Στον αστερισμό των εξετάσεων πολλές οικογένειες αυτό τον καιρό με τα παιδιά να προσπαθούν να διαβλέψουν τι θέλουν να σπουδάσουν σε συνδυασμό με χίλια δυο άλλα δεδομένα που πρέπει να λάβουν υπόψην τους πλέον, όπως διαμορφώθηκε η κατάσταση.
Πόσο ελπιδοφόρο όμως είναι ν’ ακούς από γονιό, ελεύθερο επαγγελματία, ν’ απαντά στην ερώτηση «πώς έγραψε το παιδί;» με την απίστευτη φράση: «έγραψε καλά, περνάει οικονομικό αλλά δε θέλει αστυνομία και πυροσβεστική…». Πόση πίκρα, κούραση, απογοήτευση, αίσθηση αποτυχίας, αναδύει αυτή η αυθόρμητη απάντηση!
Πόσο απογοητευμένος είναι ο γονιός ελεύθερος επαγγελματίας που αδυνατεί να χαρεί την πρόοδο του παιδιού του που έγραψε τόσο καλά ώστε να περνάει σε μια τόσο καλή όσο και σημαντικής επιστήμης σχολή, γνωρίζοντας ότι περισσότερες πιθανότητες έχει ν’ απασχοληθεί στην ελεύθερη αγορά…
Και πόση μιζέρια κρύβει η απογοήτευση που το παιδί δε θέλει να φοιτήσει σε αστυνομία και πυροσβεστική που έχει αποδοχές απ’ την πρώτη μέρα και σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση, του αρέσει ή όχι… άλλο θέμα.
Ποιος μπορεί να τον κατηγορήσει όμως; Ποιος μπορεί να του πει οτιδήποτε, όταν έχει στεγνώσει για να μπορεί να είναι δίπλα στο παιδί του και με την προοπτική να είναι η χειρότερη για τη δουλειά του, για τα επόμενα χρόνια που εκείνο θα σπουδάσει με όλες τις ανάγκες που προκύπτουν απ’ αυτό;
Ποιος μπορεί να πει οτιδήποτε για τον γονιό που το τελευταίο που θέλει για το παιδί του είναι να εμπλακεί στο τέρας της ελεύθερης αγοράς ως επαγγελματίας μετά το πέρας των σπουδών ή στην καλύτερη περίπτωση να βγει εκτός χώρας;
Όσες θεωρίες και σχέδια και προγράμματα και μνημόνια και συνεργατικές προτάσεις κι αν κατατεθούν, αυτό που πηγάζει απ’ τον Έλληνα στην καθημερινότητα που αναγκάζεται να βιώσει, θα χρειαστούν πάρα πολλά χρόνια για να ξεπεραστεί και να επανακάμψει.
Μιλάμε για ανάγκη μεταρρυθμίσεων με στόχο την τόνωση της ελεύθερης αγοράς και τη μείωση του κράτους τόσο σε μέγεθος όσο φυσικά και σε κόστος. Πώς θα γίνει όμως αυτό όταν, ξαναγυρνάμε στην άποψη ότι το μόνο σίγουρο επαγγελματικά για τα νέα παιδιά, είναι το δημόσιο με όλες του στις μορφές, όπως η αστυνομία κι η πυροσβεστική;
Θα γεμίσουμε πάλι δημόσιους υπαλλήλους και θα ξαναγυρίσουμε, αναγκαστικά, στη λογική της εποχής που έγινε η αρχή της καταστροφής μας; Πού είναι η αποφασιστικότητα για διεκδίκηση επανεκκίνησης της ελεύθερης οικονομίας;
Τετριμμένες και χιλιοειπωμένες εκφράσεις όπως «ο κάθε λαός κυβερνάται απ’ αυτούς που του αξίζουν», επαναλαμβάνονται συνεχώς αλλά κανείς δεν αναρωτιέται, τι πρέπει επιτέλους να γίνει ώστε αυτός ο λαός να ξυπνήσει και να διεκδικήσει να κυβερνηθεί από καλύτερους, επειδή ο ίδιος αλλάζει νοοτροπία κι επιβάλλει το σωστό, το ελπιδοφόρο, εκείνο που μπορεί να δώσει διέξοδο, σε κείνους που θα εκλέξει να το κυβερνήσουν;
Ξεχάσαμε σχεδόν όλα τα υπόλοιπα κι έχουμε αφεθεί στη δίνη του οικονομικού μας προβλήματος, όλοι, ως μονάδες κι ως σύνολο. Κι αυτό μας μεταλλάσσει σιγά σιγά κι όταν έρθει η ώρα να χρειαστεί να δουλέψει κάποιος πραγματικά για τον τόπο, δεν θα ‘χει μείνει κανείς να πιστεύει στην ελεύθερη οικονομία ή να ‘χει όρεξη και κίνητρο να εργασθεί πραγματικά για τον τόπο.
Όσο είναι καιρός ακόμη και πριν ακόμη χαθεί τελείως η μπάλα απ’ τους κατάκοπους Έλληνες της τραγικής καθημερινότητας, επιβάλλεται να έρθει η πολυαναμενόμενη ανάπτυξη μέσω επενδύσεων κι η ΣΥΝΘΕΣΗ απόψεων και θέσεων, ώστε να με καινούργια ρότα στη χώρα, με ισοβαρή τέλος πάντων επιβάρυνση αλλά και κίνητρα, ώστε να μην ξεχαστεί εντελώς ο στόχος που είναι η ανάκαμψη!
Γρηγορίου Αλεξάνδρα
Ιδρυτικό Μέλος Ευ.Με.ΣΥΝ - Τομεάρχης Επικοινωνίας & ΜΜΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου