρόνια, τις τελευταίες δεκαετίες, τους τελευταίους αιώνες, όπως πολλοί λανθασμένα συνεχίζουν να πιστεύουν.

Η νέα πορεία απαιτεί νέα ‘εργαλεία’…

Ποια λογική μπορεί να εξηγήσει την ψευδαίσθηση ότι είναι δυνατόν ν’ αλλάξει η καταστροφική πορεία, ενώ χρησιμοποιούνται τα ίδια εργαλεία διαχείρισής της…;

‘Ευτυχούμε’ να ζούμε την τρίτη κατά σειρά και φυσικά αναμενόμενη, δημοσκοπική κι όχι μόνο, κατάρρευση κόμματος εξουσίας που διαχειρίστηκε τα συμφέροντα της χώρας σε περίοδο κρίσης κι αναγκάστηκε να υπογράψει τουλάχιστον ένα μνημόνιο.

Κατά παράδοση πλέον στη χώρα, την επόμενη κυβέρνηση δεν θα την αναδείξει τόσο η κατάθεση των θέσεων και απόψεων επί πολιτικών ζητημάτων αλλά η απόδειξη ανικανότητας των σημερινών κυβερνώντων που θα επικρατήσει έναντι των υποσχέσεων για κάτι διαφορετικό και φυσικά καλύτερο, των επομένων.

Ωστόσο, στο σημείο που βρίσκεται πλέον η κατάσταση, με τα λάθη και την ανικανότητα να έχουν συσσωρευθεί υπέρ του δέοντος, τις συμμαχίες και στηρίξεις απ’ τους εξωτερικούς φίλους να έχουν συρρικνωθεί επικίνδυνα και την αξιοπιστία της χώρας να βρίσκεται στα τάρταρα, παραπάνω από οφθαλμοφανές είναι ότι εκείνο που χρειάζεται, είναι η πλήρης αλλαγή του μίγματος της πολιτικής κι η αποφασιστική προώθηση των χιλιοειπωμένων πλέον μεταρρυθμίσεων.

Το αριστερό αφήγημα που μετατράπηκε κατά κοινή ομολογία ακόμη και των πιο ένθερμων υποστηρικτών του, σε αριστερές ιδεοληψίες, καταρρέει με ταχύτητα διπλάσια απ’ αυτή που στήθηκε πρόχειρα κι έδειξε να πείθει τους ψηφοφόρους των δυο τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων.

Ούτε με τον Ομπάμα διαπραγματευτή…

Όποιος άκουσε την ομιλία του Μπ. Ομπάμα στην Αθήνα ιδίοις ωσί, θα παρατήρησε ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ συνέδεε σταθερά την ελάφρυνση του χρέους με μεταρρυθμίσεις. Ποτέ δεν ανέφερε το πρώτο ελλείψει του δεύτερου. Η κυβέρνηση όμως, με την ευχέρεια που έχει να θέτει τη δική της ατζέντα στα εγχώρια ΜΜΕ- σε αυτό, οφείλουμε να πούμε, είναι ικανότατη- προσπαθεί να περάσει στο σύνολο του κοινού παγκοσμίως την εντύπωση, ότι η ΗΠΑ ζητούν τη μείωση του χρέους μας, τελεία. Στο ελληνικό κοινό μάλλον την πέρασε ήδη, αν κρίνουμε από τους τίτλους στον Τύπο.

Οπότε, (θέλουμε να) πιστεύουμε, και να πιστέψει και ο υπόλοιπος κόσμος, ότι έχουμε έναν ισχυρό σύμμαχο στο αίτημά μας να πάρουμε κάτι, χωρίς να έχουμε δώσει τίποτα. Και, όχι, οι περιστροφές που κάνουμε γύρω από τον εαυτό μας- με νόμους που ψηφίζουμε χωρίς να εφαρμόζουμε, ιδιωτικοποιήσεις που ξεκινάμε για να τις μπλοκάρουμε, αύξηση φόρων και μείωση συντάξεων από τη μία, μαζί με προσλήψεις στο δημόσιο από την άλλη κ.α.- δεν είναι κανονικές μεταρρυθμίσεις.

Το συμπέρασμα είναι πως οι Αμερικάνοι ξέρουν στην πραγματικότητα καλύτερα από εμάς το συμφέρον μας και, αντί εμείς να επωφεληθούμε από την εν λόγω κατανόηση (για μία όσο το δυνατόν ήπια προσαρμογή φερ’ ειπείν), τους χρησιμοποιούμε για να συνεχίσουμε να μην κάνουμε τίποτα ουσιαστικό.

Και, μεταξύ μας, οι περισσότεροι Έλληνες υποπτευόμαστε, αν δεν γνωρίζουμε στα σίγουρα, ότι η αδράνεια που μας χαρακτηρίζει καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης, είναι ο σίγουρος δρόμος προς την καταστροφή. Απλά δεν θέλουμε να μας ξυπνήσει κανένας από το κρατικίστικο όνειρό μας. Μας σκουντάει ολόκληρη η υφήλιος και εμείς ζητάμε με τα μάτια κλειστά, «πέντε λεπτάκια ακόμα».

Η Παγκοσμιοποίηση

Και εδώ, ακριβώς, βρίσκεται όλη η ουσία του θέματος μας. Στην κοιτίδα, στην πηγή όλων των προηγούμενων συμπτωμάτων, ωριμάζει σιωπηλά μια εντελώς νέα καπιταλιστική πραγματικότητα η οποία ενσωματώνει και αναδιατάσσει εξελικτικά και τον ελληνικό κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό. Πρόκειται για μια νέα συνολική, ποιοτικά μεταλλαγμένη, πραγματικότητα η οποία συνέχει, συνθέτει και επανασυνθέτει αδιάκοπα στο εσωτερικό της, όλα τα επιμέρους ανατρεπτικά φαινόμενα της εποχής μας και στην Ελλάδα: η ίδια η Παγκοσμιοποίηση που βρίσκεται, πλέον, αφομοιωμένη στα κύτταρα και του ελληνικού κοινωνικοοικονομικού οργανισμού. Πρόκειται για την Παγκοσμιοποίηση με την οποία σπανίως ασχολούνται, με συστηματικό και συνεκτικό τρόπο, οι περισσότεροι οικονομολογούντες στην Ελλάδα σήμερα.

• Με την Παγκοσμιοποίηση η οποία δεν εξαντλείται σε κάποιο στενό οικονομικό φαινόμενο (εμπορικό, παραγωγικό, χρηματοοικονομικό…), ούτε σε κάποιο επιφανειακό και αποσπασματικό κοινωνικό φαινόμενο (πολιτισμικό, επικοινωνιακό, ιδεολογικό…): την παγκοσμιοποίηση που είναι, εντελώς αντίθετα, μια αδιαίρετη, όλο και πιο πυκνά συστημική και συνεχώς εμβαθυνόμενη κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα.
• Με την Παγκοσμιοποίηση, η οποία σημασιοδοτεί, τον ιδιόμορφο χαρακτήρα του σημερινού, διευρυνόμενου σε πλανητική κλίμακα, ακατάπαυστα και αδιάλειπτα μετεξελισσόμενου, σε ποιοτικούς-δομικούς όρους, καπιταλισμού.

Η δράση φέρνει αντίδραση…

Μόνο ως υποκριτική μπορεί να χαρακτηρισθεί η επικρατούσα άποψη περί απογοήτευσης απ’ την εκλογή του νέου Προέδρου της Νέας Γης, κυρίως λόγω των ακραίων θέσεων που εμφάνισε πριν τις εκλογές…

Είναι ελάχιστα τα όσα έχουν γραφεί προς το παρόν για το θέμα της εκλογής του νέου Προέδρου των ΗΠΑ αφού όπως σαφώς διαφαίνεται, θ απασχολήσει πολύ και για μεγάλο διάστημα το παγκόσμιο σύστημα, η εκλογή στη θέση του πλανητάρχη, ενός ‘παιδιού του καπιταλισμού’, πιο χαρακτηριστικό από οποιονδήποτε άλλο!

Η ρατσιστική εικόνα που εμφάνισε κι όπως όλα δείχνουν δελέασε πολλούς ψηφοφόρους, εν πολλοίς έχει ήδη ξεκινήσει να μαζεύεται καθώς και κάποια άλλα ακραία που είχαν αναφερθεί προεκλογικά. Εύκολα λοιπόν θα φτάσουμε στο συμπέρασμα ότι μάλλον επρόκειτο για προεκλογική τακτική παρά για αποφασισμένη θέση που θ’ ακολουθούσε και μετεκλογικά. Άλλωστε, η πολιτική των ΗΠΑ δεν εξαρτάται από έναν εκλεγμένο, γνωστό κι επανειλημμένως αποδεδειγμένο στην ιστορία της χώρας.

Το θέμα λοιπόν είναι γιατί αυτή η ρητορική μίσους για λαθρομετανάστες και την διαφορετικότητα, βρήκε τόσο πρόσφορα έδαφος σε μια χώρα – χωνευτήρι, μεταναστών και σύνθεσης λαών.

Μικρογραφία της κατάστασης που επικρατεί στον πλανήτη φυσικά αποτελεί η κατάσταση όπως εξελίσσεται στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Η Ευρώπη είναι όντως ένα ‘καζάνι που βράζει’ εξαιτίας της πίεσης που δέχεται, κυρίως λόγω της κατάστασης στη Συρία.

Η παγκοσμιοποίηση και η τάση για ανοιχτά σύνορα, άσχετα αν πρόκειται για μετανάστες, πρόσφυγες, οικονομικούς μετανάστες ή λαθρομετανάστες, έχει δημιουργήσει νέα δεδομένα που πιεστικά αν όχι βίαια, καλούνται ν’ αντιμετωπίσουν οι Ευρωπαίοι λαοί κυρίως.

Η δύσκολη συνέχεια για την ΕΕ και ο φιλοευρωπαϊκός πολιτικός λόγος

Έπειτα από τη ξεκάθαρη αμφισβήτηση του ευρωπαϊκού κεκτημένου μέσω δημοψηφίσματος από τον εθνολαϊκίστικο συνασπισμό που κυβερνά την Ελλάδα, το πρόσφατο Brexit και τη προχθεσινή επικράτηση του Ντ. Τραμπ στις ΗΠΑ, η ΕΕ εισάγεται αδιαμφισβήτητα σε μία πολύ κρίσιμη χρονιά εκλογικών και δημοψηφισματικών αναμετρήσεων, μετά την οποία πολύ δύσκολα θα παραμείνει ίδια.

Στην Ιταλία, η κυβέρνηση δέχεται πιέσεις από δεξιά, από όπου εγείρεται το αίτημα δημοψηφίσματος για έξοδο από την Ευρωζώνη, και από αριστερά, όπου αμφισβητούνται εντόνως οι μεταρρυθμίσεις Μόντι, συνεπώς, αν το επερχόμενο δημοψήφισμα του Δεκεμβρίου για τη συνταγματική αναθεώρηση δεν πάει καλά για τον Μ. Ρέντσι, όλα είναι πιθανά.

Στην Αυστρία, εν όψει των προεδρικών εκλογών στις αρχές του ’17, προβάλλεται ως φαβορί ο ακροδεξιός υποψήφιος.

Στην Ολλανδία, όπου τον ερχόμενο Μάρτιο διεξάγονται βουλευτικές εκλογές, το ακροδεξιό κόμμα προηγείται στις δημοσκοπήσεις.

Στη Γαλλία, μετά και τη νίκη Τραμπ, η Μ. Λεπέν έχει αποκτήσει υπολογίσιμη δυναμική για τις προεδρικές εκλογές της ερχόμενης άνοιξης και θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι θα περάσει στον δεύτερο γύρο.

Τέλος, τον Σεπτέμβρη του ’17 αναμένονται εκλογές στη Γερμανία, για αυτό η δημόσια θέση που θέλει τη χώρα να αποσύρεται από τη χρηματοδότηση του ελληνικού προγράμματος κερδίζει συνεχώς έδαφος.

Με αυτά τα δεδομένα, είναι περισσότερο από πιθανό, το τέλος του 2017 να βρει την Ένωση είτε πολύ πιο ενισχυμένη είτε σε κατάσταση ντε φάκτο διάλυσης.

Ποιοι τεχνοκράτες…; Ποια στρατηγική…; Ποιο μέλλον…;

Μα η χώρα χρειάζεται στο τιμόνι της τεχνοκράτες που γνωρίζουν να διαπραγματεύονται. Ποιοι τεχνοκράτες…; Μα η χώρα χρειάζεται στρατηγική για το μέλλον… Ποιο μέλλον…;

Πολιτικές επιστήμες. Οικονομικά. Νομική. Μεταπτυχιακό στις διεθνείς διαπραγματεύσεις. Διδακτορικό στη σύγχρονα οικονομικά συστήματα. Στρατηγική και σχεδιασμός μικροοικονομίας και μακροοικονομίας κρατών.

Σύγχρονες πτυχές των σπουδών τεχνοκρατών που διοικούν τον πλανήτη. Επιτυχημένα, αποτυχημένα, πάντως διοικούν μέσω οργανισμών, τραπεζών, κρατικών δομών και φυσικά επιχειρήσεων.

Φυσικό επακόλουθο λοιπόν, κάθε χρεωκοπημένη χώρα του πλανήτη που ζητά βοήθεια, να έρχεται αντιμέτωπη με τέτοιους ανθρώπους, ως εξειδικευμένους των οργανισμών που εκπροσωπούν.

Γνωστά και μάλιστα πολύ καλά, στην πιο χρεωκοπημένη χώρα του ανεπτυγμένου κόσμου, που ‘ευτυχούμε’ να ζούμε πλέον…

Κι ερχόμαστε τώρα να παρατηρήσουμε, ποιους στέλνουμε εμείς ως κράτος, απέναντι σε τόσο έμπειρους κι εξειδικευμένους τεχνοκράτες που εκτός των σπουδών τους, έχουν και σαφείς εντολές από πολιτικούς προϊσταμένους που όμως επίσης διαθέτουν παρόμοιες γνώσεις κι εξειδίκευση φυσικά.

Νέα αρχή ή η αρχή του τέλους…;

Πριν λίγες μέρες ολοκληρώθηκε ο ανασχηματισμός από τον Πρωθυπουργό και, αναμενόμενα, γράφονται πολλά και διάφορα, τα οποία αφορούν κυρίως στα άτομα. Τα περισσότερα επικεντρώνονται στα προσωπικά χαρακτηριστικά (αρκετά νέος ο τάδε, δεν έχει δουλέψει ποτέ ο δείνα, άλλος ούτε σπούδασε ούτε δούλεψε) και άλλα στο πολιτικό τους στίγμα (καθαρός αντιευρωπαϊστής ο ένας, κλασικό κομματικό στέλεχος ο άλλος κτλ). Όλα χρήσιμα, θεμιτά έως απαραίτητα. Έχει σημασία να γνωρίζουμε τους υπουργούς μας.

Ωστόσο, περισσότερο και από την αλλαγή προσώπων, χρήσιμη για τον τόπο θα ήταν η αλλαγή νοοτροπίας στην κυβέρνηση εν συνόλω. Είναι θετικό ότι κάποιοι αντιπαραγωγικοί και πολέμιοι των μεταρρυθμίσεων πολιτικοί έφυγαν από σημαντικά υπουργεία, δεν είναι τόσο θετικό ότι οι νεοεισελθόντες, εκ πρώτης όψεως, δεν δίνουν το στίγμα μιας λιγότερο κρατικίστικης προσέγγισης στη διακυβέρνηση της χώρας.

Γνωρίζουν φερ’ειπείν οι νέοι υπουργοί, έστω κάποιοι από αυτούς, ότι η τρέχουσα φορολογική επιβάρυνση πρέπει να μετατραπεί σε απελευθέρωση του ανταγωνισμού και, αν το γνωρίζουν, θέλουν να κάνουν κάτι για αυτό;

Έχουν τη στήριξη του Πρωθυπουργού προς αυτή την κατεύθυνση;

Κόμματα κάδοι πολιτικών ρεταλιών…

Ένα παραπαίον πολιτικό σύστημα, ποια τύχη επιφυλάσσει άραγε στους αποτυχημένους του θιασώτες όταν πλέον έχουν εξαντλήσει κάθε πιθανότητα να ξεγελάσουν για πολλοστή φορά τους εύπιστους πολίτες που τους ανέδειξαν κάποτε πρωταγωνιστές της δύσμοιρης χώρας…;

Απ’ τις πιο πετυχημένες εκφράσεις που χαρακτήρισαν τον πολιτικό λόγο ολόκληρης δεκαετίας εκείνο το περίφημο ‘σκελετοί στη ντουλάπα’. Κι επειδή υπάρχουν μπόλικοι στη χώρα, συνεχίστηκε για πολλά χρόνια.

Γιατί να υπάρχουν όμως σκελετοί σε μια πολιτική σκηνή ζώσα και συνεχώς, πολύ συχνότερα του μέσου, που ανανεώνεται εκ των πραγμάτων με τόσο συχνές εκλογές και ανάδειξη νέων πολιτικών σε όλα τα κόμματα;

Πόσο υγιές είναι να ανακυκλώνονται και να περιμένουν στωικά την όποια δικαίωση, άνθρωποι που αποδεδειγμένα απέτυχαν ως πολιτικά πιόνια στη σκακιέρα της χώρας;

Με την παταγώδη αποτυχία του πολιτικού συστήματος, ειδικά με τη μεταπολίτευση, το λογικότερο θα ήταν, οι πολιτικοί των προηγούμενων ετών, να κρύβονται και ν’ ασκούν τα επαγγέλματά τους χωρίς θόρυβο και προκλήσεις, μήπως και ξεχαστούν.

Εδώ όμως ζούμε το ακριβώς αντίθετο, ασχέτως παταγωδών αποτυχιών, θεωρούνται όλοι επιτυχημένοι βετεράνοι, απλώς επειδή κατάφερναν να εκλέγονται πχ, επί πολλές τετραετίες, που στην πραγματικότητα ήταν διετίες ή κι ακόμη λιγότερο.

Μία ακόμη αξιολόγηση πριν το τέλος

Με το τελευταίο μνημόνιο σε ισχύ, είναι σαφές πως το μεγαλύτερο μέρος της δημοσιονομικής προσαρμογής θα γίνει από το σκέλος των εσόδων. Δηλαδή, φόροι και πάλι φόροι.

Επιπλέον, καθώς έχουμε αποδείξει, πρώτον, πως αυτά που ψηφίζουμε στο κοινοβούλιο δεν έχουν και μεγάλη σχέση με αυτά που εφαρμόζουμε στην αγορά (ούτε καν στο ξεκάθαρο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων) και, δεύτερον, δεν θα προβούμε ποτέ αυτοβούλως σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που υπερβαίνουν το συγκεκριμένο μνημόνιο, δεν πρόκειται να δούμε την οικονομία μας να παίρνει ανάσα στο εγγύς μέλλον.

Θα περάσουμε απλά έναν ακόμα όγκο μέτρων, μήπως και επιτευχθεί το απαιτούμενο καθαρό δημοσιονομικό αποτέλεσμα. Κάποια θετική επίδραση στην πραγματική αγορά δεν προβλέπεται με αυτά τα δεδομένα.

Εν ολίγοις, η οικονομική ύφεση καλά κρατεί και θα κρατεί για καιρό ακόμα. Και όλα αυτά, εφόσον η επόμενη αξιολόγηση προχωρήσει με σχετική ομαλότητα και κλείσει εγκαίρως.

Από την άλλη, ξέρουμε όλοι πως εδώ και ενάμιση χρόνο, αξιολόγηση και ομαλότητα είναι έννοιες αλληλοαποκλειόμενες.

Η παρούσα κυβέρνηση και πάλι θα προσπαθήσει -ήδη προσπαθεί- να αντισταθεί στις προτάσεις του κουαρτέτου, ωσάν να τιμά το έθιμο, αφού αληθινά επιχειρήματα ακόμα δεν έχουμε ακούσει και ούτε πρόκειται. Προφανώς αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι η κυβέρνηση προβάλλει αντίσταση, όχι για τα συμφέροντα των Ελλήνων, αλλά για ψηφοθηρικούς λόγους. Αν σκοπός της ήταν το κέρδος της χώρας, θα εξέθετε τα ανεπιθύμητα σημεία των προτάσεων στο δημόσιο διάλογο με σαφήνεια και θα ήταν πιο συζητήσιμη στα υπόλοιπα, αντί να ακούμε γενικώς και αορίστως από υπουργούς για «κόκκινες γραμμές» (πάλι!) στα εργασιακά.

Ριζική ανακατανομή πόρων, εξουσιών και ανθρώπινου δυναμικού

Είναι καιρός να εγκαταλείψουμε τις θεωρίες συνωμοσίας, που «βλέπουν» παντού εχθρούς

Η κοινωνία μας πρέπει να πιστέψει, πρώτα απ’ όλα, στον εαυτό της. Ότι μόνο με σκληρή δουλειά και μεθοδική προσπάθεια, μπορεί να υπερβεί τις αντιξοότητες. Να κατανοήσει ότι κανείς δεν μας υπονομεύει, αλλά και κανείς δεν μας χρωστάει τίποτα. Το εθνικό σπορ της μετάθεσης ευθυνών σε άλλους οδηγεί σε αδιέξοδο. Οφείλουμε να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε «εύκολες» λύσεις, διότι απλούστατα δεν υπάρχουν! Οι διεκδικήσεις μας δεν σταματούν, αλλά ο εξαναγκασμός των εταίρων στο εξωτερικό είναι φενάκη.

Είναι καιρός πλέον να εγκαταλείψουμε τις θεωρίες συνωμοσίας, που «βλέπουν» παντού εχθρούς. Οι διεθνείς συμμαχίες μας –οι ευρωπαϊκές αλλά όχι μόνο αυτές– είναι πολύτιμες.

ΜΚΟ οι νέοι εργοδότες…

Αθόρυβα πλέον οι Έλληνες μετατρέπονται σε συνεργάτες ή υπαλλήλους των διαφόρων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που ασχολούνται με τη φιλοξενία των προσφύγων και μεταναστών, με κονδύλια που δέχονται απευθείας απ’ την Ε.Ε.

Όλο και συχνότερα, τουλάχιστον στη Β. Ελλάδα, ακούγεται ότι ένα σπίτι ενοικιάσθηκε στην τάδε ΜΚΟ ή ότι κάποιος γνωστός προσελήφθη με πολύ καλό μισθό, σαφώς ανώτερο απ’ τον κατώτερο του ιδιωτικού τομέα, απ’ τη δείνα ΜΚΟ ή ότι κάποια κυρία δηλώνει εθελόντρια απασχολούμενη επ’ αμοιβή από Τρίτη ΜΚΟ.

Ο αριθμός των προσφύγων και μεταναστών, ήρεμα κι αθόρυβα, αυξάνεται σταδιακά και με κλειστά τα από βορρά σύνορα βέβαια, εγκλωβίζονται όλο και περισσότεροι άνθρωποι στη χώρα μας. Κάποιοι, ελάχιστοι, όταν διαπιστώσουν ότι εδώ τελειώνει το ταξίδι απ’ αυτή την πλευρά της Ευρώπης, επιστρέφουν πίσω προφανώς προσπαθώντας να βρουν άλλη είσοδο ώστε να φτάσουν στον τελικό τους προορισμό που είναι κάποια απ’ τις ευρωπαϊκές χώρες που έχουν δουλειές και δομημένη οικονομία.

Οι περισσότεροι όμως που μένουν, περιμένοντας, ποιος ξέρει τι, είναι παραπάνω από προφανές ότι χρειάζονται στέγη αξιοπρεπή, τροφή, φροντίδα κι ό,τι άλλο τέλος πάντων επιτάσσει ο πολιτισμένος τρόπος αντιμετώπισης ανθρώπων που τέλος πάντων, έφτασαν στη χώρα μας και ζητούν φιλοξενία.

Ως χώρα, αποδείχθηκε περίτρανα ότι δεν είμαστε εις θέσην ούτε τα βασικά να προσφέρουμε αφού γίναμε ο περίγελος του πλανήτη πριν μερικούς μήνες και με το κλείσιμο των συνόρων απ’ τους βόρειους γείτονες. Ανέλαβαν λοιπόν οι ΜΚΟ οι οποίες χρηματοδοτούνται απευθείας απ’ την Ε.Ε. αφού έχουν εγκριθεί, φυσικά, απ’ την ελληνική κυβέρνηση…

Η ενότητα το ζητούμενο

Σε λίγες μέρες θα γιορτάσουμε την επέτειο του «Όχι» και το έπος του ελληνοϊταλικού πολέμου. Εκείνο το «Όχι» καταγράφηκε στη συνείδηση του λαού μας, δικαίως, ως πράξη ηρωική. Η οποία όμως, μετέπειτα, δεν έμεινε «αμόλυντη» από την καπήλευση.

