Κι εν μέσω ‘φεύγω’ ‘ μη φεύγεις’, ‘θα φύγω’, ‘μη φεύγεις’, ‘ξεκινάω να φύγω’, ‘ε, φύγε’, ‘όχι, θέλω να μείνω’….που ζούμε τις τελευταίες μέρες, μια μεγάλη ανατροπή, απ’ αυτές που κανείς μας δεν πίστευε ότι θα ζήσει στις μέρες του, έχει φέρει αναστάτωση σε όλο τον πλανήτη με τη διόρθωση να κοστίζει όσο ολόκληροι προϋπολογισμοί κρατών.
Απειλές ετών και λάθη ‘λίγων’ πολιτικών που απέδειξαν ότι κάθε άλλο παρά μπορούν να διαχειριστούν σοβαρές ιστορικές στιγμές, οδηγούν σε απονενοημένα βήματα όπως τα δημοψηφίσματα. Και φυσικά, υπάρχουν κι οι σοβαρές πολιτικά, χώρες, που δεν είναι δυνατόν να αντιστραφεί εν μία νυκτί το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος…
Αποδεικνύεται όμως ότι απλώς χρειάζεται παραπάνω χρόνος για να επέλθει η αντιστροφή του ‘ναι’ σε ‘όχι’ ή αντιστρόφως. Πρόκειται για την περίφημη ‘μακρά περίοδο προσαρμογής’ που ξεκίνησε δειλά δειλά ν’ ακούγεται για τον τρόπο που θα βγει, τελικά, κάποια στιγμή, η Αγγλία απ’ την Ε.Ε.
Μακρά περίοδος, διότι απλούστατα χρειάζεται όντως πολύς χρόνος για να ξεμπερδευτεί σε όλους τους τομείς, ένας απ’ τους πυλώνες του οικοδομήματος της Ε.Ε. Εμπορικές σχέσεις, αλληλοεξαρτήσεις οικονομικών, έδρες εταιριών και το δίκαιο που τις διέπει, η βαριά βιομηχανία της βρετανικής εκπαίδευσης, πολλά τα θέματα κι όπως μπορεί κι ο απλός παρατηρητής να καταλάβει, ο μίτος είναι εξαιρετικά μπερδεμένος.
Προσαρμογής, διότι επιβάλλεται φυσικά, με ομαλότητα και χωρίς σπασμωδικές κινήσεις που θα μπορούσαν να κοστίσουν σε όλα τα επίπεδα, ανυπολόγιστα, να προσαρμοστούν λαοί και οικονομίες, στη νέα πραγματικότητα όπως θα διαμορφωθεί, χωρίς κανείς να μπορεί εκ των προτέρων να σχεδιάσει και να γνωρίζει.
Πόσο όμως προσαρμοστικοί είμαστε τελικά οι σύγχρονοι ευρωπαίοι; Αποδεικνύεται ότι οι μεγάλες αλλαγές, δε γίνονται εύκολα αποδεκτές ενώ το περίφημο ‘μασάζ’ που τελευταία ακούγεται, μπορεί ν’ αποδώσει μόνο σε λαούς με μειωμένα αντανακλαστικά κι αυξημένη αδιαφορία, όπως οι Έλληνες. Λαοί πιο δυνατοί και ώριμοι, πιο ενημερωμένοι και με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, κυρίως λόγω επιτευγμάτων, όπως οι Ελβετοί πχ, αποφασίζουν και την απόσυρση αιτήματος ένταξης μετά από χρόνια αναμονή.
Αλλαγές σημαντικές που προσπαθούν να επιβληθούν στον εργασιακό χάρτη, βρίσκουν αντιδράσεις ευρέως φάσματος όπως είδαμε στη Γαλλία πρόσφατα ενώ σε διαλυμένες χώρες όπως αυτές των μνημονίων, ελάχιστες είναι οι φωνές που μπορεί ν’ ακουστούν.
Στον πανευρωπαϊκό χάρτη όμως αν όχι και στον παγκόσμιο, έχουν καταγραφεί σημαντικές αλλαγές τα τελευταία χρόνια, χωρίς θεαματικές αντιδράσεις απ’ τους λαούς. Αυτό μπορεί ν έχει διπλή εξήγηση φυσικά. Είτε προσαρμοζόμαστε εύκολα ή δυσκολότερα, αλλά τελικά προσαρμοζόμαστε. Είτε γνωρίζουν τα μειωμένα ή λίγο πιο αυξημένα αντανακλαστικά μας και δρουν αναλόγως, ώστε να επιτευχθεί τελικά η προσαρμογή. Μακρά ή βραχύβια, ανάλογα την περίπτωση.
Το στοίχημα βέβαια στα αχαρτογράφητα ύδατα που έχει πλέον ξεκινήσει να πλέει η Ε.Ε. μετά το δημοψήφισμα στη Μεγάλη Βρετανία, είναι μεγάλο κι εξαιρετικά σημαντικό για όλο τον πλανήτη τελικά. Αναμφίβολα ζούμε ιστορικές στιγμές, μόνο που εκείνο που διαφαίνεται να επικρατεί είναι το ελληνικότατο ρητό ‘ο χρόνος είναι μεγάλος γιατρός’…
Ευπροσάρμοστοι ή απροσάρμοστοι, ευκολότερα χωνεύοντες ή γεννημένοι δύσπεπτοι, οι λαοί θα κληθούν να προσαρμοστούν σε όσα πρέπει να γίνουν κι όχι σε όσα θεωρητικά, είναι σωστό να γίνουν.
Μακρά προσαρμογή λοιπόν, που θα κρατήσει χρόνια, ίσως μέχρι να το ξεχάσουμε, είναι η απάντηση στην βίαια αντιστροφή ενός άλλου αποτελέσματος δημοψηφίσματος πριν ένα χρόνο.
Απλώς διότι εξαρτάται σημαντικά και πόσο προσαρμοστικός είναι ένας λαός και πόσο δύσκολο να επιδείξουν τον ίδιο βαθμό προσαρμοστικότητας, πολλοί λαοί, την ίδια στιγμή, αποδεχόμενοι μια βιαστική όσο και λανθασμένη, για το σύνολο, απόφαση, μιας ρευστής πλειοψηφίας ενός λαού…
Γρηγορίου Αλεξάνδρα
Ιδρυτικό Μέλος Ευ.Με.ΣΥΝ - Τομεάρχης Επικοινωνίας & ΜΜΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου