Είναι πράγματι απ’ αυτά που δε θα μπορούσε ποτέ κανείς να φανταστεί ή να προβλέψει κι ο πιο προχωρημένος ή εμμονικός νους, ότι θα το ζούσαμε. Αριστερή κυβέρνηση να προχωρήσει τόσο βαθιά σε φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, που να ξεπεράσει κάθε όριο, βάζοντας στο τραπέζι την πώληση του σημαντικότερου αγαθού για κάθε ζώντα οργανισμό του πλανήτη, το νερό!
Μιλάμε βέβαια για την ίδια αριστερά που, ως αντιπολίτευση, υποκινούσε και στήριζε κινήματα πολιτών, που έκαναν δυναμικές κινητοποιήσεις εναντίον της πώλησης των οργανισμών ύδρευσης και μάλιστα στη Θεσσαλονίκη μάζεψαν εκατοντάδες χιλιάδες υπογραφές που παρέδωσαν στο δημοτικό συμβούλιο της πόλης.
Τα συμπεράσματα περί της δεινής θέσης της χώρας, της αδυναμίας διαχείρισης πλέον και των βασικών, της διάλυσης κάθε μύθου όπως ‘ηθικό πλεονέκτημα αριστεράς’ αλλά και η ανώμαλη προσγείωση όσων πίστευαν ότι ένα μάτσο θεωρητικοί αριστερίζοντες, μπορούν να σώσουν τη χώρα, ωχριούν μπροστά στη διαπίστωση της άκρατης καπιταλιστικοποίησης των αριστερών αστών που κατάντησε η χώρα να την κυβερνούν.
Ακόμη και οι χώρες που διατείνονται ότι κυβερνώνται με τις πιο φιλελεύθερες ιδέες της ελεύθερης αγοράς, κάποια ζητήματα τα θεωρούν λυμένα και φυσικά δεν τα αγγίζουν. Μεταξύ αυτών φυσικά το νερό!
Είναι περιττή η παράθεση επιχειρημάτων για τους λόγους που, απλώς δεν μπορεί να ιδιωτικοποιηθεί η διακίνηση του νερού. Κι ο πιο αδαής ή αδιάφορος πολίτης, μπορεί να κατανοήσει τους λόγους που το πολυτιμότερο αγαθό, επιβάλλεται να παραμείνει δημόσιο και να μην ενταχθεί σε οποιονδήποτε ιδιωτικό ανταγωνισμό για ευνόητους λόγους.
Ωστόσο, τέτοιες κινήσεις αποδεικνύουν περίτρανα, πόσο οι ιδεολογίες και τα παχιά λόγια κομμάτων, απέχουν παρασάγγας απ’ την σκληρή πραγματικότητα και τον ρεαλισμό, όχι μόνο σήμερα αλλά για πολλές πολλές δεκαετίες.
Το μέγα δυστύχημα, όσο κι αν είναι κακόηχος ο πλεονασμός, είναι ότι αυτή η διαπίστωση της αβύσσου που χωρίζει την ιδεολογία απ’ την πραγματικότητα, δεν αφορά μόνο στα αριστερά κόμματα της χώρας αλλά και σε άλλους ευφάνταστους αρχηγούς ομάδων που βιάζονται να μετασχηματιστούν σε κόμματα, χωρίς καμιά σοβαρή θέση, ιδεολογικής έκφρασης και ρεαλισμού.
Έτσι καταντήσαμε να έχουμε μια βουλή με το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι των εκλεγμένων της, να έχουν καταλήξει εκεί λόγω κακού χιούμορ κάποιων ψηφοφόρων ή λόγω αίσθησης αδιεξόδου και πάντως σίγουρα λόγω έλλειψης πραγματικής ενημέρωσης για τις θέσεις κομματιδίων που μετατράπηκαν πέρα από κάθε τρελή φαντασία, σε κοινοβουλευτικά κόμματα.
Βιώνουμε το απόλυτο παράλογο σε πλείστες όσες περιπτώσεις στις μέρες μας κι οι δηλώσεις στελεχών της κυβέρνησης αλλά και πολλών εκ των κομμάτων της αντιπολίτευσης, ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια γελοιότητας και αντοχών μας.
Οι κυβιστήσεις κι οι υπαναχωρήσεις στα βασικά πλέον θέματα, που ανέδειξαν σε κυβερνήτες της χώρας, τους σημερινούς συγκυβερνώντες, δεν τιμούν κανέναν και πάντως εκθέτουν το σύνολο των πολιτών, όσο κι αν οι περισσότεροι απλώς αποδεχόμαστε την απόφαση της πλειοψηφίας, όπως επιτάσσει η δημοκρατία.
Σε κάποια ζητήματα όμως, είναι εκ των ουκ άνευ, ότι δε μπορεί να υλοποιηθεί μια απαράδεκτη κι αχαρακτήριστη απόφαση όπως αυτή της ιδιωτικοποίησης του νερού. Όσο κι αν η προσπάθεια είναι ν’ αποδειχθεί πόσο πιο ακραίο μπορεί να γίνει ένα αριστερό κόμμα, όσο κι αν φιλότιμα προσπαθούν οι σύγχρονοι αριστεροί να φέρουν τα πάνω κάτω στην, μέχρι τώρα ιδεολογία που θεωρητικά πίστευαν κι όσο κι αν θεωρούν ότι οι ψηφοφόροι τους στερούνται λογικής και κριτικής σκέψης ώστε να τους κυνηγήσουν αντί να τους στηρίζουν, κάποια πράγματα απλώς δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιούνται και μάλιστα με τόσο χυδαίο τρόπο, όπως ένα αγαθό για την ανθρώπινη φύση, με στόχο το κέρδος κράτους αρχικά και κάποιων ιδιωτών στη συνέχεια…
Γρηγορίου Αλεξάνδρα
Ιδρυτικό Μέλος Ευ.Με.ΣΥΝ - Τομεάρχης Επικοινωνίας & ΜΜΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου