Κάντε εικόνα, παιδική χαρά, τραμπάλα, δυο παιδάκια σε κάθε άκρη κι ανεβοκατεβαίνουν. Η στήριξη της κατασκευής, φυσικά βρίσκεται στο κέντρο, με τη βάση ν’ αποτελείται από συμπαγές σίδερο και τη μπάρα που τραμπαλίζεται να εφαρμόζει με ένα επίσης χοντρό και συμπαγές σίδερο.
Σε καμιά περίπτωση δεν θα λειτουργήσει το παραπάνω παιχνίδι, αν ο κεντρικός άξονας δεν είναι σωστά τοποθετημένος και σταθερός. Όσο κι αν γίνει εξαιρετική προσπάθεια στα άκρα, όσο κι αν το κάθε παιδάκι είναι άριστα εκπαιδευμένο στα πεσίματα, το τραμπάλισμα είναι εύκολο και το παιχνίδι εκπληρώνει τον σκοπό του, μόνο όταν ο κεντρικός άξονας είναι σταθερός και δυνατός.
Καμιά διαφοροποίηση απ’ την εικόνα της πολιτικής σκηνής, ειδικά της χώρας μας και ειδικά τις μέρες που διάγουμε. Η τραμπάλα έχει ξεχαρβαλωθεί τελείως και τα άκρα έχουν αποθρασυνθεί τελείως, τόσο στ’ αριστερά με μια ανίκανη κυβέρνηση να ξεφτιλίζει ακόμη και τον όρο ‘αριστερά’, με τον κρατισμό να καλλιεργείται πέραν κάθε φαντασίας και την προσπάθεια, σχεδόν επιβολής της έλλειψης κανόνων υγιούς ανταγωνισμού και άμιλλας, όσο και στα δεξιά με το άλλο άκρο να δείχνει ότι ΄λουφάζει’ ενώ στην ουσία ανασυντάσσεται και παγιοποιείται σε δύναμη του πολιτικού συστήματος, παρά τις εμφανείς συνδέσεις και δεσμούς με ναζιστοφασιστικούς πυρήνες και δικαστήρια για εγκλήματα εν εξελίξει.
Η χρυσή τομή κι η συνήθης πηγή λύσεων σε όλους τους τομείς, βρίσκεται πάντοτε στο μέσον, στο κέντρο. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, στην πολιτική σκηνή της χώρας, η ανισορροπία που οδήγησε στην καταστροφική επιλογή των ανίκανων και στην αταίριαστη όσο κι εμφανώς λόγω προσωπικών φιλοδοξιών και ταπεινών κινήτρων, συγκυβέρνηση, αναδεικνύοντας το ‘τίποτα’ σε πολιτική δύναμη της χώρας, είναι φυσικά η ανυπαρξία, η πλήρης διάλυση του κεντρώου χώρου.
Η απληστία κι η ανικανότητα των στελεχών του παραδοσιακού εκφραστή του κέντρου, στη μεταπολίτευση, σε συνδυασμό με τις επιλογές υπογραφής μνημονίων, έφεραν την, σχεδόν βίαιη, διάλυση ενός κόμματος εξουσίας που με άλλους χειρισμούς ίσως θα μπορούσε να διατηρήσει τουλάχιστον τη θέση του στον πολιτικό χάρτη της χώρας, κάτι που όπως σαφώς φαίνεται έχει απωλέσει ανεπιστρεπτί.
Η ενδυνάμωση του κέντρου όμως, είναι το μεγάλο στοίχημα της πολιτικής ζωής της χώρας, κυρίως λόγω της ανάγκης να δοθεί διέξοδος στους εγκλωβισμένους ψηφοφόρους που βρήκαν στέγη σε κάποια απ’ τις συνιστώσες του συνονθυλεύματος που αναγκαστικά μεταμορφώθηκε σε κόμμα, μετά την παγιοποίηση της θετικής πρόθεσης ψήφου των απογοητευμένων Ελλήνων.
Η μετατόπιση της μεγάλης δεξιάς παράταξης προς το κέντρο, που επιχειρείται απ’ τη νέα της ηγεσία, με την ταυτόχρονη ανάδειξη φιλελεύθερων θέσεων ενίσχυσης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος αν στόχος παραμένει η ανάπτυξη, αποτελεί ένα ελπιδοφόρο μήνυμα και φυσικά την μόνη ασφαλή διέξοδο ώστε να σταματήσει η ελεύθερη πτώση της χώρας προς τον κρατισμό και την ιδιότυπη αλλά σαφή πορεία προς την επικράτηση ιδεοληψιών, των πικραμένων περιθωριοποιημένων επί δεκαετίες αυταπατώμενων, που μόνο κακό επιφέρουν όπως ξεκάθαρα, πλέον, διαπιστώνεται.
Ωστόσο, η ενίσχυση του ενός άκρου, του κέντρου, θα επιφέρει νέα ανισορροπία εκτός του ότι θα πρέπει να θεωρηθεί σχεδόν δεδομένο ότι είναι πολύ δύσκολη η μετατόπιση ικανού αριθμού ψηφοφόρων, απ’ αριστερό άκρο σε κεντροδεξιό κόμμα, όσο κι αν οι βασικές θέσεις των κομμάτων, δεν αποτελούν το αγαπημένο ανάγνωσμα των Ελλήνων ψηφοφόρων.
Ο πολιτικός επαναπατρισμός των κεντρώων, απ’ την πανικόβλητη επιλογή της αριστερής έκφρασης που κυβερνά, στον φυσικό τους χώρο, είναι η μόνο ικανή κίνηση, να επιφέρει την απαραίτητη ισορροπία στην πολιτική σκηνή του τόπου.
Ο λόγος και το κίνητρο για να συμβεί αυτό, είναι φυσικά η Σύνθεση των κινήσεων και κομματιδίων που περιφέρονται άσκοπα στο κέντρο, εκφράζοντας μάλλον προσωπικές παρά συλλογικές ή πολιτικές απόψεις, των ιδρυτών τους, που μόνο για την μωροφιλοδοξία τους μπορούν πλέον να πείσουν τους ψηφοφόρους στους οποίους απευθύνονται.
Οι πειραματισμοί κι οι προσωπικές φιλοδοξίες, αποτελούν πολυτέλεια που θα μπορούσε ν’ απολαύσει ίσως κάποιος άλλος λαός, που έχει λύσει το βιοποριστικό της χώρας κι έχει ομαλή πολιτική ζωή. Στις έκτακτες συνθήκες που καλούμαστε να λειτουργήσουμε, οι σοβαρές όσο και δύσκολες αλλά και κοπιώδεις λύσεις, αποτελούν μονόδρομο, δυστυχώς.
Η αρχή, είναι παραπάνω από ξεκάθαρο ότι επιβάλλεται να γίνει απ’ την ανασύσταση, ανασυγκρότηση, επανασύσταση, επαναπροσδιορισμό της κεντροαριστεράς που αποτελεί και το μόνο κομμάτι του πολιτικού φάσματος της χώρας που μένει διαλυμένο, επιτρέποντας την διατήρηση στην εξουσία με ένα επίπλαστο ποσοστό, μιας απ’ τις πιο επικίνδυνες επιλογές για τη διακυβέρνηση της χώρας…
Γρηγορίου Αλεξάνδρα
Ιδρυτικό Μέλος Ευ.Με.ΣΥΝ - Τομεάρχης Επικοινωνίας & ΜΜΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου