Την προηγούμενη εβδομάδα, στα ΜΜΕ παρουσιάζονταν ως «αγκάθια» για να κλείσει η αξιολόγηση, θέματα όπως η πώληση των μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων στα σούπερ μάρκετ, το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές, το συνταξιοδοτικό και τα «κόκκινα» δάνεια.
Όπως έχουμε ήδη τοποθετηθεί σχετικά και στο παρελθόν, και στα τέσσερα παραπάνω ζητήματα το καλύτερο ήταν η ελληνική κυβέρνηση να συμβιβαστεί. Όχι επειδή επιμένουν οι δανειστές
(άλλωστε στο τέλος, με τον έναν τρόπο ή τον άλλον, η κυβέρνησή μας συμφωνεί), αλλά επειδή πρέπει να τελειώνουμε το συντομότερο με αυτά για να προχωρήσουμε παρακάτω.
Τα δύο πρώτα, ειδικά, έπρεπε να τα είχαμε λύσει προ πολλού από μόνοι μας. Τα άλλα δύο είναι προβλήματα που πονάνε, οπότε οι έντονες αντιδράσεις και, συνεπώς, οι καθυστερήσεις ήταν αναμενόμενες, αλλά, και πάλι, η συναίνεση της κυβέρνησης είναι σωστή και πολύ άργησε, αφού ευθυγραμμίζεται με το καλό του τόπου.
Στο τέλος της ημέρας, ωστόσο, όλοι ξέρουμε πως το καλό ή το κακό του τόπου δεν έχει καμία σημασία μπροστά στον εν Ελλάδι παντοδύναμο κρατισμό.
Οπότε και το πιο αυτονόητο πράγμα είναι «αγκάθι». Ένα επαχθές μέτρο, στο οποίο ολόκληρη η χώρα σέρνεται, αφού πρώτα το διαπραγματευτεί με τους μήνες. Και πάντα η υιοθέτηση του λογίζεται ως ντροπιαστική υποχώρηση στους ξένους.
Όπως, λοιπόν, έχουμε ως λαός τη δική μας περίεργη και ασύμβατη με τον υπόλοιπο κόσμο άποψη για το τι εστί κανονικό κράτος, αναλόγως έχουμε και την περίεργη, αβάσταχτα επιλεκτική άποψη για το τι εστί ντροπή.
Γιατί, αν δούμε ποιες ήταν οι τελευταίες λεπτομέρειες που προσπαθούσαν να λύσουν οι θεσμοί με τους αξιωματούχους της κυβέρνησης, μάλλον δεν θα ήμασταν και πολύ περήφανοι· όχι που στο τέλος δεχόμαστε τους όρους τους, αλλά που πρέπει να έρθουν οι ξένοι για να μας πουν τα παρακάτω (όπως επιβεβαιώνει και χθεσινό σχετικό ρεπορτάζ της εφημερίδας «Καθημερινή»):
- Πρέπει να αποσαφηνιστεί πόσοι συμβασιούχοι δουλεύουν στο ελληνικό δημόσιο, σε ποιες θέσεις και σε ποιους φορείς, και να διαπιστωθεί πόσοι από αυτούς καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες.
- Η μονιμοποίησή τους, με κάποιο τρόπο, πρέπει να περνά από το ΑΣΕΠ.
- Η κινητικότητα των δημοσίων υπαλλήλων πρέπει να επισπευστεί, καθώς έχει αργήσει πολύ. (Η σχετική συζήτηση μάλιστα μετατέθηκε για τον Σεπτέμβριο!)
Γιατί, ναι, η αξιολόγηση καθυστερούσε και για αυτά τα ζητήματα. Όχι μόνο για ένα συνταξιοδοτικό που, πολύ απλά, δεν βγαίνει ή για το πού θα πωλούνται τα φάρμακα.
Αν η ελευθερία της λειτουργίας των καταστημάτων τις Κυριακές θεωρείται κάτι το αυτονόητο σε ένα ανεπτυγμένο κράτος, τα προαναφερόμενα τι θεωρούνται;
Και γιατί πρέπει να έρθουν από έξω να μας τα πουν;
Και γιατί δεν τα έχουμε κάνει μόνοι μας το αργότερο με το που ξεκίνησε η κρίση;
Πρέπει να έρθουν οι κακοί δανειστές, δηλαδή, για να μας πουν ότι πρέπει να μετρήσουμε πόσοι δουλεύουν στο δημόσιο, ότι καλό θα ήταν να σεβόμαστε το Σύνταγμα (το δικό μας, όχι κάποιου άλλου…) και να μας εξηγήσουν για δέκατη φορά τον τρόπο, με τον οποίο θα αποφύγουμε τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων…
Και στο τελευταίο δεν βγάλαμε και άκρη, λόγω απροθυμίας υπουργείων και λοιπών φορέων, οπότε αναβλήθηκε η συζήτηση.
Και υπήρχαν κι άλλα γελοιωδώς αυτονόητα ζητούμενα πριν υπογραφεί το τρίτο μνημόνιο, όπως ο διορισμός επιστημόνων αντί κομματικών στελεχών σε γραμματείες υπουργείων και ανεξάρτητες αρχές.
Με λίγα λόγια, μιλάμε για μέτρα που δεν θίγουν ουσιαστικά κανέναν, παρά μόνο το κομματικό κράτος.
Επειδή όμως γαλουχηθήκαμε μέσα σε αυτό, η κρατούσα άποψη στη χώρα μας βλέπει ακόμα και τις πιο μικρές αλλαγές ως κάτι το απειλητικό, εμάς που τις επισημαίνουμε ως «γενίτσαρους» και «γερμανοτσολιάδες» και την συναίνεση από την εκάστοτε κυβέρνηση ως εθνική μειοδοσία.
Εν κατακλείδι, κανείς δεν είπε ότι ως χώρα δεν δεχόμαστε πιέσεις. Δεχόμαστε και μάλιστα μεγάλες. Αλλά, όπως και να το κάνουμε, άλλο να σε σπρώχνουν για να ανέβεις μία δύσκολη ανηφόρα (που συνέβη κι αυτό) και άλλο να σου λένε «πρώτα το ένα ποδαράκι μπροστά… μετά το άλλο…» για να αρχίσουμε επιτέλους να κινούμαστε.
Μιχάλης Δεμερτζής
Ιδρυτικό Μέλος Ευ.Με.ΣΥΝ - Τομεάρχης Θέσεων
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου