Οκτώ χρόνια φαγούρα…

Ο Μιχάλης Δεμερτζής είναι
Ιδρυτικό Μέλος και Τομεάρχης
Θέσεων της ΕΥΜΕΣΥΝ

Ένα χρόνο πριν, κάνοντας μία αδρομερή σύγκριση της χώρας μας με άλλες οικονομίες, γράφαμε ότι ενώ αλλού προσπαθούν με σχεδόν σκανδαλώδη κίνητρα να αυξήσουν τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις για να κρατήσουν το εισόδημα εντός συνόρων, εδώ τις έχουμε ήδη αλλά προσπαθούμε να τις στραγγαλίσουμε, ότι ενώ δεν είμαστε το μόνο ευρωπαϊκό κράτος με μεγάλο δημόσιο τομέα, είμαστε το μόνο που τον λειτουργούμε εντελώς αντίθετα με τους νόμους της αγοράς και ότι σε όλο τον σύγχρονο κόσμο οι ιδιωτικοποιήσεις θεωρούνται αυτονόητες εφόσον εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, ενώ εδώ θεωρούνται επί της αρχής απαράδεκτες.
(«Επτά χρόνια φαγούρα…», 05/12/2016: http://eumesin.blogspot.gr/2016/12/blog-post_5.html)

Ένα χρόνο μετά, το μόνο που φαίνεται να άλλαξε είναι ότι κλείνουμε τις αξιολογήσεις πιο γρήγορα. Όχι ότι αυτό είναι αμελητέο- η ανασφάλεια που προκαλεί η εκκρεμότητα των αξιολογήσεων βλάπτει σοβαρά την αγορά- αλλά στα αλήθεια δεν έχει καμία σημασία τι συμφωνούμε ή τι νομοθετούμε (που, όπως προκύπτει και από τα «πηγαινέλα» τής τροπολογίας για τις απεργίες, δεν είναι ακριβώς αυτό που συμφωνούμε), αν δεν πρόκειται να το εφαρμόσουμε.

Το συμπέρασμα που βγαίνει, λοιπόν, είναι το ίδιο με το περσινό· ότι τόσα χρόνια κρίσης δεν είναι αρκετά για την ελληνική κοινωνία ώστε να δει κατάματα τα προβλήματά της και να αντιμετωπίσει τα προαναφερόμενα τρία βασικότατα ζητήματα- επιχειρηματικό περιβάλλον, ιδιωτικοποιήσεις, δημόσιος τομέας.

Και με την παρούσα κυβέρνηση να εκπροσωπεί επάξια αυτή την εθελοτυφλία, είναι σχεδόν βέβαιο ότι του χρόνου τέτοιο καιρό θα γράφουμε το άρθρο «Εννιά χρόνια φαγούρα…».

Λίγο πιο συγκεκριμένα, στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, και φέτος, αντί να μετράμε ελαφρύνσεις μετράμε λουκέτα. Τον περασμένο Σεπτέμβριο η Γενική Συνομοσπονδία Επαγγελματιών Βιοτεχνών Εμπόρων Ελλάδας επισήμανε τα προβλήματα, με βάση στοιχεία που αφορούν στο πρώτο εξάμηνο του έτους, προειδοποιώντας για επιδείνωση κατά το δεύτερο:

Οι υπερχρεωμένες επιχειρήσεις δεν μειώθηκαν, αντιθέτως, αυξήθηκαν ελαφρώς, σταθερά υψηλό (23,8%) παραμένει το ποσοστό εκείνων που έχει ληξιπρόθεσμες οφειλές προς την εφορία και, στο μεταξύ, το 26,7% των επιχειρήσεων έχει δηλωμένα κέρδη κάτω των 5.000 ευρώ και το 24,6% κατέγραψε ζημίες. Τέλος, μείωση της ζήτησης και των παραγγελιών καταγράφεται για περισσότερες από τις μισές.

Στις σχετικές παρατηρήσεις έγινε αναφορά και στα μέτωπα της ρευστότητας και της επενδυτικής εμπιστοσύνης και τα νούμερα- που συνεχίζουν να πέφτουν- προκαλούν κατάθλιψη. (Μόνο το 4,2% των επιχειρήσεων προγραμμάτιζε κάποιου είδους επένδυση για το δεύτερο εξάμηνο.)

Σε ό,τι αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις, οι ρυθμοί είναι υπερβολικά αργοί, αν όχι αρνητικοί, και πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει, αφού τη χρονιά που πέρασε δεν έχει αλλάξει τίποτα τόσο στο επενδυτικό περιβάλλον της χώρας όσο και στο συνδικαλιστικό.

Όσο για την εξυγίανση του δημόσιου τομέα, δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να παραθέσουμε στοιχεία, από τη στιγμή που μιλάει επαρκώς η πολιτική. Και μόνο που στην τελευταία αξιολόγηση θεωρείτο «αγκάθι» η αξίωση των εταίρων να αποσαφηνιστεί πόσοι συμβασιούχοι δουλεύουν στο ελληνικό δημόσιο και να εξασφαλιστεί ότι η μονιμοποίησή τους πρέπει να περνά από το ΑΣΕΠ, φτάνει.

Και, μιλώντας για πολιτική, ας πούμε ότι δεν διαβάζουμε σωστά τα στοιχεία της ελληνικής οικονομίας, ότι δεν τα ξέρουμε και όλα και η κυβέρνηση ξέρει καλύτερα που λέει ότι τα έσοδα από τη φορολογία είναι υπερβολικά πολλά και πως η ανάπτυξη έχει έρθει…

Πόσες πιθανότητες έχει να σωθεί μια χώρα που πέρασε άλλη μία χρονιά πιστεύοντας ότι για τα προβλήματά της φταίνε νεοφιλελεύθερες πολιτικές, την ίδια στιγμή που στην κατάταξη των πιο ελεύθερων οικονομιών του πλανήτη βρίσκεται στη θέση νούμερο 127;