Φόροι και πάλι... φόροι

Η ελληνική συζήτηση περί μεταρρυθμίσεων δυστυχώς έχει εκφυλιστεί σε συζήτηση για αναπροσαρμογή παλαιών ή εφαρμογή νέων φόρων. Οι μεταρρυθμίσεις ιδιαίτερα τα τελευταία 6 χρόνια έχουν συνταυτιστεί στο μυαλό του απλού πολίτη ως νέοι αυξημένοι φόροι αφού έτσι τους έχει βαφτίσει το ελληνικό πολιτικό σκηνικό. Κάτι το οποίο δεν έχει καμία σχέση με μεταρρυθμίσεις.

Φόροι που εφαρμόζονται η αυξάνονται σε βάρος της παραγωγικής οικονομίας ώστε το κράτος να πληρώνει του διάφορους “Καρανίκες” και οργανισμούς παράσιτα που είναι ανίκανες οι κυβερνήσεις να εξαλείψουν.

Φόροι που αυξάνονται για να καλύψουν τις δαπάνες του κράτους που δεν μειώνονται (πέραν των μισθών και συντάξεων) σε μια οικονομία συνεχώς μειούμενη και την οποία μείωση ανά-τροφοδοτούν οι μειώσεις μισθών και συντάξεων. Ένα σπιράλ θανάτου μέχρι τελικής πτώσεως με κόκκινη γραμμή τα “κεκτημένα” συντεχνιών και διάφορων ομάδων συνδικαλιστών.

Η κατάληξη είναι γνωστή και αναπόφευκτη εφόσον κρατηθούμε στην ίδια ρότα. Το παράδειγμα της Αργεντινής του 2000 ή της Βενεζουέλας του 2016 είναι εμπρός στα μάτια μας και μας δείχνει το μέλλον, αλλά εμείς κοιτάζουμε πίσω στα παλαιά μεγαλεία. Έτσι όμως έπραξε ακριβώς και η Αργεντινή και η Βενεζουέλα.

Δεν χρειάζεται να είμαστε ένα ακόμη παράδειγμα, πώς δεν δουλεύει το κράτος πρόνοιας χωρίς παραγωγική οικονομία. Μόνο η παραγωγική οικονομία και τα πλεονάσματα μπορούν να τροφοδοτήσουν το κράτος πρόνοιας και να βοηθήσουν τους έχοντες ανάγκη. Δεν χρειάζεται κανείς να είναι σπουδαίος επιστήμονας για να το κατανοήσει. Πάρτε για παράδειγμα την δική σας οικιακή οικονομία. Αν δεν “βγαίνετε” μπορείτε να πληρώνετε για αγαθοεργίες; Αν δεν έχετε πλεόνασμα παραγωγής μπορείτε να διαθέσετε την παραγωγή σας για φιλανθρωπία; Ο μόνος τρόπος να αποφύγουμε το ζοφερό μας μέλλον είναι να δημιουργήσουμε μια ανταγωνιστική οικονομία με παγκόσμιους όρους.

Το κράτος πρέπει να γίνει αποδοτικότερο και φυσικά να μικρύνει ώστε να μην φορτώνει με βάρη την παραγωγική οικονομία. Πώς; Μα περιστέλλοντας ορθολογικά της δαπάνες του μέσω μελετημένων και εστιασμένων αναδιαρθρώσεων και ιδιωτικοποιήσεων, ώστε να πάψει να αποτελεί τροχοπέδη και βαρύδι στις επιχειρήσεις. Το κράτος πρέπει να είναι σύμμαχος σε κάθε ιδιωτική πρωτοβουλία και αρωγός της. Μόνο έτσι προάγεται το κοινό καλό του συνόλου.

Ανταγωνιστική οικονομία σημαίνει οι παρεμβάσεις του κράτους στην οικονομία να μην είναι προνομιακές και στρεβλωτικές, αλλά ρυθμιστικές και περιορισμένες, ώστε η αγορά να λειτουργεί, όσο το δυνατόν περισσότερο, με βάση τις αρχές του ελεύθερου ανταγωνισμού.

Βασική μεταρρύθμιση θα πρέπει να είναι ένα φορολογικό σύστημα σε σταθερή βάση, με ορίζοντα τουλάχιστον μίας δεκαετίας, απλοποιημένο, ψηφιοποιημένο και ελαφρύτερο. Στόχος η σταθερή και εύχρηστη φορολογική νομοθεσία, ώστε να αυξηθεί η φορολογική βάση και να καταστεί οικονομικά ασύμφορη η φοροδιαφυγή.

Τέλος ένα δεκαετές σχέδιο ανάπτυξης σε πυλώνες στήριξης, βασισμένο ώστε η εξωστρέφεια, η καινοτομία και η προσέλκυση κεφαλαίων να γίνουν τα βασικά χαρακτηριστικά της οικονομίας μας.

Και αυτά δεν είναι ένας άλλος τρόπος διεξόδου. Η διέξοδος, δυστυχώς είναι μία και φυσικά δεν είναι καθόλου εύκολη.

Πιστής Δημήτρης

Αντιπρόερος Ευ.Με.ΣΥΝ - Πολιτικός Μηχανικός Ε.Μ.Π.