Ακραίες λαϊκίστικες φωνές, διανθισμένες με εθνικιστικές κορώνες, χρησιμοποίησαν το εμβληματικό «Όχι» το καλοκαίρι του 2015, για να δημαγωγήσουν.

Αντιθέτως, οι διεθνείς συνθήκες, σε ό,τι αφορούσε την Ελλάδα, δεν παρέπεμπαν στο έπος του ‘40, αλλά στη Μικρασιατική Καταστροφή, όπου και τότε το μότο των κυβερνώντων μας προς τους συμμάχους ήταν «δανείστε μας, αλλιώς αυτοκτονούμε».

Η πλειοψηφία, λοιπόν, έσπευσε πέρυσι: Όχι είπαμε τότε, όχι να πούμε και τώρα. Τόσο απλά, τόσο απλοϊκά. Εάν το σκεφτούμε πιο καθαρά, είναι απορίας άξιο, πώς με τέτοιες αναφορές, το «Όχι» του δημοψηφίσματος δεν πήρε 95%.

Αποδείχθηκε ότι, ως λαός, το «Όχι» μας νοιάζει κι ας είναι κι από κάρβουνο. Το ότι κατά το έπος του ΄40 ήταν η τελευταία φορά που το έθνος μας παρουσιάστηκε ενωμένο και ομοιογενές, ποσώς μας ενδιαφέρει. Κατακερματισμένη η κοινωνία πριν από αυτό, κατακερματισμένη και μετά. Και όποτε νομίζαμε ότι «κάτι άρχισε να γίνεται», ότι ο λαός φαίνεται να συσπειρώνεται υπό ένα (παπανδρεϊκό) όραμα, μια ιδέα, χτυπήσαμε σε τοίχο.

Η νέα συζήτηση για την παγκοσμιοποίηση.

Στις μέρες μας, κάτω από τις οδυνηρές επιδράσεις της οικονομικής κρίσης, φαίνεται πως αναδύεται, συνολικά, μια μεγάλη τομή…

Στο βάθος, συντελείται μια κομβική ιδεολογική και πολιτική στροφή, κυρίως στις πιο ώριμες, δημοκρατικές κοινωνίες του πλανήτη μας, σε σχέση με την προβληματική της παγκοσμιοποίησης, σ’ αυτήν την ιδιαίτερα αφυπνιστική έναρξη αυτού του νέου αιώνα.

Παλαιά ερωτήματα ανατοποθετούνται και εντελώς νέα αναδύονται.

Τι σημαίνει, τελικά, παγκοσμιοποίηση;

Που οδηγεί αυτή η συνεχώς επεκτεινόμενη και συστημικά εμβαθυνόμενη αλληλεξάρτηση των φορέων δράσης, σε παγκόσμιο επίπεδο;

Πως μπορεί ένα κοινωνικο-οικονομικό σύστημα να προφυλαχθεί από τις ξαφνικές «καταιγίδες» που πλήττουν το διεθνές σύστημα;

Πως μπορεί –και αν μπορεί- να ωφεληθεί κάποιος, σε ένα καθεστώς πλανητικής ρευστότητας;

Ποιος πρέπει, πλέον, να είναι ο ρόλος μιας σύγχρονης, κοινωνικά ευαίσθητης και οικονομικά αποτελεσματικής, πολιτικής;

Επενδύσεις… κι ό,τι να ΄ναι…;

Με ακάθεκτη την καθοδική πορεία της χώρας να συνεχίζεται και το μόνο που αυξάνεται τελικά είναι το χρέος προς τους δανειστές έξω και το χρέος προς το κράτος καθενός απ’ τους πολίτες, μέσα, λέξεις όπως ‘ανάπτυξη’ και ‘επενδύσεις’ έχουν ξεχαστεί….

Στόχος, βάσει σεναρίων, πριν κάποια λίγα χρόνια, ήταν να πιάσει πάτο η χώρα για να ξεπουληθεί ευκολότερα, να πέσουν χαμηλά οι μισθοί ώστε να γίνει ανταγωνιστική των γειτονικών χωρών και γενικώς να εξορθολογισθεί βάσει κριτηρίων των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών, η λειτουργία του κράτους, ώστε να σταματήσει να παράγει ελλείμματα.

Πέρασαν τα χρόνια κι οι κυβερνήσεις, πέρασαν και διάφορα στελέχη του ΔΝΤ, πέρασαν γενικώς διάφορα και διάφοροι και το μόνο σίγουρο είναι ότι η ανάπτυξη κι οι επενδύσεις, ούτε καν φάνηκαν στο βάθος του δρόμου.

Κι αισίως φτάσαμε στο σήμερα, ‘στεγνοί’ πλέον οι μικρομεσαίοι Έλληνες από εισφορές και βαριά φορολογία, όσο κι αν προσπαθούμε κι εργαζόμαστε, το μόνο που καταφέρνουμε, να αυξάνουμε τα χρέη μας κι από νοικοκύρηδες να έχουμε καταντήσει ‘μπαταχτσήδες’ για το κράτος που μας κυνηγάει και προσπαθεί να μας εξαφανίσει αντί να μας προστατεύσει για να διασφαλίσει ότι θα εισπράξει.

Με τα λεφτά των άλλων…

Ανά τακτά χρονικά διαστήματα, συναντώνται στο διαδίκτυο και στην τηλεόραση αναλύσεις, στις οποίες εκφράζεται η δυσαρέσκεια για το γεγονός ότι τα χρήματα που μας δίνουν οι εταίροι πηγαίνουν στις δόσεις που χρωστάμε (με τίτλους όπως «μόνο 5% των μνημονιακών δανείων στους Έλληνες πολίτες»).

Λες και αν κάποιος πει σε έναν υπερχρεωμένο οικογενειάρχη, «αναλαμβάνω τα δάνειά σου», δεν είναι σημαντική βοήθεια.

Προφανώς υπάρχουν Έλληνες- και είναι αρκετοί- που θεωρούν ότι η αποπληρωμή των χρωστούμενων δεν συγκαταλέγεται στις υποχρεώσεις μας, παρά μόνο πρέπει να μας δανείζουν για να συνεχίσουμε να ρίχνουμε στην αγορά λεφτά, που δεν αντιστοιχούν στην παραγωγή της. Δηλαδή, σε μία μαύρη, υφεσιακή τρύπα.

Περιττό να πούμε πως, αν το κάνουν, θα έχουν κάθε λόγο να πιέσουν ακόμα περισσότερο για να εξορθολογιστεί ο τρόπος που παράγουμε, οπότε, οι ίδιοι που λένε τώρα ότι «μας βάζουν τα χρήματα στη μια τσέπη για να τα πάρουν από την άλλη», θα φωνάζουν για «παραβίαση της εθνικής μας κυριαρχίας».

Χάρης Βλάδος: Ινστιτούτα Τοπικής Ανάπτυξης και Καινοτομίας (ΙΤΑΚ).

Η παρουσίαση που ακολουθεί είναι μία πρόταση οικονομικής πολιτικής, προσανατολισμένη στην καινοτομία, από το νέο βιβλίο του Δρ. Χάρη Βλάδου "Στρατηγική των Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων σε Συνθήκες Κρίσης", Εκδόσεις ΚΡΙΤΙΚΗ.

Η οπτική μας οδηγεί, τελικά στην πρόταση δόμησης μηχανισμών συστηματικής ανάπτυξης της γνώσης και της καινοτομίας σε τοπικό επίπεδο.

Αυτές οι διαστάσεις εκτιμούμε πως θα μπορούσαν να αποδειχτούν η κρισιμότερη παράμετρος της συνολικής διαδικασίας υπέρβασης της κρίσης για την χώρα, σήμερα.

Σε αυτό το πλαίσιο, η σκόπευση της οικονομικής μας πολιτικής φαίνεται πως θα μπορούσε να επανεστιαστεί προς:

• Την τόνωση της ανταγωνιστικότητας των τοπικά λειτουργούντων μικρομεσαίων επιχειρήσεων μας
• Την αύξηση της ελκυστικότητας για τις νέες επενδύσεις
• Την συστηματική ενίσχυση του τοπικού παραγωγικού πλέγματος, για ένα μεγάλο αριθμό περιφερειών στην Ελλάδα.

Συγκεκριμένα, προτείνεται η σύσταση τοπικών μηχανισμών αναπτυξιακού συντονισμού, άντλησης και διάχυσης πληροφορίας και μοντέρνας επιχειρησιακής τεχνογνωσίας, με κύριο άξονα την προώθηση της καινοτομικής επιχειρηματικότητας και της εξωστρέφειας των τοπικά εγκατεστημένων επιχειρήσεων μας. (Βλ. Διάγραμμα 8.12)

Τα Τοπικά Ινστιτούτα Ανάπτυξης και Καινοτομίας (ΙΤΑΚ) είναι μηχανισμοί αναπτυξιακού συντονισμού, άντλησης και διάχυσης πληροφορίας και μοντέρνας επιχειρησιακής τεχνογνωσίας, με κύριο άξονα την προώθηση της καινοτομικής επιχειρηματικότητας και της εξωστρέφειας των τοπικά εγκατεστημένων επιχειρήσεων 

Οργισμένοι Έλληνες, τα μαδέρια δεν είναι η λύση

Κατάρα και ανάθεμα στους κλέφτες του δημόσιου βίου.
- Κρεμάλα στους πολιτικούς.
- Να πάνε φυλακή τα λαμόγια.
- Κάθαρση τώρα.

Είναι μερικές από τις κραυγές των αγανακτισμένων νεοελλήνων για την κρίση. Κρίση που δείχνει αξεπέραστη όσα δις ευρώ και να μας δανείσουν. Κρίση που δεν είναι μονό λογιστική, κρίση που δεν αποτυπώνεται μόνο σε οικονομικά μεγέθη, αλλά είναι κρίση βαθύτατη και ριζωμένη πια στις ζωές όλων μας. Είναι κρίση αξιών, νοοτροπίας και ήθους.

Το πρόβλημα της αξιοπιστίας

Την περασμένη εβδομάδα, ο υπουργός των Οικονομικών πρότεινε δημόσιο διάλογο για το μέλλον της Ευρωζώνης και για τις δυνατότητες της Ελλάδας να παραμείνει σε αυτήν.

Συγκεκριμένα έθεσε ζήτημα, “αν η Ελλάδα μπορεί να επιζήσει σ’ αυτή την Ευρωζώνη”. Μετά, το υπουργείο διέψευσε τη συγκεκριμένη φράση, που, για αυτή την κυβέρνηση, είναι σαν να την επιβεβαίωσε.

Το πραγματικό και συνάμα ρητορικό ερώτημα, βέβαια, είναι αν η Ελλάδα μπορεί να επιζήσει εκτός αυτής και οποιασδήποτε άλλης Ευρωζώνης, αλλά αυτό η συγκυβέρνηση το αποφεύγει, γιατί δεν ακούγεται όμορφα στο εσωτερικό της ακροατήριο.

Απεναντίας, η αμφισβήτηση του ευρωπαϊκού μας μέλλοντος είναι ο εκλογικός θεμέλιος λίθος των δύο κυβερνώντων κομμάτων και, παρότι πάντα επικίνδυνη, θα είχε κάποια μικρή, ελάχιστη δόση λογικής, αν η κυβέρνηση είχε εκλεγεί πριν μία βδομάδα ή η διαπραγμάτευση για το τρίτο μνημόνιο συνεχιζόταν μέχρι τώρα.

Κλειδί για την ανάκαμψη ο καταναλωτής

Αν κάτι διαπιστώσαμε τα χρόνια της κρίσης, είναι πως, εδώ και δεκαετίες στη χώρα μας, έχουμε σοβαρό ζήτημα προτεραιοτήτων. Πριν από τον πολίτη, έρχεται το κόμμα• πριν από τον καταναλωτή, ο επαγγελματίας. Ως αντίστοιχα αποτελέσματα, προέκυψαν ένα νοσηρό κοινωνικό- πολιτικό περιβάλλον και μία δυσκίνητη και μη ανταγωνιστική αγορά.

Οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι αντιλαμβάνονται καταρχήν ως χρέος τους να είναι όλος ο κόσμος ευχαριστημένος. Αυτό από μόνο του δεν είναι βεβαίως κάτι το επιλήψιμο. Το αντίθετο. Το μετουσιώνουν, ωστόσο, σε πολιτική μέσα από μία άκρως κρατικίστικη, παλαιοκομματική, ρουσφετολογική αντίληψη:

Έπρεπε να είναι ευχαριστημένοι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Για αυτό δεν τους «πιάνει» τίποτα.

Έπρεπε να είναι ευχαριστημένοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες. Για αυτό σχεδόν όλα τα επαγγέλματα είναι κλειστά, τυπικώς ή ατύπως.

Έπρεπε να είναι ευχαριστημένοι και οι βιομήχανοι και οι μεγαλοεπιχειρηματίες. Για αυτό και ελέγχονται πλημμελώς.

Τελευταίοι οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, που, στο μέτρο του δυνατού, έπρεπε να είναι και αυτοί ευχαριστημένοι, οπότε προστατεύονται από συλλογικές συμβάσεις που δυσχεραίνουν σε μεγάλο βαθμό την ευελιξία των μικρών επιχειρήσεων.

Επειδή όμως το συγκεκριμένο μοντέλο είναι αντιπαραγωγικό, καταλήξαμε να μην είναι ευχαριστημένος κανένας.

Κάποια πράγματα, δεν ιδιωτικοποιούνται….!!!!

Καλή η ιδιωτική πρωτοβουλία, καλές οι ιδιωτικές επενδύσεις, καλή η λειτουργία του ανταγωνισμού μεταξύ ιδιωτών προς όφελος των πολιτών αλλά υπάρχουν και κάποια πράγματα που απλώς, δεν ιδιωτικοποιούνται…

Είναι πράγματι απ’ αυτά που δε θα μπορούσε ποτέ κανείς να φανταστεί ή να προβλέψει κι ο πιο προχωρημένος ή εμμονικός νους, ότι θα το ζούσαμε. Αριστερή κυβέρνηση να προχωρήσει τόσο βαθιά σε φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, που να ξεπεράσει κάθε όριο, βάζοντας στο τραπέζι την πώληση του σημαντικότερου αγαθού για κάθε ζώντα οργανισμό του πλανήτη, το νερό!

Η σημασία της αυτοτέλειας των ΟΤΑ

Με την οικονομική κρίση να έχει εδραιωθεί για τα καλά στη χώρα μας, αν η αδράνεια που επιδεικνύει η κεντρική εξουσία είναι ζημιογόνος, τα βήματα προς τα πίσω μπορούμε να τα χαρακτηρίσουμε έως και καταστροφικά.

Ενώ λοιπόν γράφονται και προτείνονται τόσα πολλά, επισήμως και ανεπισήμως, για την ανάγκη του εκσυγχρονισμού και της αποκέντρωσης της δημόσιας διοίκησης, η συγκυβέρνηση επιλέγει να κάνει τα αντίθετα.

Τελευταίο παράδειγμα η προώθηση διάταξης, κατά την οποία τα σημαντικότερα στελέχη (πλην εκλεγμένων) της τοπικής αυτοδιοίκησης- ήτοι, οι εκτελεστικοί και οι γενικοί γραμματείς- θα διορίζονται από το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης.

Ιδιωτική Επιχειρηματικότητα και Έξοδος από την Κρίση: Τα 6 Κεντρικά Σημεία

Η ανάλυση της παρούσας κρίσης της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας φαίνεται πως στις περισσότερες προσεγγίσεις της συνεχίζει να εξαντλείται -και, δυστυχώς, να καθηλώνεται, ακόμη κι έως σήμερα…- στην λογική των συγκυριακών, πυροσβεστικών «λύσεων».

Παράλληλα, η αδιάλειπτα αγχώδης και «οριακή» αντιμετώπιση των μακροοικονομικών ανισορροπιών φαίνεται πως, δυστυχώς, θέτει διαρκώς σε δεύτερη μοίρα, στην οπτική της οικονομικής πολιτικής της χώρας, τις σημαντικότερες, τις πλέον κρίσιμες διαστάσεις για την δομική και μακρόπνοη αντιμετώπιση της κρίσης του κοινωνικοοικονομικού μας συστήματος.

Αντίπαλες νοοτροπίες…όχι κόμματα…

Κι η αντίστροφη μέτρηση για τη σημερινή κατάπτυστη όσο κι επικίνδυνη κατάσταση που βιώνει η χώρα, ξεκίνησε απ’ τη στιγμή της ανακοίνωσης του προγράμματος της, σαφώς πλέον, κεντροδεξιάς, φιλελεύθερης παράταξης που πέρα από όνομα και ιστορία, καλείται να υπερασπισθεί νοοτροπία και να σταθεί απέναντι στον κρατισμό και τη διάλυση της αριστερής λαίλαπας που καθεστοποιείται κάθε μέρα που περνάει, τραβώντας τη χώρα στον όλεθρο.

Μεταξύ των υπολοίπων που καλούμαστε να εξελίξουμε, ν’ αναπροσαρμόσουμε και να επανατοποθετήσουμε ως κοινωνία, βίαια ή πιο ομαλά, σαφώς είναι κι η αντιμετώπισή μας στα παραδοσιακά κόμματα, μετά την παταγώδη αποτυχία τους να διαχειριστούν με χρηστό τρόπο τα κοινά μας συμφέροντα.

Η «κοινωνική Ευρώπη» και άλλα παραμύθια

Ο πρωθυπουργός δήλωσε από τη Μπρατισλάβα, ότι «χρειαζόμαστε μια κοινωνική Ευρώπη με την ανάπτυξη, την απασχόληση και την ευημερία για όλους τους ανθρώπους της, για τη νεολαία και για όλους τους πολίτες της».

Είπε επίσης πως, σε ότι αφορά την ανάπτυξη ειδικότερα, πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στις χώρες που έχουν πληγεί από την κρίση.

Από τη μία, αυτό το τελευταίο εξυπακούεται, από την άλλη, σε συνδυασμό με την πρώτη δήλωση, μπορεί να ερμηνευτεί σαν απήχηση της αντίληψης ότι είναι δουλειά της Ευρώπης και όχι δική μας να ανακάμψουμε.

Και, κακά τα ψέματα, αυτή η αντίληψη είναι ευρύτατα διαδεδομένη στη χώρα μας.

Το εκλογικό σώμα και η ανανέωση

Ακούω από πολλούς την γνωστή ατάκα:

"Μα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν μας έφεραν ως εδώ; Αυτοί δεν είναι υπεύθυνοι για το αναποτελεσματικό και σπάταλο κράτος που δημιούργησαν, τη Χάρυβδη που ροκανίζει τους κόπους της παραγωγικής οικονομίας; Πως οι ίδιοι θα το διορθώσουν;"

Η απάντηση φαντάζει μονόδρομος, αλλά είναι στην πραγματικότητα αρκετά ανατρεπτική.

Απλές Φιλελεύθερες διευκρινίσεις…

Δείτε γύρω σας αναπτυγμένες οικονομίες και κοινωνίες...
Σε καμία δεν υπάρχει "μηδενικό κράτος"...
Ξεκολλήστε...
Φιλελευθερισμός δεν σημαίνει "μηδενικό κράτος"...
Χωρίς ένα σαφές πλαίσιο τάξης και ευνομίας δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομίας...
Και αυτό σημαίνει, αναγκαστικά, κράτος και "κρατικοδίαιτο"...
Αλλιώς, ζούγκλα...
Εκεί μόνον δεν υπάρχει κράτος και "κρατικοδίαιτο"..
Ο μόνος δρόμος ανάπτυξής της δημιουργικότητας μιας σύγχρονης κοινωνίας είναι η σύμπραξη του ιδιωτικού και του δημοσίου...
Στα πλαίσια μιας υγιούς και ενεργής κοινωνίας πολιτών...
Επειδή ζούμε σε μια χώρα που το κράτος ειναι "για τα μπάζα", αυτό δεν σημαίνει πως "χωρίς κράτος", με την "ζούγκλα", θα τα πάμε καλύτερα...
Χρειαζόμαστε ένα μικρό, λιτό και αποτελεσματικό κράτος...
Όπως και έναν ανταγωνιστικό, καινοτομικό και εξωστρεφη ιδιωτικό τομέα, τον οποίο επίσης δεν έχουμε...
Και μια κοινωνία των πολιτών, ανοιχτόμυαλη και καλλιεργημένη...
Βαθύτερα, χωρίς ελεύθερο ανταγωνισμό, νομιμότητα, αξιοκρατία και σύγχρονη επιστήμη, δεν πάμε πουθενά...
Απλά και καθαρά...

Δρ ΧΑΡΗΣ ΒΛΑΔΟΣ

Ιδρυτικό Μέλος ΕΥ.ΜΕ.ΣΥΝ - Πρόεδρος Διοικούσας

Η χαμένη δύναμη του κέντρου…

Καμιά ισορροπία πόλων, σε κανέναν τομέα, δε μπορεί να επιτευχθεί, χωρίς ένα συμπαγές, σταθερό, ξεκάθαρο και δυνατό κέντρο…

Κάντε εικόνα, παιδική χαρά, τραμπάλα, δυο παιδάκια σε κάθε άκρη κι ανεβοκατεβαίνουν. Η στήριξη της κατασκευής, φυσικά βρίσκεται στο κέντρο, με τη βάση ν’ αποτελείται από συμπαγές σίδερο και τη μπάρα που τραμπαλίζεται να εφαρμόζει με ένα επίσης χοντρό και συμπαγές σίδερο.

Σε καμιά περίπτωση δεν θα λειτουργήσει το παραπάνω παιχνίδι, αν ο κεντρικός άξονας δεν είναι σωστά τοποθετημένος και σταθερός. Όσο κι αν γίνει εξαιρετική προσπάθεια στα άκρα, όσο κι αν το κάθε παιδάκι είναι άριστα εκπαιδευμένο στα πεσίματα, το τραμπάλισμα είναι εύκολο και το παιχνίδι εκπληρώνει τον σκοπό του, μόνο όταν ο κεντρικός άξονας είναι σταθερός και δυνατός.

Ισότιμα μέλη κι όχι καραγκιοζάκια…

Και φυσικά η θέση της Ελλάδας είναι στην Ευρώπη! Ως ισότιμο μέλος όμως… Όχι ως τα καραγκιοζάκια με τους πολιτικούς κλόουν και τους πολίτες θεατές του γελοίου παλκοσένικου…

Η αλήθεια είναι ότι δύσκολα πλέον μαζεύονται οι εξελίξεις σε όλα τα επίπεδα, μετά τη θερινή ραστώνη που περισσότερο φυσικά θα ταίριαζε σε απροβλημάτιστους λαούς αλλά εμείς την ακολουθούμε πιστά, ασχέτως θέσεων παρακάτω που συνεχίζουμε να πέφτουμε ως σύνολο, κάθε καλοκαίρι…

Ανείσπρακτες οφειλές προς το δημόσιο που αυξάνονται, αυξημένοι φόροι που θα καταργούνταν, κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών, πλειστηριασμοί προ των πυλών, περικοπές συντάξεων που συνεχίζονται ακάθετκες, εργασιακό ζήτημα που ανοίγει τις επόμενες μέρες, αξιολόγηση που ξεκινά με τον κόφτη να θεωρείται σχεδόν δεδομένος…

Η σημασία της ιδιοκτησίας του μνημονίου

Η ουσιαστικότερη διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και τα υπόλοιπα κράτη που υπέγραψαν μνημόνιο, είναι η ιδιοκτησία του προγράμματος διάσωσης από τις κυβερνήσεις των τελευταίων.

Αυτός είναι ο βασικός λόγος που μείναμε να κοιτάζουμε χώρες που άλλοτε βρίσκονταν πίσω μας, να μας προσπερνούν σαν σταματημένους.

Οι ευρωπαϊκές μνημονιακές κυβερνήσεις ανέκοψαν την φόρα του εθνικολαϊκισμού, μετατρέποντας μία διεθνή συμφωνία σε κυβερνητικό πρόγραμμα. Έτσι, η αντιμετώπιση του προγράμματος από την εκάστοτε αντιπολίτευση ήταν αναγκαστικά θεσμική.

Ταμεία και Κοινωνική Μηχανική

Στις αρχές του 20ου αιώνα και στην εποχή της ακμής της βιομηχανικής επανάστασης οι εργασιακές σχέσεις ήταν ακόμη στο μεσαίωνα και φυσικά δεν υπήρχε καμία δυνατότητα για συνταξιοδότηση. Πόσο μάλλον από το γεγονός πως το προσδόκιμο ζωής των εργατών ήταν τόσο χαμηλό που δεν είχε λόγο ύπαρξης.

Βολικά τα ‘γίδια’…αλλά οι ‘μονάδες’ θα φέρουν τη λύση…

Κατανοητό ότι όλοι οι ξερόλες που περισσεύουν στη διαλυμένη χώρα, με τα πολλά κομματίδια και τις λαμπρές ‘προσωπικότητες’, ψάχνουν για ‘γίδια’ να τους ακολουθήσουν ώστε να δοκιμάσουν κι αυτοί ‘στου κασίδη το κεφάλι’ τις θεωρίες τους αλλά ο τόπος για να βγει απ’ το τέλμα ,χρειάζεται οι αξιόλογες και σκεπτόμενες ‘μονάδες’ να συναντηθούν, να δραστηριοποιηθούν και να προτείνουν…

Μια ανάσα πριν τον βαρύ Σεπτέμβριο που αναγκαστικά έχουμε μπροστά μας κι όσο κι αν είμαστε ή όχι προετοιμασμένοι, θα τον αντιμετωπίσουμε, με την αδυναμία πλέον του ιδιωτικού τομέα ν’ ανταποκριθεί στη βαρύτατη φορολογία που του επιβλήθηκε, να στοιχειοθετεί κι επισήμως στάση πληρωμών, με την αγορά ‘παγωμένη’ και τα νέα λουκέτα προ των πυλών, η πλήρης διάλυση της σύγχρονης Ελλάδας, εμφανίζεται σε όλους τους τομείς και με κάθε αφορμή.

Το θεσμικό μας πρόβλημα και η προσωπική μας ευθύνη

Έχοντας χαρακτηρίσει τον τουρισμό τη βαριά βιομηχανία μας, περιμένουμε το καλοκαίρι για να δούμε χρήμα να εισάγεται στην αγορά και, συνεπώς, τα έσοδα του κράτους διά των φόρων να αυξάνονται. Αυτό δηλαδή λέει η λογική, που θέλει την κοινωνία να τηρεί τους νόμους και το κράτος να ελέγχει.

Τώρα βέβαια, πόσο αποτελεσματικοί είναι οι κρατικοί έλεγχοι, αφού πρώτα τους ανακοινώνουμε με τυμπανοκρουσίες σε όλα τα ΜΜΕ, είναι ένα άλλο ζήτημα. Εδώ, το μείζον είναι το ότι η ελληνική κοινωνία είναι εθισμένη στη φοροδιαφυγή.

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΑΣΧΟΛΗΣΗ. ΕΣΕΝΑ ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΣΟΥ;

Και αν είναι καλοκαίρι ακόμα, το φθινόπωρο προβλέπεται, λοιπόν, εξαιρετικά θερμό πολιτικά.

Δεν χωράει αμφιβολία ότι για να αντιμετωπίσει ο τόπος μας τις ολοένα αυξανόμενες προκλήσεις χρειάζεται ώριμες πολιτικές φωνές, μεθοδικότητα και θέσεις.

"Η κότα γέννησε το αβγό" και η κοινωνία μας πήρε μεταπολιτευτικά τις πολιτικές εξουσίες που της "άξιζαν". Τώρα, ο παλιός κύκλος ανάπτυξης που πεθαίνει σταδιακά κυοφορώντας, ελπίζω, το νέο, εξακολουθεί να λιμνάζει ανήμπορος να αντιδράσει στη ραγδαία και αδιάκοπη εξέλιξη που έρχεται κατά κύματα.

Ποιος πρέπει να γράφει το Σύνταγμα μιας δημοκρατικής χώρας;

Το σημερινό είναι το πρώτο μιας σειράς άρθρων που θα ακολουθήσουν, με θέμα «προτάσεις για ένα νέο σύγχρονο Σύνταγμα».

Στα άρθρα αυτά θα καταθέσω προσωπικές απόψεις για στοιχεία που κατά τη γνώμη μου πρέπει να περιλαμβάνει το αναθεωρημένο Σύνταγμα.

Πριν φτάσουμε όμως στις προτάσεις, θέλω να θέσω ένα ερώτημα, που ελάχιστα συζητείται διεθνώς: ποιος τελικά δικαιούται να γράφει το Σύνταγμα μιας δημοκρατικής χώρας;

Τι περιμένουν οι πολίτες;

Είναι άξια απορίας η παθητική στάση των πολιτών για τα πεπραγμένα του 1,5 χρόνου ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; ...Πολλοί αναρωτιούνται. Άλλοι θεωρούν πως όχι. Προσωπικά ανήκω στους δεύτερους. Αλλά ας τα πάρουμε περίπου από την αρχή.

Το κυρίαρχο κόμμα που μας κυβερνάει ψηφίστηκε για τρεις συγκεκριμένους λόγους και όχι βάση του προγράμματος ή των προσώπων του που θα έπρεπε να είναι οι βασικοί λόγοι εκλογής ενός κόμματος εξουσίας.
Α. Παρουσιάστηκε ως το νέο που θα τελείωνε με την διαφθορά και την διαπλοκή η οποία ήταν και το μεγάλο αγκάθι των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που κυβέρνησαν την χώρα στην μεταπολίτευση.
Β. Υποσχέθηκε πως έχει τον μαγικό τρόπο να σταματήσει την ύφεση και την υπερφορολόγηση στους αφελής και ευκολόπιστους ψηφοφόρους.
Γ. Προέβαλε ως πλεονέκτημα την αριστερή ηθική (η οποία έχει ακόμη πολύ μεγάλη πέραση στο εκλογικό κοινό) και έκανε σημαία του την κοινωνική πολιτική που θα ακολουθούσε.

Μετανάστευση…για προστασία και πρόοδο…

Απανωτές οι ευχάριστες ειδήσεις για Έλληνες του εξωτερικού που διαπρέπουν σε όλους τους τομείς ενώ εξαιρετικές είναι οι κριτικές για κάθε τύπου συνεργασία με Έλληνες, σε όλες τις χώρες που μεταναστεύουν, αποδεικνύοντας ότι αποδίδουν τα μέγιστα σε περιβάλλον υγιούς ανταγωνισμού και προόδου…

Η είδηση της βράβευσης ενός λαμπρού Έλληνα μουσικού, του Λεωνίδα Καβάκου, ως καλύτερου μουσικού για το 2017, αποτελεί την τελευταία, χρονικά, ευχάριστη είδηση με θέμα τα επιτεύγματα των Ελλήνων του εξωτερικού. Ταλέντο που από παιδί διαφάνηκε, διαγράφει μια λαμπρή πορεία στο χώρο της μουσικής, κάνοντας υπερήφανους όσους τον παρακολουθούν ενώ ποτέ δεν ξέχασε ότι είναι Έλληνας.

Συν Ευρώπη και χείρα κίνει

Μετά και το πέρας της τελευταίας αξιολόγησης, φαίνεται πως αυτό που ήθελε η ελληνική πλευρά το πέτυχε. Οι Ευρωπαίοι στηρίζουν την συγκυβέρνηση χωρίς ιδιαίτερες πιέσεις, ήτοι, δεν θίγεται η κρατικίστικη προσέγγισή της στην αντιμετώπιση της κρίσης.

Οι φόροι θα συντηρούν το κράτος και το κράτος στη συνέχεια, μέσω των δαπανών, θα σώσει οτιδήποτε (υποτίθεται ότι) σώζεται από μία αφυδατωμένη οικονομία. Και με αυτό το μοντέλο, θεωρητικά, θα βγούμε στις αγορές το 2017, σύμφωνα με τον υπουργό των Οικονομικών.

Εντούτοις, το γεγονός ότι οι εταίροι έριξαν τους τόνους ενάντια στο σπιράλ της ελληνικής ύφεσης, δεν σημαίνει πως τα spreads θα πέσουν σε υπολογίσιμο βαθμό. Και ας μην ξεχνάμε, ότι όλη η ιστορία της ελληνικής κρίσης αφορά στην επανάκτηση της ικανότητας δανεισμού από τις αγορές.

Το Αρχαίο μας ''Κλαίως''...

- Χάσαμε το "αρχαίο μας κλέος"... Το γονίδιο του Έλληνα διαβρώθηκε, για αυτό περνάμε όλα όσα περνάμε...

Αμ δε...

Δεν είναι αυτή η αιτία της κρίσης μας, αγαπητοί...

Αντίθετα, αυτή η δήλωση είναι σε μεγάλο βαθμό, η βάση της διαιώνισης και του βαθέματος της ίδιας της κρίσης μας...

Το κοινωνικοοικονομικό μας σύστημα ήταν, είναι και παραμένει προβληματικό και δύσμορφο. Παραδοσιακά, δομικά, οργανικά και μακροχρόνια...

Όλο και πιο απαραίτητη η ασπίδα….

Οι αναλυτές κι οι ερευνητές κι οι εξειδικευμένοι επιστήμονες όλων των αντικειμένων, δε χρειάζονται ώστε να κατανοήσει κι ο απλός παρατηρητής ότι μια χώρα στην κατάσταση που βρίσκεται η δική μας και στην εκρηκτική γειτονιά που ‘ευτυχεί’ να υπάρχει, χρειάζεται όλο και περισσότερο, ασπίδα προστασίας…

Λες και δεν έφταναν όσα μας συμβαίνουν εντός συνόρων, λες και δεν έφτανε η ανικανότητα των εκλεγμένων μας που μας οδηγεί σε ακόμη χειρότερη κατάσταση όσο κι αν θεωρούμε πάντα ότι πιάσαμε πάτο, έχουμε και μια γειτονιά που δε λέει να ησυχάσει…

Πραξικόπημα στην Τουρκία ή τέλος πάντων προσπάθεια πραξικοπήματος ή προσπάθεια εδραίωσης ενός ιδιότυπου καθεστώτος, όπως και να το πει κανείς, πρόκειται για μια έκρυθμη κατάσταση που επιβαρύνει τις, έτσι κι αλλιώς πολύ ευαίσθητες ισορροπίες της περιοχής.

Κρίσιμοι οι καιροί, απαγορευτικά τα λάθη

Μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα στη γείτονα χώρα, η ηγεμονία του Ερντογάν ενισχύεται. Όπερ σημαίνει πως ο αυταρχισμός του τουρκικού καθεστώτος εντείνεται.

Στο μεταξύ, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο πολιτικός λόγος έχει διολισθήσει στον ακραίο λαϊκισμό και ο ένας εκ των δύο υποψήφιων πρόεδρων των ΗΠΑ κρίνεται τουλάχιστον απρόβλεπτος.

Στην ευρωπαϊκή ήπειρο, αναδύονται κατά τόπους εθνικιστικές πολιτικές δυνάμεις, η ισλαμική τρομοκρατία φαίνεται πιο απειλητική από ποτέ και, όλα αυτά, την ίδια στιγμή που η ΕΕ διανύει περίοδο τεταμένων σχέσεων με τη Ρωσία.

Ελλάδα και ευρωπαϊκή προοπτική

Η Ελλάδα, όποτε στην ιστορική πορεία της βρέθηκε μόνη, χωρίς συμμαχίες, υπέστη σοβαρές και μεγάλης κλίμακας ήττες, που οδήγησαν σε οπισθοδρόμηση με μακροχρόνιες αρνητικές συνέπειες.

Στην σημερινή εποχή των περιφερειακών ολοκληρώσεων και της παγκοσμιοποίησης, η απομόνωση και η αγνόηση των διεθνών δεδομένων μπορεί να κοστίσει ακριβά.

Η Ευρωπαϊκή 'Ένωση, παρά τις πολλές αδυναμίες και τα σοβαρά προβλήματα της, αποτελεί σήμερα νησίδα ασφάλειας, ευμάρειας και δημοκρατίας στον πλανήτη. Μόνο μέσα σε αυτήν, η χώρα μας μπορεί να έχει ρόλο στις εξελίξεις.

Το μοναδικό κεφάλαιο πλέον, οι άνθρωποί της…

Όσο κι αν γίνεται εναρμονισμένη και πολύ καλά σχεδιασμένη προσπάθεια απ’ τους ‘προοδευτικούς’ αριστερούς αστούς με τις δεξιές τσέπες, να ταυτίσουν καθετί που αφορά την ελληνικότητα και τους λόγους που νιώθουμε υπερήφανοι να την επικαλούμαστε, με φασιστοειδή νοοτροπία, οι Έλληνες εντός κι εκτός συνόρων, έχουν κοινά χαρακτηριστικά που αποτελούν τελικά το μοναδικό κεφάλαιο που μας απέμεινε…

Έλληνας καθηγητής του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, σταμάτησε δημοπρασία αρχαιοελληνικού αμφορέα, προϊόν αρχαιοκαπηλίας… Ελληνίδα γιατρός ανακάλυψε τρόπο καταπολέμησης των καρκινικών κυττάρων… Έλληνας μαθηματικός έλυσε μαθηματικό τύπο δεκαετιών…Ελληνίδα αθλήτρια κατέκτησε το χρυσό…

Ο τομέας της Παιδείας κατά την κρίση

Είναι εμφανές, μετά από ένα και πλέον χρόνο, πως προνομιακό πεδίο άσκησης πολιτικής για την παρούσα κυβέρνηση είναι η Παιδεία. Αυτό δεν θα αποτελούσε πρόβλημα αν το επίπεδο της τελευταίας ανέβαινε κατόπιν των κρατικών παρεμβάσεων. Δυστυχώς συμβαίνει το αντίθετο.

Όχι μόνο δεν θεραπεύονται χρόνιες παθήσεις της επίσημης ελληνικής εκπαίδευσης, αλλά δημιουργούνται νέες. Για την ακρίβεια, θεσμοθετούνται.

Η Παιδεία μπορεί να γίνει ένα χαμηλού κόστους όχημα εξόδου της χώρας μας από τη κρίση, αλλά μόνο στο μέτρο που οι παρεμβάσεις σε αυτήν είναι βελτιωτικές.

«…όμως δεν περνάει αστυνομία και πυροσβεστική….»

Ό,τι κι αν λέει η θεωρία, ότι κι αν σχεδιάζεται ή προγραμματίζεται, κάποιες εκφράσεις, αυθόρμητες, αποτυπώνουν επακριβώς την απογοήτευση και την όχι και τόσο ελπιδοφόρα πραγματικότητα που ζούμε…

Στον αστερισμό των εξετάσεων πολλές οικογένειες αυτό τον καιρό με τα παιδιά να προσπαθούν να διαβλέψουν τι θέλουν να σπουδάσουν σε συνδυασμό με χίλια δυο άλλα δεδομένα που πρέπει να λάβουν υπόψην τους πλέον, όπως διαμορφώθηκε η κατάσταση.

Πόσο ελπιδοφόρο όμως είναι ν’ ακούς από γονιό, ελεύθερο επαγγελματία, ν’ απαντά στην ερώτηση «πώς έγραψε το παιδί;» με την απίστευτη φράση: «έγραψε καλά, περνάει οικονομικό αλλά δε θέλει αστυνομία και πυροσβεστική…». Πόση πίκρα, κούραση, απογοήτευση, αίσθηση αποτυχίας, αναδύει αυτή η αυθόρμητη απάντηση!

Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης

Επιχειρηματολογώ συχνά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για την ανάγκη περαιτέρω ενοποίησης της Ευρώπης. Η άποψη αυτή συγχέεται με την αποδοχή της Ευρώπης ως έχει σήμερα. Αυτό είναι λάθος. Οι Ευρωπαίοι έχουν δίκιο που διαμαρτύρονται για τη σημερινή λειτουργία της Ένωσης. Έχουν δίκιο όταν λένε πως η Ευρώπη δεν αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τα καθημερινά τους προβλήματα. Έχουν δίκιο στη διάγνωση. Κάνουν όμως τραγικό λάθος, στην προτεινόμενη θεραπεία: την επιστροφή στα εθνικά κράτη. Κι αυτό επειδή τα προβλήματά μας, δεν προήλθαν από την ίδια την Ευρώπη, αλλά από αλλαγές που συμβαίνουν σε παγκόσμιο επίπεδο. Η Ευρώπη απλώς, με τον τρόπο που λειτουργεί, δεν κατάφερε να τα αντιμετωπίσει αποτελεσματικά. Η αντιμετώπισή τους απαιτεί περισσότερη – και κυρίως διαφορετική – όχι λιγότερη Ευρώπη